10 najlepszych piosenek Elliotta Smitha

Elliott Smith urodził się 6 sierpnia 1969 roku, a zatem Sierpień jest miesiącem Elliotta Smitha, według jego wytwórni onetime, Kill Rock Stars. Aby to uczcić, KRS hojnie oferuje fanom alternatywne wersje niektórych starych utworów Elliotta: wcześniej niespotykane wersje piosenek, które pojawiły się na wydaniach Smith w 1995 i 1997, Elliott Smith i Albo/albo, odpowiednio. To było słodko-gorzkie doświadczenie, usłyszeć na nowo te piosenki, które zostały wyryte w naszej zbiorowej pamięci. Nie tylko przypominają o utraconym talencie, ale uchwycają artystę, gdy zbliżał się do szczytu swoich możliwości, kiedy jego obietnica jeszcze przyćmiła jego dorobek artystyczny (z pewnością jednak jego dorobek artystyczny był już szacowany). Słuchając tej nowej-starej muzyki, stałem się głodny więcej, chętny do ponownego odwiedzenia katalogu Smitha, do sortowania niektórych moich własnych uczuć na temat tego człowieka. I to zostawiło mnie tutaj, zbierając moje myśli, tworząc tę listę.

zanim zaczniemy, kilka uwag o mojej metodologii i spowiedź.

Elliott Smith wydał pięć solowych albumów przed śmiercią w 2003 roku; rok 2004 przyniósł pośmiertny album z piwnicy na wzgórzu, nad którym Smith pracował, gdy zmarł, a w 2007 roku Kill Rock Stars podarowało nam dwupłytowy New Moon set, który skompilował niepublikowany wcześniej materiał Smith nagrany podczas pracy z wytwórnią Portland. Wydał także trzy albumy ze swoim indie-rockowym zespołem Heatmiser. Są też oficjalnie usankcjonowane utwory nie-albumowe oraz niezliczone bootlegi oferujące materiał, który nie ujrzał jeszcze światła dziennego za pośrednictwem wydawnictwa labelowego.

dla tej listy rozważałem do włączenia wszystkie (i tylko) oficjalnie wydane solowe materiały Elliotta Smitha, album i nie-album: no Heatmiser; no bootlegs. Widziałem dwie opcje, jeśli chodzi o podejście: mogłem sporządzić listę uwzględniającą wszystkie fazy kariery Smitha, lub mógłbym wyróżnić to, co naprawdę uważam za jego 10 najlepszych piosenek. Poszedłem z tym drugim. To znacznie utrudniło zadanie-Wariant A stworzyłby kilka poręcznych procesów eliminacji, biorąc z rąk kilka trudnych wyborów – ale produkt końcowy jest, mam nadzieję, bardziej uczciwy.

oczywiście istnieją nieodłączne problemy w próbie spojrzenia na karierę Smitha przez tak ograniczony zakres. Muzyczne ambicje i umiejętności Smitha ewoluowały tak szybko i wyraźnie, że próba osądzenia ES MK 1 przeciwko ES MK 2 lub 3 robi krzywdę dla całego tego materiału. Na dwóch pierwszych albumach, Roman Candle z 1994 i Elliott Smith z 1995, artysta był stonowany, nieśmiały. Albumy działają najlepiej jako albumy; utwory płyną i mieszają się w jeden. (Nieprzypadkowo prawie połowa utworów na Roman Candle nosi tytuł ” No Name.”) Wiele utworów z 1997 roku zachowuje skromne piękno tych płyt (inny „No Name” tutaj), ale utwory takie jak” Ballad Of Big Nothing „I” Pictures of me ” — które zawierają Dzikie popowe chóry i solidne instrumentarium — stanowią mapę drogową dla ostatecznego kierunku Smitha. W 1998 roku Smith przeniósł się z Kill Rock Stars do dużej wytwórni Dreamworks, zatrudnił współpracowników, takich jak Tom Rothrock i Jon Brion, i stworzył album pełen ambicji i melodii, album, który jest starannie skonstruowany i zaaranżowany. Aby pożyczyć własną metaforę, w 1994 i 1995 Smith strzelał Rzymskie świece, a w 1998 wystawiał pokazy fajerwerków. Podążał za tym z figurą 8 z 2000 roku, bardziej barokową nawet niż XO-większą, odważniejszą, dziwniejszą-chociaż wiele słodyczy i powściągliwości Smitha zostało pogrzebanych w wyszukanych produkcjach.

Elliott Smith zmarł w październiku 2003 roku, podobno w wyniku samookaleczonych ran kłutych. Wydana pośmiertnie muzyka ukazuje Smitha w jego artystycznych skrajnościach: z piwnicy na wzgórzu podnosi się tam, gdzie skończyła się figura 8, mniej więcej; New Moon ma takie samo piękno jak te wczesne albumy.

trzeba zwrócić uwagę na bardzo specyficzny związek między Smithem a indywidualnym słuchaczem. Elliott Smith pisał niezwykle osobiste utwory, a jego fani odczuwają z nimi niezwykle osobisty związek. Wspominam o tym, ponieważ jestem fanem Elliotta Smitha i jako taki, moja własna więź z artystą jest z pewnością inna niż Twoja. Odkryłem Elliotta Smitha w 1996 roku, kiedy odbywałem staż w firmie reklamowej, pracując nad jego nowym albumem. Jeden z publicystów w tym biurze wiedział, że mam sentyment do głęboko przygnębiającej muzyki, więc dał mi sampler kasetowy, z Elliottem po jednej stronie, a Softies po drugiej. Szybko się nawróciłem: utożsamiałem się z introwersją Smitha, jego niezręcznością, smutkiem, gniewem, autodestrukcyjnymi impulsami. (Pamiętam, że kiedy Smith przybył do Nowego Jorku, aby zrobić prasę, jeden z młodszych publicystów miał za zadanie zostać z nim przez całą dobę, aby trzymać go z dala od whisky. Tylko whiskey. Wszystko inne może być zarządzane. Ale nie whisky.) Wzruszył mnie też głęboko cud i piękno w jego muzyce, które skłoniło mnie do wygody, poznania tej osoby,zatracenia się.

kiedy Smith przeniósł się z Portland do Brooklynu, gdzie wtedy mieszkałem, moje poczucie więzi nasiliło się. Moje nieszczęście ma teraz Towarzystwo. Wiedziałem, że spędza dni w barach na Brooklynie, pisząc teksty i pijąc, i chociaż nie spodziewałem się, że go spotkam, to przyniosło mi pewien stopień pocieszenia wyobrażenie go sobie kilka mil(lub przecznic!) daleko, zagubiony w gorzale i słowach. Kiedy wyjechał z Brooklynu do Los Angeles, miasta, które musiałem odrzucić jako próżne i kulturowo puste, poczułem się zdradzony. To była oczywiście irracjonalna reakcja, ale dziwnie intensywna. Nigdy nie byłem w stanie w pełni objąć jego albumu L. A., Rysunek 8, dokładnie z tego powodu. Widziałem go na żywo dwa razy: raz w 1997, w Brownies, gdzie był wspaniały; raz w 2003, w Bowery Ballroom, otwarcie dla Jon Spencer Blues Explosion, gdzie ledwo mógł zagrać pełny utwór. Potknął się, nieśmiały, niezdarny. Drwiłem, obwiniałem L. A. zmarł dziewięć miesięcy później. Nigdy w pełni Nie pogodziłem się z jego śmiercią i miałem problemy ze słuchaniem jego pośmiertnych wydawnictw.

to są moje uprzedzenia, tak jak Ty masz swoje. Ale trzymam się poniższych selekcji. Chciałbym, żeby było ich więcej.

„Roman Candle” (z Roman Candle, 1994)

po dwóch albumach piszczącego, szalonego indie-punka z podgrzewaczem Portland, decyzja Elliotta Smitha o nagraniu solowego albumu musiała początkowo wydawać się czymś w rodzaju skowronka: rodzaj wrażliwych rzeczy, które frontmani rockowi robią w wolnym czasie, aby rozpakować i wykorzystać materiał, który nie jest odpowiedni dla prawdziwego zespołu. Ale ten album, Roman Candle z 1994 roku, z pewnością dość szybko ustąpił z tych pojęć. Album otwiera tytułowy utwór, który jest od razu bardziej przekonujący i potężny niż cokolwiek nagranego do tego momentu przez Heatmiser. Strukturalnie utwór jest bare-bones, lo-fi: dwie gitary, jedna akustyczna i jedna elektryczna, a na refrenie jeden utwór wokalny. Gitary drżą jak kolibry, a wokal Smitha drży nad nimi, szept, który próbuje powstrzymać gniew bardziej niż przekazać intymność. Refren jest oczyszczający i bezlitosny; śpiewa Elliott: „I want to hurt him / I want to give him pain / I’ m a Roman candle / My head is full of flame.”W 3: 37 doskonale oddaje ciche męki, które nawiedzą większość narratorów i bohaterów Smitha podczas kolejnych ośmiu piosenek i pięciu albumów.

„Tomorrow, Tomorrow” (od XO)

przez XO, Smith podniósł swoją grę na gitarze do wirtuozowskiego poziomu i absolutnie nie ma lepszego przykładu niż „Tomorrow, Tomorrow”, wspaniała, wielowarstwowa produkcja godna Briana Wilsona, w centrum której znajduje się skomplikowane, dobierane floty Smitha. Jest to prawdopodobnie najlepiej brzmiąca piosenka w jego katalogu (chociaż wiele z XO mogło się zakwalifikować do tego tytułu, a żaden inny album Elliotta Smitha nie brzmi tak jak XO). Teksty są znacznie mroczniejsze niż muzyka, wyrażając strach i frustrację z przemysłem muzycznym, a bardziej kłopotliwe, z blokadą pisarską i porażką: „statyczność w głowie / odbity dźwięk wszystkiego / próbowałem iść tam, gdzie to doprowadziło / ale do niczego nie doprowadziło.”

” Baby Britain „(z XO, 1998)

miłość Elliotta Smitha do Beatlesów stała się bardziej widoczna w jego muzyce wraz z postępem pisania piosenek i osiągnęła apoteozę w” Baby Britain ” (jest tu nawet odniesienie do rewolweru!), prawdopodobnie najbardziej chwytliwy i wyporny utwór w jego katalogu. Dokładny temat tekstu jest niejasny, ale alkohol jest wyraźnie związany; zawsze czytałem to jako relację dwóch przyjaciół spędzających długą noc w barze, pijących i rozmawiających, narratora sfrustrowanego użalaniem się nad sobą przez partnera. Jest to również świetna piosenka do picia o piciu-zabawa do śpiewania, żywe pianino sprawia, że wszystko wydaje się bardziej żywe. Sings Smith: „znokautowaliśmy kolejną parę / martwi żołnierze ustawili się na stole / wciąż przygotowani do ataku / nie wiedzieli, że zostali unieruchomieni.”Nie mogę powiedzieć, ile razy śpiewałem sobie te własne wersy, gdy martwi żołnierze gromadzili się wokół mnie.

„the Biggest Lie” (z Elliott Smith, 1995)

Elliott Smith miał praktykę zamykania swoich albumów najlżejszą, najdelikatniejszą piosenką — być może w jakiś sposób, aby zapewnić łatwiejsze przejście do rzeczywistości słuchaczowi po około 40 minutach mrocznych, twardych emocji poruszanych w dość specyficznych szczegółach. „The Biggest Lie „jest ostatnią piosenką Elliotta Smitha, a jego najpiękniejszą płytą-closer (niemałe osiągnięcie, gdy w konkursie znalazły się” Say Yes „I”I Didn ’ t Understand”). Z pozoru jest to prosta, niezwykle smutna Ballada o rozstaniu. Gitara nie jest specjalnie skomplikowana, melodia jest bezpośrednia i bardzo chwytliwa, a teksty wydają się po prostu lamentować nad rozpadem miłości. To powiedziawszy, jest to niezwykle niejasna piosenka dla Smitha i jest wiele podtekstów do odkodowania: może to być o tym, jak wspólne uzależnienie zniszczyło związek narratora; może to być samobójstwo (lub, bardziej ogólnie, śmierć). Ale kiedy Smith śpiewa: „Oh we’ re so very precious, you and I / and everything that you do makes me want to die”, implikowane znaczenie staje się nieistotne-jest to tak emocjonalnie oddziałujący i rezonujący moment, jaki może wytworzyć muzyka.

” igła w sianie „(z Elliott Smith, 1995)

„Needle In the Hay” otwiera Elliott Smith i ma wiele wspólnego z poprzedzającym go otwieraczem-jest cichy, minimalistyczny (tylko gitara akustyczna i głos), a jego rytm przypomina palpitację serca. Mimo to Smith zrobił już wyraźne skoki, znajdując nowe zaufanie w jego już obfite dary, a mianowicie jego ucho do melodii, jego skomplikowana praca na gitarze i jego szczegółowe teksty. Tutaj ostre jak brzytwa słowa Smitha pobierają krew. Piosenka jest portretem uzależnienia od heroiny opowiedzianym z dwóch perspektyw: po pierwsze, The junkie ’ s enabler (prawdopodobnie jego ojciec, oparty na linijce: „he’ s wearing your clothes / Head down to toes, a reaction to you), a następnie, the junkie. Ani słowa się nie marnuje, ponieważ piosenka staje się coraz ciemniejsza, aż do miażdżącej ostatniej linijki ostatniej zwrotki: „Powinieneś być dumny, że dostaję dobre oceny.”Znaki” tutaj są znakami utworów, grą słów celowych i oznaczają porywające; ” powinieneś być dumny „jest sarkastycznym” pieprz się „dla osoby, która patrzy na, sfrustrowana, oszołomiona, przestraszona i zła, ponieważ osoba, którą kochają, jest” naciągnięta i cienka / dzwoni do jakiegoś przyjaciela, próbując spieniężyć czek.”To ponura i wstrząsająca opowieść, dostarczana z godną pozazdroszczenia zręcznością i wdziękiem.

” Between the Bars „(z” Either/Or”, 1997)

próba określenia stopnia, w jakim utwory Elliotta Smitha są autobiograficzne, jest oczywiście niemożliwa i nieodpowiedzialna, ale biorąc pod uwagę jego znane ataki z licznymi demonami, trudno nie widzieć „Between the Bars” jako wołania o pomoc. Pod względem dźwiękowym jest to prawdopodobnie najdelikatniejszy utwór w katalogu Smitha-kołysanka lub Serenada – ale pod powierzchnią teksty opisują odrętwiałą, destrukcyjną przynętę alkoholu, rozumianą przez alkoholika. Pierwsza linijka może być zaproszeniem na imprezę — „pij, kochanie, zostań całą noc” – ale wkrótce staje się jasne, że narratorem, który namawia, jest sam alkohol: „pij ze mną teraz / i zapomnij o / presji dni / rób, co mówię / a sprawię, że wszystko będzie dobrze / i odepchnę je / obrazy tkwiące w twojej głowie.”Jest to jedna z pięciu piosenek Smitha zawartych w Good Will Hunting, a w rzeczywistości została ona zaprezentowana dwa razy w filmie: wersja orkiestrowa i ponury oryginał. Nic w filmie nie zbliża się do mroku tematyki utworu, ale jest tu też pewne ciepło, które w takiej roli ma sens — „między kratami” nie traktuje alkoholizmu jako rzeczy, której należy się obawiać; bardziej jak przyjemne miejsce, z którego można oglądać powoli zanik ambicji.

” Condor Ave.”(z Roman Candle, 1994)

podczas gdy większość Roman Candle była dziełem niezwykle utalentowanego, ale niedoformowanego artysty, ” Condor Ave.”jest przykładem na to, że Smith chwilowo osiąga ogromny potencjał, który osiągałby dość regularnie na swoich kolejnych trzech albumach. Przetasowane, piękne gitarowe granie i słodka melodia Smitha są tu ostrzejsze niż gdziekolwiek indziej na płycie, ale bardziej ekscytujące są jego teksty, które są godne Raymonda Carvera, i płynność, z jaką je dostarcza, co sprawia, że te dokładnie spreparowane wersy skaczą z języka Smitha, jakby były spontaniczne. Pierwsza zwrotka, w której narrator relacjonuje moment, w którym jego kochanka odeszła z życia, jest niczym innym jak doskonałością: „Zabrała Oldsmobile za Condor Avenue / i zamknęła samochód i prześlizgnęła się / w rytmiczną ciszę / płonące światła / głos suchy i zachrypnięty /rzuciłem drzwiami ekranu jak drań tam iz powrotem / dzwonki spadły na siebie / upadłem na kolana / dźwięk odjeżdżającego samochodu sprawił, że poczułem się chory.”Od tego momentu wszystko się spieprzyło. Kierowca, wyczerpany, zasypia za kierownicą, przypadkowo zabijając starego alkoholika, który siedzi na poboczu drogi. Kierowca odjeżdża, zostawiając za sobą policyjne śledztwo i odrzuconego kochanka, który jest uwięziony między zamieszaniem a wściekłością. Fascynująca, zapierająca dech w piersiach opowieść, przedstawiona w jednej z najładniejszych aranżacji Smitha.

„dzień dywizji”(od „Dzień Dywizji / bez nazwy #6″ 7”, 2000)

początkowo wydany jako przednia połowa double-a-side 7″, „Division Day” był jak małżeństwo z Kill Rock Stars materiału Elliotta Smitha i znacznie bardziej wytrzymałej muzyki, którą wyprodukował na XO i beyond (pasuje do tego, że został wydany ani NA KRS, ani Dreamworks, ale stosunkowo mały Suicide Squeeze z Seattle). Ma pełniejsze aranżacje i instrumentację, którą Smith eksplorował na swoich płytach Dreamworks, ale lo-fi intymność jego wcześniejszych prac-i za to jest naprawdę wyjątkowa. To także wspaniała piosenka. Piosenka, napędzana przez toczące się pianino i jeden z najbardziej żywiołowych wokali Smitha, przypomina „Sweet Jane” lub „Good Day Sunshine”; dźwiękowo jest wyrazem czystej radości. Tekstowo jest to jeden z najbardziej niepokojących i konfesjonalnych momentów w katalogu Smitha. Niektóre tło biograficzne: Smith twierdził, że był molestowany przez ojczyma, co doprowadziło do wyprowadzki Smitha z rodzinnego domu w Teksasie w wieku 14 lat i przeprowadzki do Ojca w Portland w stanie Oregon. (Jako dorosły, Smith miał tatuaż Teksasu na ramieniu, o którym powiedział: „Nie załapałem, bo lubię Teksas-wręcz przeciwnie.”) Teksty „Division Day” zdają się dokumentować ten okropny okres w młodym życiu Smitha: „przeważnie spotykali się, gdy spał / i mieli jakąś chorą wymianę/, która uderzyła go jako złego i przeniosła go / bliżej division day.”On” w tym scenariuszu to prawdopodobnie Elliott, „chora wymiana, która wydała mu się błędna”, są prawdopodobnie seksualnymi spotkaniami z ojczymem, a „dzień podziału” byłby wtedy dniem, w którym wyprowadził się od matki. Przysięgam, to brzmi jak taka szczęśliwa piosenka.

„Angeles” (z „Either/Or”, 1997)

jedna z najbardziej lubianych i najbardziej znanych piosenek Elliotta Smitha (w dużej mierze ze względu na włączenie jej do ścieżki dźwiękowej Good Will Hunting, miejsce, w którym wielu fanów po raz pierwszy usłyszało Elliotta Smitha), „Angeles” jest kwintesencją wczesnej kompozycji Smitha: wyciszony, warstwowy wokal; pojedynek gitar akustycznych; rytm, który wydaje się zarówno wściekły, jak i wciąż. Lirycznie przeciwstawia się łatwej interpretacji. Może to być o hazardzie lub narkomanii, choć czyta się to najbardziej logicznie jako omówienie umowy Faustiana, który kiedyś przyszedł z byciem muzykiem przechodząc od niezależnej wytwórni do majora. „Someone”w pierwszej linii („Someone 's always coming around here, trailing some new kill / Says I 've seen your picture on a hundred dollar bill”) jest prawdopodobnie przedstawicielem A&R, którego dom Smitha (the Pacific Northwest) widział swój udział w latach 90. Następnie, oczywiście, jest obietnica złożona przez tego kogoś („mogę sprawić, że będziesz zadowolony ze wszystkiego, co robisz / wszystkie Twoje sekretne życzenia mogą się teraz spełnić”) i drobnym drukiem („i bądź na zawsze z moimi trującymi ramionami wokół ciebie”). Szczerze, to pewnie o tym są teksty. Ale jest to tak potężny, natychmiastowy utwór-tak vibrantly rezonuje ze słuchaczami-że jego liryczna intencja jest niemal nieistotna; oznacza to, co słyszy słuchacz, co musi to znaczyć. Faustian bargains nie są w żaden sposób ograniczone do sztuki i handlu, a „poison arms” owijają się wokół nas w cieniach i zaułkach wszędzie.

„Waltz #2” (XO) (z XO, 1998)

ambitny, odważny, odurzający i piękny, „Waltz #2 (XO)” jest szczytem kariery Elliotta Smitha: spełnieniem każdej obietnicy, jaką kiedykolwiek złożył jego Kill Rock Stars records, a następnie niektóre. Rytmicznie piosenka jest rzeczywiście walcem-zapisanym w metrum 3/4-i słuchając jej nietrudno wyobrazić sobie pokój pełen par tańczących blisko, pijanych, żywych. Ponownie, Wszystkie teksty Smitha są otwarte na indywidualną interpretację, ale ten wydaje się całkiem oczywisty o jego matce, decyzji jego matki o budowie domu z rzekomo obraźliwym ojczymem Elliotta („that 's the man she’ s married to now / That 's the girl that he takes around town”) i decyzji Elliotta o wyjeździe („I’ m so glad that my memory 's remote /’ Cause I 'm doing just fine hour to hour, notatka do notki”). The bridge jest jednym z najbardziej bolesnych i poruszających momentów muzyki w katalogu, który jest całkowicie bolesny i poruszający, jak Elliott śpiewa o więzieniu-domu dostarczonym przez jego matkę, „Jestem tu dzisiaj, oczekuje się, że zostanę, i dalej, i dalej”, jego głos idzie coraz wyżej. Ale znowu intencja utworu została wymazana przez publiczność, prawie na pewno na lepsze. Kiedy Elliott śpiewa ” I 'm never gonna know you now, but I 'm gonna love you anyway”, śpiewa do swojej matki, kobiety, której wybory zmusiły go do odejścia. Ale od jego śmierci temat się zmienił. Teraz, to my śpiewamy do niego, indywidualnie, wyobrażając sobie, co zostało utracone, czytając między wierszami, czując żal, złość i frustrację, nigdy nie wiedząc, ale kochając go tak czy inaczej.

możesz również posłuchać naszej playlisty 10 najlepszych piosenek Elliotta Smitha na Spotify.