227

rozkaz nr 227 wydany 28 lipca 1942 roku był wielkim rozkazem Józefa Stalina, który pełnił funkcję Ludowego Komisarza Obrony. Słynie z linii ” Not a step back!”(Rosyjski: Ни шагу назад! / Ni shagu nazad!), która stała się hasłem Radzieckiego ruchu oporu.

Zakon

podczas pierwszej części Wielkiej Wojny Ojczyźnianej Sowieci ponieśli ciężkie straty wraz z masowym wycofaniem się i dezercją. Stalin wydał rozkaz nr 227 o przywróceniu dyscypliny w Armii Radzieckiej.

sam zakon ma bardzo pasjonującą preambułę.

„wróg rzuca do walki nowe siły i nie napotyka swoich ciężkich strat, czołga się do sowieckich ziem, zdobywając nowe regiony, spustoszenia i niszczy nasze miasta i wsie, gwałci i zabija ludność sowiecką… niemieckie siły okupacyjne za wszelką cenę chcą zdobyć Kuban i Północny Kaukaz bogaty w chleb i ropę naftową… jednostki Frontu Południowego pod wodzą straszycieli opuściły Rostow i Nowoczerkask bez poważnego oporu i bez rozkazu z Moskwy, przykryły swoje barwy wstydem.

„ludność naszego kraju kocha i szanuje Armię Czerwoną, ale teraz ludzie są rozczarowani, że Armia Czerwona zostawia nasz naród, aby został zniewolony przez niemieckich oprawców i biegnie dalej na wschód.Niektórzy nie tak mądrzy ludzie pocieszają się rozmowami, że możemy biec dalej na wschód, bo mamy dużo ziemi, wielu ludzi i zawsze będziemy mieli dużo chleba. Używają tego, aby usprawiedliwić swoje niesławne działania na frontach.

„… ale dalszy odwrót na wschód oznacza skazanie na śmierć naszego ludu i naszej Ojczyzny, każdy kawałek naszej ziemi oddany wrogowi wzmocni go i osłabi naszą obronę, naszą ojczyznę.”

Marszałek Związku Radzieckiego Aleksandr Wasilewski napisał w swojej książce The Matter of my Whole Life: „… Order N 227 jest jednym z najpotężniejszych dokumentów lat wojny ze względu na treść patriotyczną i emocjonalną… dokument był motywowany trudnymi i mrocznymi czasami … czytając go, myśleliśmy sobie, czy zrobimy wszystko, aby wygrać bitwę.”

żaden dowódca nie miał prawa do odwrotu bez rozkazu. Każdy, kto to zrobił, podlegał Trybunałowi wojskowemu o odpowiednim starszeństwie.

rozkaz nr 227 ustanowił, że każdy Front musi utworzyć od 1 do 3 batalionów karnych (штрафбат, штрафной батальон, Shtrafbat, shtrafnoy battalion) do 800 dowódców Klasy średniej i wysokiej klasy oskarżonych o problemy dyscyplinarne, które zostały wysłane do najbardziej niebezpiecznych odcinków linii frontu. Każdy Front musiał tworzyć kompanie karne dla szeregowych i podoficerów. Do końca 1942 roku w batalionach karnych służyły 24 993 osoby, co w 1943 roku zwiększyło się do 177 694 osób. W ciągu następnych dwóch lat liczba ta zmalała do odpowiednio 143 457 i 81 766 osób w 1944 i 1945, co stanowiło łącznie 427 910 żołnierzy przydzielonych do batalionów karnych w czasie wojny.

rozkaz nakazywał również, aby każda armia tworzyła „oddziały blokujące” (oddziały zaporowe (заградотряд, заградительный отряд)), które strzelałyby do „tchórzy” i uciekały od tyłów.

oba środki zostały wymienione w preambule zakonu jako z powodzeniem wykorzystane przez Niemców podczas ich zimowego odwrotu.

po zaledwie trzech miesiącach, 29 października 1942 roku, wycofano wymóg utrzymywania przez wojska Kompanii wojsk zaporowych. Miała ona na celu ożywianie morale twardej Armii Radzieckiej i podkreślanie patriotyzmu, miała ogólnie szkodliwy wpływ i nie była konsekwentnie realizowana przez dowódców, którzy postrzegali odwracanie wojsk w celu tworzenia jednostek zaporowych jako marnotrawstwo siły roboczej, więc do października 1942 roku pomysł regularnych jednostek blokujących został po cichu porzucony. Do 20 listopada 1944 roku jednostki blokujące zostały oficjalnie rozwiązane.

Zobacz też

• Zarządzenie nr 270
• nie przejdą

uwagi

• The Value of Human Life in Soviet Warfare, New York: Routledge.
• History Channel, Monday 24 Nov 2008 @ 1400hr Eastern Time.