64 parafie

rok wyborczy 1876 zakończył się zarówno wyścigiem Prezydenckim, jak i wyborami gubernatorskimi w Luizjanie. Rola Luizjany w tym, co stało się znane jako kompromis 1877 zabezpieczył Biały Dom dla Rutherforda B. Hayesa, zainstalował weterana Konfederacji Francisa T. Nichollsa jako gubernatora Luizjany i zakończył okupację federalną i odbudowę stanu—wraz z wszelką nadzieją, że Afroamerykanie osiągną równość na mocy prawa w nadchodzących dziesięcioleciach.

kampania prezydencka postawiła Hayesa, republikańskiego gubernatora Ohio, przeciwko Samuelowi Tildenowi, demokratycznemu gubernatorowi Nowego Jorku. Kampania była intensywna, ponieważ obaj kandydaci próbowali przedstawić siebie jako alternatywę dla powszechnej korupcji w administracji prezydenta Granta. Tilden wyprzedził Hayesa o 250 000 głosów, ale wtedy, jak teraz, o zwycięstwie decydowały głosy Kolegium Elektorów, a nie głosowanie powszechne, a Tilden uzyskał jeden głos za mało. Kandydat Demokratów otrzymał 184 głosy wyborcze, o jeden mniej niż większość wymagana przez Konstytucję USA; Hayes otrzymał 165. Dwadzieścia innych głosów wyborczych było przedmiotem sporu w Karolinie Południowej, Luizjanie i na Florydzie, gdzie rządy republikańskie nadal utrzymywały słabą kontrolę nad rządami stanowymi. Wszystkie trzy stany przedłożyły dwa zestawy kart wyborczych, po jednym faworyzującym każdego z kandydatów na prezydenta.

w Waszyngtonie zarówno Demokraci, jak i Republikanie twierdzili zwycięstwo. Zgodnie z konstytucją ostatecznym rozwiązaniem był kongres, ale ani Izba Reprezentantów, ani Senat nie były w stanie rozwiązać tego problemu. Demokraci posiadali znaczną większość w Izbie, podczas gdy Republikanie kontrolowali Senat. Dwunasta poprawka nakazywała, że ” przewodniczący Senatu, w obecności Senatu i Izby Reprezentantów, otwiera wszystkie certyfikaty, a głosy są liczone.- Poprawka nie zapewniła jednak remedium na sprzeczne certyfikaty ze Stanami. Demokraci twierdzili, że wyłączna odpowiedzialność spoczywa na izbie, a Republikanie opowiadali się za Senatem.

w styczniu 1877 sytuacja pozostawała w martwym punkcie. W miarę nasilania się rozgoryczenia między obiema partiami, politycy w Waszyngtonie zaczynają mówić o użyciu siły, aby rozwiązać problem. Demokratyczni gubernatorzy w piętnastu Stanach rozmawiali o zmobilizowaniu jednostek Gwardii Narodowej, aby umieścić Tildena na stanowisku prezydenta. Republikanie natomiast chcieli, aby w imieniu Hayesa aktywować regularne jednostki wojskowe. Ostatecznie przeważyły chłodniejsze głowy. 18 stycznia 1877 obie strony zgodziły się na utworzenie komisji wyborczej w celu poświadczenia spornych głosów. Komisja składała się z pięciu członków Izby (trzech Demokratów i dwóch Republikanów), pięciu członków Senatu (trzech Republikanów i dwóch Demokratów) oraz pięciu sędziów Sądu Najwyższego Stanów Zjednoczonych (dwóch Demokratów, dwóch Republikanów i jeden niezależny).

dla wszystkich zainteresowanych, teraz okazało się, że problem można rozwiązać. Jednak 25 stycznia sędzia David B. Davis, The independent, zrezygnował z Komisji i przyjął ofertę Republikanów Illinois, aby ubiegać się o wolne miejsce w Senacie ich partii. Jego stanowisko objął sędzia Joseph P. Bradley, Republikanin. Kiedy 8 lutego 1877 Bradley potwierdził demokratyczne podejrzenia, głosując za potwierdzeniem wyników wyborów na Florydzie dla Hayesa, iskry polityczne poleciały. Demokraci z północnych stanów zaczęli mówić o ustanowieniu obstrukcji, aby zapobiec certyfikacji głosów wyborczych. Zgodnie z Konstytucją, 3 marca 1877 roku, gdyby nie było certyfikowanego Wiktora prezydenckiego, Spiker Izby Reprezentantów zostałby prezydentem.

Luizjana tymczasem miała swój własny kryzys konstytucyjny. Bohater Demokratycznej wojny domowej Francis T. Nicholls sprzeciwił się republikańskiemu dywersantowi Stephenowi B. Packardowi w wyścigu gubernatorów w 1876 roku, a obie partie zdobyły większość głosów i ustanowiły rządy. Gdy sporne wybory prezydenckie zostały rozważone w Waszyngtonie, Demokraci z Luizjany—w tym zwolennicy Nichollsa E. John Ellis i E. A. Burke-pomogli pośredniczyć w umowie, która umieściła ich człowieka w Baton Rouge, wycofała wojska federalne z Luizjany i przekazała prezydencję republikańskiemu Hayesowi.

spotkanie w tajemnicy w Wormley ’ S Hotel w Waszyngtonie, Północni Republikanie i południowi Demokraci podpisali porozumienie 26 lutego, mniej niż tydzień przed inauguracją. W wyniku tego paktu, często opisywanego jako kompromis z 1877 roku, Południowcy odmówili poparcia dążeniom Demokratów północy w imieniu Tildena, zapewniając tym samym wybór Hayesa na prezydenta. W zamian Hayes i wiodący Republikanie zgodzili się usunąć wojska federalne z trzech „nieukończonych” Stanów, wyznaczyć południowca do swojego gabinetu, wesprzeć wydatki zwiększonych funduszy federalnych na wewnętrzną poprawę w tych trzech stanach, zachęcić do budowy Kolei Transkontynentalnej z terminalem na południu i poprosić prezydenta o wizytę na południu.

niemal natychmiast po objęciu urzędu prezydent Hayes rozpoczął proces wypełniania tych zobowiązań. Wojska federalne zostały usunięte z Florydy, Luizjany i Karoliny Południowej, skutecznie kończąc odbudowę w tych stanach; David M. Key z Tennessee został mianowany poczmistrzem generalnym; kolejarze zaczęli planować budowę południowego połączenia z Oceanem Spokojnym; prezydent przekroczył Potomac na krótką wycieczkę; a południowe stany, zwłaszcza Luizjana, zaczęły otrzymywać zwiększone fundusze na lokalne ulepszenia. Wycofanie wojsk federalnych z Luizjany zasadniczo zaprzeczyło roszczeniom Packarda do Gubernatorstwa, które opierało się na głosach nowo uwłaszczonej ludności afroamerykańskiej.

Nicholls i inni nowo wybici demokratyczni gubernatorzy południa, tacy jak Wade Hampton w Karolinie Południowej i Richard Coke w Teksasie, stali się znani jako gubernatorzy „Odkupiciel”, ponieważ ich dojście do władzy, zbiegło się z umiarkowaną administracją Republikańską prezydenta Hayesa, stłumiło wpływy radykalnych Republikanów i odbudowę. W wyniku tych zmian, w Luizjanie i na południu, władzę sprawowali wyłącznie biali, którzy utrzymywali się przez prawie sto lat.

wyraźnie nieobecne w postanowieniach kompromisu z 1877 były jednak zabezpieczenia dla południowych wyzwoleńców. Byli, jak powiedział Frederick Douglass, „pozostawieni nago swoim wrogom.- Zanim zgodził się na kompromis, który dał mu władzę, Gubernator Hayes wolał ustne obietnice od przywódców politycznych południa, że prawa obywatelskie niedawno rozszerzone na Afroamerykanów w trzynastych, czternastych i piętnastych poprawkach będą chronione. Historia pokazuje, jak puste były te obietnice.