Bernardo O 'Higgins

Bernardo O’ Higgins.

Bernardo O ’ Higgins Riquelme (ur. 20 sierpnia 1778, zm. 24 października 1842) – południowoamerykański przywódca niepodległościowy, był jednym z dowódców—wraz z José de San Martínem—Sił Zbrojnych, które wyzwoliły Chile spod panowania hiszpańskiego w chilijskiej wojnie o niepodległość. Jest znany jako ” wyzwoliciel Chile.”Inni ludzie posiadali tytuł najwyższego Dyrektora Chile, ale O’ Higgins był pierwszym, który stanął na czele w pełni niepodległego państwa chilijskiego. Jego ojciec był gubernatorem Chile i wicekrólem Peru. Bernardo uczęszczał do szkoły w Londynie w Anglii. Po powrocie do Chile wstąpił w 1810 do ruchu niepodległościowego. Po pierwszej porażce w 1814 roku odniósł zwycięstwo w bitwie pod Chacabuco w 1817 roku i wkrótce został przywódcą nowego państwa Chile. 16 lutego 1817 otrzymał uprawnienia dyktatorskie z tytułem Dyrektora Naczelnego. Pozostał na stanowisku do 1823 roku, kiedy konserwatyści sprzeciwiający się jego polityce demokratyzacji odsunęli go od władzy. Pomimo swoich szerokich uprawnień był przekonanym demokratą. Zniósł szeregi szlacheckie i wysłał siły, aby wspomóc walkę o wolność Peru.

pod wpływem ideałów Deklaracji Niepodległości Stanów Zjednoczonych, pomimo przyjęcia władzy dyktatorskiej, chciał ustanowić demokrację. To jednak rzuciło wyzwanie elitom, którzy uważali się za naturalnych władców. Konserwatywne elementy sprzyjały autorytarnemu prezydenturze i usuwały go z urzędu; liberałowie chcieli rządów partycypacyjnych. O ’ Higgins utożsamiał się z tym ostatnim. Pomimo uzyskania niepodległości niewiele się zmieniło dla zdecydowanej większości ludności. Lekcja jest taka, że bez wspólnej wizji tego, jak powinien być zorganizowany sprawiedliwy i sprawiedliwy rząd, rewolucja może poświęcić życie bez osiągnięcia swoich celów, takich jak wolność, sprawiedliwość i równość. O 'Higgins pokładał duże nadzieje, deklarując, że Chile ma być schronieniem dla wszystkich „ludzi świata”, którzy podzielali ideał wolności.

Wczesne życie

O ’ Higgins urodził się w Chile. Był nieślubnym synem Ambrosio O ’ Higginsa, markiza Osorno, hiszpańskiego oficera urodzonego w hrabstwie Sligo w Irlandii, który został gubernatorem Chile, a później wicekrólem Peru. Jego matką była Isabel Riquelme y Meza, wybitna dama szlacheckiego rodu w Chillán. O ’ Higgins spędził wczesne lata z rodziną swojej matki w środkowo-południowym Chile. Miał odległe relacje z ojcem, który wspierał go finansowo i troszczył się o jego edukację, ale nigdy nie spotkali się osobiście. Hiszpańscy urzędnicy rządowi w obu Amerykach mieli zakaz zawierania małżeństw z tubylcami.

gdy Ambrose O ’ Higgins został wicekrólem Peru, w wieku 15 lat Bernardo został wysłany do katolickiej szkoły w Londynie, aby ukończyć studia. Tam Bernardo zapoznał się z amerykańskimi ideami niepodległości: znał Wenezuelczyka Francisco de Mirandę i wstąpił do masońskiej logii Lautaro. Następnie przez pewien czas mieszkał w Hiszpanii. W 1801 r. odziedziczył po ojcu majątek i został szlachcicem.

w 1810 przyłączył się do nacjonalistycznych rebeliantów walczących o niepodległość od Hiszpanii. Przywódcy ogłosili niepodległość 10 września 1810 roku, powołując Radę Narodową, choć realna władza składała się z szeregu junt, liczących od trzech do siedmiu członków. Napoleon Bonaparte umieścił swojego brata na tronie hiszpańskim, a kolonialiści nie uznali tego reżimu. Początkowo ich celem było ustanowienie rządu tymczasowego do czasu przywrócenia tronu hiszpańskiego obalonemu Ferdynandowi VII. O ’ Higgins, wybrany na deputowanego do Kongresu, był jednym z tych, którzy chcieli pełnej niezależności. Rojaliści rywalizowali z Republikanami, dopóki José Miguel Carrera nie objął stanowiska dyktatora. Zdając sobie sprawę, że potrzebna jest milicja, O ’ Higgins utworzył dwie brygady składające się z robotników z własnych posiadłości. Po otrzymaniu instrukcji w zakresie taktyki wojskowej objął stopień pułkownika. Jego brygady starły się z rojalistami w 1313, po czym został mianowany głównodowodzącym armii Republikańskiej po Carrerze, który został usunięty z tego stanowiska. Następnie O ’ Higgins walczył ze zwolennikami Carrery i wygrał.

w 1814 r.chilijscy rebelianci O’ Higginsa zostali pokonani przez Hiszpanów, którzy przewyższyli ich liczebnie, po 36-godzinnym starciu. Następnie poprowadził swoje oddziały w odwrocie do Andów. Przez następne trzy lata ćwiczył, szkolił i ćwiczył swoje oddziały. Założył obóz szkoleniowy i spędzał wieczór czytając podręczniki Wojskowe. W 1817 roku z pomocą argentyńskiego generała José de San Martína przeszedł do ofensywy. 12 lutego 1817 roku dowodził szarżą kawalerii nad Andami, która wygrała bitwę pod Chacabuco. Porównano to z przejściem Hannibala przez Alpy, chociaż góry były w rzeczywistości ” wyższe, bardziej strome, były bardziej zdradliwe niż droga pokonana przez Hannibala.”Santiago został schwytany.

po wygranej wojnie San Martín otrzymał propozycję ” dyktatury.”Odmówił, ale zaznaczył, że będzie zachwycony, jeśli O’ Higgins zostanie mianowany. 16 lutego 1817 roku O ’ Higgins otrzymał propozycję objęcia władzy dyktatorskiej. 12 lutego 1818 roku Chile zostało proklamowane niepodległą Republiką.

jego sześcioletnie rządy zaowocowały utworzeniem Akademii Wojskowej i zatwierdzeniem nowej (i obecnej) chilijskiej flagi. Jednak jego bardziej radykalne i liberalne reformy (takie jak ustanowienie demokracji i zniesienie tytułów szlacheckich) były opierane przez potężnych konserwatywnych właścicieli ziemskich. O 'Higgins chciał stworzyć” bardziej jednorodne społeczeństwo, ale nie bez klas społecznych.”Postanowił” zlikwidować niektóre ekskluzywne, arystokratyczne instytucje, jednocześnie podnosząc poziom kulturalny zwykłych ludzi.”Aby szerzyć naukę i kulturę, założył „Bibliotekę Narodową”, zachęcał do druku i wspierał system edukacji oparty na modelu angielskim.”Budował także szpitale, szkoły, uczelnie i sądy.

założył miasta La Unión i Vicuña. Po późniejszym wygnaniu w Peru propagował ekspansję chilijską na południe, kończąc ją założeniem Punta Arenas w 1845 roku. Ponadto jego rząd był zaangażowany w zabijanie wrogich przywódców niepodległościowych José Miguela Carrery, jego braci Juana José i Luisa w Argentynie oraz PRZYJACIELA Carrerasa i przywódcy partyzantów Manuela Rodrígueza. W czasie jego rządów pomagał także José de San Martínowi w zorganizowaniu ekspedycji oraz armii i marynarce wspierającej niepodległość Peru. Zorganizował także chilijską armię i pierwszą chilijską Marynarkę Wojenną pod dowództwem lorda Cochrane ’ a i Manuela Blanco Encalady.

jego pragnienie zaangażowania nie-elity w rządzenie, jednak zrażało arystokratów. Zrażał także Kościół katolicki, ponieważ odmówił stłumienia protestantyzmu. Opierając się na swoim Dowództwie armii, wymuszał niekiedy zmiany, które nie cieszyły się powszechnym poparciem. W 1823, zmuszony do rezygnacji z dowodzenia armią, został zmuszony do abdykacji w wyniku konserwatywnego zamachu stanu 28 stycznia 1823. Technicznie rzecz biorąc, państwo było demokracją przedstawicielską, ale ze względu na zasady posiadania własności, bardzo niewiele osób mogło głosować. W konsekwencji elita zdominowała Kongres i raz u władzy mogła rządzić tak autokratycznie, jak sobie tego życzyła. Ci, którzy mianowali go „dyktatorem”, chcieli silnej Prezydencji. O ’ Higgins przyjął tytuł, ponieważ był on oferowany, ale jego własnym zamiarem było demokratyzowanie Chile.

dziedzictwo

po abdykacji O ’ Higgins spędził resztę życia na wygnaniu i zmarł w Limie w Peru w 1842 roku. Właśnie otrzymał pozwolenie na powrót do Chile, gdy choroba interweniowała. Wkrótce po dotarciu do Peru spotkał Simona Bolivara i poprosił o dołączenie do jego armii. Bolivar uhonorował go bankietem, ale dał mu tylko role nie kombatanckie, takie jak sędzia Sądowy, więc powrócił do Limy. Powrócił do rolnictwa.

jego szczątki zostały repatriowane do Chile w 1869; przeniesione w 1979 ze szkoły wojskowej na honorowe miejsce w mauzoleum Altar de la Patria przed Pałacem rządowym Palacio de La Moneda; a następnie ponownie tymczasowo do szkoły wojskowej, w 2004, na rok, podczas przekształcenia ołtarza Patrii (Sanktuarium Ojczyzny) w Nowy Plaza de la Ciudadanía (Plac Obywatelski). Chilijska Wioska Villa O ’ Higgins została nazwana na jego cześć. Główną arterią stolicy Chile, Santiago, jest Avenida Libertador General Bernardo O ’ Higgins. Każdy chilijski oficer awansowany na generała otrzymuje „replikę miecza bojowego O’ Higginsa.Augusto Pinochet, po przejęciu władzy w 1973 roku, przeniósł szczątki O ’ Higginsa do świątyni, która znajdowała się pod strażą wojskową, Nie otwartej dla publiczności. Świątynia została przekazana pod kontrolę cywilną 10 marca 2006. Podczas uroczystości z tej okazji prezydent Ricardo Lagos powiedział, że repatriując sanktuarium do ludzi, Chile „ponownie napotyka” swoje ” demokratyczne wartości i tradycje. Historyk Francisco Estévez Valencia twierdzi, że Pinochet zawsze poszukiwał elementów historycznych, które mogłyby mu pomóc nadać jakąś legitymizację, więc symbolicznie porwał O ’ Higginsa, który jak na swoje czasy nie był tyranem, ale postępowym.”Dopiero teraz, „dodał,” czy Chilijczycy mogą ponownie spotkać O ’ Higginsa takim, jakim był naprawdę.”Pinochet even” nadał sobie tytuł kapitana generalnego, który został przyznany O ’ Higginsowi, a następnie, z szacunku, nigdy więcej nie został użyty.”

jest pomnik O 'Higginsa w Richmond, w południowo-zachodnim Londynie na placu nazwanym jego imieniem, O’ Higgins Square. Na jego cześć wzniesiono niebieską tablicę w Clarence House w Richmond, gdzie mieszkał podczas studiów w Londynie. Jest także tablica ku jego czci na Merrion Square w Dublinie i w Garavogue River Walkway w Sligo w Irlandii oraz rzeźba na Dworcu Centralnym przy Elizabeth St w Sydney w Australii.

w Kadyksie w Hiszpanii, na Plaza de Candalaria, gdzie mieszkał przez cztery lata, wzniesiono tablicę.

Harvey opisuje O 'Higginsa jako człowieka” upartej uczciwości i odwagi.”Rektor opisuje go jako” skrupulatnie uczciwego i o dobrych intencjach.”Jednak” fałszywie zakładał”, że może rządzić bez wsparcia arystokratów.- W ciągu następnej dekady wybuchła otwarta wojna między liberałami a konserwatystami. Konserwatyści zwyciężyli i rządzili w latach 1830-61. Następnie władzę przejęli liberałowie, rządzący do 1891 roku. Utrzymywała się tendencja do autorytaryzmu i długich okresów sprawowania władzy, dzięki czemu Pinochet mógł mówić o „chronionej” i „autorytarnej” demokracji (1977). Brak konsensusu co do sposobu rządzenia wyzwolonym Chile spowodował zastąpienie represji kolonialnych przez elitarnych władców. Niewiele się zmieniło dla zdecydowanej większości ludności. Lekcja jest taka, że bez wspólnej wizji, w jaki sposób powinien być zorganizowany sprawiedliwy i sprawiedliwy rząd, rewolucja może przelać krew i poświęcić życie bez osiągnięcia swoich celów wolności, sprawiedliwości i równości. O 'Higgins pokładał duże nadzieje, deklarując, że Chile ma być schronieniem dla wszystkich „ludzi świata”, którzy podzielali ideał wolności. Senator Stanów Zjednoczonych Edward Kennedy, otrzymując najwyższe cywilne odznaczenie Chile, powiedział:

Bernardo O ’ Higgins jest inspiracją dla Chilijczyków i dla wszystkich, którzy go znają. Jego przywództwo w Kongresie chilijskim, jako przywódcy wojskowego, dyplomaty i budowniczego instytucji demokratycznych zmieniło bieg historii w swoim kraju.

Notki

• Clissold, Stephen. Bernardo O ’ Higgins i niepodległość Chile. New York, NY: Praeger, 1969.
• Kruk, John Armstrong. Epopeja Ameryki Łacińskiej. Berkeley, CA: University of California Press, 1992. ISBN 0520077237
• Drake, Paul W., and Ivan Jaksic. Walka o demokrację w Chile. Lincoln, NE: University of Nebraska Press, 1995. ISBN 978-0585310688
• Kinsbruner, Jay. Bernardo O ’ Higgins. New York, NY: Twayne Publishers, 1968.
• Liberators: Latin America ’ s Struggle for Independence, 1810-1830. Woodstock, NY: Overlook Press, 2000. ISBN 978-1585670727
• Nelson, Edna Deu Pree. O ’ Higgins I Don Bernardo. New York, NY: Dutton, 1954.
• Historia Chile. The Greenwood Histories of the Modern Nations. Westport, CT: Greenwood Press, 2003. ISBN 978-0313317590

wszystkie linki pobrano 15 grudnia 2016.

• Sepúlveda, Alfredo: Bernardo O ’ Higgins: zbuntowany syn wicekróla.