rzymski prokurator Palestyny (ok.53-60 r. n. e.), który przetrzymywał św. Pawła jako więźnia w Cezarei. Feliks był wolnomularzem Antonii, matki cesarza Klaudiusza i bratem Pallasa, faworyta Klaudiusza. Był najpierw żonaty z Druzyllą, wnuczką Antoniego i Kleopatry, a później z córką Heroda Agryppy i, również noszącą imię Druzylla. Przez dwa miesiące była żoną Aziza, Króla Emesy (starożytny Hamat), zanim opuściła go, by poślubić Feliksa. Feliks został prokurentem (gubernatorem) Palestyny przez Klaudiusza w 52 lub 53 roku. Uprzywilejowana pozycja jego brata ośmieliła go do okrucieństwa, pożądliwości, chciwości i zabójstw, i ocaliła go od kary, gdy Neron odwołał go do Rzymu pod zarzutem niewłaściwego administrowania (ok. 60 r.n. e.).
jego niewłaściwe postępowanie wywołało niezadowolenie Żydów i ostatecznie doprowadziło do powstania Żydów w latach 66-70. Paweł, po aresztowaniu w Jerozolimie, został zabrany do Cezarei, aby chronić się przed fanatycznymi Żydami w Jerozolimie i stanąć przed sądem przed Feliksem, który miał już „pewną dokładną wiedzę o drodze” (Dzieje Apostolskie 23.22–24.23). Kilka dni później Paweł przestraszył Feliksa i Druzyllę mówiąc do nich o czystości i przyszłym sądzie, ale w nadziei na łapówkę, Feliks trzymał go w więzieniu na dwa lata, rozmawiając z nim często (23.24–26). Kiedy Feliks został odwołany do Rzymu, zostawił Pawła w więzieniu ze względu na łaskę u Żydów, chociaż przyznał, że nie uznał go winnym żadnej zbrodni. Jego następcą został Porcius festus.
Bibliografia: R. von Rohden, Paulys Realenzyklopädie der klassischen Altertumswissenschaft, ed. g. wissowa i in. 1.2 (1894) 2616–18. f. m. Abel, historia Palestyny od podboju Aleksandra do inwazji Arabów, 2 st. (studia biblijne 1952) 1: 463-468. Słownik encyklopedyczny Biblii, TR. i adapp. L. Hartman (Nowy Jork, 1963) 769-770. J. schmid, Lexikon für Theologie und Kirche, wyd. Hofer i K. Rahner (Freiberg, 1957-65) 4: 70. E. henchen, Die Apostelgeschichte (12. rev. 1959).