Kobry, Kraity, morświny, żmije śmierci i krewniaki (Elapidae)

(Elapidae)

Klasa Reptilia

Order Squamata

podrzędne Serpentes

Rodzina Elapidae

opis miniatur
małe i duże jadowite węże

Rozmiar
7-200 in (18-500 cm)

liczba rodzajów, gatunki
60 rodzajów; ponad 300 gatunków

siedlisko
wysoce zmienne w zależności od gatunku; pustynne, sawanny, lasy deszczowe, w pełni nadrzeczne do całkowicie morskich

stan ochrony
narażone: 7 gatunków; Lower Risk / Near Threatened: 2 gatunki

Dystrybucja
Południowe Stany Zjednoczone do Ameryki Środkowej i Południowej, Afryki, Azji, Australii oraz Oceanu Spokojnego i Indyjskiego

ewolucja i systematyka

dwie główne rodziny jadowitych węży to Elapidae lub węże elapid oraz Viperidae, żmije i pitvipery. Węże w tych rodzinach są podobne w tym, że mają kły w przedniej części pyska. Obie grupy powstały niezależnie od nieżywych przodków węży, więc istnieją między nimi istotne różnice. Ogólny wygląd elapidów jest znacznie bardziej podobny do głównie nie jadowitych colubrids niż do ogólnie pulchnych, krótkoogonowych żmij. Główne różnice między elapidami i żmijami dotyczą struktury aparatu dostarczania jadu i natury jadu. Elapidy mają proteroglificzne uzębienie, co oznacza ” stałe przednie kły.”Żmije mają uzębienie solenoglificzne, co oznacza” ruchome przednie kły.”U elapidów kły są zamocowane w jednej pozycji i są stosunkowo krótkie, aby uniknąć przebicia dolnej wargi węża. Żmije mają długie kły, które są zawiasowe i składane z powrotem do pyska. Jad elapidów jest zupełnie inny niż jad żmij. Elapidy mają jad neurotoksyczny (truciznę nerwową), który działa głównie na ośrodkowy układ nerwowy. Jad wpływa na pracę serca i oddychanie, ale powoduje niewielkie lub żadne uszkodzenia w miejscu ugryzienia. Żmije mają głównie jad hemotoksyczny i miotoksyczny, który powoduje poważne uszkodzenia w miejscu ukąszenia, w tym całkowitą martwicę otaczającej tkanki.

jadowite węże elapidowe obejmują 60 rodzajów i ponad 300 gatunków. Ponieważ elapidy stanowią około 10% żywych gatunków węży i ponad 50% gatunków jadowitych węży, mają one duże znaczenie medyczne. Elapidy są fantastycznie zróżnicowane pod względem wielkości, kształtu, koloru, ekologii i zachowania, ale można je sklasyfikować w następujący sposób w zależności od wielkości i dystrybucji: kobry i Mamby; węże koralowe; kraity lądowe; Elapidy Australo-Papuańskie, które obejmują brązowe węże, tajpany i żmije śmierci; kraity morskie i morskie.

niewiele wiadomo o pochodzeniu węży elapidowych, poza tym, że są one spokrewnione z niektórymi afrykańskimi formami, które wydają się mieć kły „protoelapidowe”. Na przykład afrykańscy i bliskowschodni członkowie rodzaju Atractaspis są jadowite i mają przednie kły, ale mają również szereg cech, które odróżniają je od elapidów i łączą je z gatunkami głównie nieżywymi. Południowoafrykański Rodzaj Homoroselaps jest mylący, ponieważ ma elapidowe kły i jad, ale wydaje się mieć cechy Atractaspis.

pomimo zamieszania, elapidy wydają się tworzyć grupę monofiletyczną, podobnie jak każda z głównych linii elapidów. Razem elapidy charakteryzują się przede wszystkim obecnością układu dostarczającego jad, składającego się z dwóch małych, trwale wyprostowanych przednich kłów. Różne zestawy danych zostały wykorzystane do wyjaśnienia zależności między i wewnątrz linii elapid, w tym różne aspekty morfologii, albumin białkowych, kariotypów, allozymów, sekwencji białek jadu i sekwencji DNA. Nadal istnieją pewne rozbieżności co do relacji między głównymi grupami elapidów.

liczba i zawartość rodzin i podrodzin elapidów są bardzo zróżnicowane. W zależności od postrzeganego stopnia zróżnicowania, różni autorzy wyróżniali albo jedną rodzinę, Elapidae, z dwoma do sześciu podrodzinami, albo dwie rodziny: Elapidae, earthly elapids i Hydrophiidae, seasnakes. Dowody z badań morfologii i sekwencji DNA wskazują, że mornaki są najbliżej spokrewnione z Elapidami Australo-Papuaskimi i w związku z tym są częścią promieniowania elapidowego.

w pełni morskie morza wyewoluowały z ziemskich żywych Australijskich przodków, a częściowo morskie kraity morskie wydają się być najbliżej spokrewnione z lądowymi elapidami w Azji i Melanezji. Większość władz rozpoznaje jedną rodzinę, Elapidae, która ma dwie podrodziny: Elapinae, w tym koralowe węże, kobry, Mamby i lądowe kraity, oraz Hydrophiinae, w tym wszystkie australo-Papuańskie elapidy, kraity morskie i morskie.

skamieniałości węży Elapidowych są rzadkie, ale zostały znalezione w osadach mioceńskich w Europie, Ameryce Północnej, Afryce i Australii. Ponieważ jest ich tak mało, skamieniałości te w niewielkim stopniu przyczyniły się do zrozumienia ewolucji elapidów.

cechy fizyczne

Elapidy są na ogół smukłymi, bardzo zwinnymi wężami z głową podobną do kolubrydy, która nie jest bardzo różna od szyi i ma duże, podobne do kolubrydów łuski lub łuski. Elapidom brakuje scute lorealnej, która oddziela scute nosową od scute przedoczodołową (większość nieżywych węży colubridowych ma tę scute). Ponieważ kły są krótkie, usta nie muszą się otwierać szeroko, gdy wąż uderza. Długość tych węży waha się od 7 cali (18 cm) (Rzadki Fidżi, Ogmodon vitianus) do ponad 200 cali (5 m) (kobra królewska, Ophiophagus hannah). Ciało często ma paski, które mogą być bardzo kolorowe. Wiele Kobr spłaszcza się, gdy jest podekscytowanych, a kobry słyną z możliwości rozłożenia żeber szyi w celu utworzenia kaptura.

węże koralowe Ameryki mogą być jednokolorowe (bez pasm), ale większość gatunków słynie z jasnych serii naprzemiennych pasm kolorów. Węże mogą być dwukolorowe, trójkolorowe, a nawet czworokolorowe. Opaski służą jako ostrzeżenie przed potencjalnymi drapieżnikami. Słynne jest również różnorodne promieniowanie nieżywych węży imitujących węże koralowe. Wiele gatunków nieżywych węży, które żyją w tych samych regionach, co węże koralowe, wykształciło ubarwienie prawie identyczne z wężami koralowymi. Szacuje się, że 18% wszystkich węży występujących w Ameryce to imitacje węży koralowych. Jest dwa razy więcej mimików niż gatunków węży koralowych.

morza wyewoluowały wiele adaptacji, od częściowo morskiego istnienia kraitów morskich (Laticauda)do całkowicie morskiego istnienia mórz. Nozdrza wszystkich morzaków mają zawory, które tworzą szczelne uszczelnienie wokół ust, gdy wąż nurkuje. W pełni Morskie Morskie poruszają się sinusoidalnie, podobnie jak węże lądowe, ale napędzają się przez wodę za pomocą ogona w kształcie wiosła, zamiast chwytać podłoże szerokimi łuskami brzucha, Jak to robią węże lądowe. Łuski brzuszne w pełni morskich skorupiaków są prawie tej samej wielkości co pozostałe łuski ich ciała.

rozmieszczenie

Elapidy występują w południowych Stanach Zjednoczonych do Ameryki Środkowej i Południowej, w Afryce z wyjątkiem Madagaskaru, Południowej Azji, Australii oraz na Oceanie Spokojnym i Indyjskim. Są najbardziej zróżnicowane w regionach równikowych. Chociaż są szeroko rozpowszechnione, każda z głównych grup elapidów zajmuje określony region. Na przykład fauna elapidów Ameryki obejmuje tylko zróżnicowaną linię węży koralowych, która liczy około 60 gatunków. Kilka gatunków węży koralowych występuje w Stanach Zjednoczonych od Karoliny Północnej po Florydę i na Zachodzie po Arizonę. Różnorodność węży koralowych znacznie wzrasta w Meksyku oraz Ameryce Środkowej i Południowej. Grupa kobry zajmuje prawie całą Afrykę, Bliski Wschód i całą południową Azję. Kobry sięgają Jawy w archipelagu indonezyjskim. Mamby występują w południowej i środkowej Afryce, a kraity lądowe występują od Indii po Południowo-Wschodnią Azję. Elapidy Australo-Papuaskie są najbardziej zróżnicowane pod względem liczby gatunków. Występują w całej Australii i Nowej Gwinei. Kilka gatunków elapidów występuje na Wyspach Salomona. Niezwykły ogmodon vitianus jest jedynym gatunkiem w Polinezji, gdzie żyje głęboko pod ziemią na Fidżi. Kraity morskie występują w przybrzeżnych obszarach południowej Azji, poprzez Południowo-Wschodnią Azję, Melanezję i Polinezję. Występuje na rafach koralowych w ciepłych wodach wokół Północnej Australii, Nowej Gwinei, Indonezji, Filipin i Całej Azji Południowo-Wschodniej. Kilka gatunków występuje tak daleko na zachód, jak w Zatoce Perskiej i tak daleko na wschód, jak w Polinezji Francuskiej. Tylko jeden gatunek, pelamis platurus (Pelamis platurus), rozciąga się poza ten region i jest jedynym gatunkiem otwartym lub pelagicznym. Wąż ten występuje w ciepłych wodach od wschodniego wybrzeża Afryki do zachodniego wybrzeża Ameryki Północnej i Środkowej w Oceanie Spokojnym i Indyjskim. Jest to prawie na pewno najszerzej rozpowszechniony gatunek węża. Na Oceanie Atlantyckim nie występują żadne gatunki morskie.

siedlisko

węże Elapidalne mają zróżnicowane siedliska. Większość to mieszkańcy Ziemi, spotykani wszędzie, od lasów deszczowych przez sawanny, trawiaste równiny po surową pustynię. Niektóre gatunki mają preferowane siedlisko

, inne są generalistami. Niektóre elapidy szukają schronienia pod skałami lub w norach gryzoni, inne zakopują się w luźnej glebie. Większość Kobr jest lądowa, ale niektóre są głównie nadrzewne lub wodne. Mamby afrykańskie spędzają większość czasu na drzewach, gdzie są wyjątkowo wdzięczne i szybkie. Prawie wszystkie pełnomorskie i częściowo morskie kraity morskie zamieszkują rafy koralowe, gdzie żerują na zdobycz, głównie ryby i węgorze. Morskie kraity przychodzą na plaże i okoliczne skały, gdy potrzebują odpocząć lub złożyć jaja.

zachowanie

wiele węży elapidalnych jest aktywnych o zmierzchu i w nocy. Inne są aktywne w ciągu dnia zbieracze. Ponieważ elapidy, podobnie jak wszystkie węże, są ektodermami i dlatego muszą termoregulować, czas ich aktywności zależy od temperatury. W chłodniejszych regionach, takich jak Afryka Południowa i Australia Południowa, aktywność elapid podąża za porami roku. Szczytowa aktywność występuje w cieplejszych miesiącach, a hibernacja w chłodniejszych miesiącach, chociaż wiele gatunków pojawia się w słoneczne zimowe dni, aby się wygrzewać. Podczas upału lata, węże dobowe są najbardziej aktywne rano, późnym popołudniem i wczesnym wieczorem, kiedy jest chłodniej. Wiosną i jesienią gatunki te są aktywne przez cały dzień, ponieważ nie ulegają przegrzaniu.

ponieważ węże mogą być trudne do znalezienia, zaskakująco niewiele przeprowadzono badań nad zachowaniem węży elapidowych i węży w ogóle. Wprowadzenie nadajników radiowych na tyle małych, że można je chirurgicznie wszczepić wężom, pozwoliło naukowcom śledzić węże i dokumentować ich codzienną aktywność przez pory roku. Wyniki badań wykazały, że wiele elapidów uważanych niegdyś za siedzące jest w rzeczywistości bardzo mobilnych, takich jak Australijskie żmije (rodzaj Acanthophis) i australijski wąż szerokogłowy (Hoplocephalus bungaroides).

Kobra wyłaniająca się z plecionego koszyka i „Tańcząca” do fletu zaklinacza węży to znajomy obraz. Egipskie, azjatyckie i indyjskie kobry są używane do tych demonstracji. Wbrew powszechnemu przekonaniu węże nie są oczarowywane ani hipnotyzowane. Wąż jest zbierany i umieszczany w plecionym koszu, gdzie jest bezpieczny. Zaklinacz może sięgnąć do kosza i złapać węża na środku ciała, ale jest ostrożny, aby utrzymać węża z równowagi. Kiedy Zaklinacz podnosi pokrywę kosza, wąż unosi się w pionowej pozycji obronnej z rozpostartym kapturem. Ponieważ wie, że kobry uderzają z pionowej postawy w dół, Zaklinacz pozostaje poza zasięgiem i kołysze się z boku na bok podczas gry. Węże nie mają uszu zewnętrznego i odbierają tylko dźwięki o niskiej częstotliwości, dlatego muzyka nie ma wpływu na kobrę. Flet czarownika jest tylko rekwizytem; Kobra podąża za ruchami czarownika. Niektórzy zaklinacze używają węży unieruchomionych przez chłodzenie, a niektórzy używają niezmienionych Kobr. Istnieją jednak dowody na to, że niektórzy zaklinacze prowokują kobry do uderzania kijem lub kawałkiem szorstkiego materiału, który jest siłą wyciągany z ust węża, zabierając ze sobą kły.

Ekologia żywienia i dieta

Elapidy są zróżnicowane zarówno pod względem diety, jak i sposobu pozyskiwania pokarmu. Węże te wykorzystują raczej zazdrość niż ucisk, aby ujarzmić zdobycz. Główną zdobyczą są małe kręgowce (szczury, myszy, ptaki, węże, jaszczurki, żaby i ryby), a czasami jaja. Niektóre węże się specjalizują. Kobra Południowoafrykańska (Hemachatus haemachatus) ma szczególny sentyment do ropuch.

w Australii tylko żmije (rodzaj Acanthophis), brązowe węże (rodzaj Pseudonaja), Czarne węże (rodzaj Pseudechis) i tajpany (rodzaj Oxyuranus) jedzą małe ssaki jako dużą część diety, ale zjadają również inne ofiary. Wiele z australijskiej zróżnicowanej fauny lądowej elapidów specjalizuje się w małych gadach, głównie jaszczurkach scynkowatych, które węże odnajdują szukając pod osłoną lub przez aktywne żerowanie. Inne elapidy specjalizują się w żab, które znajdują na brzegu wody lub pod osłoną.

zarówno częściowo morskie kraity Morskie (Laticauda), jak i zróżnicowane w pełni morskie morza pozyskują cały swój pokarm z siedlisk wodnych. Kraity morskie specjalizują się w węgorzach, które znajdują wśród raf. Owoce morza mają zróżnicowaną dietę. Większość je stosunkowo siedzące ryby, które są łatwe do złowienia, ale mają tendencję do specjalizowania się w jednym lub kilku kształtach ryb, od krótkich gobies przez długie węgorze do kałamarnic. Trzy gatunki morszczuka zjadają tylko masy jajowe ryb.

kobry Królewskie zjadają inne węże, w tym gatunki jadowite. Australijskie węże bandy-bandy (rodzaj Vermicella) jedzą tylko ślepaki. Wiele węży koralowych specjalizuje się w innych wężach. Niektóre gatunki Australijskich węży piaszczysto-pływających z rodzaju Simoselaps zjadają jedynie jaja innych gadów. Zjadają małe jaja w całości, a następnie, jak się uważa, zwracają puste skorupki.

Większość elapidów to aktywne zbieracze. Australijska żmija śmiercionośna (rodzaj Acanthophis) pozostaje jednak na pozycji i faluje czubek ogona (który w przeciwieństwie do reszty ogona jest żółtawobiały, przypominając owada larwalnego), aby zwabić zdobycz. Whipsnakes australijskie (rodzaj Demansia) mają duże oczy i są bardzo aktywne i wizualne dziennych myśliwych. Mamby afrykańskie (rodzaj Dendroaspis) również mają duże oczy, aby pomóc im zlokalizować małe ssaki.

Biologia rozrodu

Elapidy rozmnażają się wiosną raz w roku, często po walkach samców o samice. Wszystkie węże koralowe, Mamby, kraity lądowe, kraity morskie, prawie wszystkie kobry i około połowa Elapidów Australo-Papuańskich to warstwy jajowe. Większość węży składa jaja, ale viviparity (żyworodne) ewoluowały wielokrotnie niezależnie. Żyworodne jest bardziej powszechne u gatunków, które żyją w chłodnym klimacie, ponieważ uważa się, że matki są w stanie kontrolować temperaturę rozwojową swojego potomstwa poprzez termoregulację behawioralną. Ta umiejętność jest ważną zaletą w krótkim lecie. Jedyną kobrą, która rozwinęła żywe łożysko, jest Południowoafrykańska Kobra Rinkhala, która ma mioty aż 60 potomstwa. W Australii występuje zróżnicowane promieniowanie żywych elapidów. Około połowa z 20 rodzajów i ponad 90 gatunków w Australii to żywiciele. Istnieje spór o to, ile razy w australijskim promieniowaniu elapid wyewoluowało łożysko żywe. Wiadomo, że łożysko żywe wyewoluowało co najmniej dwa razy niezależnie, raz w głównym promieniowaniu żyworodnym i raz w wężu czerwonobrzuchym czarnym (Pseudechis porphyriacus). Pozostali przedstawiciele tego rodzaju są warstwami jaj. W pełni morskie morznaki są również żywymi nosicielami.

Większość elapidów nie opiekuje się jajami ani młodymi. U gatunków składających jaja samice znajdują odpowiednie miejsca do składania jaj— pod skałą, w lub pod kłodą lub w szczelinie—i opuszczają miejsce. Jaja inkubują się przez około trzy miesiące, a Młode wykluwają się i są natychmiast samodzielne. U gatunków żywych matka przechodzi trzymiesięczną ciążę i rodzi w zacisznym miejscu. Podobnie jak hatch-Lingi, żywe Młode są natychmiast zdane na siebie. Wyjątkiem są kobry królewskie, które tworzą parę i budują gniazdo z liści i gleby. Pary kobry królewskiej chronią swoje gniazda i jaja i mogą być bardzo agresywne w sezonie lęgowym.

stan ochrony

dziewięć gatunków znajduje się na Czerwonej Liście IUCN. Siedem z nich klasyfikuje się jako wrażliwe: Austrelaps labialis, Denisonia maculata, Echiopsis atriceps, E. curta, Furina dunmalli, Hoplocephalus bungaroides i Ogmodon vitianus. Dwa gatunki zaliczane są do kategorii niższego ryzyka / Bliskiego zagrożenia: Elapognathus minor i Simoselaps calonotus.

Ochrona węży jest stosunkowo rzadka w większości części świata, częściowo dlatego, że niewiele wiadomo o większości gatunków. Najlepiej zbadanym wężem elapidowym jest Australijski wąż szerokogłowy. Wąż ten jest rozpowszechniony tylko w kraju piaskowców, który otacza greater Sydney. Obecnie jest rzadki i uważany za wrażliwy. W ciągu ponad 10 lat naukowcy z University of Sydney udokumentowali ruch, zachowanie i preferencje siedliskowe tych węży. Od dawna wiadomo, że węże szerokogłowe zimują pod skałami na krawędziach klifów. Węże zdawały się jednak znikać latem, więc śledzenie radiowe było używane do śledzenia ich ruchów

. Stwierdzono, że węże spędzają lato daleko w koronach leśnych, gdzie ukrywają się w dziuplach, ale wykorzystują tylko duże drzewa. Badacze odkryli również, że podczas zimy węże są bardzo szczególne co do wielkości skał, których używają—zbyt cienkie, a wąż staje się zbyt gorący; zbyt gruby, a wąż nie jest wystarczająco ciepły. Niestety dla węży, Skały są tej samej wielkości, że landscapers sprzedać do ogrodów. Zarówno duże drzewa, jak i skały o odpowiedniej wielkości muszą być zachowane, aby gatunek mógł przetrwać.

znacznie mniej wiadomo o stanie ochrony innych gatunków elapidów. Setki tysięcy Kobr są zbierane na wolności w Indonezji i innych częściach Azji dla handlu skórą gadów. Skóry kobry zamieniane są w paski, portfele i inne elementy odzieży. Niewiele jest informacji na temat wpływu tej praktyki na populacje kobry. Podobnie degradacja siedlisk morskich krain morskich i morzaków prawdopodobnie ma wpływ, ale efekt nie został określony ilościowo. Utrata siedlisk jest głównym problemem dla wielu gatunków elapidów, ponieważ wiele z nich jest specjalistami od siedlisk.

znaczenie dla ludzi

węże Elapidowe są jedną z dwóch głównych grup jadowitych węży. Wiele gatunków ma szczególne znaczenie dla ludzi ze względu na zagrożenie, jakie stanowią. Wiele z najbardziej jadowitych węży to elapidy. Ludzie są zabijani przez elapidowych węży, ale niebezpieczeństwo węża ma tyle samo wspólnego z zachowaniem, co z poziomem toksyczności. Na przykład Australijski Tajpan śródlądowy lub groźny wąż (Oxyuranus microlepidotus) ma najsilniejszy jad. Niewiele osób zostało jednak zabitych przez tego węża, ponieważ zamieszkuje on niegościnne obszary, w których ludzie zwykle nie żyją. Tajpan jest również bardzo nieśmiały i zawsze wycofuje się, jeśli może. Podobnie, mornaki są bardzo jadowite, ale większość z nich nie jest skłonna do gryzienia, więc częstość ukąszeń węży z mornaków jest bardzo niska. Natomiast niektóre gatunki kobry azjatyckiej są mniej toksyczne, ale są powszechne w gęsto zaludnionych regionach, więc ludzie mają tendencję do spotykania ich bardziej niż jadowitych węży. Tak więc częstość śmiertelnych ukąszeń węża może być wysoka. Australia ma największą różnorodność węży elapidowych pod względem liczby gatunków. Śmierć z powodu ukąszenia przez elapida jest rzadka w Australii ze względu na dostęp do antivenin i powszechną wiedzę na temat techniki pierwszej pomocy przy unieruchomieniu ciśnienia Sutherlanda (owijanie miejsca ugryzienia i rozłupywanie dotkniętej kończyny). W niektórych częściach Afryki, Indii i Azji Południowej śmierć z powodu ukąszenia elapida jest poważnym problemem medycznym.

konta gatunków

lista gatunków

Czarna mamba
północnoamerykański wąż Koralowy
Kobra Leśna
Kobra plująca na czarno
Kobra królewska
żmija śmierci
mocznik Oliwkowy
mocznik Żółwiogłowy
Krait morski
Wąż tygrysi
Tajpan
żółtodzioby
czerwonodzioby Czarne Wąż
brązowy wąż
półdzioby wąż
bandy-bandy wąż

czarna mamba

dendroaspis polylepis

Podrodzina

elapinae Taksonomia

dendroaspis Polylepis Günther, 1864, rzeka Zambezi, Mozambik.

inne nazwy zwyczajowe

Francuski: Mamba noir; Niemiecki: Schwarze Mamba.

cechy fizyczne

Czarna mamba ma długość 78-118 cali (2-3 m). Jest ciemnym oliwkowym, szarym lub brązowym kolorem, z dużą głową i oczami.

Dystrybucja

Afryka Środkowa i Południowa.

siedlisko

siedlisko czarnej Mamby jest wysoce nadrzewne, ale w przeciwieństwie do zielonej Mamby, gatunek jest równie dobrze w domu na ziemi, gdzie może się bardzo szybko poruszać. Preferuje nizinne sawanny.

zachowanie

Czarna mamba jest na ogół dobowa, ale w niektórych częściach swojego zasięgu jest kredowa. Często przez wiele lat wykorzystuje półpustynną bazę domową w otworach lub pęknięciach w drzewach lub kopcach termitów. Choć uważa się je za agresywne, Czarne Mamby zwykle uciekają, jeśli mają taką możliwość.

żywienie i dieta

ten elapid ma zróżnicowaną dietę małych ssaków, ale żywi się także ptakami i innymi wężami.

Biologia rozrodu

samica składa od 6 do 17 jaj.

stan ochrony

niezagrożony.

znaczenie dla ludzi

Czarna mamba jest bardzo jadowita. Jeszcze w latach 60. ukąszenia czarnej Mamby były niemal zawsze śmiertelne. Ukąszenia są nadal niebezpieczne, ale są uleczalne, jeśli zostanie wszczęta odpowiednia pierwsza pomoc i szybko zostanie podana surowica.

północnoamerykański wąż Koralowy

Micrurus fulvius

Podrodzina

Elapinae

Taksonomia

Coluber fulvius Linnaeus, 1766, Carolina.

inne nazwy zwyczajowe

angielski: Northern Coral snake; Hiszpański: Serpiente-coralillo arlequin.

cechy fizyczne

Ten smukły wąż osiąga długość 18-28 cali (45-70 cm), ale jeden okaz odnotowano przy 51 cali (130 cm). Ma grube czerwone i czarne paski i cienkie żółte paski w naprzemiennym wzorze z żółtym między czarnym i czerwonym.

Dystrybucja

Wschodnie i Południowo-wschodnie Stany Zjednoczone od Karoliny Północnej do południowego krańca Florydy, na zachód do wschodniego i południowego Teksasu i na południe do środkowego Meksyku.

siedlisko

siedlisko północnoamerykańskich węży koralowych jest bardzo zmienne, od lasu po pustynię.

zachowanie

niewiele wiadomo.

żywienie i dieta

wąż ten zjada głównie małe jaszczurki, ale pożera także inne węże. Jest to aktywny zbieracz, który zdaje się być w stanie podążać śladami zapachów pozostawionymi przez potencjalną ofiarę.

Biologia rozrodu

samica węża składa aż 13 jaj, ale zazwyczaj mniej niż dziewięć.

stan ochrony

niezagrożony.

znaczenie dla ludzi

jest to gatunek jadowity. Ukąszenia mogą być śmiertelne, ale śmiertelne ukąszenia są obecnie rzadkością ze względu na ingerencję w siedliska i wprowadzenie przeciwutleniaczy.

Kobra Leśna

Naja melanoleuca

Podrodzina

Elapinae

Taksonomia

Naja melanoleuca Hallowell, 1857, Gaboon.

inne nazwy zwyczajowe

nieznane.

cechy fizyczne

Kobra leśna ma długość 79-118 cali (2-3 m). Z dużym, grubym ciałem jest największą kobrą w Afryce. Jego kolor jest zmienny w zależności od regionu, ale zwykle jest ciemny z poprzeczkami lub plamkami.

Dystrybucja

Afryka Zachodnia i Środkowa oraz wschodnia część wybrzeża Afryki Południowej.

siedlisko

gatunek ten na ogół zamieszkuje lasy i tereny leśne, ale można go również spotkać na otwartych sawannach i łąkach w niektórych częściach swojego zasięgu.

zachowanie

Kobra leśna jest szybka, bardzo aktywna i zwinna. Jest aktywny zarówno w dzień, jak iw nocy i może być agresywny, jeśli nie jest w stanie się wycofać.

żywienie ekologia i dieta

jest to aktywny zbieracz, który żywi się szeroką gamą zdobyczy, w tym ssakami, ptakami, gadami i płazami.

Biologia rozrodu

samica składa 15-26 jaj.

stan ochrony

niezagrożony.

znaczenie dla ludzi

ten gatunek jest jadowity, ale niewiele wiadomo o skutkach ukąszenia, ponieważ wąż skutecznie unika ludzi.

Kobra czarnogłowa

Naja nigricollis

Podrodzina

Elapinae

Taksonomia

Naja nigricollis Reinhardt, 1843, Gwinea. Rodzaj obejmuje prawdopodobnie kilka gatunków.

inne nazwy zwyczajowe

Francuskie: Cobra à cou noir; Niemieckie: Speikobra.

cechy fizyczne

ten wąż osiąga długość około 79 cali (2 m). Gatunek jest bardzo zmienny w Kolorze, od matowego brązu przez kontrastujące czarno-białe pasma do jet black. Jego kły są jak igły podskórne, ponieważ każdy kł ma otwór na czubku, który wskazuje na zewnątrz, dzięki czemu Kobra może „wypluć” jad na znaczną odległość.

Dystrybucja

Afryka Zachodnia, Środkowa i Południowa.

siedlisko

Kobra plująca na czarno ogólnie preferuje otwartą sawannę, ale można ją znaleźć we wszystkich typach siedlisk lądowych, w tym na obszarach miejskich.

ta kobra jest ziemska, ale jest dobrym wspinaczem. Na ogół jest aktywny w nocy, ale czasami również w ciągu dnia.

żywienie i dieta

Kobra ta ma zróżnicowaną dietę, w tym gady i płazy (nawet ropuchy), ptaki i jaja.

Biologia rozrodu

samica składa od 8 do 20 jaj.

stan ochrony

niezagrożony.

znaczenie dla ludzi

wąż tryska jadem z kłów, celując w oczy celu. Duży wąż może wypluć strumień jadu do 118 cali (3 m). Jad powoduje skrajny ból i może powodować tymczasową ślepotę, jeśli leczenie nie zostanie natychmiast rozpoczęte. Ugryzienie może być śmiertelne.

kobra królewska

Ophiophagus hannah

Podrodzina

Elapinae

Taksonomia

Hamadryas hannah Cantor, 1836, Kalkuta.

inne nazwy zwyczajowe

Francuskie: Cobra hannah; Niemieckie: Königskobra.

cechy fizyczne

kobra królewska ma średnią długość około 118 cali (3 M), ale donoszono, że osiąga długość ponad 197 cali (5 m). Jest najdłuższym jadowitym wężem. Jego kolor różni się znacznie w kombinacjach brązowego, żółtego, oliwkowozielonego i czarnego. Niektóre węże są oplecione żółtym venterem.

Dystrybucja

Indie do południowo-wschodnich Chin; Filipiny i archipelag Indonezyjski.

siedlisko

kobra królewska występuje w gęstej, wysokiej dżungli, często w pobliżu wody.

zachowanie

jest to nieśmiały gatunek, który unika ludzi, ale może stać się agresywny po osaczeniu. Atakuje, by strzec swojego gniazda.

odżywianie i dieta

gatunek ten żeruje głównie na innych wężach, które odnajduje poprzez aktywne żerowanie.

Biologia rozrodu

kobra królewska jest jedynym gatunkiem węża, który zbudował gniazdo, które składa się z martwej roślinności i gleby. Bambusowe zarośla

są preferowanym miejscem lęgowym. Zarówno samiec, jak i samica pozostają z jajami i chronią je aż do wylęgu.

stan ochrony

niezagrożony.

znaczenie dla ludzi

gatunek ten jest uważany za bardzo niebezpieczny ze względu na jego duże rozmiary i silny jad. Jest czczony w społeczeństwach indyjskich i Południowo-Wschodniej Azji z powodu tych cech.

Adder śmierci

Acanthophis antarcticus

Podrodzina

Hydrophiinae

Taksonomia

Boa antarctica Shaw, 1794, Australia.

inne nazwy zwyczajowe

niem. Todesotter.

cechy fizyczne

gatunek ten ma średnią długość 20-39 cali (0,5–1 m). W przeciwieństwie do innych elapidów jest gęsto ubarwiony i tym samym przypomina żmije. Jest zmienna w Kolorze, od jasnobrązowego do prawie czarnego, zwykle z wzorem pasmowym.

Dystrybucja

Wschodnia i Południowa Australia.

siedlisko

żmija śmierci zamieszkuje tereny trawiaste na pustynię.

zachowanie

w przeciwieństwie do większości elapidów żmije śmierci czekają na zdobycz. Zakopują się w podłożu i przyciągają zdobycz ogonem przypominającym robaka. Gatunek jest nocny i skryty.

odżywianie i dieta

żmija śmiercionośna żywi się głównie małymi gadami, ale żeruje także na żab i małych ssakach.

Biologia rozrodu

gatunek ten jest żyworodny, samice rodzą do 20 młodych.

stan ochrony

niezagrożony.

znaczenie dla ludzi

żmija śmierci jest uważana za jeden z najgroźniejszych węży, ponieważ jest bardzo jadowita. Śmiertelność spowodowana ukąszeniami zmalała ze względu na dostępność przeciwutleniaczy i powszechną znajomość techniki pierwszej pomocy przy unieruchomieniu ciśnienia Sutherlanda. Wąż ten jest czasami spotykany w obszarach miejskich.

Aipysurus laevis

aipysurus laevis

Podrodzina

Hydrophiinae

Taksonomia

Aipysurus laevis Lacepèdé, 1804, Arafura Sea.

inne nazwy zwyczajowe

nieznane.

cechy fizyczne

gatunek ten ma średnią długość 47-79 cali (1,2–2 m). Jeden z największych w pełni morskich mórz, jest gruby i bardzo zmienny w kolorze i wzorze, od jasnobrązowego do ciemnego z plamkami.

Dystrybucja

ciepłe tropikalne wody Północnej Australii i Nowej Gwinei.

siedlisko

gatunek ten zamieszkuje rafy koralowe.

zachowanie

ten seasnake jest niezwykle ciekawy. Wielu nurków i snorkelerów doświadczyło bliskich spotkań z morzami oliwnymi.

żywienie i dieta

owoce morza oliwnego jedzą wiele różnych ryb.

Biologia rozrodu

ten żywy wąż rodzi od dwóch do sześciu młodych.

stan ochrony

niezagrożony.

znaczenie dla ludzi

ze względu na ciekawość, obfitość i duże rozmiary, oliwa jest uważana za niebezpieczną dla ludzi.

emydocephalus annulatus

Emydocephalus annulatus

Podrodzina

Hydrophiinae

Taksonomia

Emydocephalus annulatus Krefft, 1869,.

inne nazwy zwyczajowe

nieznane.

cechy fizyczne

gatunek ten ma średnią długość około 30 cali (75 cm). Jest bardzo zmienny w kolorze i wzorze, od silnego wzoru z jasnymi i ciemnymi pasmami do prawie jednolitej czerni lub szarości.

Dystrybucja

ciepłe tropikalne wody Australii.

siedlisko

gatunek ten występuje w płytkich rafach koralowych.

zachowanie

żółw morski żyje w bardzo dużych gęstościach na niektórych rafach.

Ekologia żywienia i dieta

ten owocnik specjalizuje się w jajach ryb, zwłaszcza jaj małych Gobi i blennies.

Biologia rozrodu

gatunek ten jest żywy, ale niewiele więcej wiadomo o jego rozmnażaniu.

stan ochrony

niezagrożony.

znaczenie dla ludzi

gatunek ten jest jadowity, ale stanowi niewielkie zagrożenie dla ludzi.

Krait morski

Laticauda colubrina

Podrodzina

Hydrophiinae

Taksonomia

Hydrus colubrinus Schneider, 1799, lokalizacja rodzaju nieznana.

inne nazwy zwyczajowe

nieznane.

cechy fizyczne

Krait morski ma średnią długość około 39 cali (1 m), ale może osiągnąć 55 cali (1,4 m). Ma uderzający wzór pasmowy z naprzemiennymi niebieskimi lub niebieskawymi szarymi i czarnymi pasmami. Przystosowania do życia morskiego obejmują nozdrza walcowe i ogon w kształcie wiosła. Dobrze rozwinięte brzuchy ułatwiają ziemskie poruszanie się po wyjściu z wody.

Dystrybucja

regiony przybrzeżne od Indii przez Azję Południowo-Wschodnią po Nową Gwineę i wiele wysp Pacyfiku.

siedlisko

ten wąż żeruje na rafach koralowych i przychodzi na plaże i pobliskie skaliste obszary, aby odpocząć i złożyć jaja. Sporadycznie wchodzi na obszary namorzynowe.

krait morski jest głównie nocny, ale czasami żeruje w ciągu dnia.

żywienie ekologia i dieta

wąż ten żywi się prawie wyłącznie węgorzami w rafach koralowych.

Biologia rozrodu

samica składa do 18 jaj na lądzie.

stan ochrony

niezagrożony

znaczenie dla ludzi

Krait morski jest bardzo jadowity, ale ma łagodny charakter i rzadko gryzie ludzi.

wąż tygrysi

Notechis scutatus

Podrodzina

Hydrophiinae

Taksonomia

Naja scutata Peters, 1861, Java (in error). Taksonomia jest mylona i sporna. Rozpoznano dwa gatunki, ale znaczne dowody DNA sugerują, że węże tygrysie są pojedynczym, bardzo zmiennym gatunkiem.

inne nazwy zwyczajowe

angielski: Tropical rat snake; Francuski: Serpents tigrés; Niemiecki: Tigerottern.

cechy fizyczne

średnia długość wynosi około 47 cali (1,2 m) dla większości osobników kontynentalnych. Niektóre populacje Wysp mają olbrzymy, które mogą osiągnąć prawie 79 cali (2 m) i Karły, które są krótsze niż 28 cali (70 cm). Wąż tygrysi ma bardzo zmienny kolor i wzór, od jasnoszarego do brązowego do Czarnego z lub bez prążkowanego wzoru.

Dystrybucja

Południowa i Południowo-Wschodnia Australia.

siedlisko

siedlisko tego węża jest bardzo zmienne, ale często można go znaleźć wokół wilgotnych obszarów w pobliżu strumieni i innych zbiorników wodnych.

zachowanie

wąż tygrysi jest na ogół aktywny w ciągu dnia, ale staje się nocny w ciepłe noce. Samce czasami walczą o samice.

żywienie i dieta

ten wąż ma zróżnicowaną dietę. Żeruje zarówno na gadach, jak i ssakach, ale żaby stanowią znaczną część diety wielu populacji. Olbrzymy wyspowe, takie jak wąż tygrysi Chappell, żywią się dużą zdobyczą, w tym pisklętami ptaków baranich i szczurami w gniazdach.

Biologia rozrodu

gatunek ten jest żyworodny. Samice rodzą do 30 młodych.

stan ochrony

niezagrożony.

znaczenie dla ludzi

wąż tygrysi jest bardzo jadowity. Jest niebezpieczny, ponieważ często znajduje się w obszarach miejskich lub w pobliżu. Ugryzienie może być śmiertelne, ale śmiertelność zmniejszyła się ze względu na dostępność przeciwutleniaczy i powszechną wiedzę na temat techniki unieruchamiania ciśnienia Sutherlanda.

Taipan

Oxyuranus scutellatus

Podrodzina

Hydrophiinae

Taksonomia

Oxyuranus scutellatus Peters, 1867, Rockhampton.

inne nazwy zwyczajowe

nieznane.

cechy fizyczne

gatunek ten często osiąga długość ponad 79 cali (2 m). Jego ubarwienie jest na ogół jasne do ciemnobrązowego, bez wyraźnego wzoru.

Dystrybucja

Wschodnie Queensland, Północno-Wschodnia Australia Zachodnia i Terytorium Północne.

siedlisko

Tajpan zamieszkuje lasy otwarte sawanny.

zachowanie

ten wąż jest aktywny głównie w ciągu dnia.

żywienie i dieta

Tajpan specjalizuje się w małych ssakach.

Biologia rozrodu

samica składa do 20 jaj.

stan ochrony

niezagrożony.

znaczenie dla ludzi

Tajpan jest uważany za drugiego najbardziej jadowitego węża. Tylko jego bliski krewny, Tajpan śródlądowy, czyli groźny wąż, jest bardziej jadowity. Zdarza się jednak niewiele śmiertelnych ukąszeń, ponieważ tajpany zamieszkują niegościnne obszary, w których ludzie zwykle nie żyją. Tajpan jest również bardzo nieśmiały i zawsze wycofuje się, jeśli może.

pelamis platurus

Podrodzina

Hydrophiinae

Taksonomia

Anguis platurus Linnaeus, 1766, brak miejsca występowania.

inne nazwy zwyczajowe

Niemieckie: Plättchen-Seeschlange; Hiszpański: Serpiente-marina pelágica.

cechy fizyczne

gatunek ten ma średnią długość około 28 cali (70 cm). Długość ciała przebiegają żółte i czarne paski.

rozmieszczenie

wody równikowe Oceanu Spokojnego i Indyjskiego od wschodniego wybrzeża Afryki do zachodniego wybrzeża obu Ameryk.

siedlisko

gatunek ten jest w pełni pelagiczny, zamieszkuje otwarte wody.

ten seasnake może korzystać ze szlaków migracyjnych. Osiąga duże zagęszczenie w ciepłych wodach tropikalnych. Aby się wylinać, wąż zwija się w kulkę, pocierając skórę jednego obszaru ciała o skórę innego obszaru.

żywienie i dieta

gatunek ten żeruje na powierzchniowo czynnych rybach w szczelinach, obszarach spokojnych wód, gdzie spotykają się dwa prądy oceaniczne.

Biologia rozrodu

ten wąż jest żyworodny, a samice rodzą od dwóch do sześciu młodych.

stan ochrony

niezagrożony.

znaczenie dla ludzi

gatunek ten jest jadowity, ale stanowi niewielkie zagrożenie dla ludzi.

czerwonobrzuchy wąż czarny

Pseudechis porphyriacus

Podrodzina

Hydrophiinae

Taksonomia

Coluber porphyriacus Shaw, 1794, Australia.

inne nazwy zwyczajowe

nieznane.

cechy fizyczne

średnia długość tego węża wynosi około 59 cali (1,5 m). Jest błyszcząco czarny z jaskrawoczerwonym venterem.

Dystrybucja

Południowo-Wschodnia Australia; izolowane populacje w nadmorskim Queensland.

siedlisko

wąż ten zamieszkuje potoki, stawy i bagna.

zachowanie

gatunek ten jest aktywny w ciągu dnia. Jest łagodny, spokojny i wolny w reakcji. Samce walczą o samice.

odżywianie i dieta

dieta czerwonobrzuchego czarnego węża składa się głównie z żab, ale żeruje także na gadach i małych ssakach.

Biologia rozrodu

gatunek jest żyworodny; samica rodzi 8-40 młodych.

stan ochrony

niezagrożony.

znaczenie dla ludzi

ten wąż jest bardzo jadowity. Doszło do śmiertelnych ukąszeń, ale ten wąż ma spokojne usposobienie i stara się unikać kontaktu z ludźmi. Jednak często występuje na obszarach miejskich.

Wąż brązowy

Pseudonaja textilis

Podrodzina

Hydrophiinae

Taksonomia

Furina textilis Duméril Bibron, and Duméril, 1854, New South Wales.

inne nazwy zwyczajowe

angielski: brązowy wąż Dekaya; Francuski: Couleuvre brune, serpents jaunes; Niemiecki: Braunschlangen; Hiszpański: Culebra-parda de Kay.

cechy fizyczne

ten wąż osiąga średnią długość około 59 cali (1,5 m). Jest zmienny w kolorze i wzorze. Młode często są silnie opasane na przemian w kolorze czarnym i brązowym, ale pasma zanikają w miarę dojrzewania węży. Dorosłe osobniki mają zwykle jednolity jasnobrązowy kolor, ale mogą być prawie czarne.

Dystrybucja

znaczna część wschodniej części Australii.

siedlisko

gatunek ten występuje od pustyni przez sawannę po gęsty las. Występuje na terenach miejskich.

zachowanie

brązowy wąż bardzo szybko się porusza i jest aktywny w ciągu dnia.

żywienie i dieta

dieta tego gatunku jest zmienna, ale żywi się głównie małymi ssakami i gadami. Jest aktywnym myśliwym.

Biologia rozrodu

samica składa 10-35 jaj.

stan ochrony

niezagrożony.

znaczenie dla ludzi

brązowy wąż jest uważany za wysoce niebezpieczny ze względu na jego obfitość i wysoce toksyczny jad. Śmiertelne ukąszenia były powszechne, ale śmiertelność zmniejszyła się z powodu dostępności przeciwutleniaczy i szerokiej wiedzy o technice unieruchomienia ciśnienia Sutherlanda.

wąż półokrągły

Simoselaps semifasciatus

Podrodzina

Hydrophiinae

Taksonomia

Brachyurophis semifasciatus Günther, 1863, Australia Zachodnia.

inne nazwy zwyczajowe

Polski: Sand swimmer.

cechy fizyczne

ten wąż ma średnią długość 12 cali (30 cm). Ma naprzemienny wzór różnych jasnych i ciemnych plam i pasków, ale jest bardzo zmienny w kolorze i wzorze. Wąż ten jest również znany pod wspólną nazwą Sand swimmer ze względu na użycie odwróconego pyska do zakopywania.

Dystrybucja

Australia Zachodnia i znaczna część Terytorium Północnego, Australia Południowa i Queensland.

siedlisko

wąż ten występuje w siedliskach suchych i półpustynnych, w tym na murawach i wydmach przybrzeżnych.

zachowanie

wąż półokrągły jest wysoce skryty, a jego zachowanie nie jest dobrze znane.

żywienie i dieta

ten wąż żeruje na jajach innych gadów.

Biologia rozrodu

gatunek ten składa jaja, ale niewiele więcej wiadomo.

stan ochrony

niezagrożony.

znaczenie dla ludzi

ten wąż jest jadowity, ale prawie nie stanowi zagrożenia dla ludzi ze względu na niewielkie rozmiary i rozmieszczenie na ogólnie niezamieszkanych obszarach.

bandy-wąż bandy

Vermicella annulata

Podrodzina

Hydrophiinae

Taksonomia

Calamaria annulata Gray, 1849, Australia.

inne nazwy zwyczajowe

nieznane.

cechy fizyczne

ten wąż ma średnią długość 24-39 cali (0,6–1 m). Ma naprzemienny wzór czarnych i białych pasm.

Dystrybucja

siedlisko

ten wąż można znaleźć w prawie każdym siedlisku.

zachowanie

wąż bandy-bandy jest skrytym i nieśmiałym nornikiem. Zwykle widywany tylko po ulewnych deszczach, jest dobrze znany z defensywnego pokazu, w którym zmienia się między uderzeniem a zakrzywianiem się w jeden lub więcej dużych, pionowo zorientowanych zwojów, najwyraźniej aby przestraszyć drapieżniki.

żywienie i dieta

wąż ten żywi się wyłącznie ślepakami prawie równymi rozmiarami.

Biologia rozrodu

samica składa od 2 do 13 jaj.

stan ochrony

niezagrożony.

znaczenie dla ludzi

gatunek ten jest jadowity, ale prawie nie stanowi zagrożenia dla ludzi ze względu na niewielkie rozmiary i rozmieszczenie na ogólnie niezamieszkanych obszarach.

zasoby

Książki

Oddział, B. Przewodnik po wężach i innych gadach Południowej Afryki. Kapsztad: Struik Publishers, 1998.

Broadley, D. G. FitzSimons’ Snakes of Southern Africa. Johannesburg: Delta Books, 1983.

Jadowite Gady Ameryki Łacińskiej. Ithaca: Cornell University Press, 1989.

Cogger, H. G. Gady i płazy Australii. VI edycja. Sydney: Reed New Holland, 2000.

Greene, Harry W. Snakes: the Evolution of Mystery in Nature. Berkley: University of California Press, 1997.

Greer, A. The Biology and Evolution of Australian Snakes. Chipping Norton, New South Wales: Surrey Beatty and Sons, 1997.

Heatwole, H. Węże Morskie. Sydney: University of New South Wales Press, 1999.

Roze, J. A. Coral Snakes of the Americas: Biology, Identification, and Venoms. Malabar, FL: Krieger Publishing, 1998.

Shine, R. Australian Snakes: Historia Naturalna. Ithaca: Cornell University Press, 1991.

Niebezpieczne węże Afryki. Halfway House, South Africa: Southern Book Publishers, 1995.

Periodicals

Keogh, J. S. „Molecular Phylogeny of Elapid Snakes and a Consideration of Their Biogeographic History.”Biological Journal of the Linnean Society 63 (1998): 177-203.

Shine, R. ” Allometric Patterns in the Ecology of Australian Snakes.”Copeia 1994 (1994): 851-867.

——. „Dymorfizm płciowy u węży.”Copeia 1994 (1994): 326–346.

Slowinski, J., and J. S. Keogh. „Phylogenetic Relationships of Elapid Snakes Based on Cytochrome b mtDNA Sequences.”Molecular Phylogenetics and Evolution 15 (2000): 157-164.

J. Scott Keogh, PhD