po krótkiej przerwie, TalkSports24x7 wznawia swoją relację z najlepszymi bokserami wszech czasów w każdej z 17 dywizji boksu. W tym miesiącu zaczynam tam, gdzie ostatnio skończyłem, z największymi mistrzami wagi średniej w historii boksu. Obecnie Dywizja wagi średniej jest jedną z najbardziej konkurencyjnych w boksie. Mistrz Saul Canelo Alvarez posiada 3 z 4 głównych tytułów i w ciągu ostatnich dwóch lat stoczył bliskie walki z byłym mistrzem zunifikowanym Gennadym Golovkinem oraz Danielem Jacobsem. Dywizja ma również silnych pretendentów, takich jak tymczasowy mistrz WBC Jermall Charlo, mistrz WBO Demetrius Andrade, regularny mistrz WBA Rob Brant, były mistrz WBO Peter Quillin i wielu innych.
historycznie Dywizja wagi średniej była jedną z najważniejszych w boksie. Jako jedna z pierwszych 8 Dywizji wagowych boksu, jedni z największych pięściarzy w historii tego sportu walczyli w wadze średniej. W niektórych przypadkach ci mistrzowie mieli tylko krótkie pobyty w wadze średniej przed przejściem do wyższych klas wagowych (niektórzy z tych zawodników również przenieśli się z powrotem do niższych klas wagowych). Należą do nich Ezzard Charles, Sugar Ray Leonard, Tommy Hearns i Roberto Duran. Jednak byli inni zawodnicy, którzy spędzili dużo czasu w wadze średniej i mieli trwały wpływ na dywizję, tych kilka specjalnych będzie tematem tegorocznego odliczania.
podobnie jak w poprzednich toplistach, podane zostaną kryteria oceny największych mistrzów wagi średniej. 10 najlepszych mistrzów wagi średniej wszech czasów najpierw weźmie pod uwagę dominację każdego z nich w swojej epoce. Dominacja mistrza będzie dalej uwzględniać okres, w którym rywalizowali; jako dominujący mistrz w epoce nowożytnej z 4 głównymi tytułami (WBA, WBC, IBF i WBO) wygląda inaczej niż dominacja w latach 80.lub 90., kiedy były 3 główne tytuły (WBA, WBC i IBF), lub w latach 60. i 70., kiedy były tylko dwa tytuły (WBA i WBC), co oczywiście różni się od lat 60., kiedy był tylko jeden tytuł.
to jest przekonanie tego autora, że top 10 list nigdy nie powinno być porównaniem kto by kogo pokonał, ponieważ head to head matchups pomiędzy wojownikami różnych epok jest spekulacją. Drugim kryterium, które będzie brane pod uwagę na tej liście, jest poziom rywalizacji czempionów (ich gotowość do walki z czołowymi rywalami swojej epoki). Wreszcie zasługa historyczna będzie trzecim kryterium, które będzie używane do oceny wielkości każdego zawodnika, czyli czy osiągnęli unikalny historyczny wyczyn, czy też w jakiś sposób przekroczyli sport. Poniżej znajduje się dziesięć największych zawodników w historii dywizji wagi średniej:
10.Stanley Ketchel
Stanley Ketchel był jedną z pierwszych gwiazd dywizji wagi średniej. Ketchel zdobył tytuł w wadze średniej w 1908 roku przeciwko Mike ’ owi Sullivanowi i obronił go 4 razy, zanim przegrał z Billym Papke. Ketchel ponownie zdobył tytuł w wadze średniej w rewanżu z Papke, stając się jednym z pierwszych bokserów, którzy odzyskali mistrzostwo po jego utracie. W trakcie swojej kariery Stanley Ketchel był znany jako budzący grozę awanturnik o dzikiej mocy. Ketchel zmierzył się o tytuł mistrza wagi półciężkiej i walczył z Jackiem Johnsonem. Udowadniając swoją moc, Ketchel słynnie znokautował Johnsona pomimo jego wad wielkości (Johnson wstał z knockdown i knockout Ketchela, aby zakończyć walkę). Niestety kariera bokserska Ketchela zakończyła się przedwcześnie, ponieważ został zamordowany 2 lata po zdobyciu tytułu w wadze średniej. Ketchel w chwili śmierci miał zaledwie 24 lata.
Bob Fitzsimmons
Robert Fitzsimmons jest jednym z najbardziej utytułowanych pięściarzy w historii boksu, a także jedną z jego najwcześniejszych gwiazd. Fitzsimmons jest najbardziej znany ze zdobycia heavyweight championship przeciwko Jimowi Corbettowi, ale wcześniej zdobył tytuł w wadze średniej w 1891 roku przeciwko Jackowi Dempseyowi. Bob Fitzsimmons utrzymał koronę wagi średniej, dopóki z niej nie zrezygnował. Fitzsimmons był jednym z najdłużej panujących Mistrzów wagi średniej, utrzymując Tytuł przez prawie 4 lata; jednak walczył głównie z wystawami i pojedynkami bez tytułu.
Mike McCallum
Mike McCallum był mistrzem w wielu kategoriach wagowych (jr. w wadze średniej, średniej i lekkiej).. Nazywany „bodysnatcher”, Mike McCallum był znany jako inteligentny bokser-puncher i posiadał jeden z największych podbródków w historii boksu. McCallum zdobył tytuł WBA w wadze średniej w 1989 roku przeciwko Herolowi Grahamowi. Podobnie jak większość zawodników z tej listy, McCallum walczył z najlepszymi bokserami w dywizji. Mike McCallum pokonał w rewanżu przyszłego mistrza Steve ’ a Collinsa, Michaela Watsona i Sumbu Kalambaya. W sumie McCallum obronił tytuł 4 razy (miał również 4 walki bez tytułu), po czym stracił tytuł na rzecz Jamesa Toney ’ a. Po porażce McCallum awansował do dywizji wagi półciężkiej i zdobył tytuł WBC przeciwko Jeffowi Hardingowi. Chociaż panowanie Mccalluma jako mistrza wagi średniej jest krótsze niż wielu na liście, pozostaje on jednym z najbardziej wykwalifikowanych pięściarzy w historii dywizji.
Dick Tiger
powszechnie uważany za jednego z największych pięściarzy, którzy wyszli z Afryki, Dick Tiger zdobył tytuł WBA w wadze średniej w 1962 roku, kiedy wygrał 15 rund przez wieloletniego mistrza Gene ’ a Fullmera. Tiger obronił tytuł dwa razy, w tym dwa rewanże z Fullmerem, gdzie zdobył również tytuł WBC w wadze średniej, stając się jednym z pierwszych zunifikowanych Mistrzów. Dick Tiger stracił tytuł na rzecz Joeya Giardello, zanim odzyskał koronę w rewanżu. Po odzyskaniu korony Tiger z powodzeniem obronił ją jeszcze raz, przegrywając z Emile Griffithem. Po przegranej z Griffithem, Tiger awansował do dywizji wagi półciężkiej, gdzie zdobył tytuł przeciwko Jose Torresowi. Osiągnięcia Dicka Tigera na ringu były często chwalone przez bokserów. W swojej karierze kilkukrotnie został wybrany zawodnikiem roku, a magazyn Ring wybrał go jednym z najwybitniejszych pięściarzy XX wieku.
James Toney
James Toney, podobnie jak wielu zawodników z tej listy, jest znany z sukcesów w wielu kategoriach wagowych; jednak jego największa praca jako zawodnika prawdopodobnie nastąpiła w wadze średniej. Toney zdobył tytuł IBF w wadze średniej przeciwko Michaelowi Nunnowi w walce, w której wystąpił jako zdecydowany zwycięzca. Toney przegrał walkę, nokautując Nunna w jedenastej rundzie. James Toney obronił tytuł 6 razy (stoczył również 2 walki bez tytułu), zanim zrezygnował z korony, gdy wygrał tytuł IBF w wadze super średniej z TKO nad Iranem Barkleyem. Jako mistrz wagi średniej, Toney pokonał niektórych z najlepszych wagi średniej w dywizji, w tym przyszłego mistrza Reggiego Johnsona, Douga DeWitta, Glenna Wolfe 'a i #8 na naszej liście Mike’ a Mccalluma. Dał też najwyżej ocenianemu rywalowi Merqui Sosa swoją pierwszą porażkę. James Toney znalazł się również w pierwszej dziesiątce w wadze super średniej (numer 5), a także zdobył tytuł IBF w wadze cruiserweight. Jako zawodnik wagi średniej i super średniej, James Toney jest uważany za jednego z najbardziej utalentowanych bokserów w historii tej dywizji.
Roy Jones Jr.
Roy Jones Jr. po raz kolejny pojawia się na liście top ten w swojej trzeciej kategorii wagowej (był także na liście wagi lekkiej i super średniej). Chociaż Roy Jones Jr. zadebiutował jako Junior w wadze średniej, większość jego wczesnej kariery walczył w wadze średniej. Roy Jones Jr. był jednym z najbardziej reklamowanych zawodników w historii wagi średniej z wygranymi nad najlepszymi bokserami, takimi jak Jorge Castro, Glenn Thomas, Percy Harris i Glenn Wolfe. Roy Jones Jr. zdobył wakujący tytuł IBF decyzją o pokonaniu przyszłego mistrza Bernarda Hopkinsa. Jones tylko raz obronił tytuł przeciwko Thomasowi Tate ’ owi, choć stoczył 3 walki bez tytułu. Jones awansował do dywizji super średniej, wagi lekkiej i wagi ciężkiej, zdobywając tytuły w każdej z nich. Podczas Gdy Roy Jones Jr. miał krótki stint jako mistrz wagi średniej, jest uważany za jednego z najbardziej dominujących Mistrzów dywizji kiedykolwiek widział.
Sugar Ray Robinson
inspiracja dla tytułu funta za Funt, Sugar Ray Robinson nadal jest uważany przez wielu ekspertów boksu za największego wojownika, jaki kiedykolwiek żył. Podczas gdy większość pracy Robinsona miała miejsce w wadze półśredniej, Ray Robinson jest również uważany za jednego z największych bokserskich Mistrzów wagi średniej. Sugar Ray zdobył tytuł w wadze średniej w sumie 5 razy, co pozostaje rekordem w dywizji. Pierwszy tytuł to trzynasta runda TKO przeciwko legendarnemu Jake ’ owi Lamotcie w 1951 roku. Jako waga średnia Robinson walczył z jednymi z najlepszych zawodników swojej epoki, w tym Randy Turpin, Bobo Olson, Rocky Graziano, Ralph Jones, Rocky Castellani, Gene Fullmer, Carmen Basilio i Paul Pender. Choć nie był tak dominujący jak w wadze średniej, jak w wadze półśredniej, Sugar Ray mimo to miał wiele trylogii przeciwko swoim najlepszym rywalom, które są uważane za jedne z najlepszych w historii dywizji. W tych walkach Sugar Ray przegrywał kilka walk (często pierwsze) i wygrywał rewanż lub gumową walkę. Po nieudanej próbie zdobycia tytułu w wadze półciężkiej przeciwko Joeyowi Maximowi, Robinson powrócił do dywizji wagi średniej, gdzie pozostał do końca swojej kariery.
3.Carlos Monzon
Carlos Monzon jest jednym z najdłużej panujących Mistrzów w historii wagi średniej w wieku 7 lat. Monzon ustanowił rekord obrony tytułu w wadze średniej z 14 defensjami (rekord ten został później pobity przez Bernarda Hopkinsa). Uważany za legendę w swojej rodzinnej Argentynie, Monzon zmierzył się i pokonał jednych z najlepszych wojowników swojej epoki. Monzon pokonał legendarnego Nino Benvenuti w 1970 roku o tytuł WBA i WBC w wadze średniej. Miał obronę nad jednymi z najlepszych środkowych swoich czasów, w tym Emile Griffith, Bennie Briscoe, Jose Napoles i Rodrigo Valdez. Carlos Monzon miał również kilka udanych walk bez tytułu podczas swoich mistrzowskich lat. Powszechnie uważany za kompletnego wojownika (potrafiącego boksować i uderzać), Monzon wycofał się jako mistrz. Wpływ monzona na dywizję wagi średniej był tak wielki, że wielu ekspertów uważa go za największego lub drugiego największego zawodnika, który walczył w kategorii wagowej. Autor przyznaje, że Monzon może być również numerem jeden lub dwa na tej liście, ale twierdzi, że obaj zawodnicy w tych slotach mają ogólne osiągnięcia, co daje im niewielkie korzyści.
Bernard Hopkins
Bernard Hopkins jest najdłużej panującym mistrzem w historii wagi średniej i ustanowił rekord udanej obrony tytułu na 20. Po nieudanym zdobyciu tytułu IBF w wadze średniej w dwóch pierwszych próbach, Hopkins zdobył pas w rewanżu z Segundo Mercado przez TKO w 7 rundzie. Bernard Hopkins obronił tytuł IBF 13 razy, pokonując najlepszych zawodników w dywizji, w tym przyszłych mistrzów: Johna Davida Jacksona, Glena Johnsona, Simona Browna, Roberta Allena, Syda Vanderpoola i Antwuna Echolsa. Powszechnie uważany za najlepszego mistrza wagi średniej na świecie jako mistrz IBF, Hopkins wziął udział w turnieju wagi średniej, w którym zdobył tytuły WBC i WBA, stając się niekwestionowanym mistrzem wagi średniej. Hopkins zdobył tytuł WBA przeciwko Felixowi Trinidadowi, byłemu mistrzowi wagi średniej i jednemu z najlepszych pięściarzy w tej dyscyplinie. W 2004 roku Bernard Hopkins obronił tytuł WBO w wadze średniej, stając się pierwszym zawodnikiem, który zdobył wszystkie cztery główne tytuły w tym samym czasie. Hopkins miał swoją rekordową dwudziestą i ostatnią obronę przed Howardem Eastmanem, zanim przegrał dwie ostatnie walki w wadze średniej w bliskich decyzjach z Jermaine Taylor. Po porażce z Taylorem, Hopkins awansował do dywizji wagi lekkiej, gdzie został czterokrotnym mistrzem i najstarszym pięściarzem, który zdobył tytuł mistrza świata w wieku 46 lat (Hopkins pobił swój własny rekord, zdobywając kolejny tytuł w wieku 48 lat). Hopkins jest również najstarszym zawodnikiem, który zdobył dwa tytuły w wieku 49 lat. Historyczne osiągnięcia Hopkinsa w dwóch dywizjach dają mu niewielką przewagę nad Carlosem Monzonem, dzięki czemu zajął drugie miejsce na liście wszech czasów.
Marvin Hagler
Marvelous Marvin Hagler jest największym mistrzem wagi średniej w historii boksu i jednym z największych pięściarzy, którzy wkroczyli na ring. Marvin Hagler był znany jako bezwzględny puncher z jednym z najlepszych podbródków w historii boksu. Hagler miał agresywny styl walki, który był trudny do pokonania przez przeciwników. Hagler ma czwartą najwyższą liczbę obrony tytułu w wieku 12 lat i był jednym z najdłużej panujących w wadze średniej, utrzymując koronę przez niecałe 7 lat. Tytuł haglera jest często rozpatrywany w kontekście, ponieważ powszechnie uważa się, że pokonał większość najlepszych wojowników swojej epoki, gdy był rywalem. Jako zawodnik Hagler pokonał takich zawodników jak Bennie Briscoe, Sugar Ray Seales, Willie Monroe, Babby Watts i Jummy Owens. Hagler stoczył sporną walkę z Vito Antuofermo o swoją pierwszą próbę zdobycia tytułu w wadze średniej, a następnie zdobył koronę przeciwko Alanowi Minterowi w Anglii. Jako mistrz, Hagler nadal walczył z najlepszymi rywalami w wadze średniej. Najwięcej zwycięstw Hagler odniósł przeciwko Roberto Duranowi, Thomasowi Hearnsowi i Johnowi Mugabi. Walka z Thomasem Hearnsem uważana jest za jedną z największych w historii boksu i najlepszą pierwszą rundę w historii. Hagler był również pierwszym mistrzem wagi średniej, który zdobył tytuły WBC, WBA i IBF i został uznany za niekwestionowanego mistrza. Hagler stracił dachówkę w kontrowersyjnej decyzji przeciwko Sugar Ray Leonardowi i wycofał się ze sportu. Pomimo tego, że Hagler nie pobił rekordu Carlosa Monzona w obronie (brakuje mu trzech obrony), Hagler jest uważany za standard dla dywizji.
podobnie jak w poprzedniej pierwszej dziesiątce byli zawodnicy, którzy spadli na krótko, co jednak zasługuje na uznanie. Tony Zale był dwukrotnym mistrzem wagi średniej i uważany za jednego z najtrudniejszych pięściarzy w historii dywizji. Zale był również jednym z najdłużej panujących Mistrzów w wieku zaledwie 7 lat, chociaż był nieaktywny przez część tego czasu z powodu służby w ii wojnie światowej. Trylogia Zale 'a przeciwko Rocky’ emu Graziano jest uważana za najlepszą w historii wagi średniej, Zale wygrał dwa z trzech.
Gene Fullmer również nie znalazł się w pierwszej dziesiątce. Fullmer jest dwukrotnym mistrzem wagi średniej, który zdobył koronę w pojedynku z Sugar Rayem Robinsonem (w rewanżu stracił tytuł przez KO). Fullmer odzyskał tytuł przeciwko Carmen Basilio w 1959 roku i obronił go 7 razy, przegrywając z Dickiem Tigerem. Zarówno zale, jak i Fullmer zasługują na uznanie jako jedni z największych wagi średniej, ale obaj plasują się tuż poza czołową dziesiątką.