Ik heb een ding voor Jack White. Het is echt niet eerlijk om dit bericht te beginnen zonder dat 100% eerlijk over dat. En, hoewel er duizend fantastische nummers zijn die verhalen vertellen – dragende Cathy, van Ben Folds Five, Me and Bobby McGee, van Janis Joplin, Ode aan Billie Joe, van Bobbie Gentry, Lola, van The Kinks, Bonnie and Clyde, van Eminem (hoewel de Tori Amos versie beter is) – heeft niemand me zo hard geraakt als briljante verhalen dan Carolina Drama, van The Raconteurs.
<iframe width= ” 420 “height=” 315 ” src=” / / www.youtube.com / embed / vXefkECoL6k “frameborder=” 0 ” allowfullscreen></iframe>
]ik weet niet zeker of dit verhaal zin heeft,
maar ik ga het nog eens vertellen.
zoveel anderen proberen het verhaal te vertellen,
niet één van hen kent het einde.
het was een junk house in South Carolina
hield een jongen van tien jaar
samen met zijn oudere broer Billy,
en hun moeder en haar vriend,
die een triple loser was met blauwe tatoeages
die hem werden gegeven toen hij jong was
en een dronken humeur dat gemakkelijk te verliezen was
maar godzijdank had hij geen pistool.
nou, Billy werd wakker in de achterkant van zijn truck,
duurde een minuut om zijn ogen te openen.
hij nam een kijkje in de achterkant van het huis,
en vond zichzelf een grote verrassing.
hij zag zijn broer niet, maar er was zijn moeder
met een roodharig hoofd in haar handen,
terwijl de vriend zijn handschoenen om een oude priester
had gewikkeld die de man probeerde te wurgen.
Ah…
Billy keek vanuit het raam naar de truck,
gaf over en moest worstelen om te staan.
hij zag die boerenkinkel met een hamer
de priester veranderen in een huls van een man.
de priester zette de strijd van zijn leven op,
maar hij was oud en hij moest verliezen.
het vriendje sloeg zo hard als hij kon
en sloeg de priester recht op zijn schoenen.Billy kende, maar ontmoette hem nooit, de prediker die daar in de kamer lag.
hij hoorde zichzelf zeggen: “dat moet mijn vader zijn.”
toen wist hij wat hij ging doen.
Billy stond genoeg moed op om
op te staan en pakte het eerste botte ding dat hij kon vinden.
het was een koude glazen fles melk
die elke ochtend om negen uur werd geleverd.
Ah…
Billy brak in en zag het bloed op de vloer,
en hij draaide zich om en deed het slot op de deur.
hij keek dood in de ogen van zijn vriend.Zijn moeder was te overstuur om te huilen.
Toen nam hij een stap naar de man op de grond.
uit zijn mond druppelde een beetje hoorbaar geluid.
hij hoorde de vriend roepen, ” Get out!”
and Billy said, ” Not till I know what this is all about.”
“Well this preacher here was a-jackin’ your momma.”
maar, Billy wist dat ze werd gevangen in het drama.”
dus, Billy richtte op zijn gezicht,
en sloeg de fles op de man die zijn vader in ongenade liet.
de witte melk druppelde met het bloed,
en het vriendje viel voorgoed dood neer
naast de predikant die naar lucht snakte.Billy riep: “Daddy why’ d you have come back here?!”
zijn moeder reikte achter de suiker en honing, en
pakte een envelop gevuld met geld.
” je vader gaf ons dit.”Ze stortte in tranen in.Hij betaalt al jaren alle rekeningen.”
” Momma, leg dit lichaam onder de boom,
en leg papa in de truck en ga naar Tennessee.”
op dat moment kwam zijn kleine broertje binnen
met de melkmuts en een fles gin, singin’:
” Lalala, lalala, yeah.Lalala, lalala, yeah.Lalala, lalala, yeah.
La-la-la, la-la-laaa…”
” Lalala, lalala, yeah.Lalala, lalala, yeah.Lalala, lalala, yeah.
La-la-la, la-la-laaa…”
” Lalala, lalala, yeah.Lalala, lalala, yeah.
“Lalala, lalala, yeah.Lalala, lalala, yeah.Lalala, lalala, yeah.
Lalala, lalala, yeah…(fade out)”
Well now you ‘ ve heard another side to the story,
But you wanna know how it ends.
als u de waarheid over het verhaal moet weten,
vraag het dan aan de melkboer.
]
lees de tekst
ik weet niet zeker of dit verhaal zin heeft,
maar ik ga het nog eens vertellen.
zoveel anderen proberen het verhaal te vertellen,
niet één van hen kent het einde.
het was een junk house in South Carolina
hield een jongen van tien jaar
samen met zijn oudere broer Billy,
en hun moeder en haar vriend,
die een triple loser was met blauwe tatoeages
die hem werden gegeven toen hij jong was
en een dronken bui die gemakkelijk te verliezen was
maar godzijdank had hij geen pistool.
nou, Billy werd wakker in de achterkant van zijn truck,
duurde een minuut om zijn ogen te openen.
hij nam een kijkje in de achterkant van het huis,
en vond zichzelf een grote verrassing.
hij zag zijn broer niet, maar er was zijn moeder
met een roodharig hoofd in haar handen,
terwijl de vriend zijn handschoenen om een oude priester
had gewikkeld die de man probeerde te wurgen.
Ah…
Billy keek vanuit het raam naar de truck,
gaf over en moest worstelen om te staan.
hij zag die boerenkinkel met een hamer
de priester veranderen in een huls van een man.
de priester zette de strijd van zijn leven op,
maar hij was oud en hij moest verliezen.
het vriendje sloeg zo hard als hij kon
en sloeg de priester recht op zijn schoenen.Billy kende, maar ontmoette hem nooit, de prediker die daar in de kamer lag.
hij hoorde zichzelf zeggen: “dat moet mijn vader zijn.”
toen wist hij wat hij ging doen.
Billy stond genoeg moed op om
op te staan en pakte het eerste botte ding dat hij kon vinden.
het was een koude glazen fles melk
die elke ochtend om negen uur werd geleverd.
Ah…
Billy brak in en zag het bloed op de vloer,
en hij draaide zich om en deed het slot op de deur.
hij keek dood in de ogen van zijn vriend.Zijn moeder was te overstuur om te huilen.
Toen nam hij een stap naar de man op de grond.
uit zijn mond druppelde een beetje hoorbaar geluid.
hij hoorde de vriend roepen, ” Get out!”
and Billy said, ” Not till I know what this is all about.”
“Well this preacher here was a-jackin’ your momma.”
maar, Billy wist dat ze werd gevangen in het drama.”
dus, Billy richtte op zijn gezicht,
en sloeg de fles op de man die zijn vader in ongenade liet.
de witte melk druppelde met het bloed,
en het vriendje viel voorgoed dood neer
naast de predikant die naar lucht snakte.Billy riep: “Daddy why’ d you have come back here?!”
zijn moeder reikte achter de suiker en honing, en
pakte een envelop gevuld met geld.
” je vader gaf ons dit.”Ze stortte in tranen in.Hij betaalt al jaren alle rekeningen.”
” Momma, leg dit lichaam onder de boom,
en leg papa in de truck en ga naar Tennessee.”
op dat moment kwam zijn kleine broertje binnen
met de melkmuts en een fles gin, singin’:
” Lalala, lalala, yeah.Lalala, lalala, yeah.Lalala, lalala, yeah.
La-la-la, la-la-laaa…”
” Lalala, lalala, yeah.Lalala, lalala, yeah.Lalala, lalala, yeah.
La-la-la, la-la-laaa…”
” Lalala, lalala, yeah.Lalala, lalala, yeah.
“Lalala, lalala, yeah.Lalala, lalala, yeah.Lalala, lalala, yeah.
Lalala, lalala, yeah…(fade out)”
Well now you ‘ ve heard another side to the story,
But you wanna know how it ends.
als u de waarheid over het verhaal moet weten,
vraag het dan aan de melkboer.
dus, in een poging om de verbazingwekkende vorm van microfictie (of flash fiction) te verkennen, kon ik het niet helpen een hele blogpost te wijden aan een van de meest over het hoofd gezien microfictie stijlen – het lied. En wie beter, (of meer getalenteerd, of greasier) om ons te leren dan de briljante Mr.Jack White zelf.
Microshort
bij 586 woorden is dit een klein verhaal, bijna flits fictie. En toch is hij erin geslaagd om een volledig boeiend, volledig circulair verhaal op te bouwen binnen die paar woorden, vol met dialoog, beeldspraak en conflict.
een haak die de lezer vragen doet stellen
schrijvers van romans besteden uren en dagen aan het uitwerken van de eerste regels van hun meesterwerken van 300.000 woorden. Ik denk dat deze opening rivalen een aantal van de beste.
” ik weet niet zeker of er een punt is aan dit verhaal,
maar ik ga het opnieuw vertellen.
zoveel anderen proberen het verhaal te vertellen,
niet één van hen kent het einde.”
we zijn geïntrigeerd. Plotseling worden we getransporteerd naar de voeten van een oude stoofpot zwerver in een depressie-Tijdperk vagrant kamp, die vertelt ons verhalen over blikjes brandende bonen. Het beste deel? Niemand kent het einde van dit verhaal. En hopelijk komen we eindelijk tot de bodem van het mysterie. Het is een perfecte haak die de lezer geïnteresseerd houdt en altijd vragen stelt.
snelle en naadloze instelling en tekenset
opnieuw wordt bijna 100% van het achtergrondverhaal binnen 100 woorden gegeven. Fantastische beeldlozende zinnen als ‘junk house’, ’triple loser met een paar blauwe tatoeages’, ‘red-headed … priest’ en ‘redneck bastard’ zetten gemakkelijk het podium voor het drama dat we gaan zien. Merk ook op hoe snel hij ons alle personages in het verhaal geeft. Dit is een natuurlijke setup bij het doen van mondelinge verhalen, en een goede les voor microfictie. Er is geen reden waarom een verhalenverteller zou moeten wachten om ons te vertellen wie er bij betrokken is, tenzij er een duidelijke setup is zodat het personage later kan binnenkomen (wat Jack doet voor het kleine broertje en de melkboer in dit verhaal).
Openen met actie
hoewel je zou kunnen zeggen dat dit een openlijk gewelddadige manier is om een verhaal te beginnen, bijna alsof het gebouwd is om het publiek te shockeren, denk ik dat Jack het effectief gebruikt om ons in de actie te betrekken. Let op het gebruik van werkwoorden in het verhaal. Terwijl het verhaal aan het rollen is, hebben we veel passieve actie, “hij was een driedubbele verliezer,” “hij nam een kijkje,” “vriend…heeft zijn handschoenen rond gewikkeld.”Wanneer we naar het echte actiegedeelte van het verhaal gaan, worden deze passieve werkwoorden actief: inbreken, kijken, verbrijzelen, schreeuwen. Dit weerspiegelt duidelijk de stemming van de hoofdpersoon als bewegend in de richting van actie.
schone, heldere dialoog
In veel verhalende poëzie en muziek krijg je niet echt veel dialoog. Jack White doet een fantastisch werk van het opnemen van werkelijke dialoog die zijn personages past recht in het muzikale schema van het nummer. Hij volgt ook een van de essentiële regels van het werken met dialoog, vooral in korte fictie. Als je geen naamsvermelding nodig hebt, gebruik die dan niet. En, hoewel hij “schreeuwde” een paar keer als de voorafgaande dialoog werkwoord gebruikt, hij houdt vooral bij “said,” dat is altijd een goede keuze bij het schrijven van korte fictie.
levendige beelden
Jack maakt gebruik van zijn woorden en creëert heldere beelden (vaak gerelateerd aan kleur) in de geest van de lezer. De priester is het roodharige hoofd.”Het vriendje heeft” blauwe tatoeages. Nadat Billy zijn stiefvader in het gezicht slaat, druppelt de witte melk met het bloed.”Jack White maakt ook gebruik van de metafoor in het beschrijven van de moeder als een “spook, te bang om te huilen,” een ander groot beeld is het idee van een “junk house.”Met slechts twee woorden, Jack is in staat om de scène voor ons, compleet met een kapotte truck op blokken, scrabbly Vuil gazon en een vuile aanhangwagen met de verf af te schillen.
interessante Conflict en spannende verhaalopbouw
vanaf de beginregels van het verhaal weten we dat het conflict te maken zal hebben met de “triple loser…with the drunk temper.”We zijn er klaar voor. Wat ons verbaast is dat Billy wakker wordt terwijl zijn gekke stiefvader een priester wurgt. Wat nog verrassender is, is dat Billy weet wie deze man is. Elke nieuwe strofe brengt ons een beetje meer informatie, maar niet zozeer dat alle vragen worden beantwoord.
dit is een uitstekend gebruik van conflict om spanning in de verhaallijn te behouden. Elke nieuwe regel geeft ons iets meer inzicht en verheft het conflict, duwen ons naar het beslissende moment wanneer Billy zijn stiefvader doodt en zijn moeder onthult dat zijn echte vader hen anoniem steunt.Tot slot, als Billy het verhaal tot een einde brengt door te suggereren dat ze weglopen, komt het eerder ongeziene personage binnen, “with a milkman’ s hat and a bottle of gin. Zelfs hier, aan het einde van het nummer, hebben we het gevoel dat er een stuk ontbreekt. We stellen vragen, zelfs als de verhalenverteller het verhaal tot een einde brengt.
tempo
aan het begin van dit verhaal is het tempo rustig. Denk eraan: dit verhaal wordt ons verteld naast een kampvuur, waarschijnlijk met een ingetogen stem. Tijdens de expositie beweegt het verhaal nog steeds langzaam, met stanza ‘ s die uiteenvallen in 4 regels elk met ongeveer . Naarmate de actie zich echter naar de climax beweegt, wordt het tempo van de muziek intensiever en versnelt het een beetje. Daarnaast beginnen de stanza ‘ s te worden opgesplitst in 4 regels, met bijna het dubbele van de slagen in elke regel. Ook de gemakkelijke ruimtes tussen de coupletten is verdwenen.
als de climax wordt bereikt wanneer Billy ‘ s kleine broer binnenkomt, vertragen de achtergrondstemmen het tempo terug. Dit bootst de cirkelvormige structuur van het verhaal na, haalt ons uit de actie en brengt ons terug naar het kampvuur om het verhaal als geheel in langzame, afgemeten ademhalingen te bespreken.
Cirkelstructuur
hoewel niet alle fictie een cirkelstructuur heeft, ben ik van mening dat alle goede fictie een cirkelstructuur heeft. Aan het eind van het verhaal, blijven we achter met het beeld van Billy ‘ s kleine broertje die de spookachtige moeder, Billy de stiefvader moordenaar en wat eruit ziet als twee dode lichamen ziet, terwijl hij een fles gin vasthoudt, een melkmuts draagt en zingt. Dit is een gewelddadig, visceraal beeld dat ongelooflijk uniek is.
en we weten nog steeds niet wat er gaat gebeuren. Waarom houdt het broertje een gin fles vast? Waarom draagt hij de melkboershoed? Wat besluit de familie te doen?
het is dan dat we ons realiseren dat onze verhalenverteller, Dhr. White, begon zijn verhaal door ons te vertellen dat je weet hoe dit verhaal eindigt. Het verhaal komt in de cirkel, en we voelen ons alsof we beroofd zijn. Maar, de laatste zin resoneert, bijna als de clou van een grap: “als je de waarheid over het verhaal wilt weten, ga en vraag het de melkboer.”
Leave the Reader Thinking
Jack doet geweldig werk door zijn laatste regels te gebruiken om echt in de gedachten van de lezer te komen en hen te laten nadenken over de gebeurtenissen in het verhaal. Hij doet dit met een laatste “twist” in de verhaallijn die ons laat raden over wat de uiteindelijke conclusie van het conflict was.
we beseffen dat er een laatste karakter in dit verhaal is dat de hele tijd ongezien is geweest. Hij leverde de melkfles die het vriendje doodde. Hij leverde de hoed die Billy ‘ s broer uiteindelijk draagt. Hij is een essentieel onderdeel van het verhaal, en mogelijk de enige persoon die het echte einde kent. Ook al weten we niet wat er gebeurt, er is een oplossing wetende dat iemand dat doet, het is gewoon niet toevallig onze verhalenverteller.