Andrew Marvell

Andrew Marvell (31 marca 1621 – 16 sierpnia 1678) był angielskim poetą metafizycznym, który był w dużej mierze ignorowany za życia. Na przestrzeni wieków zyskał na znaczeniu i jest obecnie uważany za jednego z najwybitniejszych poetów XVII wieku. Reputacja Marvella przez długi czas była przyćmiona przez jego rewolucyjną politykę, która obejmowała stint jako parlamentarzysta. Większość jego wierszy, niestety, składa się z satyr pisanych dla celów politycznych i cierpi w rezultacie. Jego poezja liryczna niestety nie podejmowała żadnego tematu poza samym sobą. Podczas gdy rezultatem są piękne, bez wysiłku, płynne wersety, które spływają z języka i przez umysł z łatwością niezrównaną wśród poetów jego epoki, jego pisma niewiele oferują pięknu świata, w którym żyjemy.

życie

Marvell urodził się w Winestead-in-Holderness w Yorkshire, jako syn księdza Andrew Marvella, anglikańskiego kapłana. Wszystko, co wiadomo o jego matce, to jej imię, Anne. Gdy Marvell miał trzy lata rodzina przeniosła się do Hull, gdzie jego ojciec objął posadę wykładowcy w kościele Świętej Trójcy. Jako młody człowiek Marvell kształcił się w miejscowym gimnazjum, gdzie otrzymał wysokie oceny za swój wiersz, a nawet opublikował dwa wczesne wiersze, jeden napisany po grecku, drugi po łacinie w tomie zatytułowanym Musa Cantabrigiensis.

Marvell udał się do Trinity College w Cambridge, gdzie otrzymał pełne stypendium, w ciągu roku zdobywając tytuł Bachelor of Arts. Rok po jego zapisaniu zmarła matka Marvella. Pozostał jako uczony w Cambridge jeszcze przez kilka lat, aż został zmuszony do przeprowadzki z powodów finansowych po przypadkowym utonięciu ojca w 1640 roku.

nie jest jasne, co Marvell zrobił w latach po odejściu z Cambridge. Przez dwa lata pracował jako urzędnik w domu handlowym swojego szwagra. W pewnym momencie w 1642 roku Marvell udał się w wielką podróż, odwiedzając Francję, Holandię, Szwajcarię, Hiszpanię i Włochy. Okazało się to przypadkowym posunięciem, ponieważ gdy Marvell był na kontynencie, Anglia uwikłała się w angielską wojnę domową w latach 1642-1647. W tym czasie panujący król Karol I został uwięziony, a następnie stracony przez głosowanie Parlamentu, który z kolei wybrał generała, Thomasa Fairfaxa, na dowództwo wykonawcze Brytyjskiej Wspólnoty Narodów. Po powrocie Marvell znalazł pracę jako wychowawca córki Fairfaxa, która niedawno przekazała dowództwo nad armią parlamentarną Oliverowi Cromwellowi. Podczas trzech lat jako nauczyciel Mary Fairfax, Marvell skomponował prawie wszystkie swoje najważniejsze wiersze, czerpiąc z żywych doświadczeń, jakie miał za granicą, a także z potężnej romantycznej tęsknoty, której przedmiotem mógł być nikt inny niż jego uczennica, Mary Fairfax.

najwcześniejszy z tych głównych „wierszy Fairfaxa” był na Appleton House, wiersz napisany jako kontemplacja zasług życia publicznego w przeciwieństwie do życia wewnętrznego wglądu. To oznaczało punkt zwrotny w życiu i karierze Marvella. Do tego okresu prawdopodobnie należą również zdumiewające wiersze miłosne Marvella, „to his Coy Mistress” I „The Definition of Love”. Upon Appleton House oznacza jednak zasadniczą zmianę w stylu Marvella z młodocianego studenta na dojrzałego poetę. Wiersz jest o wiele za długi, aby tu w całości zacytować (składa się z prawie stu części składających się z ośmiowierszowych kupletów):

w tej trzeźwej ramie oczekujcie pracy nie Forrain Architect; że do jaskiń ciągnęły kamieniołomy, a Forresty do pastwisk Hew; Kto z jego wielkiego projektu w bólu zrobił dla modelu sklepienie jego mózg, którego kolumny powinny być tak wysokie rais 'D łuk brwi, że na nich gaz’ d. Dlaczego ze wszystkich rzeczy człowiek unrul ’ D takie nieproporcjonalne mieszkania budować? Bestie są przez ich Denns exprest: a ptaki wymyślają równe Gniazdo; żółwie niskie dach ’ d mieszkają w przypadkach dopasowania skorupy żółwia: żadne stworzenie nie kocha pustej przestrzeni; ich ciała mierzą swoje miejsce. Ale on, nadpobudliwie rozłożony, żąda więcej miejsca żywego niż martwego. I w jego pustym Pałacu idzie tam, gdzie wiatr, jak on sam może stracić. Po co ta cała marmurowa skorupa, żeby zaparkować bezmyślny pył, który myśli o całym świecie, choć pierwsi Budowniczowie upadli na wysokość?

w 1653 Marvell zaprzyjaźnił się z rewolucyjnym poetą Johnem Miltonem. Podczas pobytu za granicą Marvell był zwolennikiem Karola I i sprzeciwiał się rewolucji angielskiej i powstaniu Wspólnoty, ale z Pomocą Miltona stopniowo stał się zagorzałym zwolennikiem rewolucji i rządów Parlamentu. Milton napisał pochlebną rekomendację, aby Marvell został mianowany na stanowisko asystenta łacińskiego Sekretarza Rady Stanu Cromwella, które zapewnił w 1657 roku. W tym samym roku został nauczycielem bratanka Cromwella, Williama Duttona.

w 1659 roku został wybrany do Parlamentu ze swojego rodzinnego miasta Hull w Yorkshire, stanowisko to piastował aż do śmierci. W 1660 r. Wspólnota upadła, Cromwell został stracony, a monarchia została przywrócona przez powrót syna króla Karola, Karola II, z wygnania. W tym czasie przewrotu, Marvell, w swojej cichej drodze, pokazał swoje umiejętności w manewrach politycznych; nie tylko uniknął wszelkich kar za współpracę z republikanizmem, ale także pomógł przekonać rząd Karola II, aby nie zabił Miltona za jego antymonarchiczne pisma i działalność rewolucyjną.

od 1659 aż do śmierci Marvell był sumiennym posłem do Parlamentu, odpowiadając na listy od swoich wyborców i udając się na dwie misje dyplomatyczne, jedną do Holandii, a drugą do Rosji. Pisał również satyry prozatorskie, anonimowo krytykujące monarchię, broniące purytańskich opozycjonistów i potępiające cenzurę. Jest czasami znany jako „Brytyjski Aristides” ze względu na swoją nieskazitelną uczciwość w życiu i ubóstwo po śmierci.

Poezja

reputacja Marvella jako poety zawsze była zirytowana i dopiero w ostatnich latach zdobył szacunek, na jaki zasługuje jego poezja. Dopiero moderniści odkryli na nowo Marvell na początku XX wieku, że uczeni zorientowali się, że inny poeta, równy Johnowi Donne 'owi i George’ owi Herbertowi, pisał w Anglii po reformacji. George Lord, W przedmowie do pierwszego pełnego wydania dzieł Marvella, trafnie podsumowuje jego talenty i jego dziwną pozycję w historii literatury:

życie i twórczość Andrew Marvella są naznaczone niezwykłą różnorodnością i zakresem. Obdarzony najbardziej subtelną i introspekcyjną wyobraźnią, w połowie kariery przemienił swój talent z nieporównywalnych lirycznych poszukiwań życia wewnętrznego w panegiryczne i satyryczne wiersze na temat mężczyzn i zagadnień związanych z jedną z najważniejszych epok politycznych w Anglii. Stulecie po śmierci Marvella zapamiętało go niemal wyłącznie jako polityka i pamfleta. Kolejne okresy, z drugiej strony, nie tylko straciły postać publiczną w nawiedzających zakamarkach jego lirycznych wierszy.

najbardziej znane wiersze Marvella to zmysłowe wiersze miłosne i liryczne, które napisał podczas pobytu we względnym spokoju swojego postu na osiedlu Fairfax. Z nich” do swojej nieśmiałej kochanki ” jest łatwo najbardziej niezapomniany. Jej pierwsze wiersze były tak często naśladowane, parodiowane i zawłaszczane, że stały się częścią potocznej waluty. Pomimo swojej umiarkowanej długości, a także wyrażania wartości i moralności obraźliwych dla wielu (zwłaszcza wierzących religijnych), warto w całości zacytować, aby dać czytelnikom poczucie talentu Marvella wierszem:

gdybyśmy mieli tyle świata i czasu, ta kojota, Pani, nie była przestępstwem, usiądziemy i pomyślimy, którędy iść i minąć nasz długi dzień miłości. Ty przy Indyjskim Gangesie powinieneś znaleźć rubiny: ja przy przypływie Humbera narzekałbym. Chciałbym cię kochać dziesięć lat przed potopem i powinieneś, jeśli chcesz, odmawiać aż do nawrócenia Żydów. Moja roślinna miłość powinna rosnąć bardziej niż Imperia i wolniej; sto lat powinno iść, aby chwalić twoje oczy i patrzeć na twoje czoło; dwieście, aby adorować każdą pierś, ale trzydzieści tysięcy na resztę; Wiek przynajmniej w każdej części, a ostatni wiek powinien pokazać twoje serce. Bo, Paniusiu, zasługujesz na ten stan, ani ja bym nie kochał w niższym tempie. Ale za moimi plecami zawsze słyszę skrzydlaty rydwan czasu pędzący w pobliżu; i tam wszystko przed nami leżą pustynie ogromnej wieczności. Twoje piękno nie będzie więcej znalezione, ani w Twoim marmurowym sklepieniu nie zabrzmi moja pieśń echem: wtedy robaki spróbują tego długo zachowanego dziewictwa, a Twój osobliwy Honor obróci się w proch i w popiół cała moja pożądliwość grób jest pięknym i prywatnym miejscem, ale myślę, że nie ma tam uścisku. Dlatego teraz, gdy młodzieńczy odcień siedzi na twojej skórze jak poranna rosa, a gdy twoja chętna dusza objawia się w każdym porze błyskawicznymi ogniami, teraz Bawmy się, póki możemy, a teraz, jak drapieżne ptaki miłosne, raczej od razu nasz czas pożera, niż osłabnie w jego powolnej mocy. Przetoczmy całą naszą siłę i całą naszą słodycz w jedną kulę, a rozkosze nasze rozkoszą szorstką rozwalmy przez żelazne bramy życia; tak więc, chociaż nie możemy sprawić, by nasze słońce się zatrzymało, to jednak sprawimy, że on ucieknie.

podobnie jak John Donne, Marvell wykazuje mistrzostwo rozszerzonej metafory. Rozważ długą metaforę ” wystarczająco dużo czasu „podtrzymywaną przez aluzje do” potopu”,” nawrócenia Żydów „i” miłości warzywnej „rosnącej” bardziej niż Imperia”; lub metaforę pożerania podtrzymywaną przez” miłosne ptaki drapieżne „i słabnącą” powolną moc czasu.”Oprócz tego jednak Marvell, być może bardziej niż inni metafizyczni poeci, wykazuje łatwość tonu, która jest trudna do przeanalizowania, ale oczywista: wiersz taki jak „to his Coy Mistress” czyta się tak łatwo, że prawie nie wydaje się wierszem. Łatwość, z jaką każdy rym przechodzi do następnego, jest świadectwem wirtuozerii Marvella jako poety, nawet jeśli nie rozwinął on żadnych konkretnych nowych technik, ale po prostu udoskonalił istniejące. Marvell był członkiem szkoły metafizycznej i w przeciwieństwie do szorstkości Herberta i intelektu Donne ’ a, Marvell wyróżnia się jako najbardziej poruszający poeta liryczny swojego okresu.

wszystkie linki

• Andrew Marvell, dostępny za darmo za pośrednictwem Projektu Gutenberg Augustine Birrell