Clement L. Vallandigham, w pełni Clement Laird Vallandigham, (ur. 29 lipca 1820, Lisbon, Ohio, USA—zm. 17 czerwca 1871, Lebanon, Ohio), polityk podczas amerykańskiej wojny secesyjnej (1861-65), której Południowe sympatie i determinacja przeciwko rządowi federalnemu i jego polityce wojennej zaowocowały jego sąd wojenny i zesłanie do Konfederacji.
przyjęty do palestry Ohio w 1842 roku, Vallandigham został wybrany do legislatury stanowej w 1845 roku. Podczas pobytu w USA Izby Reprezentantów (1857-63), był stanowczy przeciwko zasadom i polityce nowo powstałej Partii Republikańskiej, zwłaszcza w odniesieniu do kwestii niewolnictwa. Z południowego pochodzenia idealizował Południowy styl życia i objął przywództwo frakcji Demokratów ze Środkowego Zachodu, zwanych Copperheadami, którzy sprzeciwiali się ściganiu wojny z południem—wojny, którą postrzegali jako korzystną tylko dla wschodnich interesów.
w czasie wojny secesyjnej ostro zaatakował administrację prezydenta Abrahama Lincolna, oskarżając, że niszczy ona nie tylko konstytucję, ale także wolność obywatelską. Został także dowódcą tajnych, antywojennych Rycerzy Złotego Kręgu (później Synów Wolności). W 1863 wygłosił energiczne przemówienia w Ohio przeciwko wojnie i rządowi, a w konsekwencji stał się jednym z najbardziej podejrzanych i znienawidzonych mężczyzn na północy. W maju został aresztowany przez władze wojskowe za okazywanie zdradzieckiej sympatii wrogowi; sądzony i uznany za winnego przez komisję wojskową, został skazany na karę pozbawienia wolności. Wkrótce potem Lincoln zamienił wyrok na wygnanie za linie Konfederatów.
znudzony wygnaniem na południu, Vallandigham udał się do Kanady, gdzie kontynuował kampanię nękania zza granicy. We wrześniu 1863 roku Demokraci pokojowi w Ohio nominowali go zaocznie na gubernatora, ale zwycięstwa militarne Unii pod Gettysburgiem i Vicksburgiem w lipcu zapewniły mu decydującą klęskę w wyborach. Powrócił nielegalnie do Ohio w 1864 roku i wziął czynny udział w kampanii wyborczej tego roku. Napisał też część platformy narodowo-Demokratycznej, w której wojnę potępiono jako porażkę.
po wojnie Vallandigham skrytykował radykalną Politykę odbudowy Republikanów jako zarówno niekonstytucyjną, jak i tyrańską, ale w 1870 uznał bezużyteczność dalszej opozycji i wezwał swoją partię do podkreślenia zamiast tego kwestii finansowych. Zmarł w następnym roku po przypadkowym postrzeleniu się z broni palnej, która była eksponatem w procesie o morderstwo.