ESPN

• Twitter
• Facebook Messenger
• Pinterest
• e-mail
• Drukuj

Portoryko nie brakowało światowej klasy zawodników w całej swojej historii. Oto spojrzenie na pięciu najlepszych bokserów wyjść z wyspy.

5. Hector Camacho

niestety, Hector Camacho prawdopodobnie jest pamiętany głównie za jednostronne pobicia punktowe, które doznał z Julio Cesarem Chavezem, Felixem Trinidadem i Oscarem De La Hoyą w dużych walkach, ale zdobył główne tytuły w 130, 135 i 140 funtów i pokonał wielu światowej klasy bokserów w długiej karierze.

urodzony w Bayamon i wychowany w hiszpańskim Harlemie w Nowym Jorku, Camacho był najlepszy w juniorskich dywizjach lekkiej i lekkiej jako szybki, inteligentny bokser, który wiedział, jak uderzać, a jak nie dać się uderzyć.

w najlepszym wydaniu potrafił olśnić i oszołomić drugiego człowieka, podobnie jak w zaskakująco łatwym zwycięstwie nad meksykańskim Jose Luisem Ramirezem w walce o tytuł w wadze lekkiej w Southpaw w sierpniu 1985 roku w Riviera Hotel And Casino w Las Vegas.

Camacho pięknie boksował w tej walce. Jak relacjonował Richard Hoffer w „Los Angeles Times”: „to był genialny występ, wykonany kosztem robotnika, ale zdeklasowany i mocno zakrwawiony Ramirez.”

Jack Fiske poinformował w San Francisco Chronicle, że był to „piekielny show”; legendarny swat Teddy Brenner opisał Camacho jako leworęcznego Willie ’ ego Pepa.

Camacho już nigdy nie był tak dobry jak tamtej nocy. Wydawało się, że coś z niego wyszło, gdy dwa razy poważnie zatrwożył się w wygranej niepopularnej decyzji nad Portorykańczykiem Edwinem Rosario w Madison Square Garden rok później. Niektórzy myśleli, że wstrząsające doświadczenie uczyniło Camacho bardziej ostrożnym. (Po walce z Rosario, Camacho został zacytowany przez Sports Illustrated, mówiąc: „Hej, jeśli to macho, nie chcę brać w tym udziału.”)

jednak Camacho miał siłę i odwagę, co pokazał , gdy-choć zraniony, pocięty i pobity – stworzył zręczny Boks, aby wygrać ważne rundy przeciwko Rosario. Był również odważny, wytrzymując 12 rund kary przeciwko Chavezowi-nikt nie mógł obwiniać Camacho, gdyby zrezygnował z gry w narożniku na długo przed metą, ale wytrzymał do gorzkiego końca.

4. Wilfredo Gomez

chociaż był mistrzem świata w trzech wagach,” Bazooka ” Gomez był w najlepszym stanie jako 122-funtowy, waga, w której wykonał zadziwiające 18 obrony tytułu. Były to między innymi klasyczne zwycięstwa nad Meksykańskimi mistrzami świata w wadze bantamweight, np. gdy znokautował Lupe Pintora w 14 rundzie i pokonał Carlosa Zarate ’ a w 5. Był wyblakłym pięściarzem, gdy zakończył karierę mistrzostwami w dywizji wagi piórkowej i junior lekkiej.

Salvador Sanchez, wspaniały mistrz wagi piórkowej z Meksyku, zatrzymał Gomeza w Las Vegas, ale portorykański pięściarz zebrał się z fatalnej pierwszej rundy, aby to ścisła, konkurencyjna walka, zanim został zatrzymany w ósmej rundzie.

Gomez miał wszystko. Był bokserem-puncherem najwyższej jakości, który konsekwentnie ekscytował się oglądaniem. Jego walka z Pintorem w Nowym Orleanie mogła być jedną z największych konkurencji w bokserskich dywizjach wagi lekkiej. To było bohaterskie zwycięstwo: Gomez doznał rany pod prawym okiem na początku walki, a lewe oko było spuchnięte i zamykało się. Associated Press donosi: „dwaj Mali wojownicy kołysali się i kopali siebie przez 13 rund. Gomez wylądował w bombing rights, a Pintor haki i sztywne ciosy.”Jednak w czternastym, Pintor był tym, który się załamał, schodząc dwa razy w dół.

3. Wilfred Benitez

Benitez był artystycznym bokserem, który miał niesamowitą zdolność sprawiania, że drugi mężczyzna chybił. Niewielu bokserów było tak biegłych, jak Benitez, jeśli chodzi o poślizg ciosów i kontratakowanie, gdy wsparty na linach.

Benitez zdobył tytuły mistrza świata w wadze 140, 147 i 154 funtów, ale jego największe zwycięstwo było prawdopodobnie wtedy, gdy został najmłodszym mistrzem w historii w wieku 17 lat, wyprzedzając znacznie bardziej doświadczonego Antonio Cervantesa w 1976 roku. Benitez był niepokonany w 39 walkach, gdy Sugar Ray Leonard powstrzymał go o 6 sekund od końca 15. i ostatniej rundy o tytuł w wadze półśredniej, ale wrócił, by zostać mistrzem w wadze junior średniej.

kiedy Benitez zdobył tytuł w wadze półśredniej, wyprzedzając Carlosa Palomino, podział punktacji był bardzo krytykowany, ponieważ Philadelphia sędzia Zack Clayton wyznaczył Palomino na czele. Nawet Palomino przyznał później, że przegrał. – Stoczył niesamowitą walkę-powiedział Palomino o Benitez. „Ruszył we właściwym czasie.”

poruszanie się we właściwym czasie było jednym z kluczowych elementów stylu Beniteza. Przeciwnicy chcieli go uderzyć, ale go tam nie było. Pat Putnam napisał w Sports Illustrated, że Benitez bawił się z Palomino, ” wykazując pewną pogardę.”

Benitez nigdy nie był uważany za bardzo twardego napastnika, ale zdobył swój 154-funtowy tytuł w spektakularnym stylu, nokautując Brytyjczyka Maurice 'a Hope’ a w dwunastej rundzie. Duża prawa ręka, która zakończyła walkę, wybiła dwa zęby Hope. Zwycięstwo sprawiło, że Benitez został pierwszym mistrzem świata w trzech kategoriach wagowych od czasów wspaniałego Henry ’ ego Armstronga 43 lata wcześniej.

arogancja Beniteza wstrząsnęła obecnymi brytyjskimi sportowcami, ale wszyscy zgodzili się, że byli świadkami mistrzowskiego pokazu boksu. Weteran Frank McGhee poinformował w Daily Mirror, że Hope stracił tytuł na rzecz ” wyjątkowego, być może nawet fenomenalnego, młodego zawodnika.”

2. Felix Trinidad

jako waga średnia, Trinidad został zdominowany i ostatecznie zniszczony przez Bernarda Hopkinsa, ale był świetnym zawodnikiem jako mistrz świata w wadze półśredniej i junior średniej.

„Fight Doctor” Ferdie Pacheco był jednym z pierwszych, który rozpoznał talent Trinidada. Powiedział mi, że kiedyś poradził fanowi boksu, który lubił stawiać na walki, aby ” stawiał na niego, dopóki nie przegra.”

Trinidad obronił 15 tytułów w wadze półśredniej, dwa przy wadze 154 funtów, i dodał trzeci tytuł świata, gdy wyeliminował Williama Joppy ’ ego jako wagi średniej.

to było w wadze półśredniej, gdzie Trinidad był najlepszy, maszyna bojowa porównywana do „zabójczego robota”, ponieważ wydawał się zaprogramowany, aby zniszczyć drugiego człowieka, gdy wchodził do ataku, ręce do góry i w pełni skupił się na lądowaniu mocnymi ciosami, jakby nic nie mogło stanąć mu na drodze.

Trynidad został znokautowany siedem razy w walkach, które ostatecznie wygrał przez nokaut. Był niezwykły w tym, że po tym, jak został upuszczony, jego podbródek wydawał się poprawiać, gdy walka posunęła się głębiej. Jego presja była naprawdę nieugięta, a kiedy miał swojego człowieka w tarapatach, jego kombinacja uderzeń w ciało i głowę była ekscytująca.

miałem szczęście, że udało mi się pokonać kilka walk z ringu. Kiedy Trinidad wrócił z drugiej rundy nokautowania, aby wbić wcześniej niepokonanego Yory ’ ego Boya Campasa w czterech brutalnych rundach, napisałem w Boxing Monthly, że był to „pokaz siły uderzeń tak oszałamiający, że wywołał podziw ze strony ringsiderów” na MGM Grand w Las Vegas.

lewe haki i praworęczne były jak kule armatnie uderzające w ścianę twierdzy.”Promotor Don King powiedział na konferencji prasowej postfight:” widziałeś jeden z najbardziej niezwykłych występów, jakie kiedykolwiek widziałem w boksie. przypominał on zmarłego, Wielkiego Sugar Raya Robinsona.”

być może ta ostatnia uwaga była lekką przesadą, ale wtedy tak nie wyglądało. Trynidad był spektakularny tej nocy, i wiele więcej dramatycznych występów przyszedł później.

1. Carlos Ortiz

Ortiz, choć wychowany w Nowym Jorku, uważany jest za portorykańskiego mistrza świata. Niektóre z jego najlepszych zwycięstw były w kraju jego urodzenia, na przykład, gdy zatrzymał znakomity Kubańczyk, Douglas Vaillant, w 13 rundach i wyprzedził twardego, inteligentnego southpaw Kenny Lane i wykwalifikowanych Panamczyk Ismael Laguna.

rzut oka na rekord Ortiza pokazuje, jak różne były rzeczy, kiedy boksował w latach 50. i 60. mistrz w dwóch wagach, walczył ze wszystkimi najlepszymi bokserami w dywizji lekkiej i junior welterweight, często na ich własnym terenie.

Ortiz boksował na Zachodnim Wybrzeżu oraz w Wielkiej Brytanii, Włoszech, Japonii, Panamie, Filipinach, Argentynie i Meksyku. Nie martwiło go to, gdzie walczył. Miał to wszystko; był prawie idealnym bokserem-bokserem: szybkim, silnym, inteligentnym i twardym, z szybkim, ostrym lewym prostym. Walczył z bokserami, których słusznie można nazwać wielkimi: mistrzem boksu Joe „Old Bones” Brownem, szybkim i utalentowanym Flashem Elorde ’ em oraz wybitnymi mechanikami ringu Duilio Loi i Nicolino Locche.

kiedy Ortiz walczył w Nowym Jorku, przyciągnął tysiące fanów z hiszpańskiego Harlemu. Uważał się za „bohatera dla mojego ludu”, ale był popularny w szerszej społeczności. „New York Times” opisał go jako „wkład Portoryko do walczącego Pułku irlandzkiego” (był sierżantem w jednostce Gwardii Narodowej).

Ortiz miał wiele niezapomnianych zwycięstw. Jednym z najlepszych było pokonanie weterana stylisty Joe Browna w Las Vegas, aby zostać mistrzem wagi lekkiej, nie tylko dominując w walce, ale także pokonując mistrza znanego z doskonałej lewej ręki.

20-tysięczny tłum na Hiram Bithorn Stadium w San Juan widział, jak Ortiz zatrzymał Sugar Ramosa w czwartej rundzie rewanżu. Ortiz zatrzymał Ramosa w kontrowersyjnych okolicznościach w mieście Meksyk dziewięć miesięcy wcześniej, ale w rewanżu w każdej rundzie ranił kubańskiego zawodnika. Sędzia Zach Clayton powiedział później, że Ramos miał zamiar zejść, ale ogromny prawy podbródek faktycznie trzymał go na nogach, aby zostać uderzony przez kilka kolejnych ciosów. Uppercut „tylko trzymał go do tych kombinacji lewej i prawej,” Clayton powiedział.

ostatnie wielkie zwycięstwo Ortiza miało miejsce na Stadionie Shea w Nowym Jorku w sierpniu 1967 roku, kiedy to wygrał jednogłośną decyzję nad laguną w ich gumowym meczu. Weteran boksu pisarz Barney Nagler napisał o Laguna: „on może zrobić wszystko na ringu oprócz liczyć Dom. Rzuca haki, dźgnięcia, a nawet podbródki lewą ręką, przecina prawą i porusza się z oślepiającą prędkością.”Jednak Ortiz pokonał tego wyjątkowego boksera szerokimi marginesami na kartach wyników. Powiedział potem, że zrobił to, sprawiając, że Panamczyk przyszedł do niego, zamiast gonić lagunę – a jego lewy prosty zbierał punkty.

Brytyjski pisarz boksu Hugh McIlvanney zauważył w The Observer, że pokonując lagunę tej nocy, Ortiz „ponownie pokazał, że posiada praktycznie każdy atrybut wymagany w zawodowym bokserze.”

Graham Houston jest amerykańskim redaktorem Boxing Monthly i pisze dla FightWriter.com.