na początku XIX wieku Wyspa Grand Terre była domem piratów pod dowództwem kapitana Jeana Lafitte ’ a. Piraci ci zostali zmuszeni do opuszczenia wyspy w 1814 roku, aby rząd USA mógł zbudować fort obrony wybrzeża. Fort ten miał również kontrolować wejście na Przełęcz Barataria, a tym samym strzec Nowy Orlean przed atakami morskimi z południa miasta. Stany Zjednoczone Rząd kupił od Etienne De Gruy na zachodnim krańcu wyspy Grand Terre teren, na którym obecnie stoi fort. Budowa obiektu rozpoczęła się w 1834 roku, ale została zawieszona w lipcu 1834 roku. Budowa została wznowiona w 1840 roku, a budowa samego Fortu rozpoczęła się w 1841 roku pod kierunkiem majora P. G. T. Beauregarda. W 1856 roku w pobliżu fortu dobudowano latarnię morską. Budowa fortu została wstrzymana wraz z wybuchem wojny secesyjnej i nigdy nie została wznowiona. Fort nigdy nie został w pełni ukończony. Fort był krótko zajęty przez siły konfederackie podczas amerykańskiej wojny secesyjnej, ale nigdy nie brał udziału w walkach. Był on używany przez Konfederatów do ochrony blokad wchodzących i wychodzących z Przełęczy Barataria, podczas gdy w drodze do Nowego Orleanu konfederacki garnizon Fort Livingston był pod dowództwem generała Lovella. Garnizon składał się z czterech kompanii, w sumie 300 ludzi. Fort wyposażony był w 15 dział, w tym 32-funtową, 8-calową Kolumbię, siedem 24-funtowych, cztery 12-funtowe i dwie haubice. Siły konfederackie opuściły fort po upadku Nowego Orleanu. Po wojnie secesyjnej, od 1866 roku fort był zajęty przez jednego sierżanta artylerii. Fort został na stałe opuszczony po tym, jak huragan zniszczył większość budowli w 1872 roku. Większość pistoletów została usunięta w 1889 roku. Ostatni sierżant artylerii Fortu usunął całą pozostałą amunicję 16 lutego 1889 r.w sąsiedztwie Fortu w 1867 r. otwarto komercyjną konserwę krewetek, która produkowała pierwsze konserwy krewetek. W 1923 roku rząd USA przekazał kontrolę nad fortem i wyspą stanowi Luizjana.