opublikowany 9 kwietnia 2020 r.
przez Catharine Arnold
w trzech kolejnych falach, od wiosny 1918 r. do lata 1919 r., pandemia „hiszpańskiej grypy” zabiła około 100 milionów ludzi na całym świecie. Do 1919 roku hiszpańska grypa była odpowiedzialna za śmierć 500 000 ludzi w Stanach Zjednoczonych, pięciokrotnie więcej niż całkowita liczba ofiar śmiertelnych w wojnie. Tragiczna opowieść o USS Leviathan, jednostce pływającej między USA a Francją, to tylko jeden z przykładów okropności, jakie miały miejsce podczas tej bezprecedensowej epidemii.
to zdjęcie jest w domenie publicznej za pośrednictwem Wikicommons.
część I
29 września 1918 roku okręt transportowy USS Leviathan przygotowywał się do opuszczenia Hoboken w stanie New Jersey, aby popłynąć do Brestu we Francji. Okręt wraz z innymi okrętami miał w październiku przepłynąć przez Atlantyk około 100 000 żołnierzy do Francji. Podczas swojej dziewiątej podróży do Francji, Lewiatan miał przewozić żołnierzy z dziesięciu różnych organizacji wojskowych, w tym pielęgniarek i zastępców bojowych.
USS Leviathan, działający jako amerykański okręt wojskowy w 1918 roku, rozpoczął życie w Hamburgu w 1914 roku, gdzie został zwodowany jako Vaterland, duma niemieckiej floty pasażerskiej. Kiedy USA przystąpiły do wojny w 1917 roku, Vaterland spoczywał na kotwicy w Nowym Jorku. Ponieważ jej niemiecki kapitan nie chciał jej zgładzić, Vaterland stał się „najbardziej gigantycznym jeńcem wojennym, jakiego świat kiedykolwiek znał”. Został przejęty przez służby celne USA wczesnym rankiem 6 kwietnia 1917 roku i przekazany Zarządowi żeglugi w celu obsady i eksploatacji. Po prawie trzech latach spędzonych w suchym doku w Hoboken, 25 lipca 1917 roku został przekazany do Departamentu Marynarki Wojennej, regularnie służył w Marynarce Wojennej i przydzielony do służby transportowej pod dowództwem wiceadmirała Alberta Cleavesa, dowódcy krążowników i sił transportowych Floty Atlantyckiej Stanów Zjednoczonych i przemianowany na USS Leviathan.
kiedy została zajęta, Stary Vaterland został zapakowany w towary luksusowe, szkło, sztućce i zabytkowe wina, które zostały natychmiast skonfiskowane przez celników. W trakcie tego procesu osiemdziesięcioczęściowy złoty serwis do kawy, zaprojektowany dla Kaisera, tajemniczo zniknął bez śladu. Do września 1918 roku załoga United States Navy składała się z pięćdziesięciu oficerów i ponad tysiąca ludzi. Chociaż statek został rozebrany i pomalowany w paski kamuflaż „Dazzle”, aby oszukać szpiegowskie Oczy U-Bootów, zachował resztki szczęśliwszego życia, zanim zszedł na świat: basen z rzymskimi dekoracjami i pierwszorzędne salony lśniące lustrami i wyposażone w dywany i krzesła pokryte różowym brokatem. Ale potrzeby muszą, gdy diabeł prowadzi. Jadalnia została przekształcona w mesę dla żołnierzy, basen stał się przechowalnią bagażu, a sama przechowalnia bagażu przekształciła się w bryg (Więzienie okrętowe) i „magazyn prochu” (magazyn prochu strzelniczego.) Niegdyś majestatyczna sala balowa i Teatr zostały przekształcone w szpital, a Sala gimnastyczna na pokładzie ” A ” stała się odosobnieniem dla przypadków zakaźnych, a dawny gabinet lekarza okrętowego miał służyć jako punkt przyjęć chorych i ambulatorium dla żołnierzy i załogi.
dla transportów do Francji dziesięć tysięcy doughboyów byłoby wciśniętych na czternaście samodzielnych pokładów Lewiatana. Nikt nie mógł zapomnieć, że była wojna, gdy zobaczyli trzy ogromne kominy, w tym jeden z wentylatora, dumnie odrastające. Ich lekkie nachylenie do tyłu i nikczemnie wyglądające działa, które rzucały się z nieoczekiwanych miejsc poniżej, sprawiały Przelotne wrażenie przyczajonego lwa ze spłaszczonymi uszami i obnażonymi zębami. Jak wiele piękności upadło w ciężkich czasach, była odrobina tragedii o Lewiatanie, widoczna w jej przenikliwej syrenie. „O zmroku i o zmierzchu wczesnym rankiem żelazne gardło Wielkiego więźnia wysyła taki lament, że wykrzywia duszę. Umiera i wznosi się ponownie z własnego ECHA, jak żałobny krzyk pogrążonego w żałobie świata. Pierwszego dnia w dzienniku pokładowym zanotowano, że gołąb pocztowy, w-7463, trzepotał w powietrzu i spadł martwy na pokład C. Być może omen tego, co miało nadejść.
USS Leviathan był teraz największym okrętem na świecie – oficer wachtowy pokonywał dwanaście mil w swoich nocnych rundach-a także jednym z najszybszych, przedzierając się przez wodę z prędkością 22 węzłów i zwykle podróżując bez eskorty, ponieważ uważano, że jest zbyt szybki dla U-Bootów, chyba że bezpośrednio na ich drodze. Doughboys żartobliwie nazywali ją Levi Nathan, ale miała już tragiczną przeszłość. Kilku pasażerów i członków załogi zmarło na grypę podczas poprzedniej podróży Lewiatana z Brestu we Francji we wrześniu i zostało pochowanych na morzu. Wśród tych, którzy zachorowali w tej podróży był młody Franklin D. Roosevelt, który ledwo uszedł z życiem. Teraz Lewiatan leżał na kotwicy w Hoboken w Nowym Jorku, przygotowując się do swojej dziewiątej podróży do Francji. Na pokładzie znajdowały się następujące oddziały:
żołnierzy, 9366; 57. piechota pionierska; wrześniowe Auto Zastępcze projekty z obozów McArthur, Humphreys, Hancock i Jackson; zastępstwo Medyczne, nr 73; 401. pociąg pontonowy; 467. pociąg pontonowy; 468. pociąg pontonowy; pociąg do zbiorników wodnych nr 302; 323. batalion sygnałowy; szpitale bazowe nr 60 i 62; kobiety; Korowanie i Billet Party 31st Div.; Major General Leroy S. Lyon, C. G. 31st Div.
jedyną kompletną jednostką była 57 piechota pionierska z Vermont. W nocy z 27 na 27 września 1918 roku żołnierze z 57 pułku rozpoczęli godzinny marsz z Camp Merritt w stanie New Jersey do Alpine Landing, gdzie promy czekały, aby zabrać ich w dół rzeki Hudson do Lewiatana. Ale Tej nocy Marsz trwał znacznie dłużej. Wkrótce po rozpoczęciu podróży kolumna zatrzymała się. Mężczyźni cierpiący na objawy hiszpańskiej grypy spadali z szeregów, nie mogąc nadążyć. Najrozsądniejszym posunięciem byłoby porzucenie marszu i powrót do kwater, jednak nie było to możliwe. Wojsko i harmonogramy Lewiatana były nieelastyczne: nie czekały na nikogo, zdrowego ani chorego. Po przerwie, aby umożliwić walczącym mężczyznom dogonić, Marsz wznowiono. Ale niektórzy ludzie leżeli tam, gdzie upadli; inni walczyli na nogi, a nawet wyrzucali przedmioty z zestawu, aby mogli nadążyć. Za żołnierzami jechały ciężarówki i karetki, które podrywały upadających mężczyzn i zabierały ich z powrotem do obozowego szpitala. Nie wiadomo, ilu ludzi zginęło w tym marszu.
Czytaj więcej z Catharine Arnold tutaj!
większość z 57. dotarła do Alpine Landing, a następnie przetrwała zimną, mokrą dwugodzinną podróż promem w dół rzeki. Następnie przeprowadzono ostateczne inspekcje na molo w Hoboken – podczas których przewróciło się więcej żołnierzy – oraz kawę i bułki z Czerwonego Krzyża, pierwsze od kilku godzin jedzenie. Mężczyźni wspięli się na trap, a następnie weszli na pokład Lewiatana, gdzie po raz pierwszy spali przez dwadzieścia cztery godziny, okres trudności gwarantujący zakwestionowanie układu odpornościowego każdego żołnierza i przełamanie jego odporności na grypę i zapalenie płuc.
Lewiatan opuścił port po południu 29 września i zanim statek wypłynął, kolejnych 120 ludzi zachorowało. „Wielu mężczyzn i kilka pielęgniarek było zmuszonych opuścić statek tuż przed odrzuceniem naszych linii” – podał dziennik pokładowy. / Podczas gdy oddziały / były ustawione w kolejce / na dużym Molo, / niektórzy z nich / padli bezradni na dok. Poinformowano nas, że kilku mężczyzn, bezwstydnych i bezwstydnych, poległo przy drodze w marszu z obozu na miejsce transportu.”Pomimo tego niepowodzenia, Lewiatan ostatecznie wypłynął z ponad 2000 załogantów i około 10 000 personelu wojskowego, w tym 200 pielęgniarek. „Pod czystym niebem parowaliśmy powoli przez wielki port pełen żeglugi i ruszyliśmy prosto w morze, zatrzymując się tylko po to, aby zrzucić naszego pilota, kapitana McLaughlina, z Sandy Hook Pilot Association i który zawsze pilotował Lewiatana w iz portu w Nowym Jorku.”Dziennik pokładowy wskazywał Zapowiedzi załogi: „wszyscy czuli, że będziemy mieli niepokojący czas”.
© Copyright Catharine Arnold 2020
Catharine Arnold czytała po angielsku w Girton College w Cambridge i ukończyła psychologię. Jej poprzednie książki to historia seksualna Londynu, Nekropolia i Bedlam.
Tagi: Catharine Arnold, pandemia 1918, Seria statek śmierci, hiszpańska grypa