włoski kompozytor Vincenzo Bellini (1801-35) był czołowym kompozytorem operowym swojej epoki i głównym zwolennikiem stylu bel canto.
Bellini urodził się w muzycznej rodzinie w Katanii na Sycylii i napisał swoją pierwszą kompozycję w wieku sześciu lat. Studiował najpierw kompozycję u dziadka, a następnie od 1819 w Real Collegio di Musica w Neapolu. W 1825 roku napisał swoją pierwszą operę Adelson e Salvini, a następnie szybko z Biancą e Fernando dla Teatro San Carlo. Po raz pierwszy współpracował z librecistą Felice Romani w 1827 roku nad Il pirati dla La Scali w Mediolanie, a następnie pracował z Romani nad wszystkimi jego operami. Natychmiastowy sukces Il pirati nie tylko w Mediolanie, ale także w Neapolu i Wiedniu utorował mu drogę do uznania go za jednego z czołowych kompozytorów swojego pokolenia, co zostało potwierdzone w operze La straniera. Zair okazał się porażką na premierze w Parmie, ale Bellini podążył za nim sukcesem I Capuleti e i Montecchi dla La Fenice w Wenecji, przerywając część muzyki Zairu. La sonnambula i Norma były kolejnymi sukcesami dla La Scali, ale burzliwa ciąża Beatrice di Tenda w 1833 dla La Fenice doprowadziła do rozłamu z Romani. Bellini następnie podróżował, wracając do domu po raz pierwszy od sześciu lat i odwiedzając Londyn i Paryż. Dla Théâtre Italien napisał swoją ostatnią operę, I puritani.
Muzyka Belliniego była chwalona za życia za długie, ekspresyjne melodie i wrażliwe oprawy słowne, a jego opery pozostają zdumiewającymi pokazami wirtuozerii wokalnej.