mijn middelbare schooljaren waren meestal vriendeloos. Het is veilig om te zeggen voor het eerste jaar of zo, Ik had ook geen vrienden op de middelbare school. Dus, toen ik begon met mensen over tegen het einde van mijn tweede jaar van de middelbare school, Mijn ouders waren enthousiast voor mij—en zeker een beetje opgelucht. Ze waren net zo blij als ik dat ik mijn plek vond.
mijn vriendengroep was een bonte bende, aangezien we allemaal de buitenbeentjes waren. Maar we vonden een plek met elkaar en brachten onze vrijdagavonden door met roddelen en drinken frisdrank in mijn kelder.
ik kreeg mijn rijbewijs de zomer voor mijn eerste jaar. Daarna was ik parttime in mijn eigen huis. Als ik een avond vrij had, zou ik winkelen met de meisjes of videospelletjes spelen met de jongens. Als ik vrienden had, zouden we beneden verdwijnen. Mijn ouders vonden het niet erg.
Later in het jaar voelde ik echter dat ik het contact met hen verloor.
Family news leek me te omzeilen. Ik zou niet horen over dingen zo klein als mijn moeders kapsel of zo groot als mijn oma ‘ s operatie totdat ze al was gebeurd.
ik voelde me gefrustreerd en een beetje afgewezen, en ik herinner me dat ik tegen mijn ouders zei: “waarom vertel je me nooit iets?”Waarop ze antwoordden,” het is omdat je nooit in de buurt!”
ik distantieerde me niet omdat ik minder van ze hield of ze waardeerde. Achteraf gezien was het omdat ik bang was. Tijdens mijn eerste jaar van de middelbare school, kwam ik tot het besef dat ik homo was. Dat was een moeilijke en verwarrende tijd.
het uitleggen van mijn gevoelens aan mijn ouders was op dat moment een te grote taak voor mij.
echter, al mijn vrienden waren in zekere zin LGBT. Ze konden met me meevoelen en standvastig blijven terwijl ik mezelf ontdekte. In zekere zin dienden ze als een familie in die tijd. Ze waren nooit een vervanging voor mijn ouders of jongere zus. In plaats daarvan vulden ze de liefde van mijn familie aan en ondersteunden ze me op een andere manier—vooral voordat ik naar mijn familie kwam.
ik mis zowel mijn familie als mijn vrienden in mijn eerste jaar van de universiteit. Hun foto ‘ s hangen boven mijn slaapzaal bed, en er gaat geen dag voorbij dat ik niet aan hen denk. Ik bloeide door hen allemaal. Ik vond vertrouwen door hen. Ze zijn allebei mijn familie – of het nu door geboorte of door keuze is.