Conrad Aiken urodził się w Savannah w stanie Georgia. W dzieciństwie Aiken doznał poważnej traumy, gdy znalazł ciała rodziców po tym, jak jego lekarz ojciec zabił jego matkę i popełnił samobójstwo. Wychowywał się w Massachusetts od jedenastego roku życia przez pra-pra-ciotkę.
przed wstąpieniem na Harvard Aiken kształcił się w szkołach prywatnych oraz w Middlesex School, Concord. Na Harvardzie dzielił zajęcia z T. S. Eliotem, z którym redagował The Advocate i którego poezja miała wpłynąć na jego własną. Aiken ukończył studia w 1912 roku, w tym samym czasie co Eliot, Walter Lippman, Van Wyck Brooks i E. E. Cummings. Po pracy jako reporter, Aiken poświęcił się całkowicie pisaniu, mając również niewielki dochód prywatny. Spośród wielu wpływów Aikena, w jego twórczości widoczne są pisma Freuda, Havelocka Ellisa, Williama Jamesa, Edgara Allana Poe i francuskich symbolistów. Freud uważał wielki krąg Aikena za arcydzieło analitycznej introspekcji.
pierwszy zbiór wierszy Aikena, Earth TRIUMPHANT, ukazał się w 1914 roku i sprawił, że stał się znany jako poeta . Był redaktorem współpracującym z Dial, co doprowadziło do przyjaźni z Ezrą Poundem. Eseje Aikena, zebrane w SKEPTICISMS (1919) i a REVIEWER ’ s ABC (1958), poruszały kwestie związane z jego zaangażowaniem w literaturę jako sposób rozumienia siebie.
podczas I wojny światowej Aiken twierdził, że był w „niezbędnym przemyśle” z powodu bycia poetą i z tego powodu otrzymał zwolnienie.
dorosłe życie Aikena naznaczone było podróżami transatlantyckimi. W 1921 przeniósł się z Massachusetts do Anglii, osiedlając się w Rye w Sussex. W latach 1927-1928 był wykładowcą języka angielskiego na Harvardzie. W 1930 ożenił się z Clarissą M. Lorenz (rozwiódł się w 1937). W 1933 ponownie popłynął do Bostonu, a następnie spędził dwa lata w Rye (1934-36), pisząc „London Letters” do New Yorkera. Powrócił do Nowego Jorku i Bostonu, odbył podróż do Meksyku, gdzie poślubił artystkę Mary Hoover. Do Rye powrócili w 1937 roku, ale po wybuchu II wojny światowej przenieśli się do Stanów Zjednoczonych. w 1930 roku Aiken otrzymał Nagrodę Pulitzera za swój zbiór „SELECTED POEMS”. Większość powieści Aikena powstała w latach 20. i 30. XX wieku, m.in. powieści BLUE VOYAGE (1927), w których wykorzystał monolog wnętrza, KING COFFIN (1934) oraz zbiory opowiadań BRING! Dawaj! (1925) i wśród zaginionych (1934).
po dwuletnim pobycie w Rye, Aiken osiedlił się w 1947 roku w Brewster w stanie Massachusetts. W latach 1950-1952 był konsultantem w dziedzinie poezji w Bibliotece Kongresu. W 1953 opublikował wiersze zebrane, do których należały: „preludia do definicji” i „poranna Pieśń Senlina”. „Autobiograficzna narracja” Aikena USHANTA (1952) przedstawiała jego przyjaźnie z Malcolmem Lowrym, T. S. Eliotem i innymi znanymi mu postaciami. Udramatyzował próbę odczytania palimpsestu hieroglifów tworzących krajobraz jego duszy przez bohatera, osobę autora, oraz zmieszał szkice pokolenia Literackiego okresu międzywojennego z psychoanalitycznym wolnym Stowarzyszeniem.
od 1962 roku na Aiken zimował w domu na sawannie przylegającym do domu z dzieciństwa. Zmarł w Savannah 17 sierpnia 1973. Aiken otrzymał Nagrodę Pulitzera, National Book Award, Bollingera Prize w 1956, złoty Medal w dziedzinie poezji od American Academy of Arts and Letters w 1958 i National Medal for Literature w 1969. Psychologiczna penetracja i słowne bogactwo Aikena nigdy nie zyskały szerokiego uznania, na jakie zasługują, pomimo jego kilku nagród. Pośmiertnie opublikowany „SELECTED LETTERS of CONRAD AIKEN” (1978) zawiera korespondencję z takimi literackimi kolegami jak Wallace Stevens, Harriet Monroe i Edmund Wilson.