Francisco de Miranda urodził się w Caracas 28 marca 1750 roku, jako syn Hiszpana z Wysp Kanaryjskich. Wcześnie wstąpił do hiszpańskiej armii i udał się do Madrytu zaopatrzony w duże fundusze i listy intronizacyjne. Kupił kapitana i zaczął prowadzić dziennik, który z czasem stał się zalążkiem ogromnego archiwum. Jego kariera wojskowa nie była udana. Oskarżony o zaniedbanie obowiązków, został ostatecznie oczyszczony z zarzutów i wysłany na Kubę, gdzie ponownie pokłócił się z władzami. W 1783 opuścił hiszpańską służbę i uciekł do Stanów Zjednoczonych.
odtąd Miranda była w otwartym buncie przeciwko hiszpańskiej koronie. Zachęcony przykładem 13 kolonii, które osiągnęły niepodległość od Anglii, dążył do utworzenia niezależnego imperium w Ameryce Hiszpańskiej. Wśród jego przyjaciół w Stanach Zjednoczonych byli tacy ludzie jak Washington, Hamilton i Thomas Paine. Stale prześladowany przez hiszpańskich agentów, odwiedził Anglię, Prusy, Austrię, Włochy, Turcję i Rosję. Katarzyna Wielka polubiła go i pozwoliła mu nosić rosyjski mundur i używać rosyjskiego paszportu.
w 1790 Hiszpania i Anglia zakwestionowały prawa do Nootka Sound, A Miranda miała nadzieję przekonać młodszego Williama Pitta, że nadszedł czas, aby założyć niezależne imperium w Ameryce Hiszpańskiej, gdzie Anglia może cieszyć się monopolem handlowym. Nie powiodło mu się, ale nie zniechęcił i zaoferował swoje usługi Francji. Walczył w wojnach, a jego imię zostało później zapisane na Łuku Triumfalnym, ale Francja miała tak mało wykorzystania dla jego planów, jak Anglia. Przeżył uwięzienie i Terror i w 1797 roku uciekł do Anglii, gdzie znalazł więcej zachęty do swoich projektów. W 1806 podjął próbę inwazji na Wenezuelę, ale władze zostały uprzedzone i został odparty. Pokonany, ale niepokonany, czekał na swoją godzinę w Londynie.
dwa lata później bunt w Cesarstwie hiszpańskim poprawił szanse Mirandy. W 1810 roku spotkał się z wysłannikiem rewolucyjnej Wenezueli, Simónem Bolívarem, który udał się do Wielkiej Brytanii w celu zdobycia poparcia dla kolonii. Bolívar nakłonił Mirandę do powrotu do ojczyzny, a po 40 latach nieobecności starzejący się spiskowiec ponownie postawił stopę w swojej ojczyźnie. W zamieszaniu, które ogarnęła Wenezuela został mianowany Naczelnym Dowódcą, ale wyzwanie, aby poprowadzić kraj w buncie i zorganizować armię z niewprawnych cywilów okazało się dla niego zbyt wiele. Zamiast pogrążyć Wenezuelę w wojnie domowej, zawarł rozejm z hiszpańską kontrrewolucją Monteverde. Jego oficerowie podejrzewali jego motywy i wrzucili go do więzienia. Zwycięski Monteverde wysłał go do Hiszpanii, gdzie w 1816 roku zmarł w Kadyksie w twierdzy czterech wież.
Miranda miał zarówno niezwykłe dary, jak i wielkie słabości w życiu prywatnym i publicznym. Jednak jego niepowodzenia nie mogą przesłaniać faktu, że był jednym z pierwszych, którzy wznieśli sztandar wolności w Ameryce hiszpańskiej i choć nie osiągnął swojego celu, wskazał drogę. Z tego powodu nazywany jest ” El Precursor.”