Guido d ’ Arezzo, zwany także Guido z Arezzo, (ur. ok. – zmarł w 1050, Avellana?), teoretyk muzyki średniowiecznej, którego zasady posłużyły za podstawę współczesnej zachodniej notacji muzycznej.
wykształcony w opactwie benedyktyńskim w Pomposa, Guido najwyraźniej korzystał z traktatu muzycznego Odo z Saint-Maur-des-Fossés i najwyraźniej rozwinął tam swoje zasady zapisu personalnego. Opuścił Pomposę około 1025 roku, ponieważ jego koledzy mnisi sprzeciwiali się jego innowacjom muzycznym i został mianowany przez teobalda, biskupa Arezzo, nauczycielem w szkole katedralnej i zlecił napisanie Micrologus de disciplina artis musicae. Biskup zaaranżował również dla Guido przekazanie (ok. 1028) papieżowi Janowi XIX antyfonarza, który założył w Pomposa.
wydaje się, że Guido udał się do klasztoru Kamedułów w Avellana w 1029 roku i stamtąd rozwinęła się jego sława. Wiele z jedenastowiecznych rękopisów zapisanych w nowy sposób pochodziło z domów Kamedułów.
podstawy nowej metody polegały na zbudowaniu przez trzecie strony systemu czterech linijek lub pięciolinii oraz zastosowaniu liter jako klucza. Czerwona linia F i żółta linia C były już w użyciu, ale Guido dodał czarną linię między F I C i kolejną czarną linię nad C. neumes można teraz umieścić na liniach i przestrzeniach między i określoną relację wysokości. Nie było już potrzeby uczenia się melodii przez rote, a Guido oświadczył, że jego system skrócił do roku 10 lat normalnie wymaganych do zostania śpiewakiem kościelnym.
Guido rozwijał również swoją technikę solmizacji, opisaną w jego Epistola de ignoto cantu. Nie ma dowodów na to, że ręka Guidońska, mnemoniczne urządzenie związane z jego imieniem i szeroko stosowane w średniowieczu, miała jakikolwiek związek z Guido d ’ Arezzo.
Guido przypisuje się również skomponowanie hymnu do św. Jan Chrzciciel, ut queant laxis, w którym pierwsza sylaba każdego wiersza przypada na inny ton heksachordu( pierwsze sześć tonów skali durowej); sylaby te, ut, re, mi, Fa, sol i la, są używane w krajach łacińskich jako nazwy nut od c do A (ut został ostatecznie zastąpiony przez do). Jego urządzenie miało ogromną wartość praktyczną w nauczaniu czytania muzyki i w nauce melodii. Śpiewacy kojarzyli sylaby z pewnymi interwałami; mi do fa, w szczególności, zawsze reprezentowały pół kroku.
przed Guido notacja alfabetyczna z literami od a do p była używana we Francji już w 996 roku. System Guido posługiwał się szeregiem wielkich, małych i podwójnych małych liter od a do g. System Guido kojarzył się również z nauczaniem gamy—całego zakresu heksachordu (zakresu nut dostępnych śpiewakowi).
oprócz swoich innowacji Guido opisał także odmianę organum (dodając do melodii prostolinijnej drugi głos Śpiewający różne tonacje), która poruszała się w dużej mierze, ale nie do końca, równolegle. Dzieło Guido znane jest z jego Traktatu „Micrologus”.