LAHANODOLMADES-Greckie roladki z kapusty

Lahanodolamdes (wymawiane: LA-ha-no-DOL-ma-thes) to grecka wersja roladek z kapusty. Ryż i mielone mięso doprawione sezonowymi ziołami, zawinięte w zmiękczone liście kapusty i delikatnie gotowane w płynie, dopóki nie stopią się w ustach. Roladki z kapusty są prostym jedzeniem, które są wytwarzane w różnych kulturach w całej Europie i na Bliskim Wschodzie. Nasz rodzinny przepis na greckie lahanodolmades pochodzi od naszej Yiayia Marii, kobiety, która nie jest już z nami, ale której dziedzictwo przenika nasze życie i egzystencję każdego dnia.

Yiayia Maria jest babcią mojego męża. Urodziła się na wyspie Thassos w Grecji, około 1912 roku. Najstarsza z dwóch córek swoich rodziców, jej rodzina wyemigrowała do Turcji, gdy była bardzo młoda, aby znaleźć pracę i lepsze życie niż ich mała wioska na Thassos może zapewnić. Był to niezwykle wrażliwy okres w historii życia w Turcji, ponieważ chrześcijanie byli postrzegani jako zagrożenie dla integralności nowoczesnego tureckiego państwa narodowego. Na przełomie wieków, niegdyś rozległe imperium osmańskie rozpadało się na krańcach, nękane przez bunty wśród chrześcijańskich poddanych na północy. Tym, co stało się z tym napięciem, była systematyczna eliminacja chrześcijan z regionu Osmańskiego w latach 1914-1922. (Przeczytaj ten artykuł, aby dowiedzieć się więcej o tym mrocznym czasie w historii świata). Zagrożenie dla rodziny Yiayia Maria stało się obecne w styczniu 1917 roku, kiedy rząd turecki wysłał dekret o deportacji Greków z dzielnicy greater Samsun, wyjaśniając, że nie będzie żadnych ataków na ludzi ani mienie. Dekret ten nie został jednak wykonany zgodnie z rozkazem, a zamiast tego greccy mężczyźni zostali wywiezieni do obozów pracy, kobiety i dzieci zostały zaatakowane, a wsie zostały splądrowane.

w tym momencie ojciec Marii, Gregori, zostawił żonę i dzieci, aby uniknąć wywiezienia do obozu pracy i spróbować znaleźć nadzieję na nowe życie dla swojej rodziny w Ameryce. Wkrótce po odejściu męża matka Marii została zgwałcona i zaczęła obawiać się o przetrwanie rodziny. Młodsza siostra Marii bardzo zachorowała do tego stopnia, że ich matka musiała podjąć niemożliwie trudną decyzję, aby zostawić swoje dzieci ze Stawrem Kokkino, Czerwonym Krzyżem, w nadziei, że ich życie zostanie zachowane i że będzie w stanie je odzyskać, gdy tylko zapewni im lepsze życie. Pielęgniarki powitały dziewczynki kąpielą, ciepłym posiłkiem i ciepłym łóżkiem-Maria czuła się bardzo wdzięczna. Ale jej wdzięczność spotkała się z głębokim bólem i dezorientacją, kiedy obudziła się następnego dnia, aby dowiedzieć się, że jej matka odeszła. Sytuacja Marii jeszcze się pogorszyła, gdy zaledwie kilka dni później jej młodsza siostra Uległa chorobie i zmarła obok niej w łóżku w środku nocy.

Maria pozostała sierotą w Czerwonym Krzyżu, dopóki nie wysłali ogłoszenia dla rodzin, które zostały rozproszone i rozdzielone, aby przyjść po osieroconych krewnych. Była twierdzona przez wuja, który zabrał ją do życia z rodziną, ale nie była tam dobrze traktowana i opuściła tę rodzinę, gdy tylko mogła znaleźć pracę. Pracowała dla Kyrii (zamożnej kobiety), która była żoną lekarza. Pracowała jako pokojówka i gosposia dla tej pary, ale odeszła, gdy tylko była w stanie, ponieważ była źle traktowana przez męża kobiety (uważamy, że była przez niego wielokrotnie wykorzystywana seksualnie).

biedna dziewczyna bez posagu do zaoferowania, Maria poślubiła biednego mężczyznę o imieniu Lazaro w wieku 17 lat. Urodziła siedmioro dzieci, tracąc jedną z córek na skutek choroby w wieku 3 lat. Jej mąż Lazaro nie był dobrym mężem ani ojcem. Rodzina była skrajnie biedna – tak bardzo, że dzieci często wymykały łyżki zupy z kuchni sąsiada, ponieważ były tak głodne. Jej mąż Lazaro zmarł młodo (nie wiemy jak), pozostawiając ją do samodzielnego wychowywania sześciorga pozostałych dzieci. Jej matka Koula ponownie połączyła się z mężem Gregori w Ameryce i nawiązała kontakt z Marią poprzez swoich krewnych w Grecji. Regularnie wysyłała pieniądze do Grecji, aby pomóc córce Marii, ale gdy dowiedziała się, że mąż Marii zmarł, zaczęła szukać sposobu, aby sprowadzić ją do Ameryki.

ojciec Marii Gregori regularnie chodził po ulicach Roseville w Kalifornii zbierając śmieci (nie mógł znieść „pluskw”, jak by je nazywał). Pewnego dnia, gdy zbierał śmieci w swojej okolicy, natknął się na mężczyznę robiącego to samo. Nazywał się Demo Karadimon, kolega imigrant z Grecji, który pracował na kolei i mieszkał w pobliżu. Obaj mężczyźni się dogadali i gdy poznali się bliżej, Gregori i jego żona Koula w końcu rozmawiali z demem o perspektywach przyjęcia przez niego ich córki Marii i jej dzieci z Grecji. Demo nigdy się nie ożenił i znalazł to jako okazję do założenia rodziny, więc przebudował swój dom na Ash Street, budując dodatek, aby zrobić miejsce dla swojej wkrótce żony i jej dzieci. Maria przywiozła ze sobą tylko trójkę najmłodszych dzieci do Ameryki, ponieważ jej najstarsze dzieci były na tyle niezależne, aby zapewnić sobie bezpieczeństwo i faktycznie podjęły decyzję o pozostaniu w Grecji.

kiedyś w Ameryce Maria i jej dzieci miały rzeczy, których nigdy nie znały, a mianowicie mąż i ojciec, którzy ich kochali, opiekowali się nimi i zapewniali im opiekę. Dzieci Marii rosły, wyszły za mąż i miały własne dzieci. Demo i Maria została Papou & Yiayia (dziadek & babcia) – bycie dziadkami przyniosło im tyle radości. Papou Demo zmarł, gdy mój mąż miał tylko kilka lat, ale mój mąż miał bardzo głęboki związek z jego Yiayia Maria. Dorastał znając swoją Yiayię jako miłośnik różowych kwiatów, soczystej gumy owocowej, Kentucky Fried Chicken (którą nazwała” Kontouko”) i serialu telewizyjnego Perry Mason. Jej gotowanie było proste i skromne, tak jak ona. Najbardziej znana była z lahanodolmades. Jadła kapustę tak często, że jej dom prawie zawsze pachniał gotowaną kapustą.

przez całe życie mojego męża, jego Yiayia Maria mówiła mu „μήν αφήσεις ξένο να μίνει στό σπίτι μου ποτές” (nigdy nie niech obcy mieszka w moim domu). Te słowa były dla jego dziecinnego umysłu zagadką, ale zaspokoił upór swojej Yiayi, obiecując jej, że nigdy do tego nie dopuści. Gdy oboje dorastali, a zdrowie Yiayi Marii spadało, wciąż błagała go, aby nigdy nie pozwolił obcemu mieszkać w jej domu. W grudniu 2001 roku yiayia Maria wzięła swój ostatni oddech. Mój mężulek natychmiast wiedział, że musiał spełnić obietnicę, którą złożył swojemu Yiayii. Sprzedał swój dom i kupił dom Yiayi Marii od jej trójki dzieci, które odziedziczyły go po jej śmierci. Strukturalnie mówiąc, dom został potępiony. Mój mężulek zaczął ręcznie wyburzać dom, aby go odbudować. Kiedy się poznaliśmy, był w trakcie przebudowy domu Yiayi. Kiedy się pobraliśmy dom był jeszcze w budowie, więc zacząłem pracować z moim mężulkiem na to, co w końcu stanie się naszym domem.

kiedy siedzę tutaj i piszę ten post wspominając życie Yiayi Marii, trudno mi wyrazić słowami, jak wyjątkowy jest dla nas ten dom. Ten dom był czymś więcej niż schronieniem dla Yiayi, to była jej Arka. Ten dom symbolizował jej wybawienie od boleśnie trudnego życia, jakie miała w Turcji i Grecji. W tym domu miała okazję znaleźć radość w prostych przyjemnościach, takich jak uprawa ogrodu pełnego różowych kwiatów i żucie soczystej gumy owocowej do zadowolenia. Wytrwałość tej kobiety poprzez ogromne straty i cierpienia Spotkane z hojnością i współczuciem Papou Demo są powodem, dla którego mój mąż i jego rodzina są tu dzisiaj. Historia tej imigrantki jest misternie spleciona z historią naszego życia.

dzielenie się historią Yiayi Marii i jej przepisem na lahanodolmades ma głębokie znaczenie w tym czasie w naszym świecie. Ziemia jest zalana uchodźcami wojennymi i imigrantami ryzykującymi życie dla nadziei na nowy początek. Wraz z zawirowaniami politycznymi tu, w USA i za granicą, sytuacja staje się coraz trudniejsza. Chociaż nie ma łatwego rozwiązania obecnego kryzysu, najprostszym działaniem, które wszyscy możemy podjąć, jest bezwarunkowa miłość. Agape (z greckiego αγάπη) jest najgłębszym wyrazem miłości; jest całkowicie bezinteresowna, nigdy nie oczekując niczego w zamian. W tym głęboko niespokojnym czasie, obyśmy zdecydowali się współczuć, kochać bliźniego bez żadnych wymagań i po prostu służyć sobie nawzajem z agape, na wszelkie sposoby, jakie jesteśmy w stanie.

moi koledzy blogerzy i ja dzielimy się historiami o jedzeniu imigrantów, aby kultywować empatię w tym coraz trudniejszym czasie w naszym świecie – oto lista niektórych innych # immigrantfoodstories dzielonych:

Fix Feast Flair / Kale & Caramel / honestly / Eat this Poem | My Darling Lemon Thyme

Floating Kitchen / the Year in Food / Brooklyn Supper / Taste Love and Nourish

Crepes of Wrath / niezawodne życie / odżywiona Kuchnia / Farmette