Lollards

prosimy o wsparcie misji nowego Adwentu i natychmiastowe pobranie pełnej zawartości tej strony. Zawiera encyklopedię katolicką, Ojców Kościoła, summę, Biblię i wiele innych – wszystko za jedyne $19.99…

nazwa nadana wyznawcom Jana Wyclifa, heretyckiego ciała licznego w Anglii w drugiej połowie XIV i pierwszej połowie XV wieku. Nazwa została zaczerpnięta przez współczesnych z lollium, tary, ale została użyta we Flandrii na początku XIV wieku w znaczeniu „hipokryta”, a wyrażenie” Lollardi seu Deum laudantes ” (1309) wskazuje na pochodzenie z lollen, aby śpiewać cicho (por. Inż. lull). Inni uważają, że oznacza to „jałowce” i łączą go z lollem. Po raz pierwszy słyszymy o nim jako o Wycliffitach w 1382 roku, kiedy cysterski Henry Crumpe zastosował do nich przydomek publicznie w Oksfordzie. Był używany w dokumentach episkopalnych w 1387 i 1389 i wkrótce stał się zwyczajowy. Opis doktryn Wyclifa, ich intelektualnego pochodzenia i ich rozwoju za jego życia zostanie podany w jego własnej biografii. Ten artykuł będzie dotyczył ogólnych przyczyn, które doprowadziły do rozprzestrzeniania się Lizardii, z doktrynami, za które Lizardowie byli indywidualnie i zbiorowo potępieni przez władze Kościoła, oraz z historią sekty.

przyczyny rozprzestrzeniania się Lollardy

aż do końca XIV wieku Anglia była wyjątkowo wolna od herezji. Ruchy Manichejskie XII i XIII wieku, które zagrażały Kościołowi i społeczeństwu w południowej Europie, pojawiały się sporadycznie w północnej Francji i Flandrii, nie wywarły żadnego wrażenia na Anglii. Niewielu heretyków, o których słyszano, było obcokrajowcami i wydaje się, że nie znaleźli naśladowców w kraju. Jednak było wiele niezadowolenia. Powszechne protesty przeciwko bogactwu, władzy i dumie duchowieństwa, świeckiego i regularnego, były częste, a w czasach nieporządku wyrażały się w skrajnej formie. Tak więc, podczas rewolucji, która obaliła Edwarda II w 1327 roku, tłumy włamały się do opactwa Bury St. Edmunds i zaatakowały Opactwo St. Albans. W miarę upływu stulecia pojawiało się wiele oznak Narodowej dezorganizacji oraz niezadowolenia religijnego i społecznego. Wojna we Francji, wbrew chwale Crécy i Poitiers, była przekleństwem zarówno dla zwycięzców, jak i dla pokonanych. Późniejsze kampanie były tylko pustoszącymi wyprawami, a ludzie, którzy zadali takie niezliczone nieszczęścia Francuzom, czy to pod angielską flagą, czy w wolnych kompaniach, sprowadzili do domu złego ducha nieporządku, podczas gdy system wojskowy pomógł wytworzyć „potężną”, chciwą i często antyklerykalną szlachtę. W niższy szereg społeczeństwo jestem podobny wzrost nieprzejednany i wywrotowy niezależność. Emancypacja klasy chłopskiej przebiegała normalnie, aż Czarna śmierć spowodowała zamieszanie w stosunkach między właścicielem a dzierżawcą. Dając robotnikowi ogromną przewagę ekonomiczną w wyludnionym kraju, doprowadziło to właścicieli do wycofania się z ich praw i tradycyjnych płac.

w Kościele było prawie tyle samo zaburzeń, co w państwie. Zaraza w wielu przypadkach dezorganizowała duchowieństwo parafialne, stary system pokutny się załamał, a Luksus, przynajmniej wśród nielicznych, wzrastał. Kaznodzieje, prawosławni i heretycy oraz poeci tak różniący się charakterem jak Langland, Gower i Chaucer są jednomyślni w ponurym obrazie, jaki dają o kondycji duchowieństwa, świeckiego i regularnego. Bez względu na to, jak wiele można dopuścić do przesady, jasne jest, że reformy były bardzo potrzebne, ale niestety francuscy Papieże Awiniońscy, nawet gdy byli reformatorami, mieli niewielkie wpływy w Anglii. Później Schizma dała Anglikom papieża, u którego ich patriotyzm nie mógł znaleźć winy, ale korzyść ta została drogo zakupiona kosztem osłabienia ducha władzy w Kościele.

to tym ludziom społecznym i religijnym trzeba szukać przyczyn powstania chłopskiego i ruchu Lollarda. Oba były przejawami dyskredytacji autorytetu i tradycji. Bunt z 1381 roku jest unikalny w historii angielskiej dla ducha rewolucyjnego i anarchistycznego, który go zainspirował i który rzeczywiście częściowo go przetrwał, tak jak Lollardy jest jedyną herezją, która rozkwitła w średniowiecznej Anglii. Zdezorganizowany stan społeczeństwa i gwałtowny antyklerykalizm tamtych czasów prawdopodobnie doprowadziłyby do ataku na autorytet dogmatyczny i system sakramentalny Kościoła, nawet gdyby Wyclif nie był tam, aby przewodzić ruchowi.

początki Lollardy

podczas wcześniejszej części swojej kariery publicznej Wyclif ujawnił się jako sojusznik antyklerykalnej i antypapieskiej szlachty, a zwłaszcza Jana z Gaunta. Domagał się prawa władców doczesnych do odebrania dóbr niezasłużonemu duchowieństwu, a w konsekwencji zaatakował potęgę ekskomuniki. Był popularny wśród ludzi, a jego nauczanie filozoficzne i teologiczne dało mu duży wpływ na Oksfordzie. Jego ortodoksja była często oskarżana, a niektóre z jego wniosków potępiał Grzegorz XI, ale nie był jeszcze przywódcą heretyckiej sekty. Jednak około 1380 roku zaczął zajmować stanowisko bardziej stanowczej wrogości wobec Kościoła. Atakował papieża i braci z niezmierzoną przemocą i prawdopodobnie mniej więcej w tym czasie wysłał z Oksfordu „biednych kapłanów”, którzy mieli zanieść jego nauczanie ludowi wiejskiemu i prowincjonalnym miastom. Konieczność przekazania im konkretnej Ewangelii mogła również prowadzić do wyraźniejszego wyrażenia jego heretyckiego nauczania i to właśnie w tym dniu z pewnością rozpoczął atak na przeistoczenie i w ten sposób zainaugurował najbardziej charakterystyczny artykuł herezji Lizard. Wycliffism nie był już kwestią scholastycznych sporów, ani nawet gwałtownego antyklerykalizmu; stał się propagandystą i heretykiem, a władze zarówno Kościoła, jak i państwa były w stanie po raz pierwszy dokonać udanego ataku na niego. W 1382 roku na soborze w Londynie pod przewodnictwem arcybiskupa Courtenay potępił dwadzieścia cztery „wnioski” Wyclifa: dziesięć jako herezje, czternaście jako ” błędy.”

chociaż niewiele zrobiono przeciwko Wyclif samemu, zdecydowany wysiłek został wykonany, aby oczyścić Uniwersytet. Oksford, zazdrosny jak zawsze o swoje przywileje, stawiał opór, ale ostatecznie czołowi Wycliffici, Hereford, Repingdon i Ashton musieli stawić się przed arcybiskupem. Te dwie ostatnie dokonały pełnych abjuracji, ale ich późniejsze kariery były bardzo różne. Repingdon został z czasem opatem Leicester, biskupem Lincoln i kardynałem, podczas gdy Ashton powrócił do swoich heretyckich dróg i do głoszenia Lollardy. Nicholas Hereford musiał być człowiekiem niezwykłego ducha, ponieważ w Oksfordzie był znacznie bardziej ekstremalny niż Wyclif, uzasadniając najwyraźniej nawet zamordowanie arcybiskupa Sudbury przez buntowników, ale udał się do Rzymu, aby zaapelować do papieża przeciwko Courtenay, był tam uwięziony, znów znalazł się na wolności z powodu popularnego powstania, wrócił do Anglii i głosił Lizardię na Zachodzie, ale w końcu abjured i zmarł w Kartuzach. Mimo że wpływy Wycliffa na Oksfordzie zostały złamane przez te środki, energia kaznodziejów Lollarda, niezwykła działalność literacka samego Wycliffa w jego ostatnich latach i niespokojne warunki tamtych czasów doprowadziły do wielkiego rozszerzenia ruchu. Jego głównymi ośrodkami były Londyn, Oksford, Leicester i Coventry oraz diecezje Hereford i Worcester.

Lollard

w XIV wieku słowo „Lollard” było używane w bardzo rozbudowanym znaczeniu. Antyklerykalni rycerze shire ’ u, którzy chcieli wyrzec się Kościoła, rozrzutni dzierżawcy niepopularnego opactwa, parafianie, którzy odmówili płacenia dziesięciny, często nazywani byli Lollardami, a także fanatycy, tacy jak Swynderby, były pustelnik z Leicester, apokaliptyczni wizjonerzy, tacy jak Walijczycy, Walter Brute i coś, co możemy nazwać normalnym Wycliffitem, który zaprzeczał autorytetowi Kościoła i atakował doktrynę Świętej Eucharystii. Nigdy nie było Lollardy tak powszechne, jak w jego pierwszych dniach; Leicester chronicles napisał, że co drugi człowiek był Lollard. Ale to samo rozszerzenie nazwy utrudnia dokładne wyjaśnienie doktryn z nią związanych, nawet w ich bardziej ekstremalnej formie. Prawdopodobnie najlepsze podsumowanie Lollardy, przynajmniej w jej wcześniejszych etapach, znajduje się w dwunastu „konkluzjach”, które zostały przedstawione Parlamentowi i umieszczone na drzwiach Opactwa Westminsterskiego i St.Paul ’ s w 1395 roku. Skarżą się na korupcję przez środki itp. z Rzymu ” macocha;”atakują celibat kleru i zakonów religijnych, „udawany cud sakramentu”,” udawaną moc rozgrzeszenia „i” udawane odpusty”; nazywają sakramentalne żonglerką i oświadczają, że pielgrzymki ” nie są daleko od bałwochwalstwa.”Modlitwy za zmarłych nie powinny być powodem do jałmużny, a dobroczynni duchowni nie powinni sprawować urzędów świeckich. W tych wnioskach nie ma aluzji do doktryny Wyclifa, że „panowanie opiera się na łasce”, jednak większość wczesnych Lollardów nauczała w jakiejś formie, że ważność sakramentów została naruszona przez grzeszność ministra.

ta odmowa odróżnienia urzędnika od osobistego charakteru kapłaństwa pojawiła się w różnych epokach w historii Kościoła. Można go znaleźć np. wśród popularnych zwolenników reform kościelnych w czasach papieża Grzegorza VII. Reformujące sobory zabraniały wiernym przyjmowania posług niezreformowanego duchowieństwa, ale reformujące Moby Mediolanu i Flandrii posunęły się znacznie dalej i traktowały obficie zarówno kapłanów, jak i ich sakramenty. Wyclif dał pewien rodzaj filozoficznej podstawy temu punktowi widzenia w swojej doktrynie „panowania”, chociaż stosował ją bardziej do własności i władzy duchowieństwa niż do ich mocy sakramentalnych. Uzależnienie ważności chrztu lub konsekracji Eucharystii od cnoty kapłana mogło być tylko krokiem do całkowitego zaprzeczenia systemu sakramentalnego, a ten etap został osiągnięty w tych konkluzjach z 1395 roku. Tak więc Doktryna przeistoczenia stała się zwykłą próbą w próbach dla Lizardii, a kluczowe pytanie było zwykle: „Czy wierzysz, że substancja chleba pozostaje po poświęceniu?”Heretycy byli często gotowi przyjąć niejasne wyrażenia ortodoksyjnej doktryny, ale czasami oświadczali szczerze, że” sakrament jest tylko kęsem chleba.”Pielgrzymki i inne pobożne praktyki katolików często przychodziły za bardzo brutalne znęcanie się, a Matka Boża z Walsingham była znana wśród nich jako” czarownica z Walsingham.”

w „konkluzjach” z 1395 roku jest co najmniej jedno uderzające pominięcie. Nic nie jest powiedziane o Biblii jako jedynej Zasadzie Wiary, jednak doktryna ta była prawdopodobnie najbardziej oryginalna, jaką ruch wyprodukował. Jako główni przeciwnicy Lollardii w XV wieku, Tomasz z Walden i Richard Pecock wskazywali, że wiara w wystarczalność Pisma Świętego leży u podstaw nauczania Wycliffite, ponieważ stanowiła alternatywę dla autorytetu Kościoła. Zajmował on jednak mniej ważną pozycję wśród wcześniejszych niż wśród późniejszych Lollardów, ponieważ na początku było wiele zamieszania w całej kwestii władzy. Nawet najbardziej ortodoksyjni musieli być zaskoczeni w czasie schizmy, jak wielu później przez walkę między papieżem a soborami. Niekonwencjonalność była jeszcze bardziej niepewna, co może częściowo tłumaczyć częste odwoływanie się tych, którzy zostali wezwani przez biskupów. W XV wieku Lollardowie stali się ciałem bardziej zwartym, z wyraźniejszymi negacjami, zmianą, którą można wytłumaczyć zwykłym upływem czasu, który potwierdza człowieka w jego wierzeniach i bardziej energicznymi represjami ze strony władz kościelnych. Zerwanie z tradycją Kościoła stało się teraz oczywiste, a Lollard drugiego pokolenia szukał poparcia dla własnego czytania i interpretacji Biblii. Wyclif już poczuł potrzebę tego. Mieszkał w najsilniejszym na wystarczalności Pisma Świętego i utrzymywał, że jest to najwyższy autorytet nawet w sprawach prawa cywilnego i Polityki. Bez względu na to, jaki był jego udział w dziele tłumaczenia na język angielski, nie ma wątpliwości, że zachęcał wszystkie klasy do czytania takich tłumaczeń i że czynił to, częściowo w każdym razie, aby wzmocnić ich w opozycji do władz kościelnych. Nawet papież, utrzymywał, nie powinien być słuchany, chyba że jego polecenia były uzasadnione przez Pismo Święte.

w miarę jak Lollardowie w XV wieku stawali się coraz mniej wykształconym ciałem, zauważamy rosnącą tendencję do przyjmowania Biblii w jej najbardziej dosłownym znaczeniu i wyciągania z niej praktycznych wniosków z wszelkiej harmonii ze współczesnym życiem. Sprzeciwiano się na przykład niedzieli chrześcijańskiej lub jedzeniu wieprzowiny. W ten sposób Pecock nalegał na roszczenie rozumu i zdrowego rozsądku przeciwko tak wąskim interpretacjom, podobnie jak Hooker w późniejszym wieku przeciwko Purytanom. Tymczasem władze kościelne ograniczyły korzystanie z przekładów do tych, którzy mieli licencję biskupa, a posiadanie części Biblii Angielskiej, na ogół z przedmową Wycliffite, przez osoby nieuprawnione było jednym z akceptowanych dowodów Lollardy. Ciekawe byłoby, gdyby przestrzeń pozwalała na porównanie doktryn Lollarda z wcześniejszymi średniowiecznymi herezjami i z różnymi formami XVI-wiecznego protestantyzmu; należy przynajmniej zauważyć, że istnieje niewiele oznak jakiegokolwiek konstruktywnego systemu o lekkomyślności, niewiele ponad przekonanie, że Biblia pozwoli na regułę wiary i praktyki. Duży nacisk kładziono na głoszenie kazań w porównaniu z liturgią i widać wyraźną skłonność do supremacji Państwa w zewnętrznych aspektach religii.

Zarys historii Lollardów

niespokojne dni Ryszarda II pod koniec XIV wieku zachęciły do rozprzestrzeniania się Lollardii, a przystąpienie rodu Lancaster w 1399 roku nastąpiło po próbie reformy i przywrócenia władzy konstytucyjnej w Kościele i państwie. Było to zadanie, które na dłuższą metę wykracza poza siłę dynastii, ale zrobiono coś, aby zaradzić najgorszym zaburzeniom poprzedniego panowania. Aby stłumić opozycję religijną Państwo przyszło w 1401 roku na poparcie Kościoła aktem „De Hæretico Comburendo”, czyli o spalaniu heretyków. Akt ten recytował w preambule, że był skierowany przeciwko pewnej nowej sektie, ” która potępiała sakramenty i uzurpowała sobie Urząd głoszenia.”Upoważniała ona biskupów do aresztowania, uwięzienia i zbadania sprawców oraz do przekazania władzy świeckiej, która nawróciła się lub odmówiła abjury. Skazani mieli być spaleni „na wysokim miejscu” przed ludem. Akt ten był prawdopodobnie zasługą autorytatywnego arcybiskupa Arundela, ale było to jedynie zastosowanie w Anglii prawa zwyczajowego chrześcijaństwa. Po jego śmierci natychmiast spalono pierwszą ofiarę, Williama Sawtrey ’ a, londyńskiego księdza. Wcześniej abjurował, ale nawrócił się, a teraz odmówił zadeklarowania swojej wiary w transsubstancjację lub uznania autorytetu Kościoła.

do 1410 r.nie doszło do nowej egzekucji, a akt ten został łaskawie wykonany przez biskupów. Bardzo ciężko było przesiać dowody, gdy człowiek zaprzeczał swojej herezji; nawrót prawie zawsze pozwalał na korzyść świeżej abjuracji, a w rzeczywistości poparzeń było niewiele, a rekantacji wiele. Jedenaście heretyków zostało spalonych od 1401 do wstąpienia Henryka VII w 1485. Inni, to prawda, zostali straceni jako zdrajcy za to, że byli zamieszani w Jawne akty buntu. Jednak działalność Lollardów w ciągu pierwszych trzydziestu lat XV wieku była ogromna, a ich wpływy rozprzestrzeniły się na części kraju, które początkowo nie miały wpływu. Tym samym Wschodnie hrabstwa stały się i długo pozostaną ważnym ośrodkiem Lollard. W międzyczasie władze kościelne kontynuowały prace represyjne. W 1407 synod w Oksfordzie pod przewodnictwem Arundela uchwalił szereg konstytucji regulujących nauczanie, tłumaczenie i wykorzystanie Pisma Świętego oraz edukację Teologiczną w szkołach i na Uniwersytecie. Ciało oksfordzkich cenzorów potępiło w 1410 r. nie mniej niż 267 propozycji zebranych z pism Wyclifa, a ostatecznie Sobór w Konstancji w 1415 r. uroczyście ogłosił go heretykiem. Te różne działania wydają się być skuteczne przynajmniej jeśli chodzi o kler, a Lollardy stawały się coraz bardziej ruchem świeckim, często związanym z niezadowoleniem politycznym.

jej przywódcą za panowania Henryka V był Sir John Oldcastle, powszechnie znany jako Lord Cobham, z małżeństwa z dziedziczką Cobham. Jego Lollardy od dawna cieszyły się złą sławą, ale jego pozycja i bogactwo chroniły go i nie był przeciwny aż do 1413 roku. Po wielu opóźnieniach został aresztowany, sądzony i skazany jako heretyk, ale uciekł z Tower i zorganizował powstanie pod Londynem na początku 1414 roku. Młody król osobiście stłumił ruch, ale Oldcastle ponownie uciekł. Pozostał w ukryciu, ale wydaje się, że wywołał szereg sporadycznych niepokojów, zwłaszcza podczas nieobecności Henryka we Francji. Ostatecznie został schwytany na zachodniej granicy, potępiony przez Parlament i stracony w 1417 roku. Jego osobowość i aktywność wywarły wielkie wrażenie na jego współczesnych, a biedniejsi wyznawcy pokładali w nim fanatyczne zaufanie. Z pewnością wydał przesadzoną opinię o liczebności i wszechobecności Lollardów, ponieważ Tomasz z Walden, który pisał o tym czasie, spodziewał się, że uzyskają przewagę i będą w stanie prześladować katolików. Ten niespokojny stan trwał we wcześniejszej części panowania Henryka VI. było wiele rekantacji, choć niewiele egzekucji, a w 1429 r. Konwokacja ubolewała nad wzrostem herezji w całej południowej prowincji. W 1413 roku doszło nawet do niewielkiego powstania heretyków w Abingdon. Jednak od tej daty Lollardy zaczął podupadać, a kiedy Około 1445 roku Richard Pecock napisał swój niefortunny „Represor nadmuch obwiniający Duchowieństwo”, byli oni znacznie mniejszym zagrożeniem dla Kościoła lub Państwa, niż byli za czasów Waldena. Zmniejszyła się ich liczba i znaczenie, ale zapisy sądów biskupich pokazują, że nadal przetrwali w swoich starych ośrodkach: Londynie, Coventry, Leicester i wschodnich hrabstwach. Byli to głównie drobni rzemieślnicy. Wilhelm Wych, ksiądz, został rzeczywiście stracony w 1440 roku, ale był starcem i należał do pierwszego pokolenia Lollardów.

wzrost liczby cytowań za herezję za panowania Henryka VII wynikał prawdopodobnie bardziej z odnowionej działalności biskupów w czasie pokoju niż z ożywienia Lollardy. Było takie ożywienie, jednak za panowania Henryka VIII, dwóch heretyków zostało spalonych jednego dnia, w 1511 roku, a dziesięć lat później było wiele oskarżeń w rodzinnych hrabstwach i kilka egzekucji. Ale chociaż Lollardia pozostała przy życiu, „podbita, ale nie ugaszona”, jak wyraził to Erazm w 1523 r., aż do czasu sprowadzenia do kraju nowej nauki z Niemiec, był to ruch, który przez co najmniej pół wieku wywierał niewielki lub żaden wpływ na myśl angielską. Czasy jego popularności dawno minęły, a nawet jego męczeńskie męczeństwo przyciągało niewiele uwagi. Nie można powiedzieć, że mały strumień Angielskiej herezji znacznie przyczynił się do potopu protestanckiego, który przetoczył się z kontynentu. To jednak świadczyło o istnieniu ducha niezadowolenia i mogło przygotować grunt pod religijną rewoltę w pobliżu Londynu i we wschodnich hrabstwach, chociaż nie ma dowodów na to, że którykolwiek z bardziej prominentnych wczesnych reformatorów był Lollardem, zanim został protestantem.