Ludwik I (778-840), lub Ludwik pobożny, był królem Franków i cesarzem Zachodu w latach 814-840. Syn i następca Karola Wielkiego, był ostatnim władcą, który zachował jedność Imperium Karolingów.
urodzony w Akwitanii Ludwik I był trzecim synem Karola Wielkiego i jego drugiej żony Hildegardy. Większość młodości spędził w Akwitanii, gdzie otrzymał wysokie wykształcenie duchowne. W 806 roku Ludwik wraz z braćmi, Karolem i Pepinem, został wyznaczony na króla Akwitanii. Jego bracia otrzymali równe Terytoria w ramach Imperium. W tym czasie Akwitania obejmowała Burgundię i Marchię hiszpańską, jednak w żadnym sensie nie była niezależna od zwierzchnictwa Karola Wielkiego.
między 806 a śmiercią Karola Wielkiego w 814 Karol i Pepin zmarł, pozostawiając Ludwika, najmniej agresywnego i wojowniczego z trzech, jako jedynego spadkobiercę Imperium. W 813 Ludwik został osobiście koronowany przez Karola Wielkiego na koemperora, co zostało zapoczątkowane na dworze bizantyjskim. W następnym roku Ludwik odziedziczył całe swoje dziedzictwo.
doradcy kościelni
po otrzymaniu imperium i ustanowieniu się na dworze cesarskim w Akwizgranie (Aix-la-Chapelle), Ludwik, bardzo skłonny do ascezy życia religijnego, natychmiast oczyścił dwór z tych, których moralność lub postępowanie były najmniej podejrzane. Wysłał swoje siostry do klasztorów i wygnał kobiety z pałacu, które weszły w skład świty jego ojca. Oprócz tych surowych środków Ludwik sprowadził Benedykta z Aniane jako swojego głównego doradcę w sprawach religijnych i uczynił go opatem pobliskiego klasztoru Kornelimünster. Na samym dworze kanclerz Ludwika, główny urzędnik pałacu, był księdzem. Oprócz polegania na doradcach kościelnych, Ludwik podjął dalsze kroki, aby oddać się pod opiekę i aprobatę Kościoła. W 816 Ludwik poprosił papieża o ponowne mianowanie go cesarzem, popierając w ten sposób zasadę supremacji Papieskiej i teorię, że papież musi osobiście nadać mu tytuł cesarski.
rozbiory Cesarstwa
Większość kłopotów, które nękały dobre rządy Ludwika, wynikała z konfliktów między cesarzem a jego synami oraz problemów dziedziczenia i sukcesji cesarskiej. Ludwik miał trzech synów z pierwszą żoną, Irmengardą. Byli to Lothair I, Pepin i Ludwik (zwany Ludwikiem Niemcem). W 817 roku, zgodnie z tradycją ojca i starożytną praktyką Franków, Ludwik podzielił swoje imperium między swoich synów. Jednocześnie jednak dążył do zachowania jedności Cesarstwa. Ludwik wyznaczył swojego najstarszego syna Lothaira I na swojego następcę i zwierzchnika nad pozostałymi dwoma. Rozwiązanie to okazało się jednak niewykonalne i zapoczątkowało szereg konfliktów między jego synami i innymi krewnymi.
problemy spowodowane podziałem z 817 r. zostały dodatkowo skomplikowane przez drugie małżeństwo Ludwika z Judytą, szlachcianką bawarską, oraz przez narodziny czwartego syna Karola (znanego później jako Karol łysy). Na prośbę Judyty Ludwik został namówiony do ponownego podziału swojego imperium, aby zapewnić utrzymanie swojemu małoletniemu synowi. W 829 nastąpiła ponowna rekonwalescencja, a Karol, często faworyzowany przez Ludwika, otrzymał Królestwo, które obejmowało znaczną część Niemiec. Pozostali synowie, zwłaszcza Lothair, rozgniewani tą decyzją, wznieśli bunt. Schwytany przez synów w Compiègne, Ludwik został zmuszony do poddania Cesarstwa Lothairowi. Z powodu braku jedności między synami Ludwik wkrótce odzyskał koronę, ale w 832 doszło do drugiego buntu. Papież połączył siły z Lothairem, a Ludwik ponownie został zmuszony do podporządkowania się najstarszemu synowi. Na soborze w Soissons, złożonym głównie z biskupów popierających Lothaira i zasadę jedności cesarskiej, Ludwik został dogłębnie upokorzony. W jego obronie stanęli jednak inni synowie, a Ludwik ponownie został cesarzem. Pomimo starań o ułaskawienie synów i ponowne przywrócenie królestwa w 838 roku po śmierci Pepina, wewnętrzne spory i zmiany lojalności trwały przez cały okres jego panowania i w kolejnych pokoleniach.
główne osiągnięcia Ludwika
główne osiągnięcia panowania Ludwika koncentrowały się na jego programie reformy Kościoła i ekspansji kolędniczego odrodzenia intelektualnego zapoczątkowanego o pokolenie wcześniej. Szkoły klasztorne, z których najbardziej znaną była Fulda, tworzyły szereg ważnych uczonych. Podobnie jak jego poprzednicy, Ludwik często interweniował w sprawy kościelne, ale jego reformy były nie tylko szersze, ale miały inny charakter. Wcześniejsze reformy karolińskie dotyczące Kościoła miały przede wszystkim charakter edukacyjny i instytucjonalny. Reformy Ludwika, w dużej mierze zainspirowane przez Benedykta z Aniane, miały na celu ożywienie wewnętrznego życia duchowego i moralnego duchowieństwa. Aby osiągnąć ten cel, Ludwik zwołał dwa sobory w Akwizgranie, pierwszy w 816 i drugi w 817.
na pierwszym soborze Ludwik i jego doradcy przedstawili kompletny program reform i wyjaśnienia dyscypliny kościelnej. Szczególne znaczenie, bo później było powszechnie egzekwowane, miało ustawodawstwo dotyczące życia kanonicznego, kanonów czy Instituta patrum. Prawa te przywróciły wspólne życie kapituł katedralnych i kolegiackich oraz zapewniły niezależność i bezpieczeństwo doczesnych dóbr kościołów.
drugi Sobór poświęcił się reformie duchowieństwa regularnego, wydając pierwszy ogólny Kodeks życia monastycznego, Capitulare institutum. Kodeks ten, zainspirowany głównie przez Benedykta z Aniane, kładł nacisk na ścisłe przestrzeganie reguły benedyktyńskiej. Reformy religijne miały szczególne znaczenie ze względu na upadek jedności politycznej spowodowany podziałem Cesarstwa. Sfera kościelna utrzymywała ideologię i jedność Imperium Karolingów przez długi okres po jego upadku politycznym.
ostateczny rozbiór i śmierć Ludwika
w 838 Ludwik dokonał nowego podziału znacznie na korzyść Karola i kosztem Ludwika niemieckiego, który otrzymał jedynie Bawarię jako swoje dziedzictwo. Pozostałą część Cesarstwa podzielono równo między Karola, który otrzymał zachodnie ziemie Francji, i Lothaira, który otrzymał Włochy i ziemie bezpośrednio na wschód od Doliny Rodanu-Saony. Następnego lata Ludwik uregulował roszczenia Karola do Królestwa Akwitanii i podjął próbę przeciwdziałania buntowi Ludwika niemieckiego. W czasie kampanii przeciw Ludwikowi, z którym nigdy się nie pogodził, cesarz zachorował i zmarł w Niemczech pod Ingelheim 20 czerwca 840 roku.
Czytaj dalej
a contemporary biography of Louis was edited and translated by Allen Cabaniss, Son of Charlemagne: a Contemporary Life of Louis The Poious (1961). Bernard Walter Scholz, z Barbarą Rogers, Kroniki kolędnicze: „Royal Frankish Annals” i „Histories” Nitharda (1970) są specjalistycznym tłumaczeniem dwóch średniowiecznych dzieł oficjalnej historii, które razem opowiadają o powstaniu i upadku Imperium Karolingów. Standardowe traktowanie panowania Ludwika Pobożnego znajduje się w średniowiecznej historii Cambridge (8 vols., 1911-1936). Przydatne są również krótkie, ale doskonałe oceny w Heinrich Fichtenau, the Carolingian Empire(1949; trans. 1957) i Eleanor Duckett, Carolingian Portraits: A Study in the Ninth Century (1962).