portret, rzekomo przedstawiający Veronicę Franco, został zakupiony przez Worcester Art Museum z prywatnej kolekcji w Wenecji w 1948 roku. Na podszewce obrazu Imię Franco pojawia się drukowanymi literami.
„kiedy my również jesteśmy uzbrojeni i wyszkoleni, możemy przekonać ludzi, że mamy ręce, nogi i serce takie jak twoje; i chociaż możemy być delikatni i miękcy, niektórzy ludzie, którzy są delikatni, są również silni, a inni, szorstcy i surowi, są tchórzami. Kobiety jeszcze nie zdały sobie z tego sprawy, bo gdyby się na to zdecydowały, byłyby w stanie walczyć z tobą aż do śmierci; i aby udowodnić, że mówię prawdę, wśród tak wielu kobiet będę pierwszą, która będzie działać, dając im przykład do naśladowania.”
—Veronica Franco, z Lettere Familiari 1
Marzec to miesiąc Historii Kobiet I chcę wam opowiedzieć o kobiecie, z którą mam nadzieję, że szepnęłam za fanką w poprzednim życiu. Wciąż szukam jej pozostałości w tym, i nadal znaleźć ją w najbardziej nieoczekiwanych miejscach – i ludzi.
jeśli nie znasz Weroniki Franco, nie martw się, ona nie jest zwykłą postacią w podręcznikach historii. Zapoznałem się dopiero po obejrzeniu „niebezpiecznego piękna” i było to w najlepszym razie puszyste wprowadzenie. Podobnie jak wiele hollywoodzkich biopików o kobietach, „niebezpieczne piękno” odebrało życie swojemu tematowi i zredukowało go do słodyczy dla oczu w gondoli. Dopiero po przeczytaniu „uczciwej kurtyzany” Margaret Rosenthal naprawdę poznałem Weronikę Franco—i jest kobietą, którą warto poznać, teraz bardziej niż kiedykolwiek.
urodzony w 1546 roku Franco był weneckim pisarzem i cortigianą onestą, uczciwą kurtyzaną. Mądra, dobrze zorientowana i nieodparcie charyzmatyczna, była profesjonalną kochanką bogatych i wpływowych mężczyzn. Kobiety w tym czasie, bez względu na to, jak wysoko urodzone, miały trzy opcje, jeśli chodzi o ich przyszłość: żonę, zakonnicę lub prostytutkę. Nawet z nowoczesnego punktu widzenia, to dość imponujące, jak wiele wolności kurtyzany cieszył. Pozwolono im na edukację i mogli otwarcie debatować o swoich męskich odpowiednikach (tak długo, jak robili to z elokwencją), i byli utrzymywani w wiedzy na temat sztuki, nauki, eksploracji i Polityki. Posiadali własność i swobodnie się przemieszczali, a wielu podwajało się jako dworscy szpiedzy, dając początek popularnemu tropowi femme fatale.
przede wszystkim kurtyzany mogły swobodnie korzystać z praw fizycznych i intelektualnych innych osób płci. Szukając wyzwolenia od nieszczęśliwego małżeństwa i środków na utrzymanie pierwszego dziecka, wejście Franco w życie kurtyzany okazało się nie tylko lukratywne, ale ogromnie przyjemne. („Żałuję, że nie było grzechem, aby to tak lubić”, powiedziała słynnie.) W wieku 20 lat Franco był jednym z najbardziej znanych kurtyzan w Europie, a także szanowanym członkiem Weneckiej literatury prowadzonej przez Domenico Veniera. W pewnym momencie była kochanką króla Francji Henryka III, który z kolei wysłał posiłki do Wenecji, gdy doszło do starć z Imperium Osmańskim.
Franco była niezłomną feministką w okresie histerii, która w rzeczywistości cytowała łechtaczkę jako dowód winy oskarżonej czarownicy. Nie zadowolona z rozkoszowania się młodością, urodą i nowo odkrytym przywilejem, Franco wspierała i wstawiała się za członkami jej płci, niezależnie od ich pozycji społecznej. Kiedy Maffio Venier, bratanek Domenico, rozpowszechnił zbiór pornograficznych poezji, w których była tematem, Franco wziął pióro i opublikował dziki zwrot, który był mniej więcej odpowiednikiem ” come at me, bro.”Rutynowo broniła ofiar słownych i fizycznych napaści, dając do zrozumienia, że chociaż może być tygrysicą w sypialni, była niezachwianym sojusznikiem dla swoich innych kobiet. Franco niestrudzenie prowadził kampanię na rzecz stworzenia domów dla nazywanych wówczas „upadłymi” kobiet, aby otrzymać schronienie, edukację i pomoc w nauce zatwierdzonego przez państwo handlu. Kiedy wzgardzony zalotnik zaciągnął ją przed Inkwizycję pod zarzutem czarów, Franco bronił się bez pomocy prawnika i wygrał jej apelację.
ostatnie lata życia Franco nie były tak seksowne i podejrzewam, że dlatego nie słyszymy o niej zbyt wiele. Zmuszona do ucieczki z Wenecji podczas epidemii dżumy, Dom Franco został splądrowany, a większość jej majątku utracona, pozostawiając ją na łasce byłych dobroczyńców. I podczas gdy Team Franco stał po jej stronie podczas jej procesu, jej reputacja została jednak zniszczona poza społecznym i duchowym odkupieniem. Kiedy zmarła w 1591 roku w wieku 45 lat, Franco podobno mieszkała w skromnych kwaterach i opiekowała się rozległym domem. Zamiast spotkać się z operacyjnie tragicznym lub skruszonym końcem Magdaleny, Franco opuścił sposób, w jaki wiele kobiet swoich czasów robiło: najlepiej, jak mogła.
nie wydaje mi się, żeby to był pyskaty zawód Franco, który ostatecznie wymazał ją z pamięci głównego nurtu, ponieważ wielu pionierów historii dapped w sztuce uwodzenia. Franco była feministką, utalentowaną kobietą i nie skruszoną pracownicą seksualną, a połączenie tego sprawia, że jest czymś w rodzaju zagadki na często hierarchicznej arenie feministycznej. Do samego końca kochała swoich mężczyzn – jako współplemieńców, jako towarzyszy, jako równych sobie-dlatego nigdy nie przestała wymagać od nich czegoś lepszego.
bardziej niż zmysłowy duch w brocade, obecność Franco w tym tonącym mieście jest przypomnieniem, choć słabym i prawie zapomnianym, że żyć śmiało i dobrze jest ostateczną zemstą na swoich oprawcach. Jakieś 400 lat po jej śmierci, to wciąż akt buntu dla kobiety, aby sprawować władzę osobistą. Naprawdę wierzę, że kiedy przestaniemy ulegać presji rozdzielania wszystkich naszych istotnych aspektów-seksualności, intelektu, wrażliwości, determinacji—na przedziały, które będą otwierane i zamykane za wyłączną zgodą samozwańczej władzy, w końcu osiągniemy to, o co walczył Franco: długo oczekiwany renesans kobiet.