Montaniści

prosimy o wsparcie misji nowego Adwentu i natychmiastowe pobranie pełnej zawartości tej strony. Zawiera encyklopedię katolicką, Ojców Kościoła, summę, Biblię i wiele innych – wszystko za jedyne $19.99…

Schizmatycy II wieku, znani najpierw jako Frygijczycy lub „ci spośród Frygijczyków” (oi Kata Frygas), następnie jako Montaniści, Pepuzianie i (na Zachodzie) Katafrygianie. Sekta została założona przez proroka Montanusa i dwóch prorokini, Maximilę i Priscę, nazywanych czasem Priscillą.

Chronologia

anonimowy antymontański pisarz, cytowany przez Euzebiusza, skierował swoje dzieło do abercjusza Marcellusa, biskupa Hieropolis, który zmarł około 200. Maksymilla przepowiedziała ciągłe wojny i kłopoty, ale pisarz ten oświadczył, że napisał ponad trzynaście lat po jej śmierci, jednak żadna wojna, ogólna lub częściowa, nie miała miejsca, ale przeciwnie, chrześcijanie cieszyli się trwałym pokojem dzięki Miłosierdziu Bożemu (Euzebiusz, Historia Kościoła w.16.19). Te trzynaście lat można utożsamiać tylko z dwunastoma i pół latami Kommodusa (17 marca 180-31 grudnia 192). Wojny między rywalizującymi cesarzami rozpoczęły się na początku 193 r., tak że ten anonimowy autor napisał niewiele później niż w styczniu 193 r., A Maksymilla musiała umrzeć pod koniec 179 r., niedługo przed Markiem Aureliuszem. Montanus i Priscilla zmarli jeszcze wcześniej. W konsekwencji data podana przez Euzebiusza w jego „Kronice” – jedenasty (lub dwunasty) rok marka, tj. około 172-po raz pierwszy pojawienie się Montanusa nie pozostawia czasu na rozwój sekty, o czym wiemy dalej, że miało duże znaczenie w 177, kiedy Kościół Lyoński napisał do papieża Eleuteriusza na ten temat. Ponownie Montaniści są skoordynowani z męczennikiem Traseasem, wspomnianym chronologicznie między Polikarpem (155) i Sagarisem (za Sergiuszem Paulusem, 166-7) w liście Polikratesa do papieża Wiktora; Data Traseasza to około 160, A pochodzenie Montanizmu musi być jeszcze wcześniejsze. W konsekwencji Zahn, Harnack, Duchesne i inni (przeciw Völterowi i Voigtowi, którzy przyjmują datę późną podaną przez Euzebiusza, uważają św. Epifaniusza (Hær., xlviii, 1) jako podanie prawdziwej daty powstania sekty, „około dziewiętnastego roku Antoninusa Piusa” (czyli około roku 156 lub 157).

Bonwetsch, akceptując pogląd Zahna, że wcześniej (Hær., xlvi, 1) Epifaniusz podał dwunasty rok Antoninusa Piusa, w którym powinien był powiedzieć M. Aureliusz, życzy sobie podobnie zastąpienia tego cesarza, abyśmy mieli 179, samą datę śmierci Maksymiliana. Ale emendacja jest niepotrzebna w obu przypadkach. W” Hæreses”, XLVI, 1, Epifaniusz wyraźnie oznaczał wcześniejszą datę, czy to dobrą, czy złą, a w xlviii, 1, nie datuje śmierci Maksymiliana, ale pierwsze pojawienie się sekty. Z Euzebiusza, V, xvi, 7 dowiadujemy się, że było to w prokonsularstwie Gratusa. Taki prokonsul Azji nie jest znany. Bonwetsch przyjmuje sugestię Zahna, aby przeczytać „Quadratus” i zwraca uwagę, że w 155 R. (jeśli jest to rok śmierci Polikarpa, który był pod Quadratus), a w 166 r. inny, tak że jeden z tych lat był prawdziwą datą narodzin Montanizmu. 166 dla Quadratus zależy jedynie od chronologii Schmida Aristidesa, która została odrzucona przez Ramsaya i innych na rzecz wcześniejszej chronologii opracowanej przez Waddingtona, który uzyskał 155 dla Quadratus Aristidesa, jak również dla Quadratus Polikarpa. Teraz jest najbardziej prawdopodobne, że władza Epifaniusza liczyła lata cesarzy od września poprzedzającego ich przystąpienie (jak się wydaje Hegesippus), a zatem dziewiętnasty rok Piusa byłby wrześniem., 155-wrzesień, 156. Nawet jeśli używany jest późniejszy i Zachodni sposób liczenia od stycznia po akcesji, rok 157 można pogodzić z prokonsularstwem Kwadratusa w 155, jeśli pamiętamy, że Epifaniusz mówi jedynie „o dziewiętnastym roku Piusa”, nie ręcząc za ścisłą dokładność. Mówi nam dalej, że Maksymilla prorokował: „Po mnie nie będzie prorokini, ale koniec”, podczas gdy pisał po 290 latach, mniej więcej w roku 375 lub 376. Aby naprawić oczywisty błąd Harnack odczytał 190, co prowadzi nas mniej więcej do śmierci Maximilli (385 na 379). Ale ekaton dla diakosia to duża zmiana. Jest bardziej prawdopodobne, że Epifaniusz wylicza datę, którą sam podał, 19 Pius=156, ponieważ nie wiedział o śmierci Maksymiliana; jego ” mniej więcej „odpowiada jego wcześniejszemu”o”. Więc razem z Zahnem przyjmiemy hipotezę Scaligera diakosia enneakaideka dla diakosia enenekonta, co daje nam od 156 do 375!9 lat. Jak pisał Apoloniusz czterdzieści lat po powstaniu sekty, jego dzieło musi być datowane na około 196.

Montanism w Azji Mniejszej

Montanus był niedawno nawróconym, gdy po raz pierwszy zaczął prorokować w wiosce Ardabau we Frygii. Mówi się, że Jerome był wcześniej kapłanem Cybele; ale jest to być może późniejszy wynalazek mający połączyć jego ekstazę z derwiszowym zachowaniem kapłanów i wielbicieli „wielkiej bogini”. Wierzono, że ten sam proroczy dar zstąpił również na jego dwie towarzyszki, prorokini Maximillę i Priscę lub Priscillę. Ich siedziba znajdowała się we wsi Pepuza. Anonimowy przeciwnik sekty opisuje metodę prorokowania (Euzebiusz, V, xvii, 2-3): najpierw pojawia się przerażony (en parekstasei), potem podąża za ciszą (Adeia kai afobia, nieustraszoność); zaczynając od przestudiowanej pustki myśli lub bierności intelektu (ekousios amathia), zostaje opanowany przez niekontrolowane szaleństwo (akousios Mania psyches). Prorocy nie mówili jako posłańcy Boga: „tak mówi Pan”, ale opisywali siebie jako opętanych przez Boga i mówili w jego osobie. „Ja jestem ojcem, słowem i Parakletą”, powiedział Montanus (Didymus, ” de Trin.”, III, xli); i znowu: „ja jestem Pan Bóg wszechmocny, który zstąpił do człowieka”, i „ani aniołem, ani ambasadorem, ale Ja, Pan, ojciec, przyszedłem” (Epifaniusz, ” Hær.”, xlviii, 11). I Maksymilla powiedział: „Nie słuchajcie mnie, ale słuchajcie Chrystusa” (tamże.); i: „jestem wypędzony z pośród owiec jak wilk; nie jestem wilkiem, ale jestem mową, duchem i mocą.”To opętanie przez Ducha, który przemawiał, gdy prorok nie był w stanie się oprzeć, jest opisane przez Ducha Montanusa: „Oto człowiek jest jak Lira, a ja rzucam jak plektrum. Człowiek śpi, a ja nie śpię „(Epifaniusz, ” Hær.”, xlviii, 4).

na początku nie słyszymy o fałszywych doktrynach. Paraklete nakazał kilka postów i abstynencji; te ostatnie były surowe, ale tylko przez dwa tygodnie w roku, a nawet wtedy soboty i niedziele się nie liczyły (Tertulian, ” De jej.”, xv). Nie tylko Dziewictwo było zdecydowanie zalecane (jak zawsze przez Kościół), ale drugie małżeństwa były odrzucane. Czystość została ogłoszona przez Pryscyllę jako przygotowanie do ekstazy: „Święty sługa wie, jak służyć świętości. Ci, którzy oczyszczają swoje serca, widzą wizje i kładą głowę w dół.) słyszą też głosy jawne, jako zbawcze, jako tajne”(Tertulian, ” napomnienie.”X, w jednym rękopisie). Krążyły jednak pogłoski, że Priscilla wyszła za mąż i opuściła męża. Męczeństwo było tak wysoko cenione, że ucieczka przed prześladowaniami była odrzucana, podobnie jak wykupienie kary. „Zostałeś wyjęty spod prawa?”powiedział Montanus,” to jest dobre dla ciebie. Albowiem kto nie jest zakazany między ludźmi, zakazany jest w Panu. Nie bądź zawstydzony. To sprawiedliwość Cię publicznie ogarnia. Dlaczego jesteś zawstydzony, kiedy siejesz pochwały? Władza przychodzi, kiedy ludzie patrzą na Ciebie.”I znowu:” nie pragnijcie odchodzić od tego życia w łóżkach, w poronieniach, w gorączkach miękkich, ale w męczeństwach, aby ten, kto cierpiał za was, był uwielbiony „(Tertulian,” De fuga”, ix; por. „De anima”, lv). Tertulian mówi: „ci, którzy otrzymują Parakleta, nie wiedzą ani uciekać przed prześladowaniami, ani przekupić” (De fuga, 14), ale nie jest w stanie przytoczyć żadnego formalnego zakazu Montanusa.

do tej pory najbardziej można powiedzieć o tych wypowiedziach dydaktycznych, że istniała niewielka tendencja do ekstrawagancji. Mieszkańcy Frygii byli przyzwyczajeni do orgiastycznego kultu Cybele. Było tam niewątpliwie wielu chrześcijan. Współczesne relacje Montanizmu wspominają o chrześcijanach w nieznanych wsiach: Ardabau na granicy z Mysią, Pepuzą, Tymionem, a także w Otrusie, Apamei, Cumane, Eumenei. Wczesnochrześcijańskie inskrypcje odnaleziono w Otrus, Hieropolis, Pepuzie (z 260), Trajanopolis (z 279), Eumenei (z 249) itd. (por. Harnack,” ekspansja chrześcijaństwa”, II, 360). W III wieku istniał sobór w Synnadzie. „Acta Theodoti” przedstawia wieś Malus koło Ancyry jako całkowicie chrześcijańską za czasów Dioklecjana. Przede wszystkim musimy pamiętać, jakie tłumy chrześcijan zostały znalezione w Poncie i Bitynii przez Pliniusza w 112 R., nie tylko w miastach, ale i na wsiach. Nie ulega zatem wątpliwości, że w wioskach Frygijskich było wielu chrześcijan, których przyciągały zdumiewające zjawiska. Tłumy przybyły do Pepuzy, jak się wydaje, i sprowokowano sprzeczność. Już w pierwszych dniach Apollinarius, następca św. Papiasza jako biskup Hierapolis w południowo-zachodnim narożniku prowincji, pisał przeciwko Montanusowi. Euzebiusz znał ten list od tego, że został zawarty przez Serapiona z Antiochii (około 191-212) w liście skierowanym przez niego do chrześcijan z Karii i Pontu. Apolinarius relacjonował, że Ælius Publius Juliusz z Debeltum (obecnie Burgas) w Tracji przysiągł, że „sotas Błogosławiony, który był w Anchialus, chciał wypędzić demona z Pryscylli, ale Hipokryci na to nie pozwolili.”Najwyraźniej sotas nie żył i nie mógł mówić za siebie. Anonimowy pisarz mówi nam, że niektórzy uważali Montanusa za opętanego przez złego ducha i rozrabiaka ludu; zganili go i próbowali powstrzymać jego prorokowanie; wierni z Azji zgromadzili się w wielu miejscach i badając proroctwa uznali ich za sprofanowanych i potępili herezję, tak że uczniowie zostali wyrzuceni z Kościoła i jego wspólnoty.

trudno powiedzieć, jak szybko ta ekskomunika miała miejsce w Azji. Prawdopodobnie od początku niektórzy biskupi wykluczali wyznawców Montanusa, a surowość ta rosła powszechne przed śmiercią Montanusa, ale nie była to ogólna zasada znacznie przed śmiercią Maximilli w 179; potępienie samych proroków i zwykła dezaprobata ich uczniów była pierwszym etapem. Słyszymy o osobach Świętych, w tym o biskupach Zoticusie z Cumany i Julianie z Apamei, próbujących egzorcyzmować Maksymiliana w Pepuzie, bez wątpienia po śmierci Montanusa. Ale im zapobiegli (Euzebiusz, V, xvi, 17; xviii, 12). Osoba ta była nazywana spowiednikiem, ale według anonimowego pisarza przekupił się. Opublikował” list katolicki, naśladując Apostoła”, popierając swoją partię. Inny tak zwany męczennik, zwany Aleksandrem, był przez wiele lat towarzyszem Maksymiliana, który, choć prorokini, nie wiedział, że to dla rabunku, a nie „dla imienia”, że został potępiony przez prokonsula Æmiliusa Frontinusa (Data nieznana) w Efezie; na dowód tego odwołują się publiczne archiwa Azji. O innym przywódcy, Alcibiadesie, nic nie wiadomo. Prorocy są oskarżani o branie darów pod pozorem ofiar; Montanus wysyłał kaznodziejów, prorokini malowali twarze, farbowali powieki stibium, nosili ozdoby i grali w kości. Ale te oskarżenia mogą być nieprawdziwe. Wielkim punktem był sposób prorokowania. Został potępiony jako sprzeczny ze zwyczajem i tradycją. Katolicki pisarz Miltiades napisał książkę, do której odnosi się anonimowy autor: „jak prorok nie powinien mówić w ekstazie”. Zachęcano, aby zjawiska te były zjawiskami opętania, a nie prorokami Starego Testamentu lub prorokami Nowego Testamentu, takimi jak Sylas, Agabus i córki Filipa diakona; albo z proroków ostatnio znanych w Azji, Quadratus (biskup Aten) i Ammia, prorokini z Filadelfii, z których prorocy Montanist chwalili się, że są następcami. Mówienie w pierwszej osobie jako ojciec lub Parakleta wydawało się bluźniercze. Starsi prorocy mówili „w duchu”, jako rzecznicy ducha, ale nie mieć wolnej woli, być bezradnym w stanie szaleństwa, nie było zgodne z tekstem: „duchy proroków podlegają prorokom.”Montanus zadeklarował: „Pan posłał mnie jako wybawiciela, objawiciela, tłumacza tej pracy, tej obietnicy i tego przymierza, będąc zmuszonym, dobrowolnie lub niechętnie, do poznania gnozy Bożej.”Montaniści odwołali się do Księgi Rodzaju 2:21: „Pan zesłał na Adama ekstazę”; Psalm 115:2: „powiedziałem w mojej ekstazie”; Dzieje Apostolskie 10:10: „przyszła na niego ekstaza”; ale te teksty nie dowiodły, że ekstaza podniecenia była właściwa świętości, ani że był to właściwy stan, w którym można prorokować.

lepszym argumentem było stwierdzenie, że nowe proroctwo jest wyższego rzędu niż stare, a zatem niepodobne do niego. Uważano, że jest ona wyższa niż Apostołowie, a nawet ponad nauką Chrystusa. Pryscylla poszła spać, powiedziała, w Pepuzie, a Chrystus przyszedł do niej i spał u jej boku „w postaci kobiety, odzianej w jasną szatę, i włożył we mnie mądrość, i objawił mi, że to miejsce jest święte, i że tutaj Jerozolima zstępuje”. „Tajemnice” (sakramenty?) były tam celebrowane publicznie. Za czasów Epifaniusza Pepuza była pustynią, a wioski już nie było. Marcellina, przeżywając dwie pozostałe, prorokowała ciągłe wojny po swojej śmierci-nie ma innego Proroka, ale koniec.

wydaje się ogólnie, że Montanus nie miał żadnej szczególnej doktryny i że jego proroctwa poszły dalej niż on. Ekstrawagancje jego sekty były po śmierci wszystkich trzech; ale trudno jest wiedzieć, jak daleko jesteśmy, aby zaufać naszym władzom. Anonimowy pisarz przyznaje, że ma tylko niepewną relację z opowieści, że Montanus i Maximilla powiesili się i że zostali wyniesieni w powietrze przez diabła, strąceni w dół i w ten sposób zginęli. Sekta zyskała dużą popularność w Azji. Wydawałoby się, że niektóre kościoły były całkowicie Montańskie. Anonimowy pisarz odnalazł Kościół w Ancyrze w 1930 roku. Zaginione pismo Tertuliana „De Ecstasi”, w obronie swoich transów, zostało powiedziane przez Prædestinatus jako odpowiedź Papieża Sotera (Hær., xxvi, lxxxvi), którzy potępili lub potępili; ale autorytet nie jest dobry. Prawdopodobnie pomylił Sotera z Sotasem, biskupem Anchialus. W 177 zbory Lyonu i Vienne wysłały do Zborów Azji i Frygii swoją słynną relację o męczeńskich wydarzeniach, które miały miejsce. Euzebiusz mówi nam, że w tym samym czasie załączono listy, które zostały napisane w więzieniu przez męczenników na temat Montanistów. Wysłali to samo przez Ireneusza do papieża Eleuteriusza. Euzebiusz mówi tylko, że przyjęli roztropny i najbardziej ortodoksyjny pogląd. Jest prawdopodobne, że oni nie aprobowali proroków, ale nie byli skłonni do skrajnych środków przeciwko swoim naśladowcom. Nie zaprzeczano, że Montaniści mogli liczyć wielu męczenników; odpowiadano im, że wszyscy heretycy mają ich wielu, a zwłaszcza Marcjonici, ale że prawdziwi męczennicy, tacy jak Gajusz i Aleksander z Eumenei, nie chcieli komunikować się z innymi męczennikami, którzy zatwierdzili nowe proroctwo (Anon. w Euzebiuszu, V, xvi, 27). Dzieje Carpusa, Papylusa i Agatoniki (ostatnia z nich rzuciła się w ogień), męczenników z Tyjatyry pod wodzą Marka Aureliusza (około 161-9), mogą wykazywać wpływ Montanizmu na męczenników.

Montanizm na Zachodzie

papież z drugiego wieku (prawdopodobnie Eleuteriusz niż Wiktor) był skłonny zatwierdzić nowe proroctwa, według Tertuliana, ale został odwiedziony przez Prakseasza. Ich obrońcą w Rzymie był Proklus lub Proculus, bardzo czczony przez Tertuliana. Gajusz prowadził dysputę przeciwko niemu w obecności papieża Zefirynusa (wydaje się, że około 202-3). Ponieważ Gajusz popierał stronę kościoła, Euzebiusz nazywa go kościelnym (II, xxv, 6) i z radością stwierdza w protokole dyskusji, że Gajusz odrzucił Johannińskie autorstwo Apokalipsy i przypisał je Ceryntusowi. Ale Gajusz był gorszy z tych dwóch, ponieważ wiemy z komentarza do Apokalipsy Bar Salibi, syryjskiego pisarza XII wieku (Patrz Theodore H. Robinson w” Expositor”, VII, seria szósta, czerwiec, 1906), że odrzucił Ewangelię i listy św. Jana, jak również, i przypisał je wszystkie Cerinthus. To właśnie przeciwko Gajuszowi Hipolit napisał swoje „głowy przeciwko Gajuszowi”, a także” obronę Ewangelii i Apokalipsy Jana ” (chyba że są to dwie nazwy tego samego dzieła). Św. Epifaniusz wykorzystał te dzieła do swojej pięćdziesiątej pierwszej herezji (por. Philastrius, ” Hær.”lx), a ponieważ herezja nie miała imienia, wymyślił imię Alogoi, oznaczające od razu „tych, którzy odrzucają Logos”. Przypuszcza się, że Gajusz był skłonny odrzucić Ewangelię z powodu sprzeciwu Proklusa, który nauczał (Pseudo-Tertulian, „De Præsc.”, lii), że „Duch Święty był w apostołach, ale Parakleta nie było, i że parakleta opublikowane przez Montanus więcej niż Chrystus objawił w Ewangelii, i nie tylko więcej, ale także lepsze i większe rzeczy”; tak więc obietnica Parakleta (Jana 14:16) nie było do Apostołów, ale do następnego wieku. Św. Ireneusz odnosi się do Gajusza bez nazywania go (III, xi, 9): „Inni, aby mogli udaremnić dar Ducha, który w dniach ostatecznych został wylany na rodzaj ludzki według upodobania ojca, nie przyznają tej formy, która odpowiada Ewangelii Jana, w której Pan obiecał posłać Parakleta; ale odrzucają Ewangelię, a wraz z nią proroczego Ducha. Nieszczęśliwi w tym, że nie chcąc mieć fałszywych proroków, odpędzają łaskę proroctwa od kościoła, przypominając osoby, które, aby uniknąć tych, którzy przychodzą w obłudzie, wycofują się z komunii nawet z braćmi.”Stare przekonanie, że Alogi byli azjatycką sektą (zobacz ALOGI), nie jest już możliwe do utrzymania; byli to rzymski Gajusz i jego zwolennicy, jeśli miał jakiekolwiek. Jednak Gajusz widocznie nie odważył się odrzucić Ewangelii w swoim sporze przed Zefirynusem, o czym wiedział Dionizjusz z Aleksandrii, a także Euzebiusz(por. Euzebiusz, III, xx, 1, 4). Należy zauważyć, że Gajusz jest świadkiem pobytu św. Jana w Azji, ponieważ uważa on pisma Johannińskie za fałszerstwa, przypisywane św. Janowi przez ich autora Cerinthusa; stąd uważa, że św. Jan jest w stanie go odnaleźć. Jan jest reprezentowany przez Cerinthusa jako władca kościołów azjatyckich. Kolejnym Montanistą (około 200), który wydaje się być oddzielony od Proklusa, był Æschines, który nauczał, że „ojciec jest Synem” i jest zaliczany do monarchistów typu Noetus lub Sabellius.

ale Tertulian jest najbardziej znanym z Montanistów. Urodził się około 150-5 roku, a został chrześcijaninem około 190-5 roku. Jego nadmierna natura skłoniła go do przyjęcia Nauki Montanisty, gdy tylko się o tym dowiedział(ok. Jego pisma od tej daty stają się coraz bardziej gorzkie przeciwko Kościołowi katolickiemu, od którego definitywnie oderwał się około 207 roku. Zmarł około 223 roku lub niewiele później. Jego pierwszym dziełem Montanistycznym była obrona nowego proroctwa w sześciu księgach, „De Ecstasi”, napisanych prawdopodobnie w języku greckim; dodał siódmą księgę w odpowiedzi na Apoloniusza. Dzieło jest stracone, ale ważne jest zdanie zachowane przez Prædestinatusa (xxvi): „w tym samym różnimy się, że nie przyjmujemy drugiego małżeństwa i nie odrzucamy proroctwa Montanusa dotyczącego przyszłego sądu.”W rzeczywistości Tertulian posiada jako absolutne prawo zalecenia Montanusa, aby unikać drugich małżeństw i ucieczki od prześladowań. Zaprzecza możliwości przebaczenia grzechów przez Kościół; nalega na nowo wyświęcone posty i abstynencje. Katolicy są Psychikami w przeciwieństwie do” duchowych ” wyznawców Parakleta; Kościół katolicki składa się z obżarców i cudzołożników, którzy nienawidzą pościć i kochają ponownie się ożenić. Tertulian ewidentnie wyolbrzymiał te części nauki Montanistów, które przemawiały do siebie, nie dbając o resztę. Nie ma pomysłu na pielgrzymkę do Pepuzy, ale mówi o duchowym przyłączeniu się do obchodów świąt Montanistów w Azji Mniejszej. Dzieje Sts. Perpetua i Felicitas są przez niektórych uważane za odzwierciedlenie okresu Kartaginy, kiedy nauczanie Montanistów wzbudzało zainteresowanie i sympatię, ale jeszcze nie utworzyło schizmy.

następstwo Tertuliana nie mogło być duże, ale przetrwała go sekta Tertuliańska, a jej resztki zostały pojednane z Kościołem przez św. Augustyna (Hær., lxxxvi). Około 392-4 Afrykańska dama, Oktawiana, żona Hesperiusza, faworyta księcia Arbogastesa i uzurpatora Maksymusa, przywiozła do Rzymu tertuliańskiego kapłana, który zachwycał się jak opętany. Uzyskał możliwość korzystania z kościoła św. Processus i Martinianus na Via Aurelia, ale okazało się przez Teodozjusza, a on i Octaviana nie słyszano więcej. Epifaniusz wyróżniał sektę Montanistów jako Pepuzów lub Kwintylianów (nazywa Priscillę również Kwintyllą). Mówi, że mieli jakieś głupie powiedzenia, które dziękowały Ewie za zjedzenie drzewa wiedzy. Spali w Pepuzie, aby zobaczyć Chrystusa, tak jak zrobił to Pryscylla. Często w ich kościele wchodziło siedem dziewic z lampami, ubranych na biało, aby prorokować ludziom, których przez ich podekscytowane działanie doprowadzały do łez; przypomina to raczej o niektórych współczesnych misjach niż o Irvingitach „mówiących językami”, z którymi często porównywano ekstazę Montanistów. Mówiono, że ci heretycy mają kobiety dla swoich biskupów i kapłanów, na cześć Ewy. Nazywano ich „Artotyrytami”, ponieważ ich sakrament składał się z chleba i sera. Prædestinatus twierdzi, że Pepuzianie tak naprawdę nie różnili się od innych Montanistów, ale gardzili wszystkimi, którzy faktycznie nie mieszkali w „nowym Jeruzalem”. Istnieje znana historia, że Montaniści (a przynajmniej Pepuzianie) na pewnej uczcie zabrali małe dziecko, które okleili bezczelnymi szpilkami. Używali krwi do robienia ciast na ofiarę. Jeśli dziecko umarło, uważano je za męczennika; jeśli przeżyło, za arcykapłana. Ta historia była bez wątpienia czystym wynalazkiem i została szczególnie odrzucona w” De Ecstasi ” Tertuliana. Absurdalnym przydomkiem sekty było Tascodrugitoe, od Frygijskich słów oznaczających kołek i nos, ponieważ mówiono, że wkładają palec wskazujący do nosa podczas modlitwy „aby wyglądać przygnębiony i pobożny” (Epifaniusz, Hær., xlviii, 14).

warto wziąć pod uwagę zapis św. Hieronima, napisany w 384 r., o doktrynach Montanizmu, jakie uważał za swoje czasy (Ep., xli). Opisuje ich jako Sabellianów w ich idei Trójcy, jako zakazujących drugiego małżeństwa, jako obserwujących trzy posty „jakby trzech zbawicieli cierpiało”. Nad biskupami mają „Cenony” (prawdopodobnie nie koinonoi, ale słowo frygijskie), a nad nimi patriarchowie w Pepuzie. Zamykają drzwi kościoła na prawie każdy grzech. Mówią, że Bóg, nie będąc w stanie zbawić świata przez Mojżesza i proroków, wziął ciało Dziewicy Maryi, a w Chrystusie, Jego Syna, głosił i umarł za nas. A ponieważ nie mógł dokonać zbawienia świata tą drugą metodą, Duch Święty zstąpił na Montanusa, Priscę i Maksymiliana, dając im pełnię, której nie miał św. Paweł (1 Koryntian 13:9). St. Jerome nie chce wierzyć w historię o krwi dziecka; ale jego relacja jest już przesadzona poza tym, co Montaniści przyznaliby, że trzymali. Orygenes („Ep. ad Titum ” in ” Pamph. Apol.”, I fin.) nie jest pewne, czy są schizmatykami, czy heretykami. Św. Bazyli jest zdumiony, że Dionizy z Aleksandrii przyznał, że ich chrzest jest ważny (Ep., clxxxii). Według Filastriusza (Hær., xlix) ochrzcili zmarłych. Sozomen (xviii) mówi nam, że obchodzono Wielkanoc 6 kwietnia lub w następną niedzielę. Germanus z Konstantynopola (P. G., XCVIII, 44) mówi, że nauczali ośmiu niebios i ośmiu stopni potępienia. Cesarze Chrześcijańscy począwszy od Konstantyna tworzyli przeciwko nim prawa, które praktycznie nie zostały wprowadzone w życie we Frygii (Sozomen, II, xxxii). Stopniowo jednak stali się małą i sekretną sektą. Kości Montanusa zostały wykopane w 861 roku. Liczne pisma Montanistów (bibloi apeiroi,” Philosophumena”, VIII, xix) zaginęły. Wydaje się, że pewien Asterius Urbanus sporządził zbiór proroctw (Euzebiusz, V, xvi, 17).

teoria pochodzenia Montanizmu, zapoczątkowana przez Ritschla, była kontynuowana przez Harnacka, Bonwetscha i innych niemieckich krytyków. Sekularyzacja kościoła w II wieku przez jego sukces i zniknięcie prymitywnego ” entuzjazmu „sprawiła trudności”tym wierzącym starej szkoły, którzy protestowali w imię Ewangelii przeciwko temu świeckiemu Kościołowi i którzy chcieli zgromadzić naród przygotowany dla swego Boga niezależnie od liczby i okoliczności”. Niektórzy z nich ” przyłączyli się do entuzjastycznego ruchu, który powstał w małym kręgu w odległej prowincji i początkowo miał jedynie lokalne znaczenie. Następnie we Frygii wołanie o ścisłe życie chrześcijańskie zostało wzmocnione przez wiarę w nowe i ostateczne wylanie Ducha. . .Życzenie było, jak zwykle, ojcem myśli; i tak powstały Stowarzyszenia „duchowych” chrześcijan, które służyły, zwłaszcza w czasach prześladowań, jako punkt zborowy dla tych wszystkich, dalekich i bliskich, którzy wzdychali do końca świata i excessus e soeculo, i którzy pragnęli w tych ostatnich dniach prowadzić święte życie. Fanatycy Ci okrzyknęli pojawienie się Parakleta we Frygii i poddali się jego przewodnictwu „(Harnack w ” Encyklopedii. Brit.”, Londyn, 1878, S. V. Montanism). Ta genialna teoria ma swoje podstawy tylko w wyobraźni, ani żadne fakty nigdy nie były zaawansowane na jej korzyść.