paproć pachnąca sianem (Dennstaedtia punctilobula) jest żółtawozieloną paprocią z pierzastymi liśćmi, które pod koniec lata wydzielają zapach zmiażdżonego siana. Paprocie pachnące sianem rosną na łąkach i nasłonecznionych otworach w koronach leśnych w całym Adirondacks i jesienią zmieniają kolor na złotożółty.
- potoczna nazwa paproci pachnącej sianem pochodzi od tego, że jej liście pachną jak nowo skoszone siano po zmiażdżeniu. Inne popularne nazwy paproci o zapachu siana to Paproć o zapachu siana Wschodniego, Paproć o zapachu siana Wschodniego i Paproć Głazowa. Ta ostatnia nazwa odnosi się do faktu, że paproć często znajduje się w kamienistych miejscach.
- nazwa rodzaju (Dennstaedtia) odnosi się do Augusta W. Dennstaedta, niemieckiego botanika, który zmarł w 1826 roku. Nazwa gatunkowa (punctilobula) pochodzi z łaciny, co oznacza „z małymi kropkowanymi płatami.”Jest to nawiązanie do wyglądu soriSorus: gromady sporangii, Zwykle noszonej na spodzie lub marginesach pinnae lub pinnules. (liczba mnoga = sori) (skupiska kropek owocowych na tylnych łopatkach) na płatach pinnules
Pinnule: podział pinna.. - Źródła opublikowane w XIX i na początku XX wieku używają wcześniejszej nazwy naukowej: Dicksonia punctilobula. Inne popularne nazwy w tym czasie to Paproć górska Drobnowłosa,Paproć pastwiskowa i włochata Paproć.
paproć pachnąca sianem należy do rodziny Dennstaedtiaceae. Innym członkiem tej rodziny, który rośnie w Adirondacks jest Wschodniej paproci Bracken. Paproć pachnąca sianem jest jedną z trzech paproci w stanie Nowy Jork, które nie są chronione. Pozostałe dwa to Paproć czuciowa i Paproć Wschodnia.
Identyfikacja paproci pachnących sianem
paproć pachnąca sianem jest jasnozieloną lub żółtawozieloną paprocią z pierzastymi liśćmi, które jesienią zmieniają kolor na złoty lub żółty. Ta paproć rośnie od jednego do trzech stóp wysokości, tworząc luźne skupiska wyprostowanych, liściastych liści z długimi, zwężającymi się luźnymi końcówkami. W przeciwieństwie do wrażliwej paproci i paproci cynamonowej, sterylne i żyzne liście paproci o zapachu siana są podobne pod względem wielkości i kształtu.
- pachnąca sianem Paproć wyrasta ze smukłych, pełzających kłączy
kłącza: Zmodyfikowana podziemna łodyga rośliny, która wysyła korzenie i pędy ze swoich węzłów. Kłącza nazywane są również pełzającymi podkładkami i podkładkami., które szybko rosną, dzięki czemu roślina ta tworzy duże kolonie klonalne. - rachis
Rachis: łodyga wewnątrz ostrza (Rozszerzona, liściasta część liści). (łodyga wewnątrz ostrza) jest smukła, o barwie od bladej do słomkowej i pokryta włoskami. - trzon
trzon: łodyga poniżej ostrza (Rozszerzona, liściasta część liści). (łodyga poniżej ostrza) jest ciemnobrązowa u podstawy i pokryta białymi włoskami. Powyżej jest zielonkawy lub żółtawy. - pinnae
Pinna: podstawowy podział ostrza (liczba mnoga: pinnae). paprocie pachnące sianem są faliste, ze zwężającymi się końcówkami. Są one pokryte miękkimi włosami na obu powierzchniach. Pinnae są podzielone na wiele małych, białawych gruczołowo zakończonych pinnules Pinnule: podział pinna. (pod-ulotki). - soriSorus: Klaster sporangii, zwykle noszony na spodzie lub marginesach pinnae lub pinnules. (liczba mnoga = sori ) są bardzo małe i występują na marginesach pinnuli. Otoczone są unikalnym indusiumIndusium w kształcie kielicha: cienką warstwą komórek, które zwykle pokrywają i chronią sorus. (liczba mnoga = indusia).
paprocie pachnące sianem mogą być czasami mylone z kilkoma innymi paprotnikami o podobnym wyglądzie. Paprocie pachnące sianem można odróżnić od paproci Północnej (Athyrium angustum) i paproci bulwiastej (Cystopteris bulbifera) – obie rosną w parku Adirondack – dzięki charakterystycznemu zapachowi liści po szczotkowaniu, brązowemu trzonkowiStipe: łodyga poniżej ostrza (Rozszerzona, liściasta część liścia) (łodyga poniżej ostrzaostrze: Rozszerzona, liściasta część liścia.); włosy gruczołowe na rachisRachis: łodyga wewnątrz ostrza (Rozszerzona, liściasta część liści)., oraz charakterystyczny kubkowaty kształt indusiaIndusium: cienka warstwa komórek, która zwykle pokrywa i chroni sorus. (liczba mnoga = indusia).
paprocie pachnące sianem można odróżnić od paproci nowojorskiej (Thelypteris noveboracensis)-innej paproci pospolitej w regionie Adirondack – po trójkątnych liściach. Liście paproci pachnących sianem są trójkątne, podczas gdy te paproci nowojorskiej są najszersze w środku i zwężają się do maleńkich listków na dole.
zastosowanie paproci o zapachu siana
paprocie o zapachu siana mają bardzo ograniczone zastosowania lecznicze, chociaż kilka grup Indian korzystało z rośliny w leczeniu kilku dolegliwości. Cherokee użyli mieszanki na dreszcze. Mahuna używała paproci do leczenia krwotoków płucnych. Nie znaleziono danych dotyczących zastosowań jadalnych.
wartość przyrodnicza paproci pachnących sianem
wartość ekologiczna paproci pachnących sianem dla przyrody wydaje się być dość niska. Podobnie jak większość paproci, Paproć o zapachu siana nie stanowi głównego źródła pożywienia, chociaż kilka owadów podobno żywi się jego strukturami zarodniowymi. Pomimo obfitości tych paproci, jelenie o białym ogonie najwyraźniej nie rozkoszują się nimi, częściowo dlatego, że liście są pokryte drobnymi włoskami, które wydzielają lepką substancję. Dzięki temu paprocie o zapachu siana tworzą w lesie gęste kolonie, w niektórych przypadkach zacieniając Sadzonki drzew. Duże kolonie paproci pachnących sianem mogą stanowić osłonę ochronną dla niektórych gatunków.
Dystrybucja paproci pachnących sianem
paprocie pachnące sianem są powszechne w północno-wschodniej i środkowej Ameryce Północnej. Można je znaleźć we wschodnich Stanach Zjednoczonych i Kanadzie, na południe do Georgii. Są one wymienione jako zagrożone w Illinois i prawdopodobnie wytępione w Michigan.
paprocie pachnące sianem zostały udokumentowane we wszystkich hrabstwach w stanie Nowy Jork, w tym we wszystkich hrabstwach w obrębie niebieskiej linii Parku Adirondack.
siedlisko paproci pachnących sianem
paprocie pachnące sianem są stosunkowo elastyczne pod względem wymagań terenu. Najlepiej sprawdzają się w dobrze odwodnionej, kwaśnej glebie i pełnym słońcu, ale mogą również rosnąć w półcieniu i glebach bardziej wilgotnych. Pod względem siedliskowym występują w skrajach lasów i otworach zadrzewień, po bokach szlaków i dróg, na wzgórzach, brzegach strumieni i skalistych zboczach, a także na łąkach, starych polach, lasach liściastych, lasach mieszanych i górskich lasach iglastych. Paprocie pachnące sianem szybko skolonizują stanowiska, czasami hamując regenerację lasów poprzez wypieranie sadzonek drzew.
w górach Adirondack, paprocie pachnące sianem można znaleźć w różnych społecznościach ekologicznych, w tym:
- Bukowo-klonowy Las meski
- cykuta-północny Las liściasty
- górski las świerkowo-jodłowy
- świerk-północny Las liściasty
- Successional Fern Meadow
- Successional Northern Hardwoods
- Successional Old Field
- successional Shrub
dla przykładu, sukcesywną starą polną ekologiczną społecznością jest łąka zdominowana przez polne kwiaty, paprocie i trawy; są to tereny, które wcześniej były oczyszczane, głównie dla rolnictwa.
- w tej ekologicznej społeczności Zwykle zobaczysz pachnące sianem paprocie rosnące wśród kwiatów polnych, takich jak złotonogi, hawkweeds, mniszki lekarskie, pięciornik Oldfield, Wiesiołek Zwyczajny, ciecierzyca Polna, Aster z Nowej Anglii i Koronka królowej Anny.
- motyle, których należy szukać, gdy znajdziesz pachnące sianem paprocie rosnące na starych polach to czarny Jaskółczy Ogon, pomarańczowy siarka i Wschodni ogon Niebieski.
- ptaki, które są powszechnie postrzegane na starych polach to Wróbel sawannowy, Wróbel polny i amerykański Szczygieł.
- charakterystycznymi ssakami są norniki łąkowe i drwale.
paprocie pachnące sianem można zobaczyć na wielu szlakach, w tym na słonecznych krawędziach Szlaku życia borealnego i na działkach Ferdy na szlaku pętli rejestratora w Paul Smith ’ s College VIC. Innym dogodnym miejscem do znalezienia paproci pachnących sianem jest Szlak Heart Lake Trail, gdzie paproć ta jest opisywana ze znakiem interpretacyjnym w ogrodzie paproci Muzeum Przyrody; można ją również znaleźć w dużych połaciach na stoku narciarskim po południowej stronie pętli Heart Lake.
lista paproci Adirondack
Michael Kudish. Adirondack Upland Flora: an Ecological Perspective (Saranac, New York: The Chauncy Press, 1992), s. 83.
Przewodnik terenowy po paprociach i ich rodzinach pokrewnych. Północno-Wschodnia i Środkowa Ameryka Północna. Wydanie drugie (Houghton Mifflin Company, 2005), s. 14, 115-117.
Michael Burgess. A Field Guide to the Ferns of New England and Adjacent New York. s. 10, 33, 64. 16.02.10, 16: 00
Richard Mitchell. Atlas of New York State Ferns (New York State Museum, 1984), s. 8. 15.02.10, 15: 00
Eugene C. Ogden. Field Guide to Northeastern Ferns (New York State Museum, 1981), s. 67. 15.02.10, 15: 00
William J. Cody i Donald M. Britton. Paprotniki i paprotniki kanadyjskie (gałąź badawcza. Agriculture Canada, 1989), PP.133-135. 19.02.2010 R.
David B. Lellinger. A Field Manual of the Ferns & Fern Allies of the United States and Canada (Smithsonian Institution Press, 1985), PP. 205-208, Plate 254.
Anne C. Hallowell i Barbara G. Hallowell. Fern Finder. Wydanie drugie (Nature Study Guild Publishers, 2001), s. 50.
George Henry Tilton, ” Hayscented Fern. Boulder Fern, ” towarzysz kochanka paproci. A Guide for the Northeastern States and Canada (Little, Brown, 1923). Kindle Edition. 10.01.10, 10: 00
R. C. Benedict, „an Adirondack Fern List,” American Fern Journal, Volume 6, Number 3, July-September 1916, PP. 81-85. 10.01.10, 10: 00
New York Flora Atlas. Dennstaedtia punctilobula. Paproć pachnąca sianem. 17.02.10, 17: 00
Zintegrowany System Informacji Taksonomicznej. Dennstaedtia punctilobula (Michx.) T. Moore. [2010-01-18 11: 18]
Baza Roślin. Wschodnia Paproć Hayscentowana. Dennstaedtia punctilobula (Michx.) T. Moore. 17.02.10, 17: 00
Flora Ameryki Północnej. Dennstaedtia punctilobula (Michaux) T. Moore. 17.02.10, 17: 00
NatureServe Explorer. Internetowa encyklopedia życia. Wschodnia Paproć pachnąca sianem. Dennstaedtia punctilobula – (Michx.) T. Moore. [2010-01-18 22: 18]
Native Plant Trust. Wschodnia Paproć pachnąca sianem. Dennstaedtia punctilobula (Michx.) T. Moore. 17.02.10, 17: 00
Wydział Ochrony Środowiska. New York Natural Heritage Program. Społeczności ekologiczne stanu Nowy Jork. [2010-03-14 15: 40] 95, 96-97, 119-120, 121, 123-124, 125. 17.10.09, 17: 00
New York Natural Heritage Program. 2020. Internetowy poradnik Ochrony Lasu Bukowo-klonowego. 25.02.2010 R.
New York Natural Heritage Program. 2020. Internetowy przewodnik Konserwatorski dla cykuty-Północnego lasu liściastego. 25.02.2010 R.
New York Natural Heritage Program. 2020. Internetowy przewodnik Konserwatorski dla Górskiego Lasu świerkowo-jodłowego. 25.02.2010 R.
New York Natural Heritage Program. 2020. Internetowy poradnik ochrony świerka-Północnego lasu liściastego. 25.02.2010 R.
Agencja Adirondack Park. Wstępna lista gatunków występujących w obrębie Parku Adirondack ułożona alfabetycznie według nazwy naukowej i posortowana według zwyczaju. Tom 1. Aktualizacja: 10.23.2006, s. 58. 26.01.10, 00: 00
Krótki przewodnik po paproci Nowej Anglii. Hayscented Fern. Dennstaedtia punctilobula. 17.02.10, 17: 00
Flora Wisconsin. Wschodnia Paproć pachnąca sianem. Dennstaedtia punctilobula (Michx.) T. Moore. [2010-01-18 22: 18]
Paproć Pachnąca Sianem. Dennstaedtia punctilobula. [2010-01-18 22: 18]
Lady Bird Johnson Wildflower Center. Dennstaedtia punctilobula. [2010-01-18 22: 18]
Vascular Plant Species of the Forest Ecology Research and Demonstration Area, Paul Smiths, Nowy Jork. USDA Forest Service. Nota badawcza NE-380. 22.01.10, 22: 00
Marek J. Twery, przy al. Zmiany w obfitości roślin naczyniowych w różnych systemach Silvicultural w Forest Ecosystem Research and Demonstration Area, Paul Smiths, Nowy Jork. USDA Forest Service. Nota badawcza NRS-169, s. 8. 22.01.10, 22: 00
Alexander C. Martin, Herbert S. Zim, and Arnold L. Nelson. American Wildlife & Rośliny. A Guide to Wildlife Food Habits (Dover Publications, 1951), s. 369.
Elizabeth Farnsworth, „Outside Story: Fabulous Forest Ferns”, Adirondack Almanack, 16 Maja 2013. 17.02.10, 17: 00
Ellen Rathbone, „Crazy About Ferns in the Adirondacks”, Adirondack Almanack, 20 stycznia 2010. 17.02.10, 17: 00
Etnobotanika Rdzenna. Baza danych żywności, leków, barwników i włókien rdzennych mieszkańców Ameryki, pochodzących z roślin. Dennstaedtia punctilobula (Michx.) T. Moore. 12.11.09, 12: 00
Allen J. Coombes. Słownik nazw roślin (Timber Press, 1994), s. 58.
Charles H. Peck. Rośliny Północnej Elby. (Bulletin of the New York State Museum, Volume 6, Number 28, June 1899), P. 156. 22.02.10, 00: 00
„What The Latin Name Means II,” American Fern Journal, Volume 11, Number 1 (January-March 1921), PP.25-27. 10.01.10, 10: 00