Tahar Rahim tęskni za przytulaniem ludzi. Tęskni za skokami do pociągu z Paryża, gdzie mieszka w Londynie. Ale jak grzecznie pyta, czy może zapalić Gauloises rollie nad naszym zoom call, to nie wszystko jest złe. W końcu wkrótce ukaże się dwa największe projekty w i tak błyskotliwej karierze.
w pierwszym z nich Rahim przedstawia słynnego francuskiego seryjnego mordercę Charlesa Sobhraja w wężu, ekscytującej ośmioczęściowej serii, która opowiada o pokręconym życiu Sobhraja, polegającym na morderstwie i kradzieży na hipisowskim Szlaku Azji w połowie lat 70. drugi, Mauretańczyk, jest również oparty na prawdziwej historii o zupełnie innej postaci w Mohamedou Ould Salhi, człowieku, który został zatrzymany w obozie w Guantanamo bez zarzutów od 2002 roku do 2006 roku.2016.
obaj widzą w Rahimie takie przedstawienie, które wywołuje szum nagród, coś, co zna po tym, jak jego rola w Proroku pomogła mu zdobyć Oscara w 2009 roku. W ciągu ostatniej dekady nadal wyrobił sobie renomę w filmach arthouse, takich jak nasze dzieci, przeszłość i Heal the Living, a od czasu do czasu wchodzi do hollywoodzkiej walki w starannie wybranych projektach, takich jak orzeł u boku Channinga Tatuma i Marii Magdaleny z Rooney Mara i Joaquin Phoenix.
z Serpentem i Kevinem Macdonaldem Mauretańczykiem rozpoczynającym rok 2021 z hukiem, Rahim kończy 40 lat w tym roku, co może być największym 12-miesięcznym okresem w jego dotychczasowej karierze. Od reprezentacji w Hollywood po pracę z Jenną Coleman i znalezienie ulgi w umyśle seryjnego mordercy na planie na siłowni, oto, co dotykamy przez wirtualnie wspólnego papierosa lub dwóch.
Człowiek o mieście: co cię w ogóle wciągnęło w tę branżę?
Tahar Rahim: moja droga do kina pochodzi z nudy. Moje rodzinne miasto, w którym się urodziłem jest małe i wszystko zamyka się o siódmej, ostatni autobus jest o 19: 20, więc nie ma wiele rzeczy do zrobienia, a ja chodziłem do kina i pewnego dnia mnie to uderzyło. Czułem się tak dobrze w tej atmosferze, w spotkaniu, w którym nie spotykasz nikogo, ale dzielisz się swoimi emocjami. Zapach, temperatura, materiały, wszystko było ładne i mogłem zapomnieć o moim stanie na dwie godziny i uciec od mojej rzeczywistości. Od tego czasu zakochałem się w filmach i jako nastolatek marzyłem o byciu aktorem.
a do czego dążysz jako aktor?
TR: To bardzo ważne, żeby film czegoś kogoś nauczył, to dla mnie jeden z celów kina. Tak nauczyłem się życia. To było okno na świat, nauczyłem się nosić ubrania, jak rozmawiać z dziewczynami, muzyki, różnych epok, historii, wielu rzeczy. Zawsze staram się połączyć osobę Tahara i aktora Tahara, czerpać z własnych doświadczeń i dawać moim postaciom, aż do momentu, kiedy musisz zagrać postacie tak dalekie od twojej natury, że nauczysz się więcej o aktorstwie, ale muszę powiedzieć, że im bardziej karmisz swoją duszę jako człowieka, tym lepszym aktorem się stajesz.
dorastając jako początkujący aktor, czułeś, że na ekranie są ludzie tacy jak ty, których można podziwiać?
TR: nie mogłem utożsamiać się z ludźmi, którzy są z mojego pochodzenia we francuskiej telewizji, więc większość mojej inspiracji pochodzi z filmów new Hollywood z Lat 70., ponieważ jest to być może najlepszy okres filmów w moim życiu, ponieważ opowiadały historie, pokazywały aktorów i przedstawienia, które mogłem rozpoznać jako coś, co pochodzi z moich społecznych korzeni, więc czułem się reprezentowany.
a czy kiedykolwiek czułeś się jakbyś był na maszynie?
TR: Wcześniej w mojej karierze, czułem się sfrustrowany, że oferowano mi niekończące się stereotypowe role głównie z Hollywood. Chciałem tam pracować, ale nie za wszelką cenę, więc często je odrzucałem. To, co dzieje się na całym świecie w tej chwili, to dobra rzecz, jest późno, ale to dobra rzecz. Myślę, że powinny one otworzyć zakres ról dla aktorów różnego pochodzenia, co oznacza, że kultura, rasa i religia są teraz bardzo istotne. To przyniosłoby ludziom nadzieję, że powiedzą, co widzisz przez okno.
zarówno wąż, jak i Mauretańczyk są dość intensywnymi portretami, co cię do nich przyciągnęło?
TR: lubię wyzwania, lubię wyzwania i tego Szukam jako aktor, czegoś, czego nie zrobiłem lub czegoś, czego nie widziałem, spróbujmy wydostać się ze strefy komfortu,
i oba oparte są na prawdziwych historiach, które muszą jeszcze utrudniać zadanie ich odegrania?
TR: to bardziej przerażające! To bardziej przerażające, bo masz odpowiedzialność. Są dwa sposoby przedstawiania prawdziwych ludzi. Jeśli są celebrytami, musisz je naśladować, bo każdy je zna. Jeśli chodzi o ludzi, którzy nie są znani i żyją, istnieje odpowiedzialność, aby ich nie zawieść. Dla Charlesa , chcesz wiedzieć, co się z nim stało psychicznie i fizycznie i to jest interesujące z punktu widzenia antropologii, studiowanie ludzkiego umysłu i psychiki w ten sposób, a jako aktor, który to zagrał, nie mogłem znaleźć nikogo bardziej odległego od mojej natury niż on.
co sprawiło, że w ogóle chcesz zagrać w Sobhraj?
TR: Kiedy miałem czternaście lat, wpadłem do pokoju mojego brata i była tam książka, Richard Neville ’ s The Life and Times of Charles Sobhraj. Przeczytałem i zwariowałem, bo chciałem być aktorem i za każdym razem, gdy to czytałem, wyglądało to i brzmiało jak film, więc chciałem go czasem zagrać. Potem w 2001 roku William Friedkin przygotowywał film o nim z Benicio del Toro, więc zapomniałem o tym, a 20 lat później dostałem maila z informacją, że tak, dostałeś tę ofertę, więc jest trochę inaczej. Ale oprócz niego, to fascynacja i wstręt, które są na ogół nie do pomyślenia, które stają się automatycznie atrakcyjne, aby spróbować i rzucić sobie wyzwanie.
co jest takiego w oglądaniu prawdziwej zbrodni, że tak bardzo przyciąga publiczność?
TR: kiedy widzisz prawdziwe wydarzenia lub prawdziwą historię, jesteś uzależniony i myślę, że łatwo możesz być ciekawy i zafascynowany, gdy wiesz, że ta osoba może istnieć lub istniała, ponieważ znajdujesz związek i związek z rzeczywistością, który czyni ją bardziej atrakcyjną.
jak się odtruwa, grając rolę prawdziwego seryjnego mordercy?
TR: O rany, poszedłbym poćwiczyć. Dużo ćwiczyłem, żeby odpuścić. Jestem taka niespokojna i muszę być bardzo spięta i zawierać rzeczy wewnątrz, aby wszystko szło tylko moimi oczami. Ćwiczyłbym, a dobrą rzeczą w fotografowaniu w Tajlandii jest to, że można pojechać na wakacje i pojechać na wyspę i dobrze się bawić, tak właśnie uciekłem.
z takim filmem jak Mauretańczyk, jak przygotować się do zagrania człowieka, który spędził ponad dekadę w więzieniu, gdy był niewinny?
TR: było ciężko. Odrobiłem pracę domową, przeczytałem jego książkę, słuchałem o nim audio i oglądałem filmy, aby zrozumieć jego psychologię, ale w pewnym momencie jest coś, czego nie można wiedzieć, nie doświadczając tego fizycznie, więc aby dotrzeć do tych ciemnych miejsc, potrzebowałem realistycznych warunków fizycznie, aby po prostu spróbować. Moim zadaniem jest uczynić go większym, powiększyć, na przykład chciałem, aby zespół zakuwał mnie w prawdziwe kajdany, a nie fałszywe, żebym mógł poczuć, przez co przeszedł Mohamedou. Siniaki, które miałem, trzymałem je tygodniami, a byłem zakuty w kajdany tylko przez dwa dni. W przypadku scen tortur, jedną z rzeczy, które zrobili, było wrzucenie więźnia do bardzo zimnej celi, więc poprosiłem zespół, aby zrobił to tak zimne, jak to możliwe i spryskał mnie wodą, żebym mógł poczuć, co jest prawdziwym stanem fizycznie i zostałem poważnie podtapiany, mieliśmy znak na wszelki wypadek.
to brzmi dość intensywnie.
TR: doszłam do tych skrajności, bo inaczej nie dałabym rady, nie uwierzyłabym w to, co robię. Żeby było wiarygodnie, musiałem posunąć się tak daleko. Zrobiłam też drastyczną dietę, schudłam 10-12kg w ciągu trzech tygodni. To, co czujesz, gdy jesteś na takiej diecie, zaczynasz odkrywać miejsca emocjonalnie, których nie spodziewałbyś się. Zazwyczaj, jako aktor, wchodzisz do swojego wewnętrznego słoika, bierzesz swoje emocje, a potem je ciągniesz, a one gdzieś cię przenoszą, a kiedy osiągasz ten poziom, kiedy tak mocno pościsz, jest inna droga, twoje emocje są wolne i chwytają Cię do niektórych miejsc.
czy możesz nam opowiedzieć o relacjach między aktorem a reżyserem przy takich projektach jak Mauretańczyk?
TR: to dla mnie więcej niż ważne, to stolica. Na planie jestem żołnierzem gotowym zrobić wszystko, by dać reżyserowi wszystko, czego chce. Ważna jest komunikacja. Ktoś taki jak Kevin bardzo dba o aktorów i on również pochodzi z filmu dokumentalnego, więc nie mogę niczego udawać, nie mogę polegać na moich nawykach, to niemożliwe, muszę żyć, a Kevin był dobry, ponieważ był zawsze otwarty na sugestie i improwizacje. Nigdy nie puściłby, dopóki nie byłby szczęśliwy i to jest coś, co sprawia, że czujesz się pewniej i wygodniej, ponieważ my, aktorzy, czasami jesteśmy świrami, myślimy i myślimy.
grasz u boku Jenny Coleman i Jodie Foster odpowiednio w Serpencie i mauretańskim. Jak wytworzyć tak wielką chemię na planie?
TR: Lubię porównywać aktorstwo do tańca. Masz choreografię, przychodzisz na plan i to działa, a ja pochodzę ze szkoły aktorów, którzy lubią próbować czegoś innego w każdym ujęciu, ale aby to zrobić, musisz najpierw zabezpieczyć pewne rzeczy. Kiedy skończymy z sekwencją, Oglądam mojego reżysera i mówię, że go masz? Możemy mieć freestyle? Potem w stylu freestyle, tempo w lewo, tempo w prawo i twój partner podąża lub podąża za swoim partnerem i to były najlepsze tańce w historii. Jenna była w tym świetna i tak samo z Jodie, oboje podnoszą grę.
po zakończeniu kręcenia filmu, Jak przejść od bycia aktorem Tahar do męża i ojca Tahar?
TR: kiedy byłem młodszy, pamiętam, że moja żona powiedziała mi kiedyś: „jesteś zimny jak Grób.”Nawet nie zdawałam sobie sprawy, że sprowadzę moją postać do domu, więc zaczęłam pracować nad sobą i w pewnym momencie byłam OK, zaczęłam zdejmować Garnitur mojej postaci i zostawiać go przy drzwiach, więc nauczyłam się tego przez lata. To powiedziawszy, dla Mauretańczyków pierwszy raz w życiu Zajęło mi to trzy tygodnie. Posunąłem się za daleko i odizolowałem się, by osiągnąć swój cel. Zazwyczaj, gdy wracam do Paryża na końcu filmu, wracam do swoich ubrań, robie swoje rzeczy, moje włosy, cokolwiek. Ale byłam Łysa, bardzo szczupła i widywałam go codziennie rano. Stopniowo zaczęło znikać, ale to był trudny strzał.