Oda is een Latijns woord met Griekse oorsprong dat verwijst naar een poëtische compositie van het lyrische genre. De ode kan worden ontwikkeld in verschillende tinten en vormen, en omgaan met zaken van welke aard dan ook. Het is meestal verdeeld in stanza ‘ s of gelijke delen.
de originele odes werden gezongen met de begeleiding van een muziekinstrument zoals de lier. Odes kunnen monodias (gezongen door een enkele stem) of koralen (gespeeld door een groep mensen) zijn.
we moeten benadrukken dat de traditionele odes een van de meer gewicht hebben gehad in de geschiedenis van de literatuur, en hun oorsprong hebben in de figuur van de dichter Pindar, behorend tot het oude Griekenland en wordt beschouwd als de Schepper van de geciteerde ode.
we kunnen vaststellen dat ze werden gedefinieerd door het feit dat ze bestaan uit drie duidelijk onderscheiden delen: de strofe, de anteestrofa en ten slotte de epod. Al deze secties zijn samengesteld uit de verzen en hun bijbehorende rijmen.
als we verwijzen naar traditionele odes (regelmatig rijm, verwijzend naar gevoelens en uitgedrukt vanuit het standpunt van de verteller) vinden we het feit dat ze kunnen worden onderverdeeld in drie duidelijk onderscheiden groepen: Pindaric, English en Horatian. Het is interessant om bijvoorbeeld toe te voegen dat de pindarische oproepen, die typerend waren voor het oude Griekenland, voornamelijk werden geschreven met het duidelijke doel om zowel bepaalde gebeurtenissen en plaatsen als mensen te kunnen prijzen. Op deze manier werden ze vaak gehouden om de triomfen van atleten die succesvol deelnamen aan de verschillende wedstrijden die plaatsvonden te prijzen.
in het geval van Engelse odes kunnen we vaststellen dat ze, die een onregelmatiger schema hebben in termen van rijm, zijn gemaakt door een auteur met het duidelijke doel om te verwijzen naar iemand die een specifiek gevoel inspireerde. En tot slot zijn er de eerder genoemde Horacianas die zijn geschreven om een vriend te eren of te prijzen. Ondanks de thematische verscheidenheid drukt de ode vaak bewondering uit voor iets of iemand. Een ode, daarom, is een gedicht gemaakt met de bedoeling van eerbetoon of verheffing. Verschillende Griekse dichters wijdden odes aan goden, atleten, krijgers en helden; anderen gaven er de voorkeur aan om de figuur van liefde en genoegens te verheffen.De Chileense dichter Pablo Neruda is een van de beste exponenten van de Latijns-Amerikaanse ode. Neruda schreef odes over spirituele thema ’s (zoals vreugde), maar ook om hulde te brengen aan verschillende collega’ s (Federico García Lorca, Walt Whitman) en aan objecten, in uiterlijk, niet relevant (odes aan uien en sokken, bijvoorbeeld).
de Duitser Friedrich Schiller was de auteur van “Ode aan de vreugde “(“An Die Freude” in de oorspronkelijke taal). Dit gedicht inspireerde Ludwig Van Beethoven tot het componeren van zijn negende symfonie, ook bekend als ode aan de vreugde.Schillers Negende Symfonie en gedicht bracht het Europese volkslied voort, dat in 1985 door de Europese Unie werd gepostuleerd. Dit werk, dat aanpassingen aan het originele gedicht bevat, werd voor het eerst uitgevoerd op 29 mei ’85.