lied in een zin:
terwijl hij verder van de realiteit afdwaalt, verlangt Pink naar ideeën over thuis en verbindt zich opnieuw met zijn persoonlijke roots, herinnerend aan de hoop dat Vera Lynn – een zanger uit de Tweede Wereldoorlog – werd ingeprent in een land verscheurd door oorlog en verlies.
Vera Lynn werd geboren als Vera Margaret Welch op 20 maart 1917 in Londen, Engeland. Zingen vanaf een jonge leeftijd, Dame Vera nam haar eerste solo-album op de leeftijd van 19, en door haar midden jaren twintig was uitgegroeid tot de “The Forces’ Sweetheart ” via haar radio-uitzending, Sincerely Yours, waarin ze liedjes uitgevoerd en stuurde berichten van hoop aan de Britse soldaten dienen in het buitenland. In 1942 nam Lynn een nummer op, geschreven door Ross Parker en Hughie Charles, getiteld “We’ Ll Meet Again”. Met zijn boodschap van hoop en liefdevolle hereniging, werd het lied een instant favoriet voor soldaten die hun geliefden achterlieten, evenals voor degenen die hun vaders, broers en zonen naar de oorlog stuurden, onzeker of ze levend terug zouden komen. “We’ ll Meet Again” wordt beschouwd als een van de meest geliefde nummers van de Tweede Wereldoorlog, en is sindsdien gecoverd door een scala aan artiesten van the Byrds tot Barry Manilow, en werd op briljante, ironische wijze gebruikt tijdens de laatste scène van Stanley Kubricks satirische meesterwerk Dr.Strangelove or: How I Learned To Stop Worrying and Love the Bomb. Wat Vera Lynn betreft, ze heeft een zeer indrukwekkende carrière gehad en werd in 1975 benoemd tot Dame Commander of the Order of the British Empire. In September 2009 werd ze de oudste nog levende artiest (op 92-jarige leeftijd) met een nummer 1 album in de UK album chart, met haar collectie We ‘ Ll Meet Again: The Very Best of Vera Lynn.
maar ondanks haar prominente en legendarische carrière begint Pink “Vera “met de vraag” do anyone here remember Vera Lynn?”Gezien het feit dat Dame Vera is gebleven heel veel in de publieke belangstelling door de decennia heen, zelfs het hosten van haar eigen variety series op de BBC in de jaren 1960 en 70 (het tijdperk waarin Waters / Pink waren komen in hun eigen), zijn vraag komt over als meer retorisch – of misschien gewoon ronduit clueless – dan iets anders. Niettemin, vastbesloten om opnieuw te verbinden met zijn verleden, Pink herinnert meteen die stem van een generatie – een tijdperk waarin zowel hij en de eerste stenen van zijn muur werden gemaakt – en hoe “she said that we would meet again some sunny day,” zinspelend op de zanger oorlogstijd vertolking van de hartverscheurend optimistisch “We’ Ll Meet Again.”(De tekst van Ross And Parker ’s lied is als volgt, en is hier te horen:” we ‘ll meet again / Don’ t know where / Don ’t know when / But I know we’ ll meet again some sunny day. Blijf lachen zoals je altijd doet tot de blauwe lucht de donkere wolken ver weg drijft. Zeg tegen de mensen die ik ken dat ik niet lang weg zal zijn. Ze zullen blij zijn te weten dat toen je me zag gaan ik dit lied zong. We zullen elkaar weer ontmoeten, Ik weet niet waar, ik weet niet wanneer, maar ik weet dat we elkaar weer zullen ontmoeten op een zonnige dag.”) In eerste instantie lijkt het voor de grotendeels nihilstic Pink een beslist onkenbare wending om terug te komen op een boodschap van hoop, vooral een boodschap die “blue skies drive the dark clouds far away” belooft, toen hij eerder op het album afscheid nam van zijn eigen “blue sky” onschuld. Men zou zelfs geneigd zijn om te suggereren dat net zoals ze was een van de eenzame stralen van licht tijdens de sombere oorlog, zo, ook, zou haar nieuw herinnerde lied bieden een soort van troost voor Pink als hij geconfronteerd met zijn donkerste momenten achter zijn muur.Gezien het doorgaans pessimistische karakter van Pink, is men geneigd om de volgende regel te beschouwen als het ondermijnen van de toespelingen op optimisme met de bijtende vraag ” What has become of you?”Als dat het geval is, is de vraag niet zozeer gericht op Vera-Lynn-de-persoon als op Vera-Lynn-het-idee, die naoorlogse droom van thuiskomst en nationale welvaart. Door deze lezing zou Pink ’s vraag kunnen worden geherformuleerd als” Vera, Wat is er geworden van de reünies die je beloofde? Die hoop die je belichaamde?”Voor talloze families die familieleden verloren aan de oorlog (inclusief de Pinkerton / Waters families) was de naoorlogse droom op zijn best oppervlakkig, een vergeefse hoop die alleen maar resulteerde in moedeloosheid. Herinner je je Pink ‘ s eerste levensles in “In The Flesh?”, het is interessant dat hij moet terugkeren naar dit thema van hoop en teleurstelling in dit, zijn eerste nummer na terug te keren naar het verleden. Vera ’s hartverwarmende verzekering en Engeland’ s vertrouwen dat het terug zou keren naar zijn vroegere, vooroorlogse glorie worden onthuld als niets meer dan loze beloften in Pink ‘ s ogen. De onschuld van zowel de natie als Pink werd bevlekt door de dood van talloze broeders, zonen en vaders, de zielen die mevrouw Lynn beloofde terug te keren, maar deed’t…at het minst in dit aardse rijk. Opgemerkt moet worden dat er zeker buitenwereldse implicaties zijn aan de songteksten, een soort symbolische catchall waarin de “zonnige dag” zou kunnen verwijzen naar een hemelse Reünie zo veel als een aardse. Maar voor een jonge roze, en zelfs een oudere herinneren van de teleurstelling van zijn jeugdige verwachtingen, dergelijke taart-in-de-lucht dromen leiden tot ontgoocheling in plaats van persoonlijke tevredenheid.
en toch zou men het tegenovergestelde met gelijke validiteit kunnen beargumenteren, vooral in het licht van zijn schijnbare realisatie van het volgende lied. Vraag: “Wat is er van je geworden?”is niet zozeer een aanval op de leegte van hoop als wel een verlangen naar een tijd waarin hoop nog bestond in zijn leven. Gevangen door de stenen die hij heeft gemaakt, Pink dennen naar iets om de duisternis te verlichten – en wie beter dan de krachten ‘ liefje zelf. Na het verwerpen van dergelijke sentimentaliteit gedurende zijn hele leven, lijkt het idee van Communaal idealisme niet zo ‘ n slecht idee wanneer volledig geïsoleerd van de rest van de wereld. Tegen de tijd dat Pink vraagt of er nog iemand is die zich zo voelt als ik?”, kan de luisteraar ongetwijfeld een aantal mogelijke emoties invoegen in dat algemene en ongespecificeerde gevoel, of het nu gaat om nostalgie naar een vervlogen tijdperk, hoop op betere tijden in het verschiet, of het koude besef dat hoop uiteindelijk zinloos is…allemaal afhankelijk van hoe de luisteraar “Vera” als geheel interpreteert.
deze zelfde thema ‘ s van verwachting en neerslachtigheid worden verder uitgewerkt in de filmreeks voor “Vera”, waarin de puber Pink door een station van pas aangekomen soldaten dwaalt, in de hoop dat zijn vader onder hen is. Men moet in gedachten houden dat de scènes het mentale landschap van Pink weergeven in plaats van een werkelijke herinnering, omdat hij pas twee jaar oud zou zijn geweest toen de oorlog eindigde. Dienovereenkomstig is de filmreeks niet zozeer een historisch accurate terugkeer naar het verleden als wel de symbolische regressie van Pink naar de eerste pijn / eerste steen van zijn leven, dat besef van de futiliteit van hoop. Cinematisch gezien is het alleen maar toepasselijk dat “Vera” het begin markeert van Pink ‘ s terugkeer naar de oorsprong van zijn lijden, namelijk dat de film zelf begon met Vera Lynn die “The Little Boy That Santa Claus Forgot” zong, nog voordat Pink als hoofdpersoon werd geïntroduceerd. De scène is de fysieke emb0diment van Vera ‘ s ” We ‘Ll Meet Again”, met zonen omarmen hun ouders en vaders hun kinderen. Iedereen is teruggekeerd, zo lijkt het; ieders gebeden komen tot bloei. Iedereen, dat wil zeggen, behalve Pink, die trekt op het uniform van een onbegeleide soldaat (een actie die doet denken aan de speeltuin scène in “een andere baksteen in de muur, Deel 1”), verwacht dat het gezicht van zijn vader om te draaien en hem te begroeten. Maar het is niet zijn vader, die, zoals een deel van Pink zeker beseft, nooit zal terugkeren. De jonge jongen Drift terug uit de vreugdevolle menigte, neerslachtig. Hoewel de volgorde en de boodschap van het nummer kort en eenvoudig zijn, zijn ze toch krachtig. Pink ‘ s verlangen om “weer een zonnige dag te ontmoeten” is verbrijzeld, wat het nihilistische idee versterkt dat alleen pijn overheerst.
en toch is het niet allemaal kommer en kwel. Tot nu toe hebben bijna alle fantasieën van Pink zich gericht op het geweld dat inherent is aan verdeeldheid; of de schoolkinderen in opstand komen tegen hun tirannieke leraar; de seksueel emblematische bloemen die elkaar naar de keel scheuren; zelfs het schisma van zijn rationele en irrationele zelf zoals symbolisch afgebeeld in het vorige nummer. Hoewel hij aan de rand van de stad ligt, verbeeldt Pink zich nog steeds een reeks in “Vera” die overweldigend gemeenschappelijk is. Dit is een coming-together ver verwijderd van het soort nationalisme dat zijn burgers de oorlog in stuurde, maar is gebaseerd op de ideeën van de liefde en hoop waar Vera over zong. Hoewel de vreugde van de herenigde families in schril contrast staat met het isolement van Pink op het perron, is het toch vreugde zoals Pink zelf het voor ogen had – iets dat een verbreding van het sociale bewustzijn suggereert. Voor een keer is dit een fantasie die niet gebaseerd is op Geweld en verdeeldheid, maar van verbinding en samenbrengen.