Abstract
w pierwszej połowie XX wieku dominujący globalny model tektoniczny oparty na kurczeniu się ziemi miał coraz większe problemy z uwzględnianiem nowych dowodów geologicznych, w wyniku czego badano alternatywne teorie geodynamiczne. Ze względu na poziom wiedzy naukowej i ograniczoną ilość danych dostępnych w wielu dyscyplinach naukowych w tym czasie, nie tylko kurcjonizm był uważany za ważną teorię naukową, ale debata obejmowała również ekspansjonizm, mobilizację na planecie o stałych wymiarach lub różne kombinacje tych hipotez geodynamicznych. Geolodzy i fizycy ogólnie uznawali, że planety mogą zmieniać swoje wymiary, chociaż powszechnie uważano, że zmiana objętości zachodzi z powodu skurczu, a nie ekspansji. Stała generacja nowej materii we wszechświecie była możliwością zaakceptowaną przez naukę, ponieważ była to zmienność stałych kosmologicznych. Dryf kontynentalny był raczej teorią heterodoks, wymagającą większego wysiłku od geologów, aby zostać zaakceptowanym.
nowe dane geologiczne zebrane w następnych dziesięcioleciach, lepsza znajomość procesów fizycznych, zwiększona rozdzielczość i penetracja narzędzi geofizycznych oraz czułość pomiarów w fizyce zmniejszyły poziom niepewności w wielu dziedzinach nauki. Teoretycy mieli teraz mniejszą swobodę spekulacji, ponieważ ich teorie musiały pomieścić więcej danych i bardziej ograniczające warunki do poszanowania. Wyjaśnia to szybkie zastąpienie kurczących się ziem, rozszerzających się ziem i kontynentalnych teorii dryfu przez tektonikę płyt po odkryciu symetrycznego oceanicznego paska magnetycznego, ponieważ żaden z poprzednich modeli nie mógł wyjaśnić i uwzględnić nowych danych oceanograficznych i geofizycznych.
ekspansjonizm mógł przetrwać po wprowadzeniu tektoniki płyt, ponieważ jego zwolennicy coraz bardziej oddzielili swoją teorię od rzeczywistości, systematycznie odrzucając lub pomijając jakiekolwiek sprzeczne dowody i selektywnie wybierając tylko te dane, które wspierają ekspansję. Co więcej, zwolennicy nadal sugerują pomysłowe fizyczne mechanizmy wyjaśniające ekspansję, twierdząc, że wiedza naukowa jest częściowa, a wiele niespójności ich teorii jest tylko drobnymi problemami w obliczu zwykłych dowodów ekspansji. Według ekspansjonistów, naukowcy powinni poczekać na rewolucyjne odkrycie w dziedzinie fizyki fundamentalnej, które wyjaśni wszystkie nierozwiązane tajemnice ekspansji Ziemi.
historia teorii rozszerzającej się ziemi jest przykładem tego, jak sfałszowane hipotezy naukowe mogą przetrwać własną porażkę, stopniowo przesuwając się w kierunku i poza granice badań naukowych, aż staną się jedynie pseudonaukowymi przekonaniami.