Shangdi

Shangdi (pin, pinyin: shàngdì, Wade-Giles Shang Ti), lub po prostu di (帝), jest wysokim Bogiem (lub przodkiem klanu) postulowanym w najwcześniejszym znanym systemie religijnym Chińczyków Han. Termin ten można dosłownie przetłumaczyć jako „cesarz (lub władca) powyżej”,” Pan na wysokości”,” Najwyższy Pan”,” Najwyższy Bóg „lub” niebiański Pan.”Podczas gdy terminologia taka implikuje paralele z boskością światowych tradycji monoteistycznych, należy uznać dwie istotne różnice: po pierwsze, podczas gdy Shangdi był rozumiany jako patriarchalne bóstwo władcy, koncepcja ta nie łączyła się z rolą w kosmogonii; po drugie, był postrzegany jako jedno bóstwo (przodek) wśród wielu. W ten sposób Shangdi ma więcej podobieństw do postaci dyeusa w religiach indoeuropejskich (np. Zeus, Jowisz, Tiwaz) niż do Boga Żydów, chrześcijan i muzułmanów.

jak wspomniano powyżej, Shangdi było ważną koncepcją religijną z dynastii Shang (ok. 1766 p. n. e. – OK. 1050 p. n. e.) i dalej, gdzie był rozumiany jako złożony przodek panującej dynastii. Od dynastii Zhou (周朝) (1122 p. n. e.do 256 p. n. e.) jednak pozycja bóstwa w Chińskiej wyobraźni Religijnej została zastąpiona przez Tian (天), bardziej odległą i moralizatorską postać. Chociaż późniejsi pisarze zestawiali oba bóstwa, badania archeologiczne najwcześniejszych przypadków imienia Tian zaprzeczają temu stanowisku.

to powiedziawszy, Shangdi jest również imieniem nadanym Bogu w standardowej wersji Biblii mandaryńskiej, chociaż shen 神 (lit. duch lub bóstwo) został również przyjęty przez protestanckich misjonarzy w Chinach w odniesieniu do chrześcijańskiego Boga. Podobnie jak przodkowie, Shangdi nigdy nie jest reprezentowany z wizerunkami ani idolami w chińskiej tradycji.

historyczne dowody wiary w Shangdi

najwcześniejsze wzmianki o Shangdi znajdują się w inskrypcjach Kości wyroczni z dynastii Shang (ok. 1600 p. n. e. – OK. 1046 P. N. E.). Inskrypcje te, zapisujące prorocze zapytania dworu królewskiego do bogów i przodków, dostarczają istotnych dowodów na scharakteryzowanie Shangdi jako immanentnej, osobistej siły, ponieważ przypisują bóstwu przyjemność lub niezadowolenie z wielu zmiennych losów życia. Na przykład jeden z zachowanych tekstów wysyła następujące zapytanie:

„nie padało . Czy Di szkodzi temu miastu; czy Di nie aprobuje ? Król przepowiedział: „to Di szkodzi miastu; umiera bez aprobaty.”(Yizhu 620)

oprócz tych mantyckich inskrypcji, Shangdi jest po raz pierwszy wymieniony w chińskiej literaturze w pięciu klasykach (pin, pinyin: Wujing) rzekomo skompilowanych przez Konfucjusza w VI wieku p. n. e. Wujing był zbiorem pięciu ksiąg, które reprezentowały szczyt chińskiej kultury w tym czasie, z których najstarsze warstwy zostały po raz pierwszy napisane około 1000 p. n. e.C. E. wszystkie z pięciu klasyków zawierają odniesienia do Shangdi:

w szczególności klasyk historii (pin, pinyin: shujing), który jest prawdopodobnie najwcześniej zapisaną chińską narracją, zawiera wiele odniesień do bóstwa, z których większość znajduje się w jego (historycznie) najwcześniejszych rozdziałach. Na przykład druga z pięciu ksiąg Shujinga, „Księga Yu” (虞書, pinyin: Yushu), mówi wielokrotnie o Shangdi w swoim opisie wyczynów cesarza Shuna (poprzednika heroicznego Da YU (大禹), pierwszego cesarza z dynastii Xia). Sekcja ta szczegółowo opisuje coroczne ofiary cesarza dla Shangdi, co potwierdza konfucjańskie twierdzenie, że wiara w Shangdi poprzedzała dynastię Xia.

inne klasyki również wspominają o Shangdi, choć przydatna byłaby sformalizowana analiza pokazująca rozwój tego terminu w czasie. Kolejna „Klasyczna” kolekcja, cztery książki (pin, pinyin: Sishu), wspomina również o Shangdi, ale jest to późniejsza kompilacja, a odniesienia są znacznie rzadsze i abstrakcyjne, ponieważ termin ten zaczął być już wypierany przez ” Tian.”

Znaczenie & użycie nazwy

jak wspomniano powyżej, nazwa” Shangdi ” (上帝) odnosi się do najwyższego boga (lub najwyższego przodka) w pierwotnym systemie religijnym Chińczyków Han. Dosłownie termin ten oznacza „nad cesarzem”, co oznacza” Pana na wysokości”,” Najwyższego Pana „lub” Niebiańskiego Pana.”Jak wcześniej wykazano, to szczególne zrozumienie jest niezwykle starożytne, z zarejestrowanymi zwyczajami obejmującymi ponad trzy tysiące lat. To powiedziawszy, pierwotne pojęcie Shangdi zostało połączone z Tian (dosłownie „niebo”) począwszy od dynastii Zhou (周朝). W czasach dynastii Han wpływowy Konfucjański uczony Zheng Xuan oświadczył, że ” Shangdi to inna nazwa Tian.”Ten historyczny rozwój jest podsumowany w znakomitym artykule the Gods are Drunk:

Di (moc – tłumaczona przez wielu jako „Bóg”) była amorficzną koncepcją, nie antropomorfizowaną, ale mityczne duchy przodków mogły być komunikowane i stawały się orędownikami z Shangdi (najwyższą mocą). Rzeczywiście, Robert Eno (1990) ostatnio twierdził, że termin Di oznacza samych przodków jako kolektyw. … Chang Kwang-chih (1976:193) zwrócił uwagę, że w okresie Zhou „Shang ti staje się teraz oderwane od jakiejkolwiek identyfikacji z przodkami Shang, a świat bogów i świat przodków stają się dwoma wyraźnie różniącymi się światami.”Chang podaje powód tego przejścia na polityczną celowość, ponieważ klan rządzący Shang (Klan Zi) utożsamiał swoich przodków z Shangdi, a klan rządzący Zhou (Klan Ji) nie zaakceptowałby oczywiście koncepcji klanu Zi dotyczącej jego mocy i wpływu jego duchów przodków.

ogólnie rzecz biorąc, to przejście z Shangdi do Tian charakteryzowało się ruchem od opartego na klanie kosmosu relacyjnego do bardziej uniwersalnego, moralizatorskiego rozumienia świata.

Czczenie

od najwcześniejszych epok chińskiej historii Shangdi był głównym bóstwem w kulcie wyższej klasy/państwowym, gdzie był oficjalnie czczony poprzez rytuały ofiarne. Wiele z tych obrzędów, jak wspomniano powyżej, sugeruje, że Shangdi rządził duchami naturalnymi i rodowymi, które działają jako jego ministrowie. W okresie cesarskim, po zakończeniu identyfikacji między uosobionym Shangdi z dynastii Shang a moralizującym Tian z dynastii Zhou, Kult Królewski nadal czcił wysokiego Boga poprzez coroczne obrzędy. Na przykład władca Chin z każdej chińskiej dynastii odprawiał coroczne rytuały ofiarne dla Shangdi w Wielkiej Świątyni Nieba w stolicy Cesarstwa. Podczas rytuału nieskazitelny byk został ubity i przedstawiony jako ofiara zwierzęca Shangdi, gdzie był ofiarowany „duchowej tablicy” (神位, lub shénwèi). Podczas corocznej ofiary cesarz niósł te tablice do północnej części Świątyni Nieba, miejsca zwanego „salą Modlitw o dobre żniwa” i umieszczał je na tronie.

oprócz identyfikacji z Tian, popularne uwielbienie stało się także połączeniem Shangdi z Jadeitowym cesarzem, głową niebiańskiego panteonu.

Nie ma też jego fizycznych reprezentacji. Jednak wiele odniesień do Shangdiego przypisuje jego charakterowi atrybuty, w tym: męskość, emocje, współczucie, intelekt, sąd, mistrzostwo i wielkość.

te portrety wydają się wyprzedzać interpretacje taoistyczne lub buddyjskie o 500-2000 lat.

Chińskie chrześcijaństwo

Zobacz też: chińskie obrzędy kontrowersje

Shangdi jest również jednym z głównych imion używanych przez chińskich chrześcijan dla chrześcijańskiego Boga. Jest po raz pierwszy użyty w południowochińskiej wersji chińskiej wersji Unii, mandaryńskiego chińskiego tłumaczenia chrześcijańskiej Biblii. XIX-wieczni brytyjscy misjonarze protestanccy w Chinach, tacy jak James Legge, używali nazwy Shangdi w odniesieniu do chrześcijańskiego Boga, podczas gdy amerykańscy misjonarze protestanccy w północnych Chinach na początku XX wieku preferowali alternatywę Shen (pin, pinyin: Shén), a kolejne wydanie zostało wydrukowane odzwierciedlając to użycie. Z kolei historycznie katolicy chińscy używali głównie terminu ” Tian Zhu „(天主, pinyin: tian1 zhu3; dosłownie” pan nieba”) w odniesieniu do Boga. Chińscy filozofowie religii również używają nazwy Shangdi w odniesieniu do Boga filozoficznego. Nowsze wersje Chińskich Biblii, które używają „Shen”, dodają spację znaną jako nuo tai przed znakiem („神”), Aby zachować formatowanie wydań” Shangdi”.

Notki

• Creel, Herrlee Glessner. Początki państwowości w Chinach. Chicago: University of Chicago Press, 1970. ISBN 0226120430
• Fitzgerald, C. P. China: A Short Cultural History. London: The Cresset Library, 1986. ISBN 0-09-168751-9
• Goodrich, Anne S. Peking Paper Gods: a Look at Home Worship. Monumenta Serica Monograph Series XXIII. Nettetal: Steyler-Verlag, 1991. ISBN 3-8050-0284-X
• Lopez, Donald S. (ed.). Religie Chin w praktyce. Princeton, NJ: Princeton University Press, 1996. ISBN 0691021449
• Nelson, Ethel R., Richard E. Broadberry, and Ginger Tong Chock. Boska obietnica dla Chińczyków. Dunlap, TN: Read Books Publisher, 1997. ISBN 0937869015
• Papier, Jordan. Duchy są pijane: porównawcze podejście do religii Chińskiej. Albany, NY: State University of New York Press, 1995. ISBN 0791423166
• Poo, Mu-chou. In Search of Personal Welfare: a View of Ancient Chinese Religion. Albany, NY: State University of New York Press, 1998. ISBN 0791436306
• von Glahn, Richard. Złowieszczy sposób: boski i demoniczny w chińskiej kulturze religijnej. Berkeley, CA: University of California Press, 2004. ISBN 0-520-23408-1
• Werner, E. T. C. A Dictionary of Chinese Mythology. Wakefield, NH: Longwood Academic, 1990. ISBN 0-89341-034-9