Abstract
tijdens de eerste helft van de 20e eeuw had het dominante mondiale tektoniekmodel gebaseerd op de samentrekking van de aarde steeds meer problemen met het verwerken van nieuw geologisch bewijs, met als resultaat dat alternatieve geodynamische theorieën werden onderzocht. Vanwege het niveau van wetenschappelijke kennis en de beperkte hoeveelheid data die in veel wetenschappelijke disciplines beschikbaar was, werd niet alleen het contractionisme beschouwd als een geldige wetenschappelijke theorie, maar het debat omvatte ook expansionisme, mobilisatie op een planeet met een vaste dimensie, of verschillende combinaties van deze geodynamische hypothesen. Geologen en natuurkundigen waren het er over het algemeen over eens dat planeten hun dimensies konden veranderen, hoewel algemeen aangenomen werd dat de verandering van volume plaatsvond door een samentrekking, niet door een expansie. Constante generatie van nieuwe materie in het universum was een mogelijkheid die door de wetenschap werd geaccepteerd, omdat het de variatie in de kosmologische constanten was. Continentale drift was in plaats daarvan een meer heterodoxe theorie, die een grotere inspanning van de geowetenschappers nodig had om te worden geaccepteerd.
de nieuwe geologische gegevens die in de volgende decennia werden verzameld, een verbeterde kennis van de fysische processen, de toegenomen resolutie en penetratie van geofysische instrumenten en de gevoeligheid van metingen in de fysica verminderden het onzekerheidsniveau in vele gebieden van de wetenschap. Theoretici hadden nu minder vrijheid voor speculatie omdat hun theorieën meer gegevens moesten bevatten, en meer beperkende voorwaarden om te respecteren. Dit verklaart de snelle vervanging van de samentrekkende aarde, uitdijende aarde en continentale drift theorieën door platentektoniek zodra de symmetrische oceanische magnetische strip werd ontdekt, omdat geen van de vorige modellen de nieuwe oceanografische en geofysische gegevens kon verklaren en opnemen. Expansionisme zou kunnen overleven na de introductie van platentektoniek omdat de voorstanders ervan hun theorie steeds meer van de werkelijkheid hebben losgemaakt door systematisch elk tegengesteld bewijs te verwerpen of over het hoofd te zien, en selectief alleen de gegevens te plukken die expansie ondersteunen. Bovendien blijven de voorstanders fantasierijke fysische mechanismen suggereren om expansie te verklaren, beweren dat wetenschappelijke kennis partieel is, en de vele inconsistenties van hun theorie zijn slechts kleine problemen in het gezicht van het duidelijke bewijs van expansie. Volgens de expansionisten, moeten wetenschappers gewoon wachten op een revolutionaire ontdekking in de fundamentele fysica die alle onopgeloste mysteries van de expansie van de aarde zal verklaren.
de geschiedenis van de expanding-Earth theorie is een voorbeeld van hoe vervalste wetenschappelijke hypothesen hun eigen mislukking kunnen overleven, geleidelijk verschuivend naar en voorbij de grenzen van wetenschappelijk onderzoek totdat ze slechts pseudowetenschappelijke overtuigingen worden.