1848-1905
Duitse neuroanatomist, patholoog en psychiater die fundamentele ontdekkingen deed over de hersenfunctie.Carl Wernicke was een invloedrijk lid van de negentiende-eeuwse Duitse school voor Neuropsychiatrie, die alle psychische aandoeningen zag als het gevolg van defecten in de hersenfysiologie. Wernicke is een praktiserend klinisch neuropsychiater en deed ook belangrijke ontdekkingen in de hersenanatomie en pathologie. Hij geloofde dat afwijkingen kunnen worden gelokaliseerd aan specifieke regio ’s van de hersenschors en dus kunnen worden gebruikt om de functies van deze regio’ s te bepalen. Wernicke was een van de eersten die de hersenfunctie zag als afhankelijk van neurale routes die verschillende gebieden van de hersenen met elkaar verbonden, waarbij elk gebied een relatief eenvoudige sensorische motorische activiteit bijdroeg. Op dat moment, de meeste wetenschappers opgevat van de hersenen als functioneren als een enkel orgaan. Wernicke hielp ook om dominantie aan te tonen door de rechter-of linkerhersenhelft van het cerebrum.Wernicke werd in 1848 geboren in de Duitse stad Tarnowitz in Opper-Silezië, in het huidige Tarnowskie Gory in Polen. Hij behaalde zijn medische graad aan de Universiteit van Breslau in 1870 en bleef werken bij Heinrich Neumann. Wernicke studeerde ook zes maanden bij Theodor Meynert in Wenen. Hij behaalde zijn diploma psychiatrie in 1875 en verhuisde naar Berlijn, waar hij drie jaar als assistent van Karl Westphal in het Charité Hospital verbleef. Met zijn mentoren Meynert en Westphal zette Wernicke de neuropsychiatrische traditie voort die Wilhelm Griesinger begon.beschrijft Wernicke ‘ s afasie
in 1873 bestudeerde Wernicke een patiënt die een beroerte had gehad. Hoewel de man in staat was om te spreken en zijn gehoor was onberispelijk, kon hij nauwelijks begrijpen wat er tegen hem werd gezegd. Noch kon hij geschreven woorden begrijpen. Na zijn dood vond Wernicke een laesie in de achterste pariëtale/temporale regio van de linker hersenhelft van de patiënt. Wernicke concludeerde dat dit gebied, dat dicht bij het auditieve gebied van de hersenen ligt, betrokken was bij spraakbegrip. Wernicke noemde het syndroom sensorische afasie, hoewel het nu meestal Wernicke ‘ s afasie wordt genoemd. Het getroffen gebied van de hersenen staat bekend als Wernicke ‘ s gebied. Het syndroom wordt soms genoemd vloeiende afasie aangezien het slachtoffer kan spreken; nochtans kunnen de woorden worden misbruikt en de toespraak kan wanordelijk of zelfs zonder inhoud zijn. Om deze reden geloven wetenschappers nu dat Wernicke ‘ s gebied betrokken kan zijn bij semantische verwerking, en het wordt soms het ontvankelijke taalgebied genoemd.Wernicke publiceerde het Aphasic symptoom Complex in 1874 toen hij 26 was. In dit werk ontwikkelde hij veel van zijn ideeën over hersenlokalisatie, en hij relateerde verschillende soorten afasie aan specifieke beschadigde gebieden van de hersenen. In tegenstelling tot afasie Wernicke ‘ s, motorafasie impliceert schade aan het deel van de hersenen dat als gebied Broca wordt bekend. Met dit syndroom begrijpt een patiënt spraak, maar kan hij zichzelf niet spreken. Wernicke stelde dat Broca ’s gebied en Wernicke’ s gebied verbonden waren, en hij voorspelde dat schade aan deze verbinding geleidingsafasie zou veroorzaken, een syndroom waarbij een patiënt zowel taal kon spreken als begrijpen, maar woorden zou misbruiken en woorden niet kon herhalen. Wernicke ‘ s voorspelling bleek juist te zijn. Twee van Wernicke ‘ s vroege afasie papers werden in 1994 in het Engels gepubliceerd.
beschrijft Wernicke ’s encefalopathie
de drie delen van Wernicke’ s comprehensive work, Textbook of Brain Disorders, verschenen tussen 1881 en 1883. In dit werk, gebaseerd op zorgvuldige case studies, probeerde Wernicke alle bekende neurologische ziekten te relateren aan specifieke gebieden van de hersenen. De boeken bevatten veel van Wernicke ‘ s Originele observaties over hersenanatomie, pathologie en klinische manifestaties. Gebaseerd op zijn observaties, voorspelde hij de symptomen die het gevolg zouden zijn van verstopping van de achterste inferieure cerebellaire slagader. Nogmaals, zijn hypothese werd later bevestigd. In het tweede deel beschreef Wernicke voor het eerst een syndroom als gevolg van de inname van zwavelzuur, dat specifieke mentale en motorische afwijkingen en verlamming van spieren in de ogen veroorzaakte. Hij noemde dit syndroom acute hemorragische superieure polio-encefalitis. Het heet nu Wernicke ‘ s encefalopathie en is bekend te worden veroorzaakt door een nutritionele thiamine deficiëntie.In 1885 werd Wernicke universitair hoofddocent neurologie en Psychiatrie aan de Universiteit van Breslau. Vijf jaar later werd hij benoemd tot afdelingsvoorzitter. Wernicke ‘ s klinische studies werden gepubliceerd als Grundriss der Psychiatrie in klinischen Vorlesungen in 1894, met een tweede druk in 1906, en als Krankenvorstellungen aus der psychiaters Klinik in Breslau, in de jaren 1899-1900. Tussen 1897 en 1903 publiceerde Wernicke de driedelige Atlas des Gehirns over neuroanatomie en pathologie. Zijn laatste werk over afasie verscheen in 1903 en werd in 1908 in het Engels vertaald.Wernicke verhuisde in 1904 naar de Universiteit van Halle als gewoon hoogleraar. Het jaar daarop overleed hij in Dörrberg im Geratal, Duitsland, aan verwondingen bij een fietsongeluk. Wernicke ‘ s onderzoek legde de basis voor het Wernicke-Geschwind taalmodel, dat de zenuwbanen voorspelde die betrokken zijn bij eenvoudige taaltaken, zoals het hardop lezen van een woord.