In het recente politieke klimaat van de Verenigde Staten is er een uitzonderlijke hoeveelheid aandacht besteed aan elk van de presidentskandidaten aan beide zijden van het politieke spectrum.Vanwege de sterke media-aandacht is het noodzakelijk dat kandidaten in een goed gestructureerde vorm spreken die een duidelijke en directe boodschap aan het Amerikaanse volk overbrengt, en daarom wordt retorisch schrijven vaak geassocieerd met het idee van politiek. Retorisch schrijven gaat over strategieën die worden gebruikt om effectieve argumenten te creëren in formele publieke debatten en politieke beproevingen. Dit artikel zal een aantal voorbeelden van zowel positieve als negatieve politieke retoriek van degenen die voor het kantoor en zittende presidenten, en de methoden die elk hebben gebruikt analyseren.
om het idee van politieke retoriek verder te begrijpen, zou men elke afzonderlijke component van het concept moeten analyseren. Om te beginnen met “politiek” is afgeleid van het woord polis, een term bedacht door filosoof Aristoteles betekenis van de mogelijkheid “om politiek te handelen…en om de besluitvorming werk te doen”. In het oude Griekenland was polis verantwoordelijk voor het creëren van een politieke infrastructuur, of een losjes gevestigde burgerlijke administratieve eenheid. Polis is een idee dat zich bezighoudt met het afwegen van alternatieve toekomstige acties met betrekking tot concepten als financiën, veiligheid en wetgeving. Aan de andere kant, “retoriek” komt uit Plato ‘ s idee van retorike, die hij beschrijft als een “politieke slagveld”. Volgens Plato, retorike is de faculteit van het observeren van een situatie met de meest directe en beschikbare middelen van overreding, anders dan het idee van polis die weegt alternatieve opties.
volgens deze twee filosofen heeft polis betrekking op het idee van bestuur, dat is de reeks beslissingen en processen die worden gemaakt om sociale verwachtingen te weerspiegelen door leiderschap van de overheid. Omgekeerd correleert retorike direct met het hebben van controle of heerschappij over zichzelf. Volgens Lynda Lee Kaid, redacteur van het Political Communication handbook, zijn persoonlijke waarden en publieke actie essentiële elementen met betrekking tot politieke retoriek; sociale verwachtingen en persoonlijk zelfbestuur maken algemeen gebruik van persoonlijke waarden en publieke actie, die Kaid ‘ s definitie weerspiegelt. Het is duidelijk dat zelfs de meest primordiale ideeën over dit onderwerp verband houden met de methoden die worden gebruikt in de huidige wereld van politieke communicatie.Een presidentieel debat is een voor de hand liggend kader om retoriek in de politiek te analyseren, aangezien kandidaten strategieën inzetten om zichzelf zo politiek aantrekkelijk mogelijk te maken voor de stemgerechtigde bevolking. In het televisie-tijdperk, te beginnen met de beroemde Kennedy-Nixon debat van 1960, retoriek is slechts een deel van het proces van “winnen” het debat geworden, als uiterlijk en lichaamstaal zijn gegroeid in belang. Echter, het komt neer op welke kandidaat kan verbinden met het Amerikaanse volk en aan te boren in de kwesties die het meest belangrijk en tijdig voor de mensen zijn. Als het goed wordt gedaan, kan het een kandidaat naar de top van het veld verheffen; als het slecht wordt gedaan, kan het de kansen van een kandidaat op het veiligstellen van de nominatie of verkiezing aanzienlijk verminderen. Een recent voorbeeld van de retoriek van een kandidaat met negatieve effecten was Democratische presidentskandidaat Bernie Sanders tijdens het tweede Democratische debat in November 2015.Het debat tussen de drie resterende presidentskandidaten (Sanders, Minister Clinton en gouverneur O ‘ Malley) vond plaats op zaterdag 14 November, een dag na de aanslagen op Parijs door de terroristische groepering Isis, waarbij meer dan 140 mensen om het leven kwamen. In de openingsopmerkingen van Senator Sanders in het debat begon hij met een verklaring over Parijs, maar draaide al snel om naar zijn kernkwestie van inkomensongelijkheid:
“well John let me concur with you and with all Americans who are shocked and disgusted by what we saw in Paris yesterday. Samen de wereld leiden, zal dit land onze planeet bevrijden van deze barbaarse organisatie genaamd ISIS. Ik stel me kandidaat voor het presidentschap, want terwijl ik in dit land rondloop, praat ik met veel mensen en wat ik hoor is de bezorgdheid van de mensen dat de economie die we hebben een gemanipuleerde economie is. Mensen werken langere uren voor lagere lonen en bijna al het nieuwe inkomen en vermogen gaat naar de top één procent ” (CBS News, 2015)
het is duidelijk dat Senator Sanders zeer weinig tijd besteedde aan het bespreken van de gruwelijke en wereldwijd consequente aanvallen vanuit Parijs in zijn toegewezen tijd. Zijn retorische strategie om zo snel mogelijk te gaan praten over inkomensongelijkheid laat het publiek zien dat hij onsympathiek is tegenover de slachtoffers in Parijs en onserieus tegenover de dreiging van wereldwijde terreur. Daarnaast verschijnt hij als een eendimensionale kandidaat omdat hij niet bereid lijkt om iets te bespreken buiten zijn comfortabele onderwerpen. Zoals Stephen Stromberg van de Washington Post verklaarde, “ondanks Sanders’ retorische vuur, hij opnieuw niet in geslaagd om het bereik of het realisme van het voorzitterschap vereist aan te tonen. Hij begon de nacht met een paar verplichte regels over de aanslagen in Parijs, maar hij draaide terug naar zijn one-note boodschap over economische ongelijkheid en miljardairs zo snel dat het schokkend was.”Minister Clinton’ s openingsverklaring volgde Sanders’ “schokkende” blunder, en haar rijkdom aan ervaring in het buitenlands beleid en focus op de aanvallen in Parijs effectief gebagatelliseerd Sanders’ retorische strategie van het houden van de agenda op inkomensongelijkheid.
Aristoteles past drie elementen toe op effectieve retoriek, ethos, pathos en logos. Door deze elementen toe te passen op Senator Sanders’ retoriek, komt het ethos het meest in het spel. Aristoteles definieert ethos Als, ” bestaat uit het begrip van de luisteraars van het gezond verstand van de spreker.”Door het aantonen van een gebrek aan aandacht voor de aanslagen in Parijs, kijkers (de kiezers) waarschijnlijk niet Sanders’ als het houden van een ” goed gevoel.”Als kiezers hem als minder geloofwaardig van een figuur beschouwen, zullen ze de kwesties die hij voorvecht niet zo belangrijk vinden als voorheen, wat, als momenten als deze zich blijven voordoen, grote gevolgen kan hebben voor de komende verkiezingen. Terwijl Sanders ‘ retoriek kwam slecht uit in dit recente debat, de leidende kandidaat aan de andere kant van het gangpad is een uitstekend voorbeeld van hoe retoriek effectief kan worden gebruikt in debatten.Trumps retorische succes komt voort uit zijn beheersing van ethos en pathos tijdens debatoptredens. Aristoteles definieert ethos als ” samengesteld uit het begrip van de luisteraar van het goed gevoel van de spreker, de goede wil naar hen toe en het algemene karakter.”Hij gaat verder met pathos definieert als” lijnen van gedachte die het publiek in de juiste gemoedstoestand.”A great example of Trump’ s use of these retorische tools can be see in the first Republican primary debate on August 6th, when Trump was asked about his plan for border control:
” Border patrol. Mensen met wie ik praat, zeggen dat dit gebeurt omdat onze leiders dom zijn. Onze politici zijn dom, en de Mexicaanse regering is veel slimmer, veel scherper, veel sluwer, en ze sturen de slechte over, omdat ze niet voor hen willen betalen, ze willen niet voor hen zorgen. Waarom zouden ze, als de domme leiders van de Verenigde Staten het voor hen zullen doen. We hebben mensen in Washington die niet weten wat ze doen.”
dit is duidelijk geen traditionele uitspraak die tijdens een debat zou worden gedaan. Van het gebruik van bombastische alledaagse spraak in plaats van politieke terminologie, is Trump overgekomen als authentiek voor de kijkers. Hij framt zichzelf opzettelijk als een politieke buitenstaander om een beroep te doen op ontevreden kiezers. S. E. Cupp van de Chicago Tribune stelt dat de aanhangers van Trump meestal ” ontevreden gematigden zijn die zich niet langer strikt met een van beide partijen identificeren. Ze denken dat het politieke systeem gemanipuleerd is. Ze denken dat politici corrupt zijn. Ze willen een totale ineenstorting van de heersende politieke klasse.”Trump gebruikt effectief ethos om vertrouwen te winnen bij kiezers door een beroep te doen op hun wantrouwen ten opzichte van het politieke systeem. Hij positioneert zich als de enige authentieke kandidaat die dingen kan zeggen en doen die geen andere politicus Kan. Veel van Trump ‘ s geloofwaardigheid en karakter komen uit zijn retoriek over zijn persoonlijk succes als zakenman en onderhandelaar.De formulering van de kwestie van de grenscontrole tijdens zijn toespraak tijdens het debat is een perfect voorbeeld van zijn gebruik van pathos. Terwijl veel andere politici elkaar de schuld geven voor grenscontrole kwesties, geeft Trump iedereen de schuld en frames het als Amerika wordt gebruikt door Mexico. Bovendien zegt hij dat alle politieke leiders niet slim genoeg zijn om het probleem te realiseren of op te lossen. Door het probleem op deze manier te formuleren, verbindt Trump zich met miljoenen kiezers die het gevoel hebben dat ze zijn misbruikt door een politiek systeem dat hen niet helpt. Een grote reden dat politieke elites zo verrast zijn over het succes van Trump is dat veel van zijn beleid een gebrek aan traditionele politieke logica heeft. Journalist Connor Friedersdorf van de Atlantische Oceaan ontdekte dat de helft van Trump ‘ s aanhangers een middelbare schoolopleiding of minder hebben en gemiddeld Onder het gemiddelde Republikeinse inkomen verdienen. Trump is zich er volledig van bewust dat om zijn doelgroep aan te spreken hij zijn plannen niet logisch hoeft uit te leggen. In plaats daarvan vertrouwt hij op zijn gebruik van ethos en pathos om kiezers te overtuigen dat hij de beste kandidaat is vanwege zijn geloofwaardigheid en authenticiteit. Politieke retoriek eindigt niet bij debatten, eenmaal gekozen, moet een politicus effectief retoriek gebruiken om publieke steun te krijgen voor beleid en initiatieven.Een politicus die Aristoteles ‘ drie elementen van retoriek succesvol implementeert is President Obama. Rob Kroes, auteur van The power of retoric and the retoric of power: Exploring a tension within the Obama presidentship,schrijft: “Obama heeft bewezen een meester te zijn in publieke toespraken. In zijn relatief korte publieke carrière heeft hij de kracht van retoriek gebruikt om boodschappen van hoop en een nieuw begin te brengen, en mensen geïnspireerd om hem te volgen en te steunen” (5). Zijn onmiddellijke sympathiekheid in combinatie met de manier waarop hij zijn politieke autoriteit vestigt laat zien hoe Obama met succes ethos, pathos en logo ‘ s heeft versmolten in zijn spreken in het openbaar. Een voorbeeld in het bijzonder dat dit briljant vitrines is de 2012 presidentiële Stadhuis debat tegen Mitt Romney. In dit debat, is er een bepaald segment bespreken van de Benghazi aanvallen die Ik zal gebruiken om Obama ‘ s unieke manier van het emuleren van de overtuigingskracht te analyseren.Om de snelheid waarmee Obama dit onderwerp behandelt te begrijpen, moeten we echter eerst de Benghazi-aanvallen in herinnering brengen en de emotionele gevoeligheid die deze gebeurtenis met zich meebrengt voor het Amerikaanse volk. De Benghazi-aanvallen verwijzen naar de moord op vier Amerikanen, waaronder de Amerikaanse ambassadeur Christopher Stevens, en twee CIA-aannemers op de Amerikaanse diplomaat en CIA-compounds in Libië. De aanval is ook zwaar bekritiseerd voor de manier waarop het werd behandeld in de nasleep door Obama en zijn team.Om het debat te beginnen, gebruikt Obama de kracht van ethos om de verschillen tussen hemzelf en Romney als opperbevelhebber vast te stellen. Spreken van zijn eerste reacties op de Benghazi aanvallen, Obama weerspiegelt van zijn eerste onmiddellijke gedachten na de aanval te zeggen: “als mensen knoeien met Amerikanen, we gaan achter hen,” het overtuigen van het publiek van zijn sterke karakter en toewijding aan het Amerikaanse volk en hun veiligheid. Hij contrasteert zijn methoden door kritiek op Romney voor het uitbrengen van een persbericht en het veranderen van de nationale veiligheid in een politieke kwestie na de Benghazi aanvallen, iets wat een echte opperbevelhebber nooit zou moeten doen in de nasleep van een daad van terreur. Hij blijft de tactiek van ethos te gebruiken door het vestigen van zijn geloofwaardigheid aan het publiek. Obama somt alle keren op dat hij de nationale veiligheid opvolgde, van het beëindigen van de oorlog in Irak, het achter Bin Laden en Al-Qaeda aangaan, en het overzetten van troepen uit Afghanistan, Hij benadrukt hoe hij elke daad waar hij over sprak heeft uitgevoerd. Om het publiek verder te overtuigen met zijn geloofwaardige leiderschapsvaardigheden, smelt Obama briljant de tactieken van ethos en pathos en zegt: “Dit zijn mijn ouders, en ik ben degene die die doodskisten moet begroeten als ze thuis komen. Je weet dat ik meen wat ik zeg.”Deze balans van emotie beroep door het personaliseren van de Amerikaanse bevolking als “zijn mensen” in combinatie met de herinnering dat hij een man van zijn woord, effectief vitrines zijn retoriek vaardigheden boven die van Romney.Obama blijft pathos gebruiken door te verwijzen naar de verliezen van Benghazi als “when we’ ve lost four of our own”, herinnerend aan hoe hij samen met de families treurde en de kisten zag komen en gaan. Dit is een perfecte reactie op Romney ‘ s kritiek op Obama voor naar verluidt vliegen door het hele land voor politieke gebeurtenissen, terwijl hij had moeten bellen in ooggetuigen uit Benghazi en proberen om tot de bodem van het te krijgen. Obama gebruikt de kracht van pathos om zelfs de beschuldiging van Romney dat hij zou wenden tot een politieke stunt in de nasleep van een dergelijke tragedie te veroordelen.Tot slot, de sleutel tot Obama ‘ s retoriek in deze toespraak ligt in hoe hij reageert op Romney die hem ervan beschuldigt dat hij de Benghazi aanvallen niet 14 dagen lang als terreurdaad heeft verklaard. Hoewel dit onnauwkeurig is en Obama het in feite tijdig heeft verklaard, gebruikt Obama logo ’s op een kalme, koele, verzamelde manier en handelt niet agressief om onmiddellijk op Romney’ s fout in te slaan. In plaats daarvan, Obama laat Romney Ramble intens en ineffectief alvorens zijn logica in de situatie te bevestigen. Hij kijkt zelfs speels naar de moderator Candy Crowley te zeggen, ” kun je zeggen dat een beetje luider snoep?”als ze verwijst naar de gegevens die Romney is in feite onjuist in zijn verklaring.Wat het debat over het Stadhuis van 2012 nog meer tot een belangrijk voorbeeld van de kracht van retoriek maakt, is de manier waarop Obama zijn retoriek met succes uitvoert, Romney contrasteert op een ineffectieve manier. Van waar Romney ‘ s gebrek aan ethos kan worden gezien in zijn gebrek aan dominante aanwezigheid op het podium aan zijn schaamteloze minachting van het gebruik van de emotionele aantrekkingskracht van pathos overal in zijn argumenten, Romney dient als een uitstekend voorbeeld van hoe de ondergang van een kandidaat sterk correleert met een gebrek aan sterke retoriek. Wat echter het meest belangrijk is, is Romney ’s onvermogen om logo’ s Onder de knie te krijgen, en te bewijzen aan het publiek dat hij de kennis heeft om te overtuigen. Dit dient als Obama ‘ s grootste kracht in retoriek, want geen enkele kandidaat is in staat geweest om zijn gezonde logica te veroordelen als een instrument voor overreding. Zoals Kroes zegt, ” Obama vindt zijn plaats in Amerika grote traditie van de staatsman als publiek redenaar en meester van de retoriek. In die rol legt hij uit, maakt hij verslag en nodigt hij het publiek uit om na te denken.”Het is op deze manier dat Obama zo duidelijk en krachtig zijn agenda verklaart op een manier die het publiek niet alleen niet zomaar kan negeren, maar het ook extreem moeilijk vindt om niet te applaudisseren en ook in te investeren.Hoewel er minder druk is op gekozen ambtenaren om strategische communicatie te gebruiken om stemmen te winnen, hangt hun succes af van hun vermogen om effectief te communiceren met hun kiezers. Na zijn verkiezing is de geloofwaardigheid van een president goed gevestigd, maar de uitdaging voor leiders is het vergroten van het bewustzijn over individueel beleid en het overtuigen van mensen om hen te steunen. Er zijn verschillende manieren waarop politici effectief hun boodschap kunnen overbrengen. Enkele voorbeelden zijn promotievideo ‘ s, televisie-interviews en open forums. Meer recentelijk zijn er praktisch mogelijkheden voor politici om te communiceren. Online strategieën omvatten Twitter en Reddit chats, persoonlijke tweets en statussen, en fact-checks. Dit zijn manieren waarop politici zich toegankelijker maken voor zowel het grote publiek als de pers. We gaan manieren analyseren waarop President George W. Bush en President Barack Obama retorische strategieën gebruikten tijdens hun respectieve voorzitterschappen en hun effectiviteit evalueren.= = Presidentschap = = Bush was president van 2001 tot 2009. Tijdens zijn presidentschap viel hij Irak binnen in 2003. De invasie en bezetting van Irak staat bekend als een van zijn enorme mislukkingen als president. Veel kiezers waren bezorgd over de noodzaak van een oorlog en Bush slaagde er niet in om mensen anders te overtuigen. Zijn onvermogen om de beslissingen van zijn regering met betrekking tot Irak duidelijk uit te leggen, deed mensen twijfelen aan zijn geloofwaardigheid.Een van de momenten waarop Bush ‘ falen als communicator aan het licht kwam was in 2006 toen de president een verschijning maakte aan de Johns Hopkins School of International Studies. Een eerstejaars student vraagt hem naar een beslissing van zijn regering om particuliere militaire aannemers te gebruiken en hoe de code van militaire Justitie op hen van toepassing zou zijn. Bush is totaal niet in staat om de vraag te beantwoorden. Hij lijkt niet eens te begrijpen wat de student hem heeft gevraagd. De meest samenhangende zin die hij bedenkt is dat hij zijn minister van Defensie zal vragen over het onderwerp.Het optreden van Bush bij Johns Hopkins toonde zijn falen als communicator op verschillende manieren aan. Samenwerken met studenten is een geweldige manier om steun van jonge kiezers op te bouwen en hun betrokkenheid bij de politiek aan te moedigen. Het beantwoorden van vragen over misschien wel de meest belangrijke beslissing van zijn presidentschap zou voor hem een manier zijn om zijn controversiële keuzes te verdedigen. Zijn onvermogen om met een antwoord te komen over een beslissing van zijn regering maakte dat hij onberoerd en onbetrouwbaar leek. Kiezers kunnen geen contact hebben met een president die niet verbonden lijkt te zijn met zijn eigen beleid. Daarom faalde Bush ‘ retorische strategie die hem had kunnen helpen om steun te krijgen. Waar Bush als communicator faalde terwijl hij in functie was, slaagde President Obama erin.
het nieuwe tijdperk van het Internet heeft vele deuren geopend voor politici. De mogelijkheid om een breed scala aan informatie en standpunten via sociale media te verspreiden onder verschillende doelgroepen, en op een tijdige manier, is voor veel politici zeer effectief geweest. President Barack Obama staat bekend om zijn vermogen om sociale media te gebruiken om jongere kiesdistricten te bereiken. Het is een van de vele technieken van de president voor de relatie met, en relevant te blijven met, de huidige millennial generatie.Het effectieve gebruik van het Internet en de sociale media door President Obama wordt goed geïllustreerd door zijn gebruik van deze instrumenten bij de verkoop van Obamacare aan het Amerikaanse publiek. Toen de deadline voor Obamacare naderde, wisten President Obama en zijn regering dat hij een promotiecampagne moest opzetten om jonge burgers eraan te herinneren zich aan te melden voor Obamacare (De Affordable Care Act). BuzzFeed, een ongelooflijk populaire website onder jongvolwassenen was de perfecte manier om het woord te verspreiden. De beschrijving van BuzzFeed is als volgt: “BuzzFeed is het sociale nieuws en entertainment bedrijf. BuzzFeed herdefinieert online adverteren met zijn sociale, content-driven publishing technologie. BuzzFeed biedt het meest Deelbare breaking news, originele rapportage, entertainment en video over het sociale web aan zijn wereldwijde publiek van meer dan 200M.President Obama bracht zijn promotievideo uit op Donderdag 12 februari 2015, getiteld “Things Everyone Does Know but Doesn’ t Talk About, which starred him and another man making faces in the mirror, as well as repeting speeches and even drawing on Snapchat. President Obama oefent zijn toespraak op de video, die kritische informatie biedt over de registratie voor Obamacare (de deadline, belangrijke informatie over de wet, enzovoort). Het gebruik van een video op een luchtige manier om de essentiële informatie over de voordelen van, en eenvoudige stappen om te registreren voor, Obamacare was zeer effectief in het bereiken van het beoogde publiek.
zoals hierboven vermeld, is het BuzzFeed publiek meer dan 200 miljoen individuen. De Obamacare promotionele video werd uitgebracht op een donderdag slechts vijf dagen voor de deadline voor het registreren voor de nieuwe gezondheidszorg plan, en op donderdagavond, meer dan 5,4 miljoen mensen bekeken de video, een groot aantal van wie vervolgens overgegaan tot registratie voor Obamacare. .Zeker, het was niet alleen het gebruik van BuzzFeed, maar de manier waarop het werd gebruikt door de President, die bijdroeg aan de effectiviteit van de boodschap. Omdat de President het publiek eraan herinnerde dat hij net als hen was, een alledaagse man, die moest oefenen om dingen goed te krijgen — legde hij de basis voor het praten over een eenvoudige boodschap bij het opstellen van de stappen voor registratie. Door gebruik te maken van een eenvoudige gespreksaanpak, die ook grappig was, kon de President zowel de aandacht van zijn beoogde publiek trekken als uitleggen wat er gedaan moest worden om zich te registreren voor zijn nieuwe zorgplan.Retoriek en politiek zijn twee inherent met elkaar verweven studiegebieden, en het gebruik van retoriek is gemeengoed in alle elementen van de Amerikaanse politiek. Zoals je kunt zien, retoriek is de sleutel tot het succes van presidentskandidaten en zittende presidenten op het debat podium, in publieke optredens als president, evenals was bij het bevorderen van het beleid van hun administratie. Het lijkt er echter niet op dat een sterke retorische vaardigheid een voorwaarde is om het Amerikaanse presidentschap te houden, zoals blijkt uit het zwakke communicatieve vermogen van George W. Bush. Vooruitblikkend naar de verkiezingen van 2016 en daarna, nu digitale en sociale mediaplatforms blijven groeien en een meer centraal onderdeel van het leven van alle kiezers worden, zal het effectief gebruik van retoriek in de publieke sfeer van het grootste belang blijven voor alle kandidaten.