Seleucus I Nicator

Seleucus I Nicator
stichter van het Seleucidische Rijk
Buste van Seleucus I
Regeren	305 B. C. E. – 281 B. C. E.
Kroning	305 B. C. E., Seleucia
Geboren	358 B. C. E.
	Orestis, Macedonië
Overleden	281 B. C. E. (in de leeftijd van 77)
	Lysimachia, Thracië
Voorganger	Alexander IV van Macedonië
Opvolger	Antiochus I Soter
Vader	Antiochus
Moeder	Laodice

Seleucus I (bijnaam voor latere generaties, Nicator, grieks: Σέλευκος Νικάτωρ (Seleucus Victor) (ca. 358 v. Chr. – 281 v.Chr.) was een Macedonische officier van Alexander de grote. In de oorlogen van de Diadochi die plaatsvonden na de dood van Alexander, stichtte Seleucus de Seleucidische dynastie en het Seleucidische Rijk. Zijn koninkrijk zou één van de laatste holdouts van het vroegere rijk van Alexander aan Romeinse heerschappij zijn. Ze werden slechts ongeveer 34 jaar overleefd door het Ptolemaeïsche Koninkrijk in Egypte. Een groot bouwer van steden, een aantal van Seleucus’ Stichting ging verder met het leveren van belangrijke culturele en intellectuele bijdragen aan de som van de menselijke kennis. Dura Europis is gebouwd om zijn eigen geboorte te eren en is zowel een belangrijk archeologisch centrum als een getuigenis van de multiculturele vitaliteit van de Seleucidische samenleving.Aan de ene kant werd verwacht dat veroverde bevolkingsgroepen aspecten van de Griekse cultuur zouden omarmen. Aan de andere kant omarmden de kolonisten ook aspecten van de cultuur van de gekoloniseerde. Sommige Babylonische godheden fuseerden met hun Griekse tegenhangers, terwijl verschillende religies parallel werden beoefend in wat voor een groot deel van de tijd een klimaat van wederzijds respect was. Ondanks de excessen van Antiochus IV Epiphanes, zijn achtste heerser, het rijk opgericht door Seleucus I Nicator, samen met anderen die hebben geholpen om culturele bruggen te bouwen, speelde een centrale rol in de rijping van de mensheid in de richting van de bereidheid om te omarmen wat waarde heeft in elke cultuur, om alle kennis te zien als het patrimonium van de iedereen, en het welzijn van allen te beschouwen als een gedeelde verantwoordelijkheid.

vroege loopbaan en opkomst aan de macht

munt van Seleucus I Nicator.

Seleucus was de zoon van Antiochus uit Orestis, een van Philippos ‘ generaals, en van Laodice. In het voorjaar van 334 v. Chr., als een jonge man van ongeveer 23 jaar, vergezelde hij Alexander naar Azië. Tegen de tijd van de Indiaanse veldtochten begin eind 327 v. Chr. was hij opgeklommen tot het commando van het elitische infanteriekorps in het Macedonische leger, de “schilddragers” (Hypaspistai), later bekend als de “zilveren schilden.”Hij nam ook zijn toekomstige vrouw, de Perzische prinses Apama, mee naar India als zijn minnares, waar ze het leven schonk aan zijn bastaard oudste zoon Antiochus (325 v. Chr.), de latere Antiochus. Tijdens de grote huwelijksceremonie in Susa in het voorjaar van 324 trouwde Seleucus formeel met Apama, en later baarde ze hem ten minste twee wettige dochters, Laodike en Apama. Na de dood van Alexander, toen de andere Macedonische officieren de “Susa vrouwen” massaal losten, was Seleucus een van de weinigen die de zijne behield, en Apama bleef zijn gemalin en later Koningin voor de rest van haar leven.

toen de enorme Macedonische dominion werd gereorganiseerd in de zomer 323 v. Chr. (de” verdeling van Babylon”), werd Seleucus benoemd tot eerste of Hof chiliarch, die hem de hoogste officier in het koninklijke leger maakte na de Regent en opperbevelhebber Perdiccas. Vervolgens had Seleucus de hand in de moord op Perdiccas tijdens diens mislukte invasie van Egypte in 320 v.Chr.

bij de tweede verdeling, bij Triparadisus (321 v. Chr.), kreeg Seleucus de regering van de Babylonische satrapie. In 316 v.Chr., toen Antigonos zich meester had gemaakt van de oostelijke provincies, voelde Seleucus zich bedreigd en vluchtte naar Egypte. In de oorlog die volgde tussen Antigonos en de andere Macedonische leiders werkte Seleucus actief samen met Ptolemaeus en voerde het bevel over Egyptische eskadrons in de Egeïsche Zee.De overwinning van Ptolemaeus in de slag bij Gaza in 312 v.Chr. opende de weg voor Seleucus om terug te keren naar het oosten. Zijn terugkeer naar Babylon werd daarna officieel beschouwd als het begin van het Seleucide rijk en dat jaar als het eerste van het seleucide Tijdperk. Seleucus, meester van Babylonië, ging onmiddellijk over tot het verwijderen van de naburige provincies Perzië, Susiana en Media van de genomineerden van Antigonos. Invallen in Babylonië, uitgevoerd in 311 v. Chr. door Demetrius, zoon van Antigonos, en door Antigonos zelf in 311/310 (de Babylonische oorlog), hebben Seleucus’ vooruitgang niet ernstig afgeremd. In de loop van negen jaar (311-302 v.Chr.), terwijl Antigonos in het Westen werd bezet, bracht Seleucus het hele oostelijke deel van Alexanders Rijk tot aan de Jaxartes en Indus rivieren onder zijn gezag.In 305 v. Chr., na het uitsterven van de oude Koninklijke lijn van Macedonië, nam Seleucus, net als de andere vier belangrijkste Macedonische leiders, de titel en stijl van basileus (koning) aan. Hij vestigde Seleucia op de Tigris als zijn hoofdstad.In het jaar 305 v. Chr. ging Seleucus I Nicator naar India en bezette blijkbaar gebied tot aan de Indus, en voerde uiteindelijk oorlog met de Maurya Keizer Chandragupta Maurya:Hij lag altijd op de loer op de naburige Naties, sterk in wapens en overtuigend in raad, en verwierf Mesopotamië, Armenië, ‘Seleucidische’ Cappadocië, Persis, Parthië, Bactrië, Arabië, Tapourië, Sogdia, Arachosië, Hyrcanië, en andere aangrenzende volkeren die waren onderworpen door Alexander, tot aan de rivier de Indus, zodat de grenzen van zijn rijk de meest uitgebreide in Azië waren na die van Alexander. De hele regio van Phrygië tot de Indus was onderworpen aan Seleucus. Hij stak de Indus over en voerde oorlog met Sandrocottus, koning van de Indianen, die aan de oevers van die Beek woonde, totdat ze tot overeenstemming kwamen met elkaar en een huwelijksrelatie aangingen.Zoals de meeste historici opmerken, lijkt Seleucus het slecht te hebben gedaan omdat hij zijn doelen niet heeft bereikt. De twee leiders kwamen uiteindelijk tot een Akkoord, en door een verdrag dat in 305 v.Chr. werd gesloten, gaf Seleucus een aanzienlijk deel van het grondgebied af aan Chandragupta in ruil voor 500 oorlogsolifanten, die een sleutelrol zouden spelen in de gevechten die zouden komen. Volgens Strabo waren dit gebieden grenzend aan de Indus:

de Indianen bezetten enkele van de landen gelegen langs de Indus, die voorheen behoorde tot de Perzen: Alexander beroofde de Ariani van hen, en vestigde er nederzettingen van zijn eigen. Maar Seleucus Nicator gaf ze aan Sandrocottus als gevolg van een huwelijkscontract, en ontving in ruil daarvoor vijfhonderd olifanten.Moderne geleerden denken vaak dat Seleucus meer grondgebied gaf, in wat nu zuidelijk Afghanistan is, en delen van Perzië ten westen van de Indus. Dit zou Archeologisch worden bevestigd, aangezien concrete aanwijzingen van Mauryan invloed, zoals de inscripties van de edicten van Ashoka, bekend zijn tot Kandhahar, in het huidige Zuid-Afghanistan.Sommige auteurs beweren dat dit een overdrijving is, die voortkomt uit een verklaring van Plinius de oudere, die niet specifiek verwijst naar de landen die Chandragupta heeft ontvangen, maar eerder naar de verschillende meningen van geografen over de definitie van het woord “India”:Het grootste deel van de geografen ziet India niet als begrensd door de rivier de Indus, maar voegt daar de vier satrapieën van de Gedrose, de Arachotë, de Aria en de Paropamisadë aan toe. Al deze gebieden, echter, volgens andere schrijvers, worden beschouwd als behorend tot het land van de Aria.Ook de passage van Arrianus waarin hij uitlegt dat Megasthenes in Arachosia woonde met de satraap Sibyrtius, vanwaar hij India bezocht om Chandragupta te bezoeken, druist in tegen het idee dat Arachosia onder Maurya-heerschappij stond. :

Megasthenes woonde bij sibyrtius, satraap van Arachosië, en spreekt vaak over zijn bezoek aan Sandracottus, de koning van de Indianen. Arrian, Anabasis Alexandri.Desondanks wordt tegenwoordig algemeen aangenomen dat Arachosië en de andere drie regio ‘ s wel dominions van het Mauryaanse Rijk werden.Om het Verdrag te bekrachtigen was er ofwel een soort huwelijksverbond (Epigamia) waarbij Seleucus’ dochter betrokken was, ofwel de diplomatieke erkenning van interhuwelijken tussen Indianen en Grieken. Helweg rapporteert over “suggesties dat Asoka’ s vader trouwde met een dochter van Seleucus.”

naast deze huwelijkse erkenning of alliantie zond Seleucus een ambassadeur, Megasthenes, naar het Mauryan hof in Pataliputra (het huidige Patna in de staat Bihar). De twee heersers lijken op zeer goede voet met elkaar te staan, aangezien klassieke bronnen hebben vermeld dat na hun Verdrag Chandragupta verschillende geschenken zoals afrodisiaca naar Seleucus stuurde.Seleucus verkreeg kennis van het grootste deel van Noord-India, zoals Plinius de oudere verklaarde via zijn talrijke ambassades aan het Mauryan rijk. :

The Hellenistic world view after Seleucus: ancient world map of Eratosthenes( 276-194 v. Chr.), met informatie uit de campagnes van Alexander en zijn opvolgers.

de andere delen van het land werden ontdekt en onderzocht door Seleucus Nicator: namelijk

• van daar (de Hydaspes) naar de Hesudrus 168 mijl
• naar de rivier de Ioames zo veel: en sommige kopieën voegen 5 mijl meer toe
• van daar naar Ganges 112 mijl
• naar Rhodapha 119, en sommigen zeggen, dat tussen hen twee is niet minder dan 325 mijl.
• van de stad naar Calinipaxa, een grote stad van 167 mijl-en-een-half, anderen zeggen 265.
• en naar de samenvloeiing van de rivieren Iomanes en Ganges, waar beide samenkomen, 225 mijl, en velen leggen daar 13 mijl meer
• van daaruit naar de stad Palibotta 425 mijl
• en zo naar de monding van de Ganges waar hij in zee valt 638 mijl.”

Seleucus heeft blijkbaar munten geslagen tijdens zijn verblijf in India, omdat verschillende munten in zijn naam in de Indiase standaard staan en in India zijn opgegraven. Deze munten beschrijven hem als “Basileus” (“Koning”), wat een datum later dan 306 v. Chr. impliceert. Sommigen van hen noemen ook Seleucus in samenwerking met zijn zoon Antiochus als koning, wat ook zou betekenen dat er nog 293 v.Chr. geen Seleucidische munten werden geslagen in India daarna en bevestigen de omkering van grondgebied ten westen van de Indus naar Chandragupta.In 301 v.Chr. sloot hij zich aan bij Lysimachus in Klein-Azië en bij Ipsus viel Antigonus voor hun gezamenlijke macht. Een nieuwe verdeling van het rijk volgde, waardoor Seleucus toegevoegd aan Zijn Koninkrijk Syrië, en misschien sommige regio ‘ s van Klein-Azië.

In 300 B. C. E. na de dood van Apama trouwde Seleucus met Stratonice, dochter van Demetrius Poliorcetes. Seleucus had een dochter van Stratonice, die Phila heette. In 294 trouwde B. C. E. Stratonice met haar stiefzoon Antiochus. Seleucus zou het huwelijk op gang hebben gebracht nadat hij had ontdekt dat zijn zoon het gevaar liep te sterven van liefdesverdriet.Het bezit van Syrië gaf hem een opening naar de Middellandse Zee, en hij stichtte onmiddellijk de nieuwe stad Antiochië op de Orontes als zijn belangrijkste zetel van de regering. Seleucia op de Tigris bleef de hoofdstad van de oostelijke satrapieën. Ongeveer 293 V. Chr. hij installeerde zijn zoon Antiochus daar als onderkoning, de grote omvang van het rijk leek een dubbele regering te vereisen.

Zilveren Munt van Seleucus. In het Grieks staat ΒΑΣΙΛΕΩΣ ΣΕΛΕΥΚΟΥ (koning Seleucus).

de verovering van Demetrius in 285 v.Chr. droeg bij aan het prestige van Seleucus. De impopulariteit van Lysimachus na de moord op Agathocles gaf Seleucus een kans om zijn laatste rivaal te verwijderen. Zijn interventie in het Westen werd gevraagd door Ptolemaeus Keraunos, die na de troonsbestijging van zijn broer Ptolemaeus II (285 v.Chr.) eerst zijn toevlucht had gezocht bij Lysimachus en daarna bij Seleucus. De oorlog tussen Seleucus en Lysimachus brak uit en bij de beslissende slag bij Corupedium in Lydia viel Lysimachus (281 v.Chr.). Seleucus hield nu alle veroveringen van Alexander in zijn handen, behalve Egypte, en nam bezit van Macedonië en Thracië. Hij wilde Azië aan Antiochus overlaten en zich voor de rest van zijn dagen tevreden stellen met het Macedonische Koninkrijk in zijn oude grenzen. Hij was echter nauwelijks de Chersonezen binnengegaan toen hij werd vermoord door Ptolemaeus Keraunos nabij Lysimachia (281 v. Chr.).Stichter van steden

van Seleucus wordt gezegd dat “weinig prinsen ooit met zo’ n grote passie voor het bouwen van steden hebben geleefd. … Hij zou alle negen Seleucia ‘s, zestien Antiochen en zes Laodicea’ s hebben gebouwd.”Een van de steden gesticht door Seleucus I was Dura-Europeas, gebouwd om zijn eigen geboorteplaats te markeren. Dit is een belangrijke archeologische site; Romeinse, Griekse, Iraanse tempels, evenals een synagoge en een kerk getuigen allemaal van een bloeiende multiculturele samenleving.

bestuur, samenleving en religie

Seleucus beweerde afstamming van Apollo. Er is bewijs dat hij ook werd aanbeden als Zeus. Na zijn dood werd hij aanbeden als” goddelijk”, net als latere heersers van de dynastie. Later “reconstrueerde Antiochus I de hoofdtempel” gewijd aan de Babylonische goden Nabu (wijsheid, schrift) en Nanaia (zijn gemalin) in Borsippa. De godin werd vaak geïdentificeerd met Artemis. Edwards merkt op dat de Seleuciden veel meer respect hadden voor de lokale tempels, godheden en gebruiken dan eerder werd gedacht.”

vanwege de grootte van het Rijk werd het administratief onderverdeeld in verschillende vice-royalty ‘ s. De hoofden van deze” speciale commando ‘ s ” waren meestal leden van de keizerlijke familie. Het leger stelde zowel Grieken als niet-Grieken in dienst; de latere werden getrokken uit “regio’ s waarvan de sociale structuren betrokken waren en sterke oorlogszuchtige tradities aanmoedigden.”Seleucid ik nam het gebruik van olifanten uit India en had meer dan honderd in zijn cavalerie.Het huwelijk tussen etnische groepen was niet ongewoon, vooral in de steden. Seleucus deelde vrijwel zeker Alexander ‘ s visie op raciale eenheid en moedigde inter-huwelijk aan als een opstap naar het bereiken van één wereld, één natie, één culturele smeltkroes. Edwards et al. beargumenteer dat het Seleucidische rijk van een duidelijk “oosters” type was; de monarch was “heer van het land” terwijl de bevolking afhankelijk was van maar niet tot slaaf gemaakt” van de koning.

nalatenschap

net als de Ptolemeën in Egypte, paste de dynastie die zijn naam ontleende aan Seleucus I aspecten van de omliggende cultuur aan. Meer dan de Ptolemeën in Egypte echter, verdedigden zij ook de hellenistische cultuur en filosofie en pleegden soms excessen, waardoor de lokale bevolking werd vervreemd. Dit was vooral het geval onder Antiochus IV Epiphanes, die de Maccabeaanse opstand in een deel van het rijk uitlokte. Aan de andere kant pleitten ze ook voor culturele fusie. Ze gebruikten bijvoorbeeld de Babylonische kalender en namen deel aan Babylonische religieuze festivals, vooral in het Akitu Festival, Het Nieuwe Jaar. Toen de Ptolemeën de Egyptische ideologie van het koningschap overnamen, leenden de Seleuciden van Perzische Concepten. De Perzen, net als de Egyptenaren, zagen de koning als “goddelijk.”Er is enig bewijs dat zich een cultus ontwikkelde rond de Seleucidische heersers. De Seleuciden ” toonden vroomheid jegens inheemse goden.”Culturele uitwisseling was een tweerichtingsproces; de veroverde bevolking werd verwacht om aspecten van de Griekse cultuur te omarmen, maar de kolonisatoren omarmden ook aspecten van de cultuur van de gekoloniseerde.In het algemeen waren de Seleuciden verantwoordelijk voor een cultureel smeltplan, dat Alexander ‘ s ideeën over raciale eenheid erfde. Antiochië, gesticht door Seleucus I, werd een belangrijk centrum van het primitieve christendom, de zetel van een oud bisdom. De stad werd gebouwd om te lijken op Alexandrië. Het werd de hoofdstad van het rijk onder Antiochus I Soter. Het was in het voormalige Seleucidische Rijk dat moslims voor het eerst Grieks leren en, in de Islamitische academies van de achtste en negende eeuw. Griekse klassiekers werden in het Arabisch vertaald. Sommige van deze teksten vonden later hun weg naar Europese leerplaatsen via het Moorse Spanje, bijvoorbeeld, zozeer zelfs dat als verschillende scholen van denken zich ontwikkelden en tot de verlichting leidden, zij zich op talrijke culturen, waaronder sommige waarvan de identiteit is verduisterd. In de rijping van de mensheid in de richting van de bereidheid om te omarmen wat waarde heeft in elke cultuur, om alle kennis te zien als het patrimonium van het hele ras, en om het welzijn van iedereen te beschouwen als een gedeelde verantwoordelijkheid, hebben rijken die hebben geholpen om culturele bruggen te bouwen, zoals het Seleucidische Rijk, een centrale rol gespeeld.

Seleucidische dynastie Geboren: 358 B. C. E.; Overleden: 281 B. C. E.
Voorafgegaan door: Alexander IV, Koning van Azië	Seleucidische Koning 305-281 B. C. E.	Opgevolgd door: Antiochus I Soter

Opmerkingen

1. Grainger 1990, 2.
2. Appian, and Horace White trans. 1982. Appian, geschiedenis van Rome, de Syrische oorlogen 55. Cambridge, UK: Harvard University Press. Livius: artikelen over oude geschiedenis. Geraadpleegd Op 25 Februari 2009.
3. Strabo. 1906.
4. Strabo 15.2.1(9). Vertaald door H. C. Hamilton. Londen: George Bell & Sons. Geraadpleegd Op 5 Februari 2009. W. W. Tarn, 1951, the Greeks in Bactria and India. Cambridge, UK: the University Press, 100.
5. Pliny 1887, 50.
6. Alexander Bronnen. v, 6. Arrian Anabasis Book 5a. Geraadpleegd op 5 februari 2009. Arthur Wesley Helweg, 2004, Strangers in a not-so-strange land: Indian American immigrants in the global age. Casestudy ‘ s in culturele antropologie. (Belmont, CA: Wadsworth. ISBN 9780534613129), 17. “And Theophrastus says that some manufactures are of wonderous efficacy in such matters (to make people more amoureus). En Phylarchus bevestigt hem, door verwijzing naar een aantal van de geschenken die Sandrakottus, de koning van de Indianen, stuurde naar Seleucus; die zich als charmes zouden gedragen in het produceren van een prachtige mate van genegenheid, terwijl sommigen, integendeel, de liefde zouden verbannen.”(Athenaeus en Yonge 1854, 30)
7. Plinius 1847, 121. Hoofd Barclay, 1911, Coinage of Seleucus and Antiochus in India. Historia Numorum. Oxford, UK: Clarendon Press, 835. Geraadpleegd Op 25 Februari 2009.
8. Mahlon H. Smith, 1999, Antiochus I Soter. Historisch Bronboek. Geraadpleegd Op 25 Februari 2009. William John Conybeare and J. S. Howson, 1896, The life and epistles of St. Paul. (London, UK: Longmans, Green. ISBN 9780790516431), 101.
9. Edwards 2005, 97
10. Dirven 1999, 122.
11. Dirven 1999, 136.
12. Edwards 2005, 217.
13. Edwards 2005, 184.
14. Edwards 2005, 190.
15. Edwards. 2005, 191.
16. Edwards 2005, 217-218.
17. Dirven 1999, 135.
18. Wilson 2006, 480.

• Athenaeus en Charles Duke Yonge. 1854. De Deipnosophists, of, banket van de geleerden van Athenaeus. London, UK: Henry G. Bohn.
• Bar-Kochva, Bezalel. 1976. Het Seleucidische Leger: Organisatie en tactiek in de grote campagnes. Cambridge Classical Studies. Cambridge, UK: Cambridge University Press. ISBN 9780521206679.
• Dirven, Lucinda. 1999. The Palmyrenes of Dura-Europos: A Study of Religious Interaction in Roman Syria. Godsdiensten in de Grieks-Romeinse wereld, V. 138. Boston, MA: Brill. ISBN 9789004115897.Edwards, Iorwerth Eiddon Stephen, F. W. Walbank, John Boardman, A. E. Astin, M. W. Frederiksen, R. M. Ogilvie. 2005. The Cambridge Ancient History Pt. 1. De Hellenistische Wereld. Cambridge, UK: Cambridge Univ. Druk. ISBN 9780521234450.
• Grainger, John D. 1990. Seleukos Nikator: de bouw van een Hellenistisch Koninkrijk. London, UK: Routledge. ISBN 9780415047012.
• Pliny, and Philemon Holland. 1847. Pliny ‘ s natuurlijke geschiedenis. In 37 boeken. London, UK: gedrukt voor de Club door G. Barclay.
• Pliny, John Bostock en Henry T. Riley. 1887. De natuurlijke geschiedenis van Plinius. Bohn ‘ s klassieke bibliotheek. London, UK: G. Bell.
• Wilson, Nigel Guy. 2006. Encyclopedie van het oude Griekenland. New York, NY: Routledge. ISBN 9780415973342.

dit artikel bevat de tekst uit de elfde editie van de Encyclopædia Britannica, een publicatie die nu in het publieke domein is.

Credits

New World Encyclopedia schrijvers en redacteuren herschreven en voltooiden het Wikipedia-artikel in overeenstemming met de New World Encyclopedia standards. Dit artikel houdt zich aan de voorwaarden van de Creative Commons CC-by-sa 3.0 Licentie (CC-by-sa), die kunnen worden gebruikt en verspreid met de juiste naamsvermelding. Krediet is verschuldigd onder de voorwaarden van deze licentie die kan verwijzen naar zowel de New World Encyclopedia bijdragers en de onbaatzuchtige vrijwilligers bijdragers van de Wikimedia Foundation. Om dit artikel te citeren Klik hier voor een lijst van aanvaardbare citing formaten.De geschiedenis van eerdere bijdragen van Wikipedianen is hier toegankelijk voor onderzoekers:

• seleucus_i_nicator history

de geschiedenis van dit artikel sinds het werd geïmporteerd in de nieuwe wereld encyclopedie:

• History of “Seleucus I Nicator”

opmerking: Er kunnen beperkingen gelden voor het gebruik van individuele afbeeldingen die afzonderlijk gelicentieerd zijn.