ik vind het nodig om te zeggen dat — hoewel plastic goed voor ons werkte — de levensduur kort was. Na een lange, hete zomer en een paar harde herfstvorsten, viel de kas vrijwel uiteen en — toen we probeerden een vel film op te rollen voor opslag en het brak, brak, brak, en blies over twee zijden van de berg — we wisten dat glas voor ons was. We hadden waarschijnlijk beter voor het materiaal kunnen zorgen, en ik ben me ervan bewust dat onderzoekers voortdurend proberen om meer resistente, duurzamere kunststoffen te ontwikkelen. Zoals het is, echter, het materiaal is te duur, te moeilijk om weg te gooien, en over het algemeen te veel van een luxe (en hoe dan ook, we waren nooit echt blij met het gebruik van zo veel van een op aardolie gebaseerde product).
naast de twee plastic schuilplaatsen werden in het eerste jaar zes tijdelijke en vier permanente gebouwen op ons land gebouwd. In verschillende gevallen leek het de moeite waard om te beginnen met het graven van een gat ergens van 2 tot 4 voet diep, en om het gebouw rond de dug–out gebied op te richten. De muur van het gat werd vervolgens bekleed met rots of hout, en we gingen naar een vloer van hard–verpakt Vuil, rots, multiplex, dennen puncheons, of stro (mijn favoriet) te maken. Dit bespaarde ons de kosten van materiaal voor vloerbalken, ondervloeren, en soms hoofdvloeren — plus een deel van de wanden — en elimineerde ook een aantal isolatieproblemen. Als je dezelfde methode probeert, zorg er dan voor dat je je gat niet graaft in de oever van een rivier of in een natuurlijke kom of trog waar water zich waarschijnlijk zal verzamelen (of je vindt jezelf met een overdekt zwembad elk voorjaar).
onze volgende bouwontdekking kwam kort nadat een houtkapbedrijf de andere kant van onze berg afslachtte, waardoor voor 10 jaar aan voorgesneden brandhout en grondstoffen overbleef: palen, zo ontdekten we, werken in de meeste gevallen net zo goed als planken of hout. Toen ik een vlak oppervlak nodig had op een van de houten, slaagde ik erin bijna perfecte pasvormen door te schaven, adzing, of axing uit wat ik wilde . . . boomstammen dienden uiteindelijk als muren en daken, deuren en kozijnen, meubels, Planken en al het andere. Gepeld en goed gekruid, palen hebben een zeer speciale schoonheid die sommigen primitief of primitief zou noemen en anderen natuurlijk. In ieder geval — nogmaals-had ik weinig keus: ik gebruikte wat beschikbaar was.
met al deze activiteiten, duurde het even voordat ik een ongelukkige ontwikkeling onder mijn neus herkende. Geloof je een bevolkingsprobleem?
dit avontuur begon, zoals u zich zult herinneren, met alleen mijn partner, mijn familie, mijn broer en zijn vrouw . . . en dat was zo groot als we ooit van plan waren de groep te zijn. Ik had in genoeg communes gewoond om op ze neer te zitten. Gemeenschap was wat ik in gedachten had, en drie huishoudens waren prima om te beginnen.
precies waar het idee verkeerd ging Weet ik niet zeker . . . maar voordat de zomer was gekomen, begonnen vrienden. En dan Vrienden van vrienden. En bezoeken strekten zich uit tot weken.
ik had het over het algemeen te druk om het op te merken. . . tot de dag van juni, toen ik nam een neus telling en vond 26 “vrienden” wonen in lean-tos, tenten, boomhutten, slaapzakken, en grotten! Ik riep onmiddellijk een vergadering bijeen en vroeg om een onmiddellijke verspreiding in de omliggende nationale bossen. Daar waren de recreatiegebieden immers voor.
uiteraard waren de meest consciëntieuze bezoekers — degenen die altijd de eerste waren geweest die een handje hielpen wanneer dat nodig was — ook de eersten die vertrokken. Dat liet me achter met meer dan een dozijn onverantwoordelijke individuen die niet eens een hint konden begrijpen. De hele reis was een super drain, de enige grote fout die we het hele jaar hebben gemaakt. Als je slim bent, zal het je niet overkomen (tenzij je zo wilt leven).
het vertrek van onze overtollige mensen liet ons vrij om verder te gaan met de serieuze zaken van “het leggen in” voedsel . . . en we brachten het grootste deel van de zomer en herfst door met het kweken en oogsten van een goede voorraad en het wegzakkenvoor de winter.
tijdens het proces leerden we veel over tuinieren in de strenge omstandigheden van ons gebied. Bijvoorbeeld — omdat de zomers hier vroeg of laat altijd stof worden — experimenteerde ik met stofwolken en genoot ik behoorlijk van succes. De truc lijkt te zijn om vrij diep te till voor het planten om diepe penetratie van wortels, lucht en water mogelijk te maken, en om zwaar en vaak te cultiveren als de zomer verder gaat om het vuil los te houden en het onkruid naar beneden. Terwijl de omringende bodems (waar het oppervlak niet was gebroken) waren soms droog tot een diepte o? meer dan een Voet, ik hoefde nooit dieper dan 2 centimeter te gaan om donkere, vochtige aarde te vinden waar ik de bovenste laag los had gehouden en goed werkte. Dit gold zelfs op plaatsen waar ik niet kunstmatig water had gegeven (en onze regenval hier wordt verondersteld om gemiddeld slechts 11-1/2 inch per jaar).
trouwens, hier is een tip voor degenen onder u die levende voorraad houden en genoeg ruimte hebben voor twee tuingebieden: probeer beide percelen af te schermen, uw gewassen op de ene te kweken en uw dieren op de andere te verzamelen. Draai vervolgens elk jaar de pen en de tuin om. Het enige nadeel van dit systeem is dat vaste planten en zaadplanten moeten worden gevestigd in een derde patch.De noodzaak leidde tot een aantal praktijken die waarschijnlijk niet zouden worden goedgekeurd door landbouwdeskundigen. Toen het tijd was om onze granen te oogsten, bijvoorbeeld, was ik niet beschikbaar (Ik was appels aan het plukken) en ook geen combine . . . dus mijn zoon maaide alle velden-als voor hooi–met een paard getrokken John Deere No.4 cyclus maaier, harkte het stro met de hand, en trok het in een kar (ook getrokken door paarden) naar onze stapelruimte. Natuurlijk, veel van de hoofden werden gebroken in het proces en het graan verspreid over de grond . . . maar in plaats van me slecht te voelen over het afval, besloot ik om de velden gezaaid tot een groene mest gewas voor het volgende jaar te overwegen. Dienovereenkomstig ging ik licht over de grond met een EG en liet het daarbij.
een belangrijke voedselbron was een gewas dat we niet verbouwden of betaalden: ongewenst fruit uit de boomgaard. Shoppers, om een of andere reden, de voorkeur aan heerlijke appels aan de oude favorieten die zo goed te houden in de wortelkelders, en veel lokale boomgaarden kweken traditionele rassen voor bestuiving doeleinden en laat ze rot op de bomen. Wanneer we reisden naar de stad — dat was niet vaak-stopten we bij boerderij en boomgaard huizen om te vragen over mogelijke pluspunten, en verzamelde tal van Johnnies, Macs, en Wijntaps. We informeerden ook naar abrikozen die we ongepikt zagen nadat het seizoen voorbij had moeten zijn, en eindigden met het inblikken van 160 liter . . . allemaal vrij.
over uitstapjes naar de stad gesproken . . . onze boerderij is 35 mijl van de dichtstbijzijnde nederzetting, en — hoewel ik hoopte te hebben trekpaarden binnenkort — ik een formulier ingediend bij de Federal Energy Bureau vroeg in ons avontuur en kreeg toestemming om benzine groothandel te kopen in 55–gallon vaten met een besparing van 10¢ per gallon. Op dat moment was er een limiet op de hoeveelheid brandstof die jaarlijks op deze manier kon worden gekocht, maar ik geloof dat de beperking is opgeheven (samen met het indienen van de aanvraag). Bekijk de mogelijkheid bij u in de buurt, en — als de voorraden weer kort worden — vergeet niet dat landbouwvoertuigen een hoge prioriteit hebben. (De voorzitter van de lokale Oil jobbers’ association informeert me dat op dit moment iedereen kan kopen benzine groothandel. Hij voegt er echter aan toe dat de meeste groothandelaren op dit gebied zich niet kunnen veroorloven om de door de gemiddelde kleine boerderij benodigde hoeveelheden te leveren, en de kosten en het risico van transport door de klant — plus morsen en verdamping in de handling — gedeeltelijk compenseren de besparingen. Hij herinnert ook eigenaren van landbouwvoertuig dat ze kunnen indienen voor een belastingvermindering op benzine gebruikt buiten de snelweg. — MOEDER.)
ondertussen was het jaar begonnen en was het tijd om mijn vrouw weg te wrikken van het open vuur waar ze elke maaltijd — drie per dag — had gekookt voor een gezin van vijf in de afgelopen acht maanden. Ze leerde veel in het proces: om gietijzer of emaille gebruiksvoorwerpen alleen te gebruiken, bijvoorbeeld, en om te koken over kolen, niet vlammen (wat betekende dat — in plaats van cordwood — we konden stokken, takken en restjes links van een 40–jarige houtkap operatie verbranden). Onze maaltijden omvatten alles onder de zon — van soepen, stoofschotels, gestoomde groenten en stoofschotels tot gistbroden, taarten, taarten en koekjes — en de hoofdkok raakte zo betrokken bij het werken over het open vuur dat ik haar niet kon krijgen om naar binnen te gaan tot net voor de eerste sneeuwval in het midden van November!
er is een oude bugaboo over winters in het hoge Noorden . . . en het is waar dat je je hoofd bij elkaar moet hebben om er met succes doorheen te komen, maar dat is ongeveer zover als de ontbering gaat. Een bewijs hiervan is dat we onze pool–and–canvas shelter (met enkele verbeteringen natuurlijk) perfect geschikt vonden voor gebruik het hele jaar door. Toen het koude seizoen over ons heen begon te zweven, vergrootte ik het raamwerk van de structuur om een oppervlakte van 400 vierkante meter te dekken. Daarna heb ik de canvas bekleding geïsoleerd met karton, verplaatst in de luie stoel en tuimelaar . . . en bouwde pool planken, meubels en stapelbedden. Binnen een week was onze “tent” het gezelligste huis in de vallei. Met al onze ingeblikte fruit, potten en flessen voedsel en kruiden, zakken en zakken granen, zaden, noten en bonen, ons huis zag eruit als een kleine landelijke winkel en we nooit niet nagelaten om complimenten te krijgen van de bezoekers.
tegen die tijd noemden zelfs onze beste vrienden ons gek. De meesten van hen verlieten de vallei lang voordat zelfs het kleinste voorproefje van wind en sneeuw het platteland licht had afgestoft. Elk hardnekkig geloof in mijn gezond verstand werd vernietigd door het feit dat — terwijl ze zich terugtrokken — ik nog steeds water aan het vervoeren was, 25 liter per keer, op een rodelbaan van een kwart mijl afstand (een kwestie van 20 minuten of zo per dag). Het brandhout, dat ik geheel met de hand sneed, moest ongeveer dezelfde afstand worden gesleept — door de paarden indien mogelijk — en die klus duurde nog een uur of meer per dag.
nu moet ik toegeven dat het binnenbrengen van het hout zeker vermoeiend werd, en dit jaar doe ik een poging om minstens de helft van mijn wintervoorraad van tevoren in te krijgen, zodat het werk niet elke ochtend boven mijn hoofd hangt. Vroeg of laat moet ik nog wat brandstof besparen, maar dat is prima, want ik werk graag buiten, zelfs bij koud weer. Toch, een lokale oldtimer had gelijk toen hij me vertelde dat iedereen die al zijn hout in voordat de eerste sneeuw had moest een “weekend Houthakker”. Ik ben het met hem eens dat — mits je in een soort bos woont — het verhaal van de oude wijven over het nodig hebben van een voorraad van 7 tot 10 koorden om te overleven onzin is.In mijn ogen was de winter de rustigste tijd van het jaar, hoewel ik het grootste deel van dat seizoen buitenshuis werkte bij temperaturen onder het vriespunt . . . en soms onder nul! (Ik leerde al snel geen leer te dragen overal op mijn persoon, omdat het altijd bevroor en deed niets om me warm te houden.) Mijn dagen werden genomen met het schillen van veel logs voor toekomstig gebruik en het bouwen van een hele tack en gereedschap schuur.
midden januari, toen de temperatuur tot 20 onder nul dook, kroop mijn familie warm en gezellig in onze schuilplaats. We glimlachten als we dachten aan al onze vrienden die de Vallei hadden verlaten voor de veiligheid van het leven met hun ouders, op het werk, of op school. Voor ons was de wetenschap dat we een huis hadden en er waren alle veiligheid die we wilden.
dat is alles voor nu. Misschien kan ik later iedereen vertellen hoe het voor de tweede keer gegaan is.