een van de vele iconische scènes in Breakfast at Tiffany ‘ s is wanneer Paul Varjak zichzelf wegrukt van zijn typemachine bij het horen van het tokkelen van een gitaar van zijn beneden buurman Holly Golightly. Normaal gekleed naar de negens, dit typisch New York party meisje wordt gezien neergestreken op een vensterbank, neer in een sweatshirt en jeans met een handdoek gewikkeld om haar hoofd, het stelen van een contemplatieve moment voor zichzelf als ze croons “Moon River.”Er was een regel van dat lied dat alleen maar opviel omdat ik geen idee had wat het betekende:” My huckleberry friend.”Jarenlang hing het in mijn gedachten. Ik zocht Paul Varjak ‘ s relatie met Holly Golightly naar het antwoord. Hun was een Wederzijdse aanbidding doorspekt met onschuldige flirt; er was een zekere speelsheid die hen bevrijdde van vrienden noch minnaars te zijn. Wat er tussen hen was, stond open voor interpretatie. Het was buiten definitie.
iedereen zou op een gegeven moment een huckleberry-vriend moeten hebben. Het is een ervaring die je leven met magie overspoelt zolang het duurt, of het nu voor een paar weken of een paar jaar is. De nawerkingen duren echter veel, veel langer. Ik ontmoette mijn huckleberry vriend aan het einde van een diner uptown in 2008. Hij stelde zich voor toen ik wegging. Zijn ogen bevatten grote, blauwe zwevende bollen die tegelijk engelachtig en goddeloos waren. Hoewel we elkaar nooit eerder hadden ontmoet, voelde ik een merkwaardige verwantschap met hem. Hij begon me uit te nodigen in zijn appartement, gewoon om te praten tijdens thee of cocktails. Ik voelde me altijd erg onzeker dat ik niet interessant genoeg was voor hem om me als vriend te willen, maar de uitnodigingen bleven toch komen. Zijn smaakvol ingerichte studio-appartement was meer een privé-salon waar hij de mensen kon ontvangen die hij leuk vond–en hij was niet dol op veel mensen. Hij serveerde zijn thee en cocktails op een zilveren dienblad met goed porselein en glaswerk. De thee was altijd of losse jasmijn theebladeren uit Chinatown of een zakje Lipton thee; de cocktails werden gemaakt van oude, lang verloren cocktailrecepten die hij op een notitieblok had gekrabbeld. Hij had onmiskenbaar goede smaak en was meer dan blij om zijn mening te geven op een bepaald moment. Hij overtuigde me dat witte jeans het hele jaar door chique waren en dat ik soms binnen voor de lol een zonnebril met voorgeschreven lenzen moest dragen.
In het begin had ik hem afgeschreven als een van die flikkerende, fantastische mensen die zeggen “Laten we iets doen” en nooit doen, maar hij bewees me ongelijk. Hij was betrouwbaar beschikbaar waardoor we rituelen konden ontwikkelen rondom elkaars gezelschap. Hij zou me ontmoeten bij Citarella om me gezelschap te houden terwijl ik boodschappen deed. We hadden dim sum lunches in Chinatown op willekeurige doordeweekse middagen en bestelden elke keer dezelfde gerechten. ‘S zondags wandelden we door de buurt en vulden de middag af met een aardbeienijs sundae bij Lexington Candy Shop. Bij hem werd elk moment gekristalliseerd in een charme.
jaren geleden, na een bijzonder verhitte ruzie met een ex die me in tranen achterliet, belde ik hem omdat hij me altijd kon opvrolijken. Hij nodigde me uit in zijn appartement voor een beetje thee en sympathie. Ik maakte de wandeling langs Park Avenue die winter ‘ s avond, met een grote vossenbont hoed op mijn hoofd, geklemd de voorkant van een oversized grijze wollen jas gesloten met een Handschoenen hand. Mijn neus, roze, mijn ogen, gezwollen. Crashen in zijn bank, nog steeds overstuur, vertelde ik het argument met verbijstering en verwarring als hij goot warm water in een paar gemengde matched theekopjes. Hij haalde een kleine, doorzichtige plastic Dessertdoos uit zijn koelkastje. “Ik kocht je een stukje pompoen cheesecake omdat meisjes van snoep houden,” zei hij met een schouderophalen. Hij sneed de wig doormidden en plaatste mijn helft op een plaat met zebrapatroon met een rode rand. Die nacht besloot hij dat de ultieme pick-me-up was om te gaan dansen in Beatrice Inn, de louche onderaardse West Village hot spot die sindsdien door de autoriteiten is gesloten. We haastten de trap af en duwden ons een weg door de donkere drukke kamer. Met onze drankjes in de hand, leidde hij me naar de zwart-wit geblokte dansvloer waar we de hele nacht dansten, schouders borstelen met iedereen om ons heen. Toen veranderde de toon. Ik herkende de openingsnoten en de beat. Het was meer dan dit van Roxy Music.”
ik voelde toen dat er geen manier was om het te weten… “We have to dance to this song,” zei hij, terwijl hij zijn baseball cap naar achteren draaide en zijn hand uitstak. Wil je met me dansen?”
het was een slow-dance. Onze gezichten waren dichtbij, maar keken weg van elkaar. De rest van de kamer vervaagde. Welk jaar is dit? Waar zijn we? Wat gebeurt er? Ik dacht dat zulke momenten alleen in films gebeurden. Het voelde alsof ik verliefd werd, maar opeens wist ik niet meer wat liefde was. Ik dacht dat we zouden zoenen, maar dat deden we niet, toen het liedje eindigde, stapten we in een taxi naar de stad. Ik zette hem af op Park Avenue en reed de rest van de weg terug naar mijn appartement. Toen Kerstmis weken later rondrolde, vroeg hij me hem te ontmoeten op Union Square voor de lunch. Hij had een gave voor me. Het was gewikkeld in bruin papier met een jager groen lint. Daarmee gaf hij me een kleine witte envelop verzegeld met een rommelige kleine blob van rode was. “Doe het nu niet open, “drong hij aan,” het is gênant.”Ik stak het in mijn tas en we gingen lunchen zoals gewoonlijk. Toen ik thuiskwam, opende Ik the gift, een CD, The Best of Roxy Music. Het tweede nummer was “More Than This.”Op de kaart stond:
tot en met J:
Dit is het enige cadeau dat ik dit jaar heb gekocht dat enige betekenis heeft.
x E