Chrysler TV-8
po drugiej wojnie światowej Amerykanie nie mogli osiedlić się na idei wiecznego pokoju na świecie, więc wyścig o innowacyjną technologię wojskową rozpoczął się jeszcze przed zimną wojną. Ponieważ Rosjanie zajmowali tak dużo ziemi, posiadali więc wiele zasobów, mieli wielkie możliwości (zwłaszcza z naukowego punktu widzenia). W 1950 roku Amerykanie wymyślili koncepcję, która byłaby dziś znana jako ostateczna broń, gdyby zawiodła.
projekt czołgu rozpoczął się z pewnymi problemami, z jakimi borykała się armia USA podczas ii Wojny Światowej. Chcieli bardziej wydajnego pojazdu opancerzonego, który wyrzuciłby przez okno konieczność rozmieszczenia dużej liczby żołnierzy. Jednocześnie chcieli czołgu, który byłby lżejszy, jednak zachowali swoją nazwę jako czołg ciężki, którego nie da się tak łatwo przebić.
wreszcie pomysł był na maszynę, która nie musiałaby się zatrzymywać na nic poza koniecznością większej ilości amunicji. To dlatego chcieli zasilać czołg przy użyciu zasobów jądrowych, aby nigdy nie trzeba było tankować za co najmniej 10 lat.
była to bardzo interesująca koncepcja, ponieważ cała wieża czołgu miała być kadłubem czołgu. Pomysłowa, zakrzywiona konstrukcja nie tylko uczyniłaby działo bardziej bezpiecznym, ale jednocześnie uniemożliwiłaby penetrację czołgu od przodu.
Ogromna zakrzywiona wieża nie została zaprojektowana tylko po to, aby rykoszetować pociski od wrogów, ale także aby oferować jej możliwości amfibii. Mając to na uwadze, czołg miał być rozmieszczony praktycznie wszędzie, a nawet przeciwko krążownikom i mniejszym okrętom. Dużym plusem tego pomysłu byłby silnik jądrowy, który pozwoliłby czołgowi na bardzo długi dystans bez obaw o to, że kiedykolwiek zabraknie mocy.
w tym przypadku ciężar czołgu musiał być bardzo dobrze wyważony, ponieważ masa wieży wynosiła około 15 ton, a podwozia prawie 10 ton, co daje w sumie 25 ton, co jest dość lekkie jak na czołg ciężki. Kolejną bardzo istotną częścią czołgu było działo 90 mm (T208) z automatycznym ładowaniem, które było możliwe dzięki mocy oferowanej przez silnik jądrowy.
jeśli chodzi o broń drugorzędną, czołg był wyposażony w jeden karabin maszynowy kalibru 50 i dwa karabiny maszynowe kalibru 30. 50 cal. był na szczycie działa wieży, które miało być obsługiwane przez dowódcę czołgu i dwa 30 cal. obsługiwany przez kierowcę i mechanika.
dzięki możliwości bycia również czołgiem amfibijnym, byłby to pojazd opancerzony następnej generacji w postmodernistycznej wojnie wojskowej. Po 2 latach projektowania prototyp został zbudowany jednak była poważna wada, która była zaskakująco nie zauważona przez konstruktorów, a także projektantów czołgu w tym czasie, który jest również czołgiem małej bomby atomowej.
to prawda, że czołg mógł nawet Rykoszetować salwę 300 mm z przedniej wieży pod odpowiednim kątem, jednak z tyłu historia była inna. Tylny pancerz przedstawiał się jako Stal o grubości 200 mm, ponieważ miał chronić silnik jądrowy. Ponieważ powierzchnia jest płaska z tyłu, istnieje większa szansa na penetrację przy użyciu prawego naboju.
po uszkodzeniu silnika jądrowego, mała bomba atomowa zdetonowałaby większość, jeśli nie wszystkie jednostki przyjazne i wrogie. Pojawiły się spekulacje, że czołg faktycznie jest odporny na promieniowanie, jednak nie znaleziono żadnych dokumentów uzasadniających to stwierdzenie.
po odkryciu tej wielkiej wady czołgu prototyp nigdy nie został przetestowany, a projekt zarzucono. Jedną z ważnych rzeczy, które musimy zabrać z tej koncepcji, jest pomysłowość projektu, a także innowacyjne możliwości dla 1950 roku.
