Charles Dickens powiedział kiedyś słynnie: „nie ma na świecie nic tak nieodparcie zaraźliwego jak śmiech” i nie mogliśmy się bardziej zgodzić. Każdy z nas był w jednej z tych sytuacji, kiedy człowiek śmieje się histerycznie bez wyraźnego powodu, powodując reakcję łańcuchową śmiechu, która wpływa na resztę grupy. Epidemia śmiechu może brzmieć jak miłe, radosne wydarzenie, ale w rzeczywistości nie jest to żart; może szybko przerodzić się w ciężką chorobę.
mimo, że śmiech jest uważany za naturalną formę medycyny i był używany jako narzędzie terapeutyczne od wielu lat, są w nim negatywne aspekty. Nadmierny śmiech może prowadzić do katapleksji, nieprzyjemnych zaklęć śmiechu i skrajnego uniesienia.
najsłynniejszy przykład epidemii śmiechu miał miejsce w 1962 roku w Tanzanii (wówczas Tanganika). Zaczęło się od niewinnego chichotu między dwiema dziewczynkami w szkole z internatem we wsi Kashasza. Szybko przerodziło się to w histeryczny śmiech, który rozprzestrzenił się jak pożar w całej szkole, dotykając 95 ze 159 uczniów. Pracownicy dydaktyczni nie byli jednak dotknięci śmiechem, ale stwierdzili, że praca w tych warunkach jest niemożliwa, więc szkołę zmuszono do zamknięcia kilka miesięcy później. To dziwne zjawisko rozprzestrzeniło się na 14 szkół i dotknęło ponad 1000 osób. Epidemia śmiechu trwała od sześciu miesięcy do półtora roku.
village-in-Tanzania
Christian F. Hempelmannof Texas A&M University przeprowadził szeroko zakrojone badania nad tym incydentem, wyjaśnił, jak to dziwne zachowanie się rozprzestrzeniło: „ludzie biorą to za wartość nominalną. Jedna osoba się śmieje, druga się śmieje, a potem rozprzestrzenia się jak lawina. Kiedy rodzice odebrali dzieci ze szkoły, zaczęli się śmiać. Następnie rozprzestrzenił się na inne wsie i tak dalej. W zależności od tego, gdzie się o tym czyta, epidemia śmiechu trwała od sześciu miesięcy do półtora roku.”
śmiech jest obciążeniem oddychania; człowiek nie może się śmiać dłużej niż 20 sekund. Tak więc, wydaje się po prostu niemożliwe, aby jedna osoba śmiała się przez cały rok bez przerwy, zostawiając w spokoju całą populację, co czyni to zjawisko bardziej mylącym. Co właściwie wydarzyło się w Tangiance w 1962 roku?
Hempelemann twierdzi, że zjawisko to nie miało nic wspólnego z humorem, ponieważ ludzie wykazywali objawy związane z lękiem, od wysypki, przez ból, po omdlenia i czasami problemy z oddychaniem. Śmiech był tylko jednym z objawów. Zjawisko trwało jeden rok, ale zamiast stale występowało w nawrotach. To, co się stało, to masowa histeria, która zwykle występuje wśród osób doświadczających przewlekłego stresu .
laughing-epidemic-Photo Credit
Hempelmann wyjaśnił, że „teraz nazywamy to masową chorobą psychogenną (MPI). To jest psychogenne, co oznacza, że wszystko jest w umysłach ludzi, którzy wykazali objawy. To nie jest spowodowane przez element środowiska, jak zatrucie pokarmowe lub toksyny. Istnieje podstawowy wspólny czynnik stresu w populacji. Zwykle występuje w grupie ludzi, którzy nie mają dużej mocy. MPI jest ostatecznością dla osób o niskim statusie. To łatwy sposób, aby wyrazić, że coś jest nie tak. Może dlatego coraz częściej kojarzy się z kobietami.”
chociaż Tangyanka jest teraz zamknięta i nie ma żadnych przydatnych zapisów do dalszych badań, podobne wydarzenie psychologiczne ma miejsce co tydzień na całym świecie.