Seleucus i Nicator

Seleucus i Nicator
założyciel imperium Seleucydów
Popiersie Seleucus I
panowanie	305 p. n. e. – 281 p. n. e.
Koronacja	305 p. n. e., Seleucja
urodzony	358 p. n. e.
	Orestis, Macedonia
zmarł	281 p. n. e. (w wieku 77)
	Lysimachia, Tracja
poprzednik	Aleksander IV macedoński
następca	Antioch I Soter
ojciec	Antioch
Matka	Laodice

Seleucus i (nazwisko od późniejszych pokoleń Nicator, Grecki: Σέλευκος Νικάτωρ (Seleucus Victor) (ok. 358 p. n. e.–281 p. n. e.), był macedońskim oficerem Aleksandra Wielkiego. W wojnach diadochów, które miały miejsce po śmierci Aleksandra, Seleucydzi założyli dynastię Seleucydów i Imperium Seleucydów. Jego królestwo było jednym z ostatnich przejęć dawnego imperium Aleksandra pod panowanie Rzymskie. Przetrwali oni w Egipcie Królestwo Ptolemejskie dopiero o około 34 lata. Jako wielki budowniczy miast, kilka Fundacji Seleucusa wniosło znaczący wkład kulturalny i intelektualny w sumę ludzkiej wiedzy. Miasto zbudowane dla uczczenia jego własnych narodzin, Dura Europis jest zarówno ważnym ośrodkiem archeologicznym, jak i świadectwem wielokulturowej żywotności społeczeństwa Seleucydów.

z jednej strony oczekiwano, że podbite populacje obejmą aspekty kultury greckiej. Z drugiej strony kolonizatorzy objęli również aspekty kultury skolonizowanej. Niektóre bóstwa babilońskie połączyły się ze swoimi greckimi odpowiednikami, podczas gdy różne religie były praktykowane równolegle, co przez większą część czasu było klimatem wzajemnego szacunku. Pomimo ekscesów Antiocha IV Epifanesa, jego ósmego władcy, Imperium założone przez Seleuca i Nikatora, wraz z innymi, które przyczyniły się do budowania pomostów kulturowych, odegrało kluczową rolę w dojrzewaniu ludzkości w kierunku gotowości do przyjęcia tego, co ma wartość w każdej kulturze, postrzegania całej wiedzy jako dziedzictwa wszystkich i traktowania dobra wszystkich jako wspólnej odpowiedzialności.

Wczesna kariera i awans do władzy

Moneta Seleucus i Nicator.

Seleucus był synem Antiocha z Orestis, jednego z generałów Filipa i z Laodyki. Wiosną 334 p. n. e., jako młody człowiek około 23 lat, towarzyszył Aleksandrowi w Azji. W czasie kampanii indyjskich rozpoczynających się pod koniec 327 r.p. n. e. został dowódcą elitarnego Korpusu Piechoty w armii macedońskiej, „noszących Tarcze” (Hypaspistai), znanego później jako „srebrne tarcze.”Zabrał także swoją przyszłą żonę, Perską księżniczkę Apamę, ze sobą do Indii jako swoją kochankę, gdzie urodziła jego bękarta najstarszego syna Antiocha (325 p. n. e.), późniejszego Antiocha. Podczas Wielkiej ceremonii ślubnej w Susie wiosną 324 p. n. e.Seleucus formalnie poślubił Apamę, a później urodziła mu co najmniej dwie prawowite córki, Laodike i Apamę. Po śmierci Aleksandra, gdy inni wyżsi oficerowie macedońscy masowo rozładowywali „żony Susy”, Seleucus był jednym z niewielu, którzy go zatrzymali, a Apama pozostała jego małżonką, a później królową do końca życia.

kiedy latem 323 p. n. e. doszło do reorganizacji Wielkiego Dominium macedońskiego. Seleucus został mianowany pierwszym lub nadwornym chiliarchem, co uczyniło go starszym oficerem w armii królewskiej po Regencie i głównodowodzącym Perdiccasie. Następnie Seleucus brał udział w zabójstwie Perdiccasa podczas nieudanej inwazji na Egipt W 320 p. n. e.

podczas drugiego rozbioru, w Triparadisus (321 p. n. e.), Seleucus otrzymał rząd Babilońskiego satrapii. W 316 r.p. n. e., gdy Antygon stał się panem wschodnich prowincji, Seleucus poczuł się zagrożony i uciekł do Egiptu. W wojnie, która nastąpiła między Antygonem a innymi wodzami macedońskimi, Seleucus aktywnie współpracował z Ptolemeuszem i dowodził egipskimi eskadrami na Morzu Egejskim.

zwycięstwo Ptolemeusza w bitwie pod gazą w 312 p. n. e.otworzyło Seleukos drogę do powrotu na wschód. Jego powrót do Babilonu został później oficjalnie uznany za Początek Imperium Seleucydów, a rok ten za pierwszy z ery Seleucydów. Mistrz Babilonii, Seleucus natychmiast przystąpił do wyrwania sąsiednich prowincji Persji, Susiany i mediów z nominatów Antygona. Najazdy na Babilonię przeprowadzone w 311 r.p. n. e. przez Demetriusza, syna Antygona, i przez samego Antygona w 311/310 (wojna Babilońska), nie wpłynęły poważnie na postępy Seleucusa. W ciągu dziewięciu lat (311-302 p. n. e.), gdy Antygon był okupowany na zachodzie, Seleucus sprowadził pod swoją władzę całą wschodnią część imperium Aleksandra aż do rzek Jaxartes i Indus.

w 305 p. n. e., po wymarciu starej linii królewskiej Macedonii, Seleucus, podobnie jak pozostali czterej główni wodzowie macedońscy, przyjął tytuł i styl basileusa (króla). Założył Seleucję na tygrysie jako swoją stolicę.

ustanowienie państwa Seleucydów

Indie

W roku 305 p. n. e. Seleucus i Nicator udał się do Indii i najwyraźniej zajął terytorium aż do Indusu, a ostatecznie prowadził wojnę z cesarzem Mauryi Chandraguptą Maurią:

zawsze czekając na sąsiednie narody, silny w zbrojach i przekonujący w Radzie, zdobył Mezopotamię, Armenię, Kapadocję Seleucydów, Persis, partię, Baktrię, Arabię, Tapourię, Sogdię, Arachosię, Hyrkanię i inne sąsiednie ludy, które zostały opanowane przez Aleksandra, aż do rzeki Indus, tak że granice jego imperium były najbardziej rozległe w Azji po tym, jak Aleksander. Cały region od Frygii po Indus podlegał Seleucowi. Przekroczył Indus i prowadził wojnę z Sandrocottus, królem Indian, którzy mieszkali nad brzegiem tego strumienia, dopóki nie doszli do porozumienia i nie zawarli związku małżeńskiego.

jak zauważa większość historyków, Seleucus wydaje się słabo radzić sobie, ponieważ nie osiągnął swoich celów. Obaj przywódcy ostatecznie doszli do porozumienia i na mocy traktatu przypieczętowanego w 305 r.p. n. e. Seleucus przekazał znaczną część terytorium Chandragupcie w zamian za 500 słoni wojennych, które miały odegrać kluczową rolę w przyszłych bitwach. Według Strabo były to Terytoria graniczące z Indusem:

Indianie zajmują część krajów położonych wzdłuż Indusu, które wcześniej należały do Persów: Aleksander pozbawił ich Arian i założył tam własne osady. Ale Seleucus Nicator dał je Sandrocottus w wyniku umowy małżeńskiej i otrzymał w zamian pięćset słoni.

współcześni badacze często uważają, że Seleucydzi faktycznie Dali więcej terytorium, na terenie dzisiejszego Południowego Afganistanu i części Persji na zachód od Indusu. Wydaje się to potwierdzać archeologicznie, ponieważ konkretne oznaki wpływu Maurycego, takie jak inskrypcje edyktów z Aśoki, znane są aż do Kandhaharu, w dzisiejszym południowym Afganistanie.

niektórzy autorzy twierdzą, że jest to przesada, która pochodzi z Oświadczenia Pliniusza Starszego, odnoszącego się nie konkretnie do ziem otrzymanych przez Chandraguptę, ale raczej do różnych opinii geografów dotyczących definicji słowa „Indie”:

większość geografów w rzeczywistości nie postrzega Indii jako ograniczonych przez rzekę Indus, ale dodaje do niej cztery satrapies Gedrose, Arachotë, Aria i Paropamisadë, rzekę Cophes, tworząc w ten sposób skrajną granicę Indii. Wszystkie te terytoria, jednak według innych pisarzy, są uznawane za należące do kraju Arii.

również fragment Arriana wyjaśniający, że Megastenes mieszkał w Arachozji z satrapą Sybyrtiuszem, skąd odwiedził Indie, aby odwiedzić Chandraguptę, jest sprzeczny z tezą, że Arachosia była pod rządami Maurycego:

Megastenes mieszkał z Sibyrtiusem, satrapem Arachozji, i często mówi o jego wizycie Sandraktusa, króla Indian. – Arrian, Anabasis Alexandri.

jednak zwykle uważa się dzisiaj, że Arachosia i pozostałe trzy regiony stały się dominacjami Imperium Maurycego.

aby umocnić traktat, istniał albo jakiś rodzaj sojuszu małżeńskiego (Epigamia) z udziałem córki Seleucusa, albo dyplomatyczne uznanie małżeństw między Indianami a Grekami. Helweg relacjonuje ” sugestie, że ojciec Asoki poślubił córkę Seleucus.”

oprócz tego małżeńskiego uznania lub sojuszu, Seleucus wysłał ambasadora, Megastenesa, na dwór Maurytyjski w Pataliputrze (współczesna Patna w stanie Bihar). Wydaje się, że obaj władcy byli w bardzo dobrych stosunkach, ponieważ Źródła Klasyczne odnotowały, że po ich traktacie Czandragupta wysyłał do Seleucus różne prezenty, takie jak afrodyzjaki.

Seleucus zdobył wiedzę o większości północnych Indii, co wyjaśniał Pliniusz Starszy poprzez swoje liczne ambasady do Imperium Maurycego:

the Hellenistic world view after Seleucus: ancient world map of Eratosthenes (276-194 p. n. e.), including information from the campaigns of Alexander and his successors.

pozostałe części kraju zostały odkryte i zbadane przez Seleucus Nicator: mianowicie

• od stamtąd (Hydaspes) do Hesudrusu 168 Mil
• do rzeki Ioames tyle: a niektóre kopie dodają do niej 5 mil więcej
• od stamtąd do Gangesu 112 mil
• do Rodapha 119, a niektórzy mówią, że między nimi jest nie mniej niż 325 Mil.
• z niej do Kalinipaxa, wielkie miasto 167 km, inni mówią 265.
• i do zbiegu rzek Iomanes i Ganges, gdzie obie spotykają się razem, 225 mil, a wielu umieściło je 13 mil więcej
• stamtąd do miasta Palibotta 425 Mil
• i tak do ujścia Gangesu, gdzie wpada do morza 638 Mil.”

Seleucus najwyraźniej wybił monety podczas swojego pobytu w Indiach, ponieważ kilka monet z jego nazwiskiem znajduje się w standardzie Indyjskim i zostało wykopanych w Indiach. Monety te opisują go jako „Basileus” („Król”), co sugeruje datę późniejszą niż 306 p. n. e. Niektóre z nich wspominają również Seleucusa jako króla wraz z Jego Synem Antiochem, co sugeruje również datę już 293 p. n. e.w Indiach nie wybito później monet Seleucydów i potwierdzono odwrócenie terytorium na zachód od Indusu do Chandragupty.

Azja Mniejsza

w 301 P. n. e.dołączył do Lizymachusa w Azji Mniejszej i pod Ipsus Antygon upadł przed ich połączoną władzą. Następnie nastąpił nowy podział imperium, w wyniku którego Seleucus dodał do swojego królestwa Syrię, a być może niektóre regiony Azji Mniejszej.

W 300 P. N. E. po śmierci Apamy Seleucus poślubił Stratonice, córkę Demetriusza Poliorcetesa. Seleucus miał córkę ze Stratonice, którą nazywano Filą. W 294 p. n. e. Stratonice poślubiła swojego pasierba Antiocha. Seleucus podobno zainicjował małżeństwo po odkryciu, że jego synowi grozi śmierć z powodu tęsknoty za miłością.

posiadanie Syrii dało mu otwarcie na Morze Śródziemne i natychmiast założył nowe Miasto Antiochię na Orontesie jako główną siedzibę rządu. Seleucja nad Tygrysem nadal była stolicą wschodnich satrapów. Około 293 P. N. E., umieścił tam swego syna Antiocha na stanowisku wicekróla, rozległy zasięg Cesarstwa wymagał podwójnego rządu.

srebrna moneta Seleucus. Grecki napis brzmi ΒΑΣΙΛΕΩΣ ΣΕΛΕΥΚΟΥ (król Seleucus).

zdobycie Demetriusza w 285 p. n. e.zwiększyło prestiż Seleucusa. Niepopularność Lizymachusa po zabójstwie Agatoklesa dała Seleucowi możliwość usunięcia ostatniego rywala. Jego interwencja na zachodzie została nakłoniona przez Ptolemeusza Keraunosa, który po wstąpieniu na tron egipski swego brata Ptolemeusza II (285 p. n. e.) początkowo schronił się u Lizymachusa, a następnie u Seleukusa. Wybuchła wojna między Seleucusem a Lizymachusem, a w decydującej bitwie pod Corupedium w Lidii Lizymachus poległ (281 p. n. e.). Seleucjusz trzymał w swoich rękach cały podbój Aleksandra, z wyjątkiem Egiptu, i ruszył w posiadanie Macedonii i Tracji. Zamierzał on opuścić Azję Antiochowi i do końca swoich dni zadowolić się królestwem macedońskim w jego dawnych granicach. Jednak prawie nie przedostał się do Chersonezu, kiedy został zamordowany przez Ptolemeusza Keraunosa w pobliżu Lysimachii (281 p. n. e.).

założyciel miast

mówi się o Seleucusie, że „niewielu Książąt kiedykolwiek żyło z tak wielką pasją do budowania miast. … Mówi się, że zbudował we wszystkich dziewięciu Seleucydów, szesnastu Antiochów i sześciu Laodyceów.”Jednym z miast założonych przez Seleucusa i był Dura-Europeas, zbudowany na oznaczenie jego własnego miejsca urodzenia. Jest to ważne stanowisko archeologiczne; Rzymskie, Greckie, irańskie świątynie, a także Synagoga i Kościół świadczą o kwitnącym wielokulturowym społeczeństwie.

Administracja, społeczeństwo i religia

Seleucus twierdził, że pochodzi od Apolla. Istnieją dowody, że był również czczony jako Zeus. Po jego śmierci był czczony jako „boski”, podobnie jak kolejni władcy dynastii. Później Antioch i „przebudował główną świątynię” poświęconą Babilońskim bóstwom Nabu (mądrość, pismo) i Nanaia (jego małżonka) w Borsippie.”Bogini była często utożsamiana z Artemidą. Edwards komentuje, że Seleucydzi bardziej szanowali lokalne świątynie, bóstwa i zwyczaje, niż wcześniej sądzono.”

ze względu na wielkość Cesarstwa administracyjnie podzielono je na kilka witebskich. Szefami tych „specjalnych komend” byli zazwyczaj członkowie rodziny cesarskiej. Armia zatrudniała zarówno Greków, jak i nie-Greków; później czerpano z ” regionów, których struktury społeczne wiązały się z silnymi wojowniczymi tradycjami.”Seleucid i przyjął użycie słoni z Indii i miał ponad sto w swojej kawalerii.

małżeństwa między grupami etnicznymi nie były rzadkością, zwłaszcza w miastach. Seleucus prawie na pewno podzielił pogląd Aleksandra o jedności rasowej i zachęcał do zawierania małżeństw jako odskocznia do osiągnięcia jednego świata, jednego narodu, jednego tygla kulturowego. Edwards et al. twierdzą, że imperium Seleucydów było wyraźnie „orientalnego” typu; monarcha był „panem ziemi”, podczas gdy ludność była uzależniona, ale nie zniewolona ” do króla.

dziedzictwo

podobnie jak Ptolemeusze w Egipcie, dynastia, która wzięła swoją nazwę od Seleucusa i, zaadaptowała aspekty otaczającej Kultury. Jednak bardziej niż Ptolemeusze czynili to w Egipcie, opowiadali się także za hellenistyczną kulturą i filozofią, a czasami popełniali ekscesy, alienując miejscową ludność. Było to szczególnie prawdziwe za panowania Antiocha IV Epifanesa, który sprowokował powstanie Machabejskie w części Cesarstwa. Z drugiej strony opowiadali się również za fuzją kulturową. Na przykład używali kalendarza Babilońskiego i brali udział w Babilońskich świętach religijnych, zwłaszcza w Festiwalu Akitu, nowym roku. Gdy Ptolemeusze przyjęli egipską ideologię królestwa, Seleucydzi zapożyczyli z perskich koncepcji. Persowie, podobnie jak Egipcjanie, postrzegali króla jako ” boskiego.”Istnieją pewne dowody na to, że kult rozwinął się wokół Władców Seleucydów. Seleucydzi ” wykazywali pobożność wobec miejscowych bogów.”Wymiana kulturalna była procesem dwukierunkowym; podbitej ludności spodziewano się objąć aspekty kultury greckiej, ale kolonizatorzy objęli również aspekty kultury skolonizowanych.

Ogólnie Rzecz Biorąc, Seleucydzi prowadzili kulturowy spisek, dziedzicząc idee Aleksandra o jedności rasowej. Antiochia, założona przez Seleuca I, stała się ważnym ośrodkiem prymitywnego chrześcijaństwa, siedzibą starożytnego Biskupstwa. Miasto zostało zbudowane na podobieństwo Aleksandrii. Stało się stolicą Cesarstwa za panowania Antiocha i Sotera. To właśnie w dawnym imperium Seleucydów muzułmanie po raz pierwszy zetknęli się z nauką grecką, a w akademiach islamskich w VIII I IX wieku. Klasyka grecka została przetłumaczona na język arabski. Niektóre z tych tekstów znalazły później drogę do europejskich miejsc nauki na przykład za pośrednictwem mauretańskiej Hiszpanii, tak bardzo, że w miarę rozwoju różnych szkół myślenia i doprowadzania do oświecenia, czerpały one z wielu kultur, w tym z tych, których tożsamość została zaciemniona. W dojrzewaniu ludzkości w kierunku gotowości do przyjęcia tego, co ma wartość w każdej kulturze, postrzegania całej wiedzy jako dziedzictwa całej rasy i traktowania dobra wszystkich jako wspólnej odpowiedzialności, Imperia, które pomogły budować kulturalne mosty, takie jak Imperium Seleucydów, odegrały kluczową rolę.

Uwagi

• Ateneusz i Charles Duke Yonge. 1854. Deipnozofów, czyli uczonych Ateneusza. Londyn, Wielka Brytania: Henry G. Bohn.
• Bar-Kochva, Bezalel. 1976. Armia Seleucydów: Organizacja i taktyka w wielkich kampaniach. Cambridge Classical Studies. Cambridge, UK: Cambridge University Press. ISBN 9780521206679.
• Dirven, Lucinda. 1999. Palmyrenes of Dura-Europos: A Study of Religious Interaction in Roman Syria. Religie w świecie grecko-rzymskim, w. 138. Boston, MA: Brill. ISBN 9789004115897.
• Edwards, Iorwerth Eiddon Stephen, F. W. Walbank, John Boardman, A. E. Astin, M. W. Frederiksen, and R. M. Ogilvie. 2005. The Cambridge Ancient History Pt. 1. Hellenistyczny Świat. Cambridge, UK: Cambridge Univ. Prasa. ISBN 9780521234450.
• Grainger, John D. 1990. Seleukos Nikator: Budowa Królestwa hellenistycznego. Londyn, Wielka Brytania: Routledge. ISBN 9780415047012.
• Pliniusz i Filemon Holland. 1847. Historia naturalna Pliniusza. W 37 księgach. London, UK: Printed for the Club by G. Barclay.
• Pliniusz, John Bostock i Henry T. Riley. 1887. Historia naturalna Pliniusza. Klasyczna biblioteka bohna. Londyn, Wielka Brytania: G. Bell.
• Wilson, Nigel Guy. 2006. Encyklopedia starożytnej Grecji. New York, NY: Routledge. ISBN 9780415973342.

ten artykuł zawiera tekst z Encyclopædia Britannica Eleventh Edition, publikacji obecnie w domenie publicznej.