Waltorniści: inspirowane jazzem arcydzieło Jean-Michela Basquiata

Waltorniści są przykładem wielu cech charakterystycznych dla twórczości Basquiata, od jego zainteresowania współczesną kulturą afroamerykańską, po jego unikalny styl malarski, rozproszony słowami, postaciami i szeregiem technik znakowania. W tym artykule Singulart przyjrzy się bliżej życiu i twórczości artysty i omówi znaczenie jego arcydzieła Waltorniarzy.

kim był Jean-Michel Basquiat?

Jean-Michel Basquiat (1960-1988) był afroamerykańskim artystą, który ożywił nowojorską scenę artystyczną lat 80.swoimi neoekspresjonistycznymi obrazami i rysunkami. Urodził się w Brooklynie w Nowym Jorku, jego pasja do sztuki rozkwitła w młodym wieku i był zachęcany przez matkę, która zapisała go jako młodszego członka Brooklyn Museum of Art w wieku sześciu lat. Został potrącony przez samochód w wieku ośmiu lat, a gdy wracał do zdrowia, jego matka kupiła mu kopię podręcznika medycznego Gray ’ s Anatomy, który otwierał oczy Basquiatowi i miał wpływ na jego autodydaktyczną edukację artystyczną. Był bardzo inteligentnym dzieckiem, w wieku jedenastu lat biegle mówił po francusku, hiszpańsku i angielsku, a w 1967 roku zaczął uczęszczać do prywatnej szkoły Saint Ann ’ s, specjalizującej się w sztuce. Kiedy miał trzynaście lat, jego matka została oddana do zakładu psychiatrycznego, co doprowadziło do niestabilności i niepokojów w dzieciństwie Basquiata. W wieku piętnastu lat uciekł z domu na tydzień, a następnie rzucił szkołę średnią w wieku siedemnastu lat, aby uczęszczać do alternatywnej szkoły artystycznej znanej jako”City-As-School”. Jego ojciec wyrzucił go z domu za rzucenie szkoły średniej, od tego momentu Basquiat mieszkał między domami przyjaciół na Brooklynie i utrzymywał się ze sprzedaży domowych koszulek i pocztówek. Jednak jego przejście na znanego artystę nie trwało długo i do 1980 roku sprzedawał obrazy za ponad 25 000 dolarów.

szybki wzrost sławy Basquiata

popularność Basquiata sięga roku 1976, kiedy zaczął graffiti budynków ze swoim przyjacielem Alem Diazem pod pseudonimem „SAMO”. Para rozpyliła enigmatyczne znaczniki na ścianach Lower East Side, mieszając sztukę uliczną z kulturą muzyczną. W czerwcu 1980 roku wystąpił w „The Times Square Show”, gdzie zwrócił uwagę kilku krytyków sztuki i kuratorów. Po obejrzeniu wystawy włoski galer Emilio Mazzoli zaprosił Basquiata do Modeny na swoją pierwszą wystawę indywidualną w 1981 roku. W tym samym roku Artforum opublikowało artykuł o Basquiacie zatytułowany „The Radiant Child”. Swoją drugą wystawę miał w Modenie w marcu 1982 roku, po czym przeniósł się do Venice w Kalifornii, aby pracować w Pracowni Larry ’ ego Gagosiana. Tutaj pracował nad obrazami na wystawę w 1983 roku w Gagosian Gallery w zachodnim Hollywood, w towarzystwie swojej ówczesnej dziewczyny, nieznanej wówczas Madonny. W tym czasie inspirował się twórczością Roberta Rauschenberga, którego często odwiedzał podczas pracy w Gemini G. E. L w zachodnim Hollywood, a wpływ Rauschenberga widać w użyciu znalezionych przedmiotów, takich jak odrzucone drzwi w miejscu płótna. Wystawiał również z Anniną Nosei, obok takich artystów jak Keith Haring i Barbara Kruger przed jego pierwszą wystawą one man w Ameryce z galerią w 1982 roku.

w tym czasie Basquiat poznał i zaprzyjaźnił się z Andy ’ M Warholem, a para współpracowała nad pracami w latach 1983-1985, z Warholem pomagając wzmocnić Basquiata do „establishmentu” sztuki tamtych czasów, a Basquiat pomagając odmłodzić wizerunek Warhola. Jego sukces trwał aż do przedwczesnej śmierci, w wieku 27 lat, z powodu przedawkowania heroiny. Pomimo względnego sukcesu komercyjnego w czasie jego krótkiego życia, jego prace były często odrzucane przez wiele instytucji aż do jego śmierci, a jego pierwsza retrospektywa odbyła się w Whitney Museum of American Art w 1992 roku. Uprzedzenia establishmentu sztuki, a także wiele powodów wykluczenia Basquiata z niego, należą do wielu tematów, które poruszają jego prace.

styl & tematy Jean-Michel Basquiat

Basquiat nie miał tradycyjnego wykształcenia artystycznego i stwierdził:

„nigdy nie chodziłem do szkoły artystycznej. Oblałam kursy plastyczne, które brałam w szkole. Po prostu patrzyłem na wiele rzeczy. I tak właśnie uczyłem się o sztuce, patrząc na nią.”

w związku z tym większość tematów w twórczości Basquiata pochodzi z jego współczesnej kultury. Odnosząc się do inspiracji, jakie kryją się za jego pracami, stwierdził: „nie myślę o sztuce podczas pracy, staram się myśleć o życiu.”Rzeczywiście, często malował do muzyki jazzowej, z włączonym telewizorem i otwartymi oknami, otaczając się hałasami i wpływami swojego dzisiejszego Nowego Jorku. Artystyczne podejście Basquiata zaowocowało skupieniem się na” sugestywnych dychotomiach ” wokół takich tematów jak śmiertelność, rasa i tożsamość własna.

Basquiat przywłaszczył sobie odniesienia i symbole z szerokiej gamy źródeł, od muzyki po historię i religię, dostarczając politycznego i społecznego komentarza jego osobistych doświadczeń jako Afroamerykanina w społeczeństwie. Jego unikalny, osobisty styl był podobnie zróżnicowaną mieszanką, łącząc wpływy od debiutu w sztuce ulicznej po neoekspresjonizm i często mieszane powtarzające się symbole, takie jak głowy lub korony, z teksturowanymi bazgrołami, kolorami i słowami.

co się dzieje w Horn Playerach?

w Horn Players Basquiat składa hołd dwóm wielkim jazzmanom: Charliemu Parkerowi i Dizzy ’ emu Gillespie. Po lewej stronie znajduje się portret Parkera i jego saksofonu, a po prawej portret Gillespie i jego trąbki. Muzyka jazzowa była częstym tematem w sztuce Basquiata, ponieważ on sam był muzykiem i fanem jazzu i często malował do muzyki jazzowej. Można również powiedzieć, że jego szczególny styl malarski był podobny do improwizacyjnej jakości jazzu.

waltorni łączy w sobie wiele z najbardziej znanych cech malarskich Basquiata, od tematyki jazzu po jego styl. Obraz jest zorganizowany jako tryptyk na trzech panelach. Na czarnym tle znajdują się dwa portrety muzyków i ich instrumentów, nuty w kolorze czerwonym i różowym, druga twarz w centrum kompozycji, połacie gęstej białej farby i słowa zdrapane na płótno. Ograniczona paleta kolorów, w tym brązowy, żółty, różowy, niebieski, biały i czerwony służy do podkreślenia czarnego tła.

wiele słów, choć wydają się przypadkowe, służą do wzmocnienia znaczenia kompozycji. Większość z nich nawiązuje do jazzu oraz historii Parkera i Gillespie. Ich nazwy są wyryte w centralnym panelu kompozycji, a po lewej stronie pojawiają się słowa takie jak „ucho”, „mydło” i „stopy” wraz z „ornitologia” i „pree”. „Ornithology” (the study of birds) jest nawiązaniem do kompozycji Parkera z 1946 roku o tym samym tytule. „Pree” i „Chan” również nawiązują do imion żony i córki Parkera. Napisany obok portretu Gillespiego „Doh Shoo de Obee „odnosi się do jego tendencji do improwizacji na scenie, a słowo” Alchemia ” jest wielokrotnie powtarzane poniżej, być może w odniesieniu do procesu jazzu.

Horn Players jest przykładem wyjątkowego stylu Basquiata, z jego kombinacją słów używanych jak pociągnięcia pędzlem, jego zainteresowaniem współczesną kulturą, w szczególności współczesną kulturą afroamerykańską i ludźmi, którzy są jej sercem.

chcesz odkryć więcej dzieł w podobnym stylu? Sprawdź kolekcję Singulart inspirowaną Jean-Michel Basquiat.