David Hilbert (1862-1943) was de meest invloedrijke wiskundige van het begin van de twintigste eeuw en, samen met Henri Poincaré, de laatste wiskundige universalist. Zijn belangrijkste bekende onderzoeks-en invloedsgebieden waren de zuivere wiskunde (algebra, getaltheorie, meetkunde, integrale vergelijkingen en analyse, logica en funderingen), maar hij was ook bekend enige interesse te hebben in fysische onderwerpen. Deze laatste, echter, werd traditioneel opgevat als slechts sporadische invallen in een wetenschappelijk domein dat in wezen vreemd was aan zijn mainstream van activiteit en waarin hij slechts verspreide, zij het belangrijke, bijdragen. Dit boek is gebaseerd op een uitgebreid gebruik van voornamelijk ongepubliceerde archiefbronnen en geeft een volledig nieuw en volledig beeld van Hilberts intense, originele, goed geïnformeerde en zeer invloedrijke betrokkenheid bij de natuurkunde, die zijn hele carrière omspande en die een echt belangrijk aandachtspunt vormde voor zijn wetenschappelijke horizon. Zijn programma voor axiomatizing physical theories biedt de verbindende link met zijn onderzoek in meer zuiver wiskundige gebieden, in het bijzonder de meetkunde, en een verenigend standpunt van waaruit zijn fysieke activiteiten in het algemeen te begrijpen. Met name de nu beroemde dialoog en interactie tussen Hilbert en Einstein, die leidde tot de formulering in 1915 van de algemeen covariante veldvergelijkingen van zwaartekracht, wordt hier adequaat onderzocht binnen de natuurlijke context van Hilberts algemene wetenschappelijke wereldbeeld.
dit boek zal van belang zijn voor historici van de natuurkunde en de wiskunde, voor historisch georiënteerde natuurkundigen en wiskundigen en voor wetenschapsfilosofen.