dit schilderij, een van de bekendste voorstellingen van keizer Napoleon I, was Ingres’ tweede portret van Napoleon Bonaparte. De veelbelovende jonge student van David, Jean-Auguste-Dominique Ingres (1780-1867), was een van de vele kunstenaars die een officiële opdracht kreeg om Napoleon te portretteren gekleed in een van de vele verschillende Kroningsgewaden die de keizer droeg tijdens de “Sacre” in de Notre Dame van Parijs in December 1804, en het portret hier is een veel meer symbolische en formulaire afbeelding dan het eerdere portret dat hij had uitgevoerd van de Eerste Consul. Het is niet precies bekend wie de opdracht gaf.Een hypothese, van Sébastien Allard, suggereert dat de opdracht afkomstig was van een Italiaanse instelling, want in de rechterbovenhoek staat een schild met het wapen van de Pauselijke Staten met daarboven de kroon van Italië; zie de catalogus van de tentoonstelling “Portraits Publics, Portraits Privés”, Parijs, Galeries Nationales du Grand Palais, 2006-2007, n.8 echter, het Corps Législatif kocht het schilderij op 26 augustus 1806 en bestemd voor de ontvangstzaal van de voorzitter van de Assemblée. Op deze manier zou het de keizer confronteren bij zijn aankomst voor de jaarlijkse zitting.
alles in het schilderij drukt – iconografisch – de legitimiteit uit van dit nieuwe soort heerser, De Keizer, zoals gedefinieerd in het eerste artikel van de Senatus-Consulte van 18 mei 1804. De laurierkroon (een symbool van Heerschappij en overwinning) en de kleur paars die in de Romeinse tijd gereserveerd was voor Keizerlijk gebruik, herinneren aan keizer Augustus, stichter van het Romeinse Rijk. Napoleon draagt ook regalia die lijken op een afgelegen Karolingisch verleden: de scepter “van Karel de Grote”, die naar verluidt toebehoorde aan de keizer van het Heilige Roomse Rijk, die zelf wordt bekroond door een miniatuur standbeeld (mogelijk van Karel de grote) waarvan de pose wordt weerspiegeld door Napoleon. in zijn linkerhand houdt Napoleon de roede van het recht, en aan zijn zijde draagt hij een zwaard waarvan het ontwerp is geïnspireerd door Karel de grote ‘ S legendarische zwaard, “Joyeuse”. De immense troon en de hermelijn gewaden zijn versierd met bijen (symbool van het Rijk en doet denken aan Childeric ’s cicada’ s), en om zijn nek draagt Napoleon de imposante ketting van de Légion d ‘ Honneur (orde die twee jaar eerder door Eerste Consul Bonaparte werd ingesteld). Een opvallend en niet te missen effect van de geometrie van de laatste elementen rond Napoleon ‘ s hoofd is het buitengewone halo-achtige effect. Deze compositorische strategie, gecombineerd met een beeldruimte die vrijwel geen diepte vertegenwoordigt, doet sterk denken aan Jan van Eyck ‘ s(circa 1390-1441) afbeelding van de ingetroonde “God de Vader” in het centrale paneel van zijn Gentse altaarstuk dat zichtbaar was in het Musée Napoléon (nu het Louvre) toen Ingres dit portret schilderde. Zo kan Ingres ‘ Napoleon gelezen worden als een figuur met quasi-goddelijke kracht. Inderdaad, hij zit in dezelfde positie als die van de Griekse god Zeus in een bekende voorstelling gemaakt door de beeldhouwer Phidias in 435 B. C. (lang-sinds vernietigd, maar die overleefde in Romeinse kopieën en op munten) – met de ene arm opgeheven en de andere in rust-een positie die later door Ingres werd gebruikt, in zijn schilderij van 1811 van de Romeinse god Jupiter. Het hele schilderij wordt met nauwgezette aandacht voor de luxueuze materialen weergegeven en toont de bewondering van Ingres voor Renaissance kunstenaars als Raphael.Ingres heeft zelfs een tekening van Rafaël ‘ s “Madonna della sedia” opgenomen als onderdeel van de decoratieve details in het tapijt hier als eerbetoon aan de vroegere kunstenaar.
het schilderij kreeg echter niet de goedkeuring van het publiek toen het in 1806 op de Salon werd gepresenteerd. Nog belangrijker, het beviel Jean François Léonor Mérimée niet, de man wiens taak het was om te bepalen of het voltooide werk geschikt was voor de keizer.”Dans ces dispositions j’ ai été voir le tableau de M. Ingre . J ‘y ai remarqué des beautés de premier ordre, mais malheureusement de l’ ordre de celles qui ne sont appréciées que par les artistes et je ne pense pas que ce tableau puisse avoir aucun succès à la cour. Voor zover ik me de gelaatstrekken van de keizer herinner, die ik al drie jaar niet gezien heb, lijkt het portret van Mr.Ingre nergens op. Het is niettemin een mooi idee om in zijn compositie alles te hebben vermeden dat de portretten van onze moderne vorsten zou kunnen herinneren, maar dit idee is te ver gegaan. De auteur wilde door het type van de beelden van Karel de grote na te bootsen tot aan de stijl van die tijd van de kunst. Sommige kunstenaars die de eenvoudige en grootse stijl van onze eerste schilders bewonderen zullen Hem prijzen voor het durven maken van een schilderij van de 14e eeuw : les gens du monde le trouveront gothique et barbare “hoewel hij de technische vaardigheid van de schilder bewonderde en goedkeurde dat Ingres er niet voor had gekozen om de keizer te vertegenwoordigen op de manier van vorige vorsten, vond Mérimée dat deze stilistische verwijzingen naar de kunst van het verleden te ver gingen en het werk” Gotisch en barbaars ” noemden, en hij vond dat het portret aan het Hof niet zou behagen. Bovendien bleek het gezicht van de keizer niet voldoende op hem te lijken. Het schilderij werd daarom niet aan de keizer gegeven, maar moest van 1806 tot 1814 in de collectie van het Corps Législatif blijven, waarna het werd toegevoegd aan de collectie van de Koninklijke Musea. In 1832 gaf koning Lodewijk Filips het aan het Hôtel des Invalides, waar het nu nog staat.
Ingres had een carrière die de twee rijken zou overspannen. In 1811 kreeg hij de opdracht om “Le Songe d ‘Ossian” te schilderen voor het plafond van de slaapkamer van Napoleon in het Palais Quirinal. Hij realiseerde ook verschillende portretten en middelgrote werken voor de Murats in Napels. Inderdaad, het was ongetwijfeld voor zijn portretten en voor zijn naakten (waaronder het Turkse bad dat eigendom was van Prins Napoleon, Plon Plon) dat Ingres het meest gewaardeerd werd in zijn leven en het meest herinnerd wordt.
Rebecca Young (Januari 2017).