RIO de JANEIRO — dla wielu sportowców ścieżka Olimpijska jest łatwa do prześledzenia: lata treningu w ciemności; afirmujące życie, denerwujące zawody na największej scenie świata; podium medalowe dla najszybszych, najsilniejszych, najmądrzejszych z całej grupy; a potem, po powrocie do domu, wizyta w salonie tatuażu, aby upamiętnić całą sprawę na wieczność.
kultowe pierścienie olimpijskie są zawsze obecne w Rio de Janeiro tego lata, ale nie tylko na flagach i oznakowaniach, które tapetują miasto. Dla wielu Amerykanów rywalizujących tutaj, są na kostkach, bicepsach, biodrach i ramionach. Jeden z olimpijczyków z 2012 roku, sztangista Holley Mangold, wrócił do domu i miał wytatuowane pierścienie z boku głowy.
„to jedna z rzeczy, które widzą wszyscy fajniejsi Olimpijczycy,” powiedział archer Brady Ellison, który dostał Tatuaże po obu Letnich Igrzyskach 2008 i 2012. „. . . Wydaje mi się, że obrączki Olimpijskie to jedyny tatuaż, który możemy zrobić tylko my.”
554-osobowa reprezentacja Olimpijska USA w Rio de Janeiro liczy 189 sportowców, którzy wcześniej startowali na Letnich Igrzyskach Olimpijskich. Oznacza to, że dziesiątki tatuaży będą wyświetlane w różnych wydarzeniach. Wrestler Jordan Burroughs udekorował swój lewy biceps ikonicznym logo na fladze USA. Michael Phelps ma pierścienie na prawym biodrze, często widoczne z jego kostiumu kąpielowego. Pływak Ryan Lochte włożył swój prawy biceps. Sprinter Justin Gatlin ma pierścienie tuż nad prawym kołnierzem. Dwa tygodnie po zdobyciu czterech złotych medali na igrzyskach w Londynie, Missy Franklin wróciła do domu i dostała pierścienie wyryte wysoko na prawym udzie, Zwykle zakryte podczas zawodów.
Wiele osób planuje tatuaż na długo przed konkursem. Inni nie mogą się oprzeć ciągnięciu. Atrament jest wizytówką ekskluzywnego klubu z członkostwem, które nigdy nie wygasa. Nurek Kristian Ipsen (23 l.) czekał dwa tygodnie po igrzyskach w Londynie na wizytę w hali i dodanie pierścieni do lewego przedramienia.
„siedziałem w domu i się nudziłem” „”
tatuaże mogą służyć jako przypomnienia o wydarzeniach z życia, bliskich, lekcjach, inspiracjach i osiągnięciach. Dla sportowców Olimpiada obejmuje wszystkie te rzeczy. Archer Jake Kaminski, 27 lat, odwiedził salon w Gainesville, Fla. i próbował wyrazić swoją wizję.
„Wszystko, co wiedziałem, to to, że oczywiście chciałem pierścienie, i chciałem, aby były częścią mnie.”
rezultat: na wewnętrznej stronie prawej ręki pojawia się strzałka, która przecina i odciąga jego skórę, odsłaniając pod nią pierścienie olimpijskie.
oczywiście, ponieważ mówimy o olimpiadzie, wielomiliardowej jednostce, która strzeże swojej marki, jak lew robi nowonarodzone młode, od czasu do czasu wrzawa jest nieunikniona. W maju Josef Craig, Brytyjski pływak Paraolimpijski, został zdyskwalifikowany z wyścigu, ponieważ jego tatuaż na pierścieniach Olimpijskich był widoczny, naruszając zasadę pływacką Międzynarodowego Komitetu Paraolimpijskiego, która wyraźnie stwierdza: „reklamy ciała nie są w żaden sposób dozwolone (dotyczy to tatuaży i symboli).”
technicznie rzecz biorąc, Paraolimpijczycy rywalizują pod innym sztandarem i dla innej organizacji, która ma inne logo. Dla urzędników Paraolimpijskich pierścienie olimpijskie nie różniły się niczym od swoosha Nike. Międzynarodowy Komitet Olimpijski zaznaczył, że nie zamierza zakazywać używania pierścieni, a nawet wyraził entuzjazm dla tego, by sportowcy w tak trwały sposób oceniali swoje osiągnięcia.
trwałość może odstraszyć niektórych od siedzenia w fotelu, ale dla wielu olimpijczyków, to urok. Większość z nich wywodzi się od Chrisa Jacobsa, który zdobył trzy medale pływackie na igrzyskach w 1988 roku. Pod wrażeniem kanadyjskiego pływaka, który brał udział w Igrzyskach Olimpijskich w 1984 roku, Jacobs wrócił z Seulu z zamiarem upamiętnienia własnej wizyty Olimpijskiej.
„Rodzina i przyjaciele widzą tatuaż jako wyjątkowy, wyjątkowy i coś, z czego powinniśmy być dumni” – powiedział Jacobs. „Reakcja innych Olimpijczyków wydaje się być dość spójna, najbardziej doceniając pomysł, z największą ilością czasu poświęconą na decydowanie o najlepszej części ciała, aby wyświetlić pracę.”
od czasu oryginalnego atramentu Jacobsa prosta konstrukcja pierścienia ewoluowała dla wielu. Podczas gdy wczesne Tatuaże Olimpijskie-spopularyzowane zwłaszcza przez pływaków-opisywane tylko pięć pierścieni, niektórzy z dzisiejszych Olimpijczyków mają tendencję do bardziej skomplikowanych. Na przykład Archer McKenzie Brown ma symbol na prawym nadgarstku, chociaż pierścienie są przedstawione jako okrągłe strzały.
nurek Abby Johnston, która zdobyła srebro w Londynie, odwiedziła NY Ink po powrocie i dostała pierścienie po prawej stronie jej połowy. Uważała, by nie stać się zbyt ozdobną.
„ostatnia Olimpiada była 30. olimpiadą współczesną, więc było to XXX, co czułem, że nie jest tym, co chciałem dodać do ringów” – powiedział Johnston, 26. „Tym razem jest 31. Nie wiem. Może zostawię to tak, jak jest.”
z 365 pierwszymi olimpijczykami w drużynie USA, tatuażyści z powrotem w Stanach mogą wkrótce być zajęci. Większość sportowców czeka, aż po zawodach, aby przekształcić ciało w płótno, uważając, aby wybrać projekt i artystę, który może upewnić się, że nikt nie myli swojego życiowego dążenia z gafą głęboką na skórze.
Carlin Isles dorastał jako sportowiec torowy, ale pojawia się na tych igrzyskach w Rio jako członek męskiej reprezentacji USA w rugby. Swój tatuaż wyobraża sobie co najmniej od 2004 roku, oglądając w Atenach barwionego atramentem sprintera Maurice 'a Greene’ a.
Ellison, 27-letni łucznik, który startuje w trzeciej Olimpiadzie, również czuł, że jego tatuaż jest nieunikniony, swego rodzaju inicjacja. Wrócił więc do domu z igrzysk w Pekinie i wszedł do salonu tatuażu w San Diego, mając nadzieję na oświadczenie. Jego pierścienie zajmują sporą nieruchomość na prawym przedramieniu, widoczną, gdy podnosi łuk i odciąga sznurek. Cztery lata później, po igrzyskach w 2012 roku, dodał słowo „Londyn” w kształcie strzały, a po opuszczeniu Rio de Janeiro atrament będzie pełzał jeszcze wyżej.
ma nadzieję, że jak najwięcej zespołów stworzy na prawym ramieniu Cały rękaw z tatuażem o tematyce Olimpijskiej.
„to i tak jest cel”