sześć minut w maju, które dały Nicholasowi Szekspirowi tytuł, to te w 1940 roku, podczas których Izba Gmin głosowała nad debatą po katastrofalnej porażce Wielkiej Brytanii w krótkiej kampanii norweskiej. Premier, Neville Chamberlain, nie został pokonany w dywizji, ale jego zwykła większość została ścięta, ponieważ niezadowoleni Konserwatywni posłowie wstrzymali się od głosu lub głosowali przeciwko niemu. Idea tych minut jako krytycznych jest jednak myląca. Jak wyjaśnia Szekspir w tej żywej i dobrze poinformowanej powtórce o tym, jak Winston Churchill został premierem, było wiele innych przeszkód do pokonania, zanim zmiana była kompletna, i inne momenty, w których kilka minut liczyło się na więcej niż wynik debaty.
historia, którą opowiada Szekspir, jest od razu znajoma. Churchill wydawał się mało prawdopodobnym kandydatem do sukcesu. Jego reputacja jako maverick polityk, niestabilny sojusznik i imperialistyczny reakcjonista uczynił go wielu wrogów w parlamencie i zostawił go w politycznej dziczy w 1930 roku.w 1940 roku Churchill po raz kolejny bronił strategicznej katastrofy. Kampania norweska była haniebną porażką, podobnie jak kampania Dardanelska w 1915 roku. Mógł się spodziewać, że zakończy to jego krótką karierę w gabinecie wojennym Chamberlaina. Ostatecznie kraj i komuna obwiniały Chamberlaina i rozpoczął się nieskoordynowany ruch mający na celu pozbawienie premiera i zainstalowanie zastępstwa.
Churchill w końcu był wyborem, ale prawie domyślnie. Było tak niewielu ludzi z doświadczeniem i talentem, aby zastąpić Chamberlaina. Kiedy Lord Halifax, minister spraw zagranicznych, wykluczył się z kandydowania, ponieważ obawiał się konsekwencji konieczności kierowania działaniami wojennymi z Izby Lordów (nikt nawet w pierwszej wojnie światowej nie musiał tego robić), Churchill był niechętnym wyborem Chamberlaina. Już wtedy król Jerzy VI miał silną antypatię do Churchilla i w pół godziny pomiędzy przyjęciem rezygnacji Chamberlina a spotkaniem z Churchillem mógł zmienić zdanie i wezwać Halifaxa. Nie zrobił tego i Tej nocy, 10 maja 1940, Churchill, jak później wspominał, „szedł z przeznaczeniem”.
to, że wynik mógł być inny, jest z pewnością możliwe. Szekspir jest dobry w rekonstrukcji, cios po cios, zawiłe NEGOCJACJE i intrygi, które wykluczyły innych i faworyzował Churchilla. Do dobrego układu musiało dojść, zanim niewygodne sześć minut Chamberlaina sprawiło, że prawdopodobnie Churchill premiership. Nie tylko rola kierownictwa Partii Pracy w sabotowaniu drugiej myśli Chamberlaina, gdy Niemcy przedarli się do Holandii i Belgii, że być może jednak powinien zostać. Nawet laburzyści byli podzieleni i z pewnością nie byli zwolennikami Churchilla, ale ostatecznie kierownictwo partii, spotykając się w Bournemouth na dorocznej konferencji, głosowało przeciwko poparciu Chamberlaina, przypieczętowując jego los. Laburzyści potwierdzili również, że będą służyć w rządzie Narodowym pod wodzą innego przywódcy, ale nie podali nazwiska Churchilla.
co Szekspir wniósł do ustalonej narracji? Odpowiedź tkwi w mikroskopijnych szczegółach, które odkrył w pamiętnikach, niepublikowanych pamiętnikach i prywatnych dokumentach, które pomagają wyjaśnić szersze procesy i poprawić ustalone błędy. Nadaje przyzwoite role postaciom Zwykle nieobecnym w historii sukcesji – „Baba” Metcalfe, którego związek z Halifaxem, platoniczny lub nie, dał mu ujście, aby uwolnić się od obaw związanych z sytuacją, z którą się borykał; Clement Davies, liberalny poseł, który zorganizował grupę akcji All Party w 1939 roku, aby spróbować uzyskać nowe przywództwo w czasie wojny; i konserwatywny poseł Paul Emrys-Evans, który prowadził „Komitet Obserwujący”, nieformalną kabałę. Szekspirowski profil Halifaxa pomaga potwierdzić, że byłby żałośnym wyborem jako przywódca wojenny, choć w uczciwości był to prywatny pogląd Halifaxa. To, że był człowiekiem powszechnie wskazywanym, aby odnieść sukces, wydaje się teraz trudniejsze do wyjaśnienia dla historyków niż ostateczny sukces jego rywala. Szekspir cytuje wyrok Clementa Attlee ’ a: „Ptasi ptak, Halifax, bardzo humorystyczny, wszystkie polowania i Komunia Święta.”
stanowisko Chamberlaina wydawało się solidne nawet w marcu 1940 roku, ale rebelianci Szekspira drążyli pod murami. Churchill niekoniecznie spodziewał się sukcesji, choć bez wątpienia tęsknił za nią. Miał zbyt wielu wrogów i zbyt dużą nieufność. Ale jego ostateczne osiągnięcie premiership nie było zaskoczeniem, że Szekspir sugeruje. Miał silną sympatię w kraju, był podziwiany przez wielu za jego poruszającą wojowniczość w przeciwieństwie do bardziej powściągliwego przywództwa Chamberlaina, a jako potencjalny przywódca wojenny, górował nad otaczającymi go wysokimi urzędami. W obliczu Churchilla obok niego Halifax nie chciał przejąć premiership. Churchill został premierem faute de mieux, ale gdyby był bardziej oczywisty kandydat, Churchill musiałby czekać, być może wiecznie. Chociaż czuł, że idzie z przeznaczeniem, jego wojenne przywództwo nie było z góry ustalone.
Szekspir dobrze opowiada całą historię, z dźwiękowym sensem historycznym i wciągającym stylem, ale będzie cierpliwym czytelnikiem, który przebrnie przez szczegóły, aby uzyskać większą narrację. Na ponad 500 stronach trudno jest myśleć o innych sześciu minutach serwowanych przez tak długą historię.
• Six Minutes in May: How Churchill suddenly become Prime Minister is published by Harvill Secker. Aby zamówić kopię za 17zł (20zł) przejdź do bookshop.theguardian.com lub zadzwoń 0330 333 6846. Darmowe UK p&P powyżej £10, tylko zamówienia online. Zamówienia telefoniczne min p&P 1,99 zł.
{{topLeft}}
{{bottomLeft}}
{{topRight}}
{{bottomRight}}
{{/goalExceededMarkerPercentage}}
{{/ticker}}
{{heading}}
{{#paragraphs}}
{{.}}
{{/paragraphs}}{{highlightedText}}
- Udostępnij na Facebooku
- Udostępnij na Twitterze
- Udostępnij przez e-mail
- Udostępnij na LinkedIn
- Udostępnij na Pintereście
- Udostępnij na WhatsApp
- Udostępnij na Messenger