Konferencja wizje edukacji: październik 2019
wykład Roya Peacheya.
ponieważ jest to konferencja poświęcona edukacyjnej wizji św. Johna Henry ’ ego Newmana, naturalnie zdecydowałem się oprzeć moją prelekcję na eseju autorstwa … Dorothy L Sayers, częściowo, bez wątpienia, ponieważ mam naturalnie przeciwną passę, częściowo dlatego, że Paul Shrimpton mówił o myśli edukacyjnej Newmana skuteczniej niż kiedykolwiek mogłem, ale częściowo dlatego, że czerpiąc z własnych pomysłów Newmana, chcę mówić o rozwoju tradycji edukacyjnej, której Newman, Dorothy L Sayers i wszyscy jesteśmy jej częścią.
więc będzie dużo Dorothy L Sayers i nie tyle St John Henry Newman na razie. Ale żeby cię uspokoić, nie zapomniałem o swoim raporcie. Przypomniałem sobie, że jest to konferencja o wizjach edukacji i dlatego w ciągu najbliższych pół godziny przedstawię wizję edukacyjną. Jednak w tym momencie powinienem również powiedzieć, że pomysły, które tu dzisiaj rzucam, mają na celu wywołanie dyskusji i niekoniecznie reprezentują poglądy moich pracodawców lub mojego dyrektora, któremu oczywiście odraczam we wszystkich sprawach edukacyjny.
tak więc, w prawdziwym duchu szkoły, zamierzam ustawić ci pracę domową. Prawie na pewno zapomnisz każde słowo, które powiem tego wieczoru i pozostaniesz tylko z niejasną poświatą emocjonalną, choć może to mieć oczywiście więcej wspólnego z doskonałą gościnnością Thornycrofta niż moją prelekcją, więc chciałbym, abyś przynajmniej pamiętał wykład, na którym jest oparty: „utracone narzędzia uczenia się” Dorothy L Sayers, który rozpoczął życie jako papier czytany na wakacyjnym kursie edukacji w Oksfordzie w 1947 roku. Możesz go łatwo znaleźć w Internecie, więc proszę odejdź i przeczytaj go raz, Dziś się skończy. Nie będzie testu pod koniec tygodnia, ale to nie znaczy, że można uciec z nie robi czytanie.
„The lost tools of learning” Dorothy L. Sayers to całkiem genialna rozmowa. Dla tych z Was, którzy znają tylko jej detektywistyczne historie-lub dla młodych spośród was, którzy nawet ich nie znają-muszę tylko powiedzieć, że to, co miała do powiedzenia w 1947 roku, było zarówno mądre, jak i zabawne, co jestem pewien, że wszyscy się zgodzicie, nie jest kombinacją, którą zwykle otrzymujecie w oświadczeniach edukacyjnych. W rzeczywistości, jej rozmowa jest tak dobra, że byłem bardzo kuszony, aby zrezygnować z mojego własnego całkowicie i po prostu przeczytać Ci jej zamiast. Ostatecznie jednak przeważył chłodny powód. To i myśl, że Peter Brown może zdecydować, że nie zasłużyłem na posiłek po konferencji lub, co gorsza, że może porzucić swoją ofertę noclegu i wysłać mnie na południowe pustkowia zaraz po konferencji. Więc, Peter, wygłoszę przemówienie, które obiecałem, chociaż zacytuję Dorothy L Sayers, zaczynając od teraz.
„więc bez przeprosin”, powiedziała: „zacznę. Ale ponieważ wiele z tego, co muszę powiedzieć, jest wysoce kontrowersyjne, przyjemnie będzie zacząć od propozycji, z którą, jestem przekonany, wszyscy nauczyciele serdecznie się zgodzą, a mianowicie, że wszyscy pracują zbyt ciężko i mają zbyt wiele do zrobienia. Wystarczy tylko spojrzeć na każdą szkołę lub program egzaminacyjny, aby zobaczyć, że jest ona zawalona wielką różnorodnością wyczerpujących przedmiotów, których są wezwani do nauczania, a których nauczanie niestety koliduje z tym, na co każdy myślący umysł pozwoli im być ich właściwymi obowiązkami, takimi jak rozdawanie mleka, nadzorowanie posiłków, przyjmowanie obowiązków w szatni, ważenie i mierzenie uczniów, sporządzanie list, wypełnianie formularzy, przeprowadzanie wywiadów z rodzicami i opracowywanie sprawozdań na koniec kadencji, które łączą głęboką cześć dla prawdy z czułym szacunkiem dla uczuć wszystkich zainteresowanych.”
więc teraz, gdy Dorothy L Sayers i ja mamy ciebie po naszej stronie, zajmijmy się jej argumentem, który w skrócie jest następujący: „wielka wada naszej dzisiejszej edukacji, że chociaż często udaje nam się uczyć naszych uczniów przedmiotów,”żałośnie zawodzimy w nauczaniu ich myślenia”.
jak to współczesnie brzmi. I jak bardzo podobnie jak niektóre komentarze św. Jana Henryka Niemana w idei Uniwersytetu też brzmi. Pisał o umysłach, które „nie potrafią przez dwie sekundy skupić spojrzenia na jednym przedmiocie razem” oraz o studentach, którzy ” wyznają, że nie lubią logiki, nie lubią algebry, nie mają gustu w matematyce, co oznacza tylko, że nie lubią aplikacji, nie lubią uwagi, kurczą się od wysiłku i pracy myślenia i procesu prawdziwej gimnastyki intelektualnej.”Czy to brzmi znajomo?
jego komentarz na temat uwagi jest szczególnie interesujący. Gdybym miał przygotować dodatkową lekturę dla tych z Was, którzy szybko kończą pracę domową, zaproponowałbym Matthew Crawforda świat poza twoją głową: jak rozkwitać w epoce rozproszenia lub Cala Newporta Deep work: rules for focused success in a distracted world, z których oba zwracają dużą uwagę na problem nieuwagi we współczesnym świecie. Sam pisałem o tym problemie poza klasą i na świecie, kładąc winę głównie na nasz związek z technologią. Słowa Newmana są zbawiennym przypomnieniem, że technologia nie jest główną przyczyną problemu, choć znacznie go pogłębia.
w każdym razie to dygresja. W rzeczywistości jest to dygresja z dygresji, więc wróćmy do głównego punktu, który jest analizą Dorothy L Sayers o wielkim defekcie edukacji w jej czasach.
„czy kiedykolwiek wydało ci się to dziwne lub niefortunne”, zapytała, „że dzisiaj, gdy odsetek umiejętności czytania i pisania w całej Europie Zachodniej jest wyższy niż kiedykolwiek, ludzie powinni byli stać się podatni na wpływ reklamy i masowej propagandy w stopniu niespotykanym i niewyobrażalnym do tej pory? Czy sprowadzasz to do zwykłego mechanicznego faktu, że prasa, radio i tak dalej znacznie ułatwiły dystrybucję propagandy na szerokim obszarze? A może masz czasem niepewne podejrzenie, że produkt nowoczesnych metod wychowawczych jest mniej dobry, niż może być w oderwaniu faktu od opinii i udowodnionego od prawdopodobnego?
„czy kiedykolwiek, słuchając debaty wśród dorosłych i przypuszczalnie odpowiedzialnych ludzi, byłeś zaniepokojony niezwykłą niezdolnością przeciętnego dyskutanta do wypowiedzenia się na pytanie, lub do spotkania i obalenia argumentów mówców po drugiej stronie? Czy też kiedykolwiek zastanawialiście się nad niezwykle dużą częstością nieistotnych spraw, które pojawiają się na posiedzeniach komisji i nad bardzo dużą rzadkością osób zdolnych do pełnienia funkcji przewodniczących komisji? I kiedy pomyślicie o tym, że większość naszych spraw publicznych jest rozstrzygana przez debaty i komisje, czy kiedykolwiek czuliście pewne zatonięcie serca?
„czy często spotykasz ludzi, dla których przez całe życie „podmiot” pozostaje „podmiotem”, podzielonym przegrodami wodoszczelnymi od wszystkich innych „przedmiotów”, tak że doświadczają bardzo dużych trudności w nawiązaniu natychmiastowego mentalnego połączenia między takimi dziedzinami wiedzy jak filozofia i ekonomia, czy Chemia i Sztuka?”
niestety, nie mamy czasu, aby przyjrzeć się szczegółowo tym paradoksom dzisiejszego wieczoru-chyba że Peter zdecyduje, że odpowiednią pokutą za moje odejście od zasad zaangażowania byłoby udzielenie odpowiedzi na pytania przez następne trzy godziny – więc przejdę do odpowiedzi Dorothy L Sayers na zidentyfikowane przez nią problemy.
argumentowała, że ” jeśli mamy stworzyć społeczeństwo ludzi wykształconych, przystosowanych do zachowania ich wolności intelektualnej pośród złożonych nacisków naszego współczesnego społeczeństwa, musimy cofnąć koło postępu jakieś cztery lub pięćset lat, do momentu, w którym Edukacja zaczęła tracić z oczu swój prawdziwy cel, pod koniec średniowiecza.”
odsuwając na bok moją niechęć do określenia” Średniowiecze”, chcę zbadać tę pozornie reakcyjną sugestię. Reakcyjna sugestia, która oczywiście przenosi nas z powrotem do dzieła św. Johna Henry ’ ego Newmana.
w jednym z najbardziej błyskotliwych rozdziałów idei Uniwersytetu, tym o niepomyślnym tytule „wiedza postrzegana w odniesieniu do umiejętności zawodowych”, Newman podsumował swój argument w ten sposób:
” nalegałem, w moich dwóch poprzednich dyskursach, po pierwsze, na kultywowanie intelektu, jako celu, który można rozsądnie dążyć dla samego siebie; a następnie, na naturę tej uprawy, lub na co ta uprawa polega. Prawda jakiegokolwiek rodzaju jest właściwym przedmiotem intelektu; jej kultywowanie polega następnie na dopasowaniu go do pojmowania i kontemplowania prawdy.
ten proces kształcenia, w którym intelekt, zamiast być formowany lub poświęcany dla jakiegoś konkretnego lub przypadkowego celu, jakiegoś konkretnego zawodu lub zawodu, nauki lub nauki, jest zdyscyplinowany dla własnego dobra, dla postrzegania własnego WŁAŚCIWEGO przedmiotu i dla własnej najwyższej Kultury, nazywa się edukacją liberalną.”
idea Uniwersytetu Newmana była koncepcją edukacji, o której dzisiaj w dużej mierze zapomnieliśmy. Zarówno on, jak i Dorothy L Sayers wierzyli w liberalną edukację. Teraz, jak jestem pewien, że wiecie – ale nie wiedziałem, kiedy zacząłem nauczać, pomimo wielu zalet wykształcenia gimnazjalnego i studiów z historii w Oksfordzie, o których wspominam tylko po to, aby podkreślić, jak nisko upadliśmy – liberalna Edukacja przez wiele setek lat składała się z Trivium i Quadrivium. Wielką innowacją Dorothy L Sayers było połączenie każdej części Trivium z oddzielnym etapem rozwoju dzieci. Przechodzą przez etap gramatyki, po czym przechodzą do etapu dialektyki, a następnie retoryki. Quadrivium-osobne przedmioty-było tym, na co uczniowie przeszli przez pierwsze trzy etapy rozwoju.
spójrzmy więc bardziej szczegółowo na Trivium. W ważnym fragmencie swojego przemówienia, który przecina całą debatę umiejętności-wiedzy, która marnowała myślenie edukacyjne w tym kraju od zbyt wielu lat, powiedziała, że:
„ciekawą rzeczą jest dla nas kompozycja Trivium, która poprzedziła Quadrivium i była dla niego wstępną dyscypliną. Składał się z trzech części: gramatyki, dialektyki i retoryki, w tej kolejności.”
teraz pierwszą rzeczą, którą zauważamy, jest to, że w każdym razie dwa z tych „przedmiotów” nie są tym, co powinniśmy w ogóle nazywać „przedmiotami”: są to tylko metody radzenia sobie z przedmiotami. Gramatyka jest rzeczywiście „przedmiotem” w tym sensie, że oznacza zdecydowanie naukę języka – w tym okresie oznaczało to naukę łaciny. Ale sam język jest po prostu medium, w którym wyraża się myśl. Całość Trivium miała bowiem na celu nauczenie ucznia właściwego korzystania z narzędzi uczenia się, zanim w ogóle zaczął stosować je do „przedmiotów”. Po pierwsze, nauczył się języka; nie tylko tego, jak zamówić posiłek w języku obcym, ale struktury języka, a więc samego języka – co to było, jak zostało złożone i jak działało. Po drugie, nauczył się posługiwać językiem; jak definiować swoje terminy i formułować trafne stwierdzenia; jak skonstruować argument i jak wykryć błędy w argumencie. Dialektyka, czyli logika i Dysputa. Po trzecie, nauczył się wyrażać w języku-jak powiedzieć to, co miał do powiedzenia elegancko i przekonująco.
a następnie we fragmencie, który przypomina nam, jak niewiele się zmieniło w ciągu ostatnich siedemdziesięciu lat, powiedziała:
„jest oczywiście całkiem prawdą, że fragmenty średniowiecznej tradycji wciąż pozostają lub zostały odrodzone w zwykłym programie szkolnym dzisiaj. Podczas nauki w Szkole Języków Obcych wymagana jest jeszcze pewna znajomość gramatyki, pisane są eseje, podkreślana jest konieczność „wyrażania siebie”, a może nawet nadmierna. Jednak działania te są kultywowane mniej lub bardziej w oderwaniu, jako należące do specjalnych podmiotów, w których są gołębiami, a nie jako tworzące jeden spójny schemat treningu umysłowego, do którego wszystkie „podmioty” stoją w podrzędnej relacji. „Gramatyka” należy szczególnie do „podmiotu” języków obcych, a pisanie esejów do „podmiotu” zwanego „angielskim”; podczas gdy dialektyka stała się prawie całkowicie oderwana od reszty programu nauczania i jest często praktykowana niesystematycznie i poza godzinami lekcyjnymi jako oddzielne ćwiczenie, tylko bardzo luźno związane z główną działalnością uczenia się. Ogólnie rzecz biorąc, wielka różnica nacisku między tymi dwoma koncepcjami jest dobra: współczesna Edukacja koncentruje się na „nauczaniu przedmiotów”, pozostawiając metodę myślenia, argumentowania i wyrażania własnych wniosków, które będą podnoszone przez uczonego w miarę jego postępów; średniowieczna Edukacja koncentrowała się na pierwszym kuciu i uczeniu się obsługi narzędzi uczenia się, używając dowolnego przedmiotu jako materiału, na którym można bazgrolić, aż użycie narzędzia stało się drugą naturą.”
to z pewnością bardzo spostrzegawcza analiza nie tylko krajobrazu edukacyjnego w czasach Doroty L. Sayers, ale i w naszych. Wielka tradycja trwa, ale to wszystko. Niezależnie od przedmiotu, którego uczymy – i nadal tak o sobie myślimy jako specjaliści od przedmiotów – Mamy nadzieję, że nasi uczniowie będą w stanie płynnie pisać, przekonywująco argumentować i szybko dostrzegać błędy, ale tak naprawdę nie mamy czasu, ani nawet ekspertyzy, aby sami uczyć tych umiejętności. Mamy raczej nadzieję, że ktoś inny się tym zajmie, a jeśli nie, cóż, wciąż mamy program nauczania do przejścia, a egzaminy są raczej naglące.
wszystko, co powinno skłonić nas do zastanowienia się nad tym, o co nam chodzi. Co staramy się osiągnąć? Jeśli w ogóle pomyślimy o tym pytaniu, wyobrażamy sobie, że odpowiedź jest czymś w rodzaju szanowanych wyników egzaminu, więc trzymamy rodziców / kierownictwo wyższego szczebla/z dala od naszych pleców. Ale na pewno w edukacji jest coś więcej? Z pewnością nasza wizja powinna wykraczać poza wąskie horyzonty publicznych egzaminów?
Wielki esej Dorothy L Sayers przypomina nam, że jednym z wielkich zadań edukacyjnych naszych czasów jest nauka obsługi narzędzi uczenia się. Zastanówmy się, co to może oznaczać w praktyce.
pomyślałem, że zacznę od gramatyki, bo to musi wywołać reakcję. Oczywiście dyskusja o gramatyce nigdy nie odbywa się w próżni. Każdy z nas tutaj dzisiaj albo został poddany nauczaniu gramatyki, albo został przez to zignorowany. Chciałbym więc prosić, abyście na chwilę odeszli od własnych doświadczeń i rozważyli całą tradycję. Tutaj może nam pomóc spojrzenie na dzieło św. Jana Henry ’ ego Newmana. Sekcja gramatyki w idei uniwersytetu jest mimowolnie zabawna, ponieważ Newman zaczyna się od podstawy, która jest zupełnie inna niż ta, którą moglibyśmy znać. Zakłada wysoki poziom podstawowej wiedzy gramatycznej, której większość uczniów – a większość z nas-po prostu nie posiada. Co więcej, kiedy pisze o gramatyce, ma na myśli „strukturę i cechy języków łacińskich i greckich”, chociaż zdanie, które najlepiej pokazuje zasadniczą różnicę między jego sytuacją a naszą, myślę, że jest to: „Nic nie jest bardziej powszechne w takich czasach, kiedy książki obfitują, niż Fantazja, że satysfakcja z miłości do czytania jest prawdziwą nauką.”Jego troska jest teraz naszym ideałem.
tradycja-na dobre i na złe-ruszyła dalej. Ruszył dalej, ale nie zniknął całkowicie. Moim argumentem jest więc to, że gramatyka jest wciąż ważna, wciąż wymaga systematycznego nauczania i nie jest poza zasięgiem dzieci, nawet małych dzieci. Skąd to wiemy? Wiemy o tym, bo Dorothy i Sayers z radością pomyliła się w jednym przemówieniu. Z radością przyznała, że nikt nie zauważy jej sugestii, ani rodzice, ani szkoły, ani komisje egzaminacyjne, ani dyrektorzy szkół, ani Ministerstwo Edukacji. I to prawda, że jej pomysły zostały w tym kraju w dużej mierze zignorowane. Jednak, co ciekawe, jej esej został podjęty z wielkim entuzjazmem przez uczelnie sztuk wyzwolonych w USA i przez wychowawców domowych na całym świecie, zwłaszcza tych, którzy zostali zainspirowani wersjami klasycznego programu nauczania, które emanowały ze Stanów.
oznacza to, że nauka gramatyki nie zniknęła ani nie stała w miejscu. We wtorek uczestniczyłem w żywej spółdzielni edukacji domowej prowadzonej przez rodziców tutaj w Wielkiej Brytanii. Zgodnie z rygorystycznym klasycznym programem nauczania, w którym gramatyka formalna jest nauczana dla najmłodszych klas. Czy uczniowie byli znudzeni zaimkami zwrotnymi? Wcale nie. Częściowo dlatego, że je śpiewali. Tak jak śpiewali swoje łacińskie końcówki czasowników i ich historię. Ci młodzi uczniowie mają dobrą zabawę i fenomenalną znajomość gramatyki (i łaciny, historii, geografii, matematyki, nauk ścisłych itp.).
ta grupa była protestancka, ale istnieją katolickie odpowiedniki, które są również bardzo interesujące. Jest pewna ilość lamentowania i zgrzytania zębami w tej chwili o tym, jak kiedykolwiek stworzymy katolicki program nauczania, ale prawda jest taka, że różne prawdziwie Katolickie programy nauczania już istnieją. Musimy tylko spojrzeć poza wąskie granice brytyjskiego systemu edukacji, aby je znaleźć.
w każdym razie, to na marginesie. Wróćmy do gramatyki. A dokładniej do etapu gramatyki i znaczenia zapamiętywania. Mój 7 – latek jest obecnie (i szczęśliwie) uczy się wszelkiego rodzaju faktów na temat traktatu z Tordesillas, biomów wodnych i pierwszego czasu przyszłego koniugacji. Nie może korzystać z przytłaczającej większości tego, czym jest – powtarzam-chętnie się uczy, ale kiedy nadejdzie czas – i nadejdzie czas, kiedy przejdzie w stadium dialektyki – będzie miała te często powtarzane fakty na wyciągnięcie ręki. Jak narzędzie. Nie potrafi zrobić szafki, ale zna się na dłucie. Ze względów bezpieczeństwa i higieny pracy chciałbym wyraźnie zaznaczyć, że mówię oczywiście całkowicie metaforycznie.
kiedy uczniowie przechodzą od etapu gramatyki do dialektycznego etapu edukacji, zaczynają manipulować językiem, pracować z nim, eksperymentować w ograniczonym zakresie. Nadal pracują systematycznie, ale teraz zaczynają eksplorować. Możesz być zaznajomiony z niektórymi książkami używanymi na tym etapie rozwoju uczniów. Książki takie jak The writing revolution i The lost tools of writing, które były oczywiście bezpośrednio zainspirowane wypowiedzią Dorothy L Sayers.
mając język gramatyki na miejscu, uczniowie mogą używać języka, definiować terminy i dokonywać dokładnych stwierdzeń, konstruować argument i wykrywać błędy w argumentach. Nie muszę podkreślać, jak ważne są te narzędzia w naszych obecnych czasach. Kiedy gramatyka jest Bezpieczna, dialektyka staje się możliwa. Kiedy dialektyka jest Bezpieczna, można nauczyć się retoryki.
wszystko to wyjaśnia, jak sądzę, dlaczego kluby kreatywnego pisania, które prowadziłem w różnych szkołach przez lata, odniosły tak ograniczony sukces (choć oczywiście jest również całkiem możliwe, że po prostu szukam uzasadnienia własnego braku umiejętności). Najwyższy punkt, który okazał się być niskim punktem, przyszedł, gdy chłopak o nazwisku Szekspir dołączył do mojego klubu kreatywnego pisania w londyńskiej szkole Oratorium. Nawet jego obecność nie przechyliła wagi literackiej.
nigdy nie uczono systematycznie pisać, uczniowie mają tendencję do opierania się interwencji, jeśli chodzi o ich twórczą pracę. Jak zasugerowała Dorothy L Sayers, mogą chcieć wyrazić siebie, ale nie często chcą ulepszać swoje rzemiosło, chociaż ulepszanie ich rzemiosła jest tym, co naprawdę pomoże im wyrazić siebie. Prawda jest taka, że wszyscy musimy wiedzieć, jak obsługiwać nasze narzędzia, zanim będziemy mogli właściwie rozpocząć pracę.
gdy zbliżam się do końca, chcę odnieść się do kilku oczywistych pytań, które mogły zostać podniesione przez to wszystko. Pierwszy to: jak będziemy uczyć nauczycieli? Dorothy L Sayers powiedziała, że ” sami nauczyciele musieliby poddać się dyscyplinie Trivium, zanim wyruszą na nałożenie jej na swoich podopiecznych.”Ale myślę, że lepszym sposobem rozwiązania tego problemu jest myślenie o nauczycielach uczących się wraz z ich podopiecznymi. Z pewnością jedną z największych i najbardziej nieoczekiwanych radości, jakie znalazłem w byciu ojcem wychowującym w domu, jest to, że ja – niby dobrze wykształcony-a teraz uczę się razem z moimi dziećmi i często Jestem przez nie nauczany.
w rzeczy samej, jest to podejście przyjęte przez autorów utraconych narzędzi pisania. Rodzice i nauczyciele uczą się razem z dziećmi, których uczą.
drugie pytanie brzmi: jak to wszystko wpasować w już zatłoczony program nauczania? Odpowiedź jest taka, że nie. Dorothy L Sayers argumentowała, że studenci będą gotowi do rozpoczęcia przedmiotów, które są proponowane do późniejszej nauki na Uniwersytecie w wieku 16 lat. Tak, zgadza się. Bez Matury. Yippee. Dla uczniów opuszczających szkołę w wieku 16 lat, twierdziła, że Trivium wystarczyło.
„pod koniec dialektyki dzieci będą prawdopodobnie daleko w tyle za swoimi koedukacjami wychowanymi na staromodnych „nowoczesnych” metodach, jeśli chodzi o szczegółową znajomość konkretnych przedmiotów. Ale po skończeniu czternastu lat powinni być w stanie zrehabilitować pozostałych. Rzeczywiście, nie jestem pewien, czy uczeń w pełni biegły w Trivium nie powinien być zdolny do natychmiastowego podjęcia nauki na Uniwersytecie w wieku szesnastu lat, udowadniając tym samym, że jest równy swemu średniowiecznemu odpowiednikowi, którego przedwczesność często wydaje się nam tak Zdumiewająca i niezrozumiała.”Czy to taki absurdalny argument, jak się wydaje? Znam rodzinę, której syn ukończył klasyczny katolicki program nauczania w domu, całkowicie pominął maturę, a ostatnio uzyskał 4 doskonałe stopnie A i amerykański AP w ciągu zaledwie jednego roku. Spotkałem innego studenta tego lata, który nie zdawał matury lub poziomów i otrzymał miejsce od czterech szkół medycznych za pośrednictwem UCAS na podstawie jej katolickiej edukacji klasycznej. Jeśli opanujemy podstawy, reszta pójdzie za nimi.
w pełni doceniam, że to, o co apeluję, jest radykalne. Albo przynajmniej radykalne w kontekście brytyjskim. Doceniam to, że nasze struktury edukacyjne sprawiają, że takie zmiany są zasadniczo trudne do wprowadzenia. Ale moja odpowiedź jest dwojaka. Po pierwsze, twierdzę, że nie ma absolutnie nic złego w powrocie do naszych edukacyjnych korzeni. Pomysły Dorothy L Sayers zostały wypróbowane i działają, chociaż przez amerykańskie szkoły i wychowawców domowych, którzy mają wolności, których większość brytyjskich szkół nie ma. Po drugie, twierdzę, że sukces może nadejść czasami i w formach, których się nie spodziewaliśmy. Gdy Kasjodorus próbował założyć szkołę w VI wieku, nie powiodło się to. Ale z popiołów tej porażki wyłoniła się jego wizja chrześcijańskiej Sztuki Liberalnej, która zmieniła krajobraz edukacyjny na następne tysiąc lat. Bliżej naszych czasów i tematu naszej konferencji, kiedy St John Henry Newman próbował założyć Katolicki Uniwersytet w Dublinie, również mu się nie udało. Ale z tej porażki wyłoniło się inspirujące nauczanie idei Uniwersytetu. Naszym dzisiejszym zadaniem – sugeruję pokornie-nie jest osiągnięcie sukcesu, ale naprawdę dobre odkrycie i wdrożenie autentycznej wizji edukacyjnej. Zwróćmy się do Dorothy L Sayers i Johna Henry ’ ego Newmana, którzy sami zwrócili się do liberalnej edukacji swoich przodków w poszukiwaniu inspiracji. Zapomnijmy o mądrych celach i wymiernych wynikach i ruszajmy w przyszłość, przekonani, że jesteśmy częścią żywej tradycji i że wyniki naszej pracy są w rękach Boga.
Dziękuję.