een bekende grap in de Amerikaanse Joodse cultuur gaat als volgt. Een Joodse immigrant landde op Ellis Island in New York. De procedures waren verwarrend en hij werd overweldigd door de commotie. Toen een van de ambtenaren hem vroeg: “Wat is uw naam?”Hij antwoordde,” Shayn fergessen, “wat in het Jiddisch betekent:” Ik ben het al vergeten. De officiële nam vervolgens zijn naam op als Sean Ferguson.Tegenwoordig geloven leden van veel blanke etnische groepen – waaronder Joden, Italianen en Polen – dat ongevoelige of onwetende functionarissen van Ellis Island de namen van hun families veranderden toen ze in de VS aankwamen om hen meer Amerikaans te laten klinken.
maar er is eigenlijk veel meer bewijs dat Joden en leden van andere blanke etnische groepen hun naam veranderden. In het onderzoek voor mijn boek, keek ik naar legale naamsverandering petities in New York City gedurende de 20e eeuw waaruit blijkt dat duizenden Joodse immigranten en hun kinderen inderdaad hun eigen namen veranderden. Terwijl Amerikaanse Joden in mei de Joods – Amerikaanse Erfgoedmaand vieren, is het de moeite waard om opnieuw te bekijken waar en waarom het portret van de gedwongen naamsverandering van Ellis Island is ontstaan.
geen bewijs in populaire literatuur
bewijs uit de populaire literatuur ondersteunt hun argument verder. Tussen 1892 en 1920, toen elke dag duizenden immigranten het immigratiestation op Ellis Island passeerden, waren er geen beschrijvingen van de naamsverandering van Ellis Island in populaire tijdschriften of boeken. En zelfs nadat de immigratie in de jaren twintig aanzienlijk was vertraagd, beschrijven populaire boeken en tijdschriften voor de volgende vier decennia niet typisch Ellis Island ambtenaren die namen van immigranten veranderden. In deze periode onderzocht de populaire literatuur een verscheidenheid aan relevante onderwerpen, zoals de oorsprong en het gebruik van namen, de sociale psychologie van naamsverandering, Joodse humor en Joodse immigratie, maar geen van hen richtte zich op naamsverandering op Ellis Island. In 1969 vertelde een Joods humoristisch boek zelfs een grap met de Sean Ferguson-punchline. Maar de grap ging over een Jiddische acteur die naar Californië ging om filmster te worden. Gedurende de hele treinreis werkte hij aan het onthouden van een artiestennaam, om het te vergeten toen hij oog in oog kwam te staan met een imposante Hollywood producer.
culturele veranderingen van de jaren 60 en 70
het was pas in de jaren 70 dat het beeld van de naamsverandering van Ellis Island De Amerikaanse verbeelding aannam. Een populaire 1979 boek over Ellis Island en de immigrant ervaring, bijvoorbeeld, beschreven ambtenaren die waren “casual en uncaring over de kwestie van namen. Francis Ford Coppola ‘ s film “The Godfather, Part II” uit 1974 bevatte een ongevoelige immigratieofficier die Vito Corleone zijn naam gaf.
wat ik zou willen betogen is dat de cultuur van de late jaren 1960 en 1970 deze portretten heeft gevormd van de naamsverandering van Ellis Island. Na de 1965 Immigratie en nationaliteit Act geëlimineerd de discriminerende immigratiequota die immigratie uit Zuid-en Oost-Europa had beperkt, Amerikaanse populaire cultuur begon te vertellen nieuwe verhalen die het succes van immigranten uit die regio ‘ s valoriseerde.Ellis Island zelf – waar Lyndon Johnson de wet van 1965 tekende-veranderde in de publieke geest van een set verlaten gebouwen in een prominent symbool van de strijd en triomfen van Europese immigranten.
de late jaren 1960 en 1970 waren ook getuige van belangrijke uitdagingen voor het gezag van de regering van de Verenigde Staten: de Pentagon Papers toonden aan dat de regering het Amerikaanse volk had misleid, zoals de VS. meer en meer troepen naar Vietnam. Aanhoudende raciale ongelijkheid explodeerde in rellen in steden in het hele land. En het Watergate-schandaal bracht criminaliteit en belemmering van de rechtsgang aan het licht op het hoogste niveau van de overheid. Portretten van onvrijwillige naamsveranderingen op Ellis Island passen zowel bij de nieuwe bekendheid van het eiland als symbool van immigratie, als bij het groeiende wantrouwen jegens de overheid.
naam veranderen verraad aan familiewaarden?De naamsverandering van Ellis Island past ook in een nieuw thema in de Amerikaanse cultuur in de jaren zeventig.: een zoektocht naar authenticiteit. Historicus Matthew Frye Jacobson heeft de zoektocht van veel blanke etnische groepen in dit tijdperk, waaronder Joden, gedocumenteerd om “authentieke” cultuur te zoeken om hun etnische identiteit te versterken.Met films als “The Godfather” en “Hester Street”, waarin de uitdagingen van immigratie voor een jonge Joodse familie in New York werden beschreven, wendde de Amerikaanse cultuur zich tot de Oude Wereld – De Europese landen waaruit blanke immigranten waren geëmigreerd – als bron voor familiewaarden en gemeenschappelijke integriteit. En binnen deze context leek het veranderen van namen een verraad aan familie, gemeenschap en identiteit.
van de jaren 1970 tot de jaren 1990, romans, films en toneelstukken die het Joodse leven portretteerden, zoals Wendy Wassersteins toneelstuk ” Isn ‘ t It Romantic?”en Barry Levinson’ s film, “Avalon,” representeerde naamwisselaars als neppers of verkopers.
hoewel Joden niet de enigen waren die dit verlangen naar authenticiteit ondervonden, blijkt uit mijn onderzoek dat ze hun namen in onevenredige aantallen veranderden in vergelijking met andere groepen als reactie op het Amerikaanse antisemitisme. In een cultuur die de Oude Wereld begon te omarmen als een bron van authentieke waarden, kan het feit dat hun ouders en grootouders vrijwillig hun eigen namen veranderden van hun oorspronkelijke joodse namen voor veel Amerikaanse Joden pijnlijk zijn geweest om te accepteren. De schuld geven aan ongevoelige overheidsfunctionarissen op Ellis Island voor het wissen van joodse namen was een veel gemakkelijker taak.
maar deze nadruk op Ellis Island verhulde alleen de ingewikkelde redenen waarom joden eigenlijk hun eigen naam veranderden.
de grap van Sean Ferguson is dus meer dan een simpele grap. Het illustreert de manieren waarop Joodse mensen hebben geworsteld, en blijven worstelen, met hun identiteit in Amerika. Het laat zien hoe moeilijk het is om te worstelen met het verleden, maar ook hoe belangrijk dat worstelen is.