mój telefon komórkowy zadzwonił w pracy, a brzuch mi opadł, gdy zobaczyłam, że dzwoni Szkoła mojej córki.
przerażający telefon ze szkoły nigdy nie jest dobrą wiadomością – zwykle oznacza albo chore dziecko, albo zranione dziecko. Odpowiedziałem. To była przedszkolanka mojej córki. „Czy teraz jest dobry moment?”zapytała. Przez chwilę odetchnęłam, myśląc, że dzwoni, by omówić logistykę przynoszenia urodzinowej przekąski mojej córki następnego dnia.
Ale nie dzwoniła w sprawie logistyki przyjęcia urodzinowego.
moja córka też nie była chora ani ranna. Zamiast tego dowiedziałem się, że była przyczyną dwóch niepokojących incydentów w ciągu tygodnia. Pierwsza z nich polegała na tym, że wpadła w szał i zraniła uczucia koleżanki z klasy, druga pobrała krew i wysłała ją do gabinetu dyrektora.
jako mama, zwłaszcza mama córki, mój umysł przeszedł w tryb ochronny.
czy ona się tylko broni? Drugi dzieciak zaczął? Z pewnością, to nie mogło pochodzić bez sprowokowania od mojego własnego słodkiego dziecka. Ale po usłyszeniu więcej o tym, co się stało, dowiedziałem się, że odpowiedziała na kolegę z klasy z takim brakiem empatii ,że jej nauczyciel musiał jej powiedzieć: „spójrz na jego twarz, zobacz, jak smutny go właśnie uczyniłeś.”
byłem tak naiwny, że myślałem, że moje dziecko nigdy nie będzie wredne.
kiedy rozmawiałem z jej nauczycielką o incydentach, poczułem, że dryfuję w nowe, niezbadane terytorium rodzicielskie. Kilka minut wcześniej lamentowałem, jak szybko minął czas i nie mogłem uwierzyć, że następnego dnia będę miał 6-latka.
bylaby w pelni dojrzala, a ja nie bylem przygotowany na to, co to oznacza w tej chwili.
źródło: Taylor Grote / Unsplash
co robić?
najpierw zapytałem jej nauczycielkę, jak to naprawić z kolegami z klasy. Omówiliśmy strategie, takie jak pisanie listu z przeprosinami wraz ze zdjęciem ulubionego zwierzęcia drugiego kolegi z klasy (w końcu mieli tylko 6 lat). Potem zadzwoniłam do męża. Podczas gdy moje pierwsze uczucie po usłyszeniu tego, co się stało, było wstydem, jego był gniew. Obaj wiedzieliśmy, że to nie była szybka poprawka – nie było to coś, co można rozwiązać przez krótszy czas na ekranie lub czas przerwy. Miało to obejmować trudne rozmowy i codzienne przypomnienia.
może pod wstydem i złością też się trochę baliśmy, bo to wyzwanie sygnalizowało początek czegoś innego. Pierwsze dni, kiedy nasze dzieci były karmione, ubrane i kochane, już nie wystarczały. Nasza odpowiedzialność jako rodziców przesunęła się na pomaganie im stać się dobrymi ludźmi.
i może nam się nie udało.
wczesne dni karmienia naszych dzieci, ubierania się i kochania nie wystarczały już. Nasza odpowiedzialność jako rodziców przesunęła się na pomaganie im stać się dobrymi ludźmi, a może nam się to nie udało.
mantry z artykułów wychowawczych Zastanawiałem się, który z nich jest tu odpowiedni.
Traktuj innych tak, jak chcesz być traktowany
prowadź z życzliwością
mieć przyjaciela, być przyjacielem
Porozmawiaj z osobą nieśmiałą
usiądź przy osobie, która siedzi sama
Zrób miejsce
Otwórz krąg
twoje słowa mają wagę
mój mąż i ja zdecydowaliśmy się skupić na tym, co to znaczy być dobrym człowiekiem.przyjaciel. To otworzyło naszą córkę na rozmowę o szczegółach incydentów i zdaliśmy sobie sprawę, że źródłem jej zachowania była niepewność i niepokój związany z przyjaźniami w szkole.
innymi słowy, cieszyliśmy się, że nie wychowujemy tyrana.
przypuszczam, że na to się zapisaliśmy, gdy zdecydowaliśmy się zostać rodzicami.
nie zawsze będzie łatwo, A życia nie da się przeżyć bez uczenia się na błędach. Z perspektywy czasu zdaliśmy sobie sprawę, jakie mieliśmy szczęście, że pierwsza lekcja miała miejsce o 6, a nie o 16. Może dzięki naszemu pierwszemu testowi, z niższymi stawkami, możemy stworzyć podstawy do radzenia sobie z trudniejszymi problemami, gdy stawki są wyższe. „Pomaganie dzieciom w zrozumieniu ich świata społecznego i opracowywaniu sposobów zaspokajania ich potrzeb emocjonalnych i społecznych jest kluczowym elementem wczesnej edukacji”, mówi Krajowe Stowarzyszenie Na Rzecz Edukacji małych dzieci.
ważne było również sprawdzenie naszego przywileju. „Mean” to coś, co możemy zmienić w praktyce, w przeciwieństwie do odkrywania niepełnosprawności rozwojowej lub odkrywania uprzedzeń wobec naszego dziecka (lub w naszym dziecku) w oparciu o kolor skóry. Może mieliśmy szczęście, że zaczęliśmy od wrednych.
często sprawdzaliśmy się u jej nauczycielki i przechodziliśmy przez resztę roku bez kolejnego telefonu ze szkoły. W końcu to jej nauczyciel zaoferował nam prawdziwą mądrość podczas jednej z tych rozmów meldunkowych.
„
oto kilka sposobów, w jakie również przynieśliśmy lekcję do domu.
praktyka z rodzeństwem
dorastałem z trzema braćmi, więc pamiętam ciężkie i burzliwe dzieciństwo. Myślałem, że rywalizacja rodzeństwa i konflikt fizyczny to tylko część dorastania. Ale po incydentach w szkole, stałem się bardziej dostrojony do tego, jak mój najstarszy radził sobie z konfliktem w domu. Na przykład, zdałem sobie sprawę, że ma tendencję do eskalacji rzeczy szybko i fizycznie bił się na młodszą siostrę, zamiast rozmawiać z nią pierwszy. Częściej wchodziliśmy i zachęcaliśmy ją do rozmowy z siostrą, zanim sprawy przybrały na sile, a w razie potrzeby rozdzielaliśmy je, aby dać jej przestrzeń do ochłodzenia.
źródło: Andrea Tummons / Unsplash
przyznaj emocje
szczególnie zaraz po incydentach, mój mąż i ja próbowaliśmy dużo rozmawiać o uczuciach, aby zachęcić do empatii. Dzieliliśmy się tym, jak się czujemy, uznawaliśmy jej uczucia, omawialiśmy hipotezy i scenariusze, które wspólnie czytaliśmy w książkach lub oglądaliśmy w jej ulubionych programach, aby odnieść się do jej doświadczeń.
Zrób miejsce na otwartą komunikację
po przeczytaniu bajek na dobranoc, moja córka i ja zawsze mamy kilka minut czasu na przytulanie, gdy jest schowana w łóżku. To jedna z moich ulubionych części dnia i kiedy bogatsza rozmowa Zwykle się dzieje. W tych chwilach wyznała swoje obawy przed pierwszą klasą, zapytała „jak dzieci wchodzą do brzuchów mam” i podzieliła się innymi przemyśleniami i pytaniami, których nigdy nie dzieli, gdy pytamy o jej dzień przy kuchennym stole. Tak jak ja, myślę, że potrzebuje czasu, by to przetrawić, a przytulanie wydaje się bezpieczną przestrzenią do rozmowy. Mam nadzieję, że wraz z rozwojem (a może i z czasem) znajdziemy inną bezpieczną przestrzeń, aby nasza komunikacja była otwarta.