Virginia Company
w tych latach Sandys zaczął rozwijać kolejne zainteresowanie. W parlamencie był jednym z czołowych zwolenników wolnego handlu, a istotne dla tej kwestii było promowanie kolonizacji zamorskiej, w której—jak zaznaczył-Anglicy pozostawali daleko w tyle za swoim wrogiem, Hiszpanami. Kompania Wschodnioindyjska została założona w 1600 roku, a w 1606 roku powstała Kompania wirginijska w celu zbierania funduszy na kolonizację Ameryki Północnej. Sandys przyłączył się do obu przedsięwzięć i w 1607 roku został powołany do Rady Kompanii Wirginijskiej; prawdopodobnie pomógł opracować drugi statut kompanii w 1609 roku, przenosząc kontrolę nad kolonią z króla na gubernatora mianowanego przez Radę. W 1612 roku stał się jednym z założycieli Somers Island Company, która osiedlała się na Bermudach, a w ciągu następnej dekady stał się głównym współtwórcą działalności zamorskiej.
w 1616 roku Sandys został wybrany asystentem (zasadniczo dyrektorem) firmy Virginia Company, a w 1618 roku rozszerzył swoją inwestycję w Wirginii, organizując 310 osadników, aby dołączyć do zmniejszającej się populacji zaledwie 400. Uważał emigrantów za klucz do sukcesu za granicą, a w 1617 prowadził negocjacje z purytanami z Leyden, które doprowadziły do podróży Mayflower i ojców pielgrzymów w 1620. Ponieważ Sandys był tak zaniepokojony, że „wielka akcja” Kolonii Wirginii może „spaść na nic”, poświęcił temu przedsięwzięciu nowe energie, w tym przygotowanie reformy procedur Kompanii Wirginii, tak zwanej Wielkiej karty z 1618 roku, która stworzyła przedstawicielskie” Zgromadzenie Ogólne ” w Wirginii. Ostatecznie w 1619 roku Sandys objął stanowisko skarbnika (w zasadzie prezesa) Kompanii Wirginijskiej.
wśród jego polityki, jego plan dywersyfikacji gospodarki kolonii nie powiódł się, ale jego transport osadników w ciągu następnych pięciu lat był prawdopodobnie najważniejszym powodem, dla którego przetrwało przyczółek Anglii w Jamestown. Chociaż w tych latach przewoził około 4000 ludzi przez Ocean Atlantycki, wyniszczenie było tak intensywne, że kolonia była tylko o kilkaset osób większa w 1624 roku niż w 1618 roku. Bez emigracji atak Indian z 1622 r.mógł zniszczyć młodą osadę.
w domu jednak polityka Sandysa antagonizowała wielu inwestorów, a w 1620 król zabronił jego reelekcji: „wybierz diabła, jeśli chcesz, ale nie Sir Edwina Sandysa”, podobno powiedział. Przyjaciele Sandysa przejęli jego miejsce, a on zasadniczo pozostał pod kontrolą firmy Virginia. Jednak chroniczny brak funduszy powodował, że jego kłopoty narastały. W 1622 wynegocjował kontrakt z Lordem skarbnikiem Lionelem Cranfieldem, który dał firmie Virginia monopol na import tytoniu, ale to właśnie osiągnięcie wywołało konfrontację, która ostatecznie zniszczyła reżim Sandysa.
kiedy ogłoszono warunki kontraktu, okazało się, że Sandys i jego sprzymierzeńcy otrzymają wysokie pensje za swoją pracę. Dla firmy w trudnej sytuacji finansowej wydawało się to zupełnie niestosowne, a w ciągu następnych kilku miesięcy nasiliły się oskarżenia o niestosowność finansową i niegospodarność. W 1623 kontrakt tytoniowy został rozwiązany, a w maju Tajna Rada wszczęła śledztwo w sprawie administracji Sandysa. Wkrótce okazało się, że Warunki w Wirginii były straszne, a prawda została zatajona przed londyńskimi inwestorami. W lipcu król zażądał unieważnienia karty, a dziesięć miesięcy później firma została rozwiązana. Sandys zabezpieczył monopol tytoniowy dla Wirginii w Parlamencie w 1624 r.—dar, który miał być kluczowy dla przyszłości kolonii-ale jego własna rola w wysiłkach dobiegła końca.