Coatlicue de Azteekse moedergodin werd verondersteld een dualistisch karakter te hebben. Net als de aarde zou ze liefhebbend en voedend kunnen zijn door de voorwaarden te bieden voor de mensheid om te overleven. Ze kan ook meedogenloos zijn en menselijk leven verslinden door natuurrampen. Als zodanig was ze een moederfiguur die zowel liefde als angst kon inspireren. Het enorme standbeeld van Coatlicue in het Nationaal Antropologisch Museum van Mexico-stad torent boven de bezoeker uit en is bijna 3 meter hoog. Het is waarschijnlijk dat dit kolossale sculptuur speciaal is ontworpen om degenen in zijn aanwezigheid klein te laten voelen in vergelijking en om hen te imponeren de enorme kracht van de godin.Coatlicue was een primordiale godheid met vruchtbare voortplantingskrachten, en mythen verklaarden dat ze niet alleen de maan en de sterren had gebaard, maar ook de god van de oorlog, Huitzilopochtli. Als moeder van deze belangrijkste godheid van de oorlogszuchtige Azteekse natie, was de godin ongetwijfeld een van de heiligste religieuze figuren van deze beschaving.
de godin wordt over het algemeen voorgesteld als een dubbele slangenkop met hangende hoektanden en gevorkte tongen. Maar het is haar kronkelende slangenrok die haar naam verklaart, wat zich vertaalt als ” zij van de Slangenrok.”Haar associatie met de slang is te wijten aan de ratelslang is een belangrijk symbool van vruchtbaarheid en vruchtbaarheid voor de volkeren van Centraal Mexico.
dit beeld heeft een fascinerend verhaal achter zich. Het werd gecreëerd tijdens de Azteekse Heerschappij en stond ooit op een centrale positie in de buurt van de grote piramide van de hoofdstad, Tenochtitlan. Na de Spaanse verovering van Mexico werd de moedergodin beschouwd als een” heidens idool ” en onder de aarde begraven door de Spanjaarden, die probeerden de pre-Spaanse religies uit te roeien en te vervangen door het christendom.Hier bleef ze verborgen en werd eeuwenlang vergeten tot in de 18e eeuw toen opgravingen tijdens de wederopbouw van het stadscentrum haar per ongeluk opgraven. De koloniale autoriteiten, die niet wisten wat te doen met deze vreemde ontdekking, hadden het in de buurt geplaatst als een curio. Het nieuws verspreidde zich wijd en zijd en honderden burgers van de stad kwamen uit nieuwsgierigheid om dit fascinerende relikwie uit het verleden te zien. Toen gebeurde er iets dat de koloniale regering diep van streek zou maken. Onverwacht kwamen grote aantallen inheemse volkeren uit naburige staten aan en kwamen samen op het Zocalo plaza. Hier hielden ze processies bij kaarslicht rond het standbeeld van de moedergodin, zongen tot laat in de nacht en lieten offers zoals bloemen en voedsel achter aan de voeten van het standbeeld. Dit beangstigde zowel de autoriteiten als de criollo elites van Spaanse afkomst die begonnen te vrezen dat een massale opstand tegen de Spaanse overheersing snel zou plaatsvinden. Zo werd het beeld, ondanks protesten, opnieuw begraven. Gelukkig werd het later weer opgegraven en uiteindelijk tentoongesteld in het Nationaal Museum voor Antropologie, waar het tot op de dag van vandaag bewaard blijft.