op 3 November 1944 liet Japan fusen bakudan, of ballonbommen, vrij in de Pacific jet stream. Ze droegen elk vier brandbommen en een explosieve bom van 30 pond. Japan ‘ s nieuwste wapen, de ballonbommen waren bedoeld om schade te veroorzaken en paniek te verspreiden in de continentale Verenigde Staten. De ballonnen zouden zes Amerikaanse levens eisen op 5 mei 1945, maar ze werden algemeen beschouwd als een militaire mislukking. Japan stopte de operatie in april 1945.
creatie van de Fu-Go
het Japanse militaire wetenschappelijke laboratorium bedacht oorspronkelijk het idee van ballonbommen in 1933. Hun voorgestelde Airborne Carrier research and development programma onderzocht verschillende ideeën, waaronder het eerste idee van ballonbommen, volgens Robert Mikesh. Zijn wetenschappelijke verslag over deze Fu-Go ballonnen is een definitief werk over dit obscure onderwerp.Het idee van de ballonbommen kwam terug toen Japan wraak wilde nemen na de inval in Doolittle, waardoor Japan kwetsbaar bleek voor Amerikaanse luchtaanvallen. Het 9th Military Technical Research Institute, beter bekend als het Noborito Research Institute, werd belast met het ontdekken van een manier om Amerika te bombarderen, en ze nieuw leven ingeblazen het idee van Fu-Go. Ze ontwierpen ballonbommen vanaf Japanse onderzeeërs aan de westkust van Amerika. Het gezamenlijke leger-marine onderzoek naar deze operatie kwam echter abrupt tot stilstand toen elke onderzeeër werd teruggeroepen voor de Guadalcanal operatie in augustus 1943.
nieuwe inspanningen werden vervolgens gericht op het ontwerpen van een transpacifieke ballon, een die vanuit Japan kon worden gelanceerd en de continentale VS kon bereiken. In de winter van 1943 en 1944 testten meteorologen, met steun van de ingenieurs belast met het ontwikkelen van transpacifische ballonnen, de winterjetstroom. Ze ontdekten dat een ballon hypothetisch gemiddeld 60 uur kon reizen op deze straalstroom en met succes Amerika kon bereiken.
deze ontdekking lichtte de massaproductie van 10.000 ballonnen toe ter voorbereiding op de winterwinden van 1944 en 1945. De ballonnen zouden worden gemaakt van washi, een papier gemaakt van de schors van de kozo-boom, en schoolmeisjes van naburige scholen zouden de arbeidskrachten zijn, ingelijfd als onderdeel van de totale oorlogsinspanning mentaliteit gepredikt door het Japanse Rijk. De meisjes kregen echter niet te horen wat ze aan het maken waren.Op de gunstige dag van 3 November 1944, gekozen voor de verjaardag van voormalig keizer Meiji, werden de eerste ballonnen gelanceerd. De lancering bleek moeilijk omdat het 30 minuten tot een uur duurde om een ballon klaar te maken voor de vlucht en er ongeveer dertig man voor nodig waren. Bovendien konden de ballonnen alleen worden gelanceerd onder bepaalde windomstandigheden. In de maanden November tot maart waren er slechts 50 verwachte gunstige dagen, en ze verwachtten een maximum van 200 ballonnen van hun drie lanceerplaatsen per dag te lanceren.
ondanks het feit dat de lanceringen topgeheim waren, werden ballonnen niet verborgen voor degenen in de naburige gebieden. Getuigen herinnerden zich deze “gigantische kwallen” die afdrijven in de lucht, Mikesh details.
Amerikaanse reactie
twee dagen na de eerste lancering zag een marine-patrouille voor de kust van Californië een stuk stof in de zee liggen. Toen ze terugkwamen, noteerden ze de Japanse markeringen en waarschuwden ze de FBI. Pas twee weken later, toen meer zeeafval van de ballonnen werd gevonden, besefte het leger het belang ervan. Toen, in de volgende vier weken, verschenen er verschillende rapporten van de ballonnen over de hele westelijke helft van Amerika, toen Amerikanen het doek begonnen te spotten of explosies hoorden.
de eerste reactie van het leger was onmiddellijk zorgwekkend. Over het doel van deze ballonnen was in het begin weinig bekend en sommige militaire functionarissen maakten zich zorgen dat ze biologische wapens bij zich hadden. Ze vermoedden dat de ballonnen werden gelanceerd vanuit nabijgelegen Japanse verplaatsingskampen, of Duitse krijgsgevangenenkampen.In december 1944 begon een militaire inlichtingendienst met het evalueren van het wapen door het verzamelen van de verschillende bewijzen van de ballonlocaties. Uit een analyse van de ballast bleek dat het zand afkomstig was van een strand in het zuiden van Japan, wat hielp om de lanceerplaatsen te verkleinen. Ze concludeerden ook dat de belangrijkste schade van deze bommen afkomstig was van de brandbommen, die vooral gevaarlijk waren voor de bossen van de Pacific Northwest. De winter was het droge seizoen, waarin bosbranden zeer destructief konden worden en zich gemakkelijk konden verspreiden. Toch kwam het leger tot de conclusie dat de aanvallen verspreid en doelloos waren.Omdat het leger bang was dat een bericht van deze ballonbommen paniek zou veroorzaken onder de Amerikanen, besloten ze uiteindelijk om te zwijgen. Dit hielp ook voorkomen dat de Japanners een moreel boost kregen van het nieuws van een succesvolle operatie. In januari 4, 1945, het Bureau van censuur verzocht de redactie van kranten en radio-uitzendingen niet te bespreken de ballonnen. De stilte was succesvol, want de Japanners hoorden slechts over één ballonincident in Amerika, via de Chinese krant Takungpao.Op 17 februari 1945 gebruikten de Japanners het nieuwsagentschap Domei om rechtstreeks in het Engels naar Amerika uit te zenden en beweerden dat er 500 of 10.000 slachtoffers waren gevallen (de nieuwsberichten verschillen) en dat er branden waren veroorzaakt, allemaal door hun vuurballonnen. De propaganda was vooral bedoeld om het succes van de Fu-Go operatie op te voeren, en waarschuwde de VS dat de ballonnen slechts een “prelude op iets groots waren.”
de Amerikaanse regering bleef echter zwijgen tot 5 mei 1945. In Bly, Oregon, naderde een zondagsschool picknick het puin van een ballon. Dominee Archie Mitchell stond op het punt een waarschuwing te roepen toen het ontplofte. Sherman Shoemaker, Edward Engen, Jay Gifford, Joan Patzke, en Dick Patzke, allen tussen 11 en 14 jaar oud, werden gedood, samen met Rev.Mitchell ‘ s vrouw Elsie, die vijf maanden zwanger was geweest. Ze waren de enige Amerikanen die gedood werden door vijandelijke acties tijdens de Tweede Wereldoorlog in de continentale VS.Hun dood zorgde ervoor dat het leger zijn stilzwijgen verbrak en waarschuwingen begon uit te vaardigen om niet te knoeien met dergelijke apparaten. Zij benadrukten dat de ballonnen geen ernstige bedreiging vormen, maar moeten worden gerapporteerd. Uiteindelijk zouden er ongeveer 300 incidenten worden geregistreerd met verschillende onderdelen teruggevonden, maar geen levens meer verloren gaan.Op 10 maart 1945 raakte een van de ballonnen een hoogspanningsdraad aan de Bonneville Power Administration in Washington. De ballon veroorzaakte vonken en een vuurbal die resulteerde in de stroomonderbreking. Toevallig was de grootste verbruiker van energie op dit elektriciteitsnet de Hanford locatie van het Manhattan Project, die plotseling stroom verloor.”We hadden speciale beveiligingen ingebouwd in die lijn, dus het hele noordwesten kon uit de macht zijn, maar we waren nog steeds online van beide kanten,” zei kolonel Franklin Matthias, de officier-in-charge in Hanford tijdens het Manhattan Project, in een interview met Stephane Groueff in 1965. “Dit knock-out van de kracht, en onze controles geactiveerd snel genoeg, zodat er geen warmte stijging te spreken van. Maar het sloot de centrale koud, en het kostte ons ongeveer drie dagen om het weer op volle kracht te krijgen.”
de ballon had geen grote gevolgen. Matthias herinnerde eraan dat hoewel de fabriek in Hanford ongeveer twee dagen productie verloor, “we waren allemaal doodgekieteld dit gebeurde” omdat het bewees dat het back-up systeem werkte.Vincent “Bud” Whitehead, een contraspionage agent in Hanford, herinnerde zich dat hij nog een ballon uit een klein vliegtuig naar beneden haalde: “I throw a brick at it. Ik maakte er een gat in en het ging naar beneden. Ik ging naar buiten en begon over dat ding te trommelen en haalde al het gas eruit. Ik heb via de radio gezegd dat ik het gevonden en gekregen had. Ze stuurden een bus met al dit speciaal opgeleid personeel, handschoenen, volledige vervuiling pakken, maskers. Ik had rondgelopen op dat spul en ze hadden het me niet verteld! Ze waren bang voor bacteriële oorlogsvoering.”
hoewel ballonwaarnemingen zouden doorgaan, was er een sterke daling in het aantal waarnemingen in April 1945, legt historicus Ross Coen uit. Eind mei waren er geen ballonnen waargenomen tijdens de vlucht.Na het einde van de oorlog arriveerde een team van Amerikaanse wetenschappers in September in Tokio om een rapport op te stellen over Japans wetenschappelijk oorlogsonderzoek. Het team werd geleid door Karl T. Compton, een oud wetenschappelijk adviseur van de Amerikaanse regering, en Edward Moreland, een wetenschapper met de hand uitgekozen door generaal MacArthur. Als onderdeel van hun rapport interviewden ze ambtenaren van Noborito die aan het Fu-Go-programma hadden gewerkt.
op 19 September spraken twee Amerikanen met Luitenant-Kolonel Terato Kunitake en een majoor Inouye. Ze verklaarden dat alle gegevens van het Fu-Go-programma vernietigd waren in overeenstemming met een richtlijn op 15 augustus. Dit interview, zonder officiële Japanse documenten, was de enige bron van informatie over de doelstellingen van het Fu-Go-programma voor de Amerikaanse autoriteiten, legt Coen uit.
de onderzoekers ontdekten dat de Japanners van plan waren 20.000 ballonnen te maken, maar dat ze daar niet in geslaagd waren. Ze leerden ook dat de campagne was “ontworpen om de schaamte van de Doolittle raid te compenseren,” Coen merkt op. Volgens dit interview had het Japanse leger geweten dat het geen effectief wapen zou zijn, maar streefde het na voor de moreel boost. Toen er geen meldingen waren van werkelijke schade in de VS, hadden de Japanse media valse verhalen verzonnen over de verzwakking van de Amerikaanse vastberadenheid. Ze bevestigden ook dat er geen plan was voor biologische of chemische oorlogvoering met de ballonnen.Volgens de twee geïnterviewde mannen had het leger het ballonprogramma gestopt vanwege een gebrek aan middelen. Er waren nauwelijks meer kozobomen, die nodig waren voor de papierproductie. Daarnaast hadden B-29 ‘ s de Showa Denko chemical plant gebombardeerd, wat de Japanse waterstofvoorraden sterk beperkte. Ze zeiden dat een tweede factor het gebrek aan informatie was over de vraag of de ballonnen zelfs Amerika bereikten en schade veroorzaakten. Ze bevestigden dat zelfs als de oorlog nog een jaar was doorgegaan, de ballonnen niet zouden zijn gebruikt in de komende winterwinden.Tot op de dag van vandaag zijn volgens historici niet alle ballonnen teruggevonden. Hoewel de meeste waarschijnlijk verloren zijn gegaan in de oceaan, wordt bewoners van de Pacific Northwest geadviseerd om voorzichtig te zijn bij het verkennen van onbekend terrein. Nog in 2014 werd in Canada een ballon ontdekt, die technisch functioneel was.Hoewel de ballonnen geen effectief wapen waren, waren ze een product van wetenschappelijke innovatie in oorlogstijd. Toen de eerste ballonnen in Amerika aankwamen, werden ze technisch gezien ‘ s werelds eerste intercontinentale ballistische raket.