pięć różnych jednostek klinicznych opisano w ramach dziedzicznych neuropatii czuciowych i autonomicznych-wszystkie charakteryzujące się postępującą utratą funkcji, która głównie wpływa na obwodowe nerwy czuciowe. Ich częstość szacuje się na około 1 na 25 000.
Typ 1Edit
dziedziczna neuropatia czuciowa typu 1 jest stanem charakteryzującym się zaburzeniami nerwowymi nóg i stóp (neuropatia obwodowa). Wiele osób z tym stanem ma mrowienie, osłabienie i zmniejszoną zdolność odczuwania bólu i odczuwania gorąca i zimna. Niektóre dotknięte osoby nie tracą czucia, ale zamiast tego odczuwają bóle w nogach i stopach. W miarę postępu choroby zaburzenia czucia mogą wpływać na ręce, ramiona, ramiona i brzuch. Osoby dotknięte chorobą mogą również doświadczać wyniszczenia mięśni i osłabienia w miarę starzenia się, ale różni się to znacznie w obrębie rodzin.
dotkniętych osób zazwyczaj się otwarte owrzodzenia (wrzody) na stopach lub rękach lub infekcje tkanek miękkich opuszków palców (whitlows), które są powolne do gojenia. Ponieważ dotkniętych osób nie może czuć ból tych owrzodzeń, nie mogą szukać leczenia od razu. Bez leczenia, wrzody mogą zostać zainfekowane i może wymagać amputacji okolicy.
chociaż rzadko u osób z dziedziczną neuropatią czuciową typu 1 może wystąpić utrata słuchu spowodowana zaburzeniami ucha wewnętrznego (odbiorczy ubytek słuchu).
objawy dziedzicznej neuropatii czuciowej typu 1 zazwyczaj pojawiają się podczas nastolatków lub dwudziestych osób. Podczas gdy cechy tego zaburzenia mają tendencję do pogarszania się w czasie, dotknięte osoby mają normalną długość życia, jeśli objawy są właściwie leczone.
Typ 1 jest najczęstszą formą spośród 5 typów HSAN. Jego historyczne nazwy to m.in. mal perforatant du pied, neuropatia owrzodzeniowo-okaleczająca, dziedziczne owrzodzenia perforatujące, trofoneuroza rodzinna,jamistość rdzenia rodzinna, dziedziczna neuropatia nerwowo-rdzeniowa. Ten typ obejmuje popularną chorobę zespół Charcota-Marie-Tooth typu 2B (HMSN 2B).
Typ 1 jest dziedziczony jako cecha autosomalna dominująca. Choroba zwykle rozpoczyna się we wczesnym okresie dojrzewania lub dorosłości. Choroba charakteryzuje się utratą odczuwania bólu głównie w dystalnych częściach kończyn dolnych; to znaczy w częściach nóg dalej od środka ciała. Ponieważ dotknięte osoby nie mogą odczuwać bólu, drobne urazy w tym obszarze mogą nie być natychmiast rozpoznawane i mogą przekształcić się w rozległe owrzodzenia. Po wystąpieniu infekcji mogą wystąpić dalsze powikłania, takie jak postępujące niszczenie kości leżących u podłoża i może wymagać amputacji. W rzadkich przypadkach chorobie towarzyszy głuchota nerwowa i zanik mięśni. Zaburzenia autonomiczne, jeśli występują, pojawiają się jako anhidrosis, zaburzenia pocenia się. Badania struktury i funkcji nerwów wykazały oznaki zwyrodnienia neuronów, takie jak znaczne zmniejszenie liczby mielinizowanych włókien i utrata aksonalna. Neurony czuciowe tracą zdolność do przesyłania sygnałów, podczas gdy neurony ruchowe mają zmniejszoną zdolność do przesyłania sygnałów.
geny związane z dziedziczną neuropatią czuciową i autonomiczną typu 1:
mutacje w genie SPTLC1 powodują dziedziczną neuropatię czuciową typu 1. Gen SPTLC1 zawiera instrukcje tworzenia jednej części (podjednostki) enzymu zwanego palmitoylotransferazą serynową (SPT). Enzym SPT bierze udział w wytwarzaniu niektórych tłuszczów zwanych sfingolipidami. Sfingolipidy są ważnymi składnikami błon komórkowych i odgrywają rolę w wielu funkcjach komórkowych.
mutacje genu SPTLC1 zmniejszają ilość wytwarzanej podjednostki SPTLC1 i powodują enzym SPT o obniżonej funkcji. Brak funkcjonalnego enzymu SPT prowadzi do zmniejszenia produkcji sfingolipidów i szkodliwego gromadzenia się niektórych produktów ubocznych. Sfingolipidy znajdują się w mielinie, która jest powłoką chroniącą nerwy i promującą wydajne przekazywanie impulsów nerwowych. Zmniejszenie sfingolipidów zakłóca tworzenie mieliny, powodując, że komórki nerwowe stają się mniej wydajne i ostatecznie umierają. Gdy sfingolipidy nie są wytwarzane, nagromadzenie toksycznych produktów ubocznych może również prowadzić do śmierci komórek nerwowych. To stopniowe niszczenie komórek nerwowych powoduje utratę czucia i osłabienie mięśni u osób z dziedziczną neuropatią czuciową typu 1.
Typ 2, wrodzona neuropatia czuciowaedytuj
dziedziczna neuropatia czuciowa i autonomiczna typu II (HSAN2) jest stanem, który przede wszystkim wpływa na czuciowe komórki nerwowe (neurony czuciowe), które przekazują informacje o odczuciach, takich jak ból, temperatura i dotyk. Te odczucia są osłabione u osób z HSAN2. U niektórych osób dotkniętych chorobą, warunek może również powodować łagodne zaburzenia autonomicznego układu nerwowego, który kontroluje mimowolne funkcje organizmu, takie jak tętno, trawienie i oddychanie. Objawy przedmiotowe i podmiotowe HSAN2 zwykle zaczynają się w niemowlęctwie lub wczesnym dzieciństwie.
pierwszym objawem HSAN2 jest zwykle drętwienie rąk i stóp. Wkrótce potem dotknięte osoby tracą zdolność odczuwania bólu lub odczuwania gorąca i zimna. Osoby z HSAN2 często rozwijać otwarte owrzodzenia (wrzody) na rękach i stopach. Ponieważ dotkniętych osób nie może czuć ból tych owrzodzeń, nie mogą szukać leczenia od razu. Bez leczenia owrzodzenia mogą zostać zainfekowane i mogą prowadzić do amputacji dotkniętego obszaru. Nieumyślne samookaleczenie jest powszechne u osób z HSAN2, zazwyczaj przez gryzienie języka, warg lub palców. Urazy te mogą prowadzić do spontanicznej amputacji dotkniętych obszarów. Dotknięte osoby często mają urazy i złamania w rękach, stopy, kończyny, i stawów, które go nieleczone z powodu niezdolności do odczuwania bólu. Powtarzające się urazy mogą prowadzić do stanu zwanego stawami Charcota, w którym kości i tkanki otaczające stawy są niszczone.
wpływ HSAN2 na autonomiczny układ nerwowy jest bardziej zmienny. Niektóre niemowlęta z HSAN2 mają problemy z ssaniem, co utrudnia im jedzenie. Osoby z HSAN2 mogą wystąpić epizody, w których oddychanie spowalnia lub zatrzymuje się na krótki czas (bezdech); problemy trawienne, takie jak przepływ wsteczny kwasów żołądkowych do przełyku (refluks żołądkowo-przełykowy); lub powolne mruganie okiem lub odruchy wymiotne. Osoby dotknięte chorobą mogą również mieć słabe Głębokie odruchy ścięgien, takie jak odruch testowany, gdy lekarz uderza w kolano młotkiem.
niektórzy ludzie z HSAN2 doświadczają zmniejszonego poczucia smaku z powodu utraty rodzaju pączków smakowych na czubku języka zwanych językowymi brodawkami fungiform.
typ 2, wrodzona neuropatia czuciowa (znana również jako choroba Morvana), charakteryzuje się wystąpieniem objawów we wczesnym dzieciństwie lub dzieciństwie. Górne & kończyny dolne są dotknięte przewlekłymi owrzodzeniami i wielokrotnymi urazami palców i stóp. Odczucie bólu wpływa głównie i głębokie odruchy ścięgien są zmniejszone. Autoamputacja paliczków dystalnych jest powszechna, podobnie jak neuropatyczna degeneracja stawów. NCV wykazuje zmniejszone lub nieobecne potencjały działania nerwów czuciowych, a biopsja nerwu wykazuje całkowitą utratę mielinizowanych włókien i zmniejszoną liczbę niemielinizowanych włókien. Jest dziedziczona jako stan autosomalny recesywny.
geny związane z dziedziczną neuropatią czuciową i autonomiczną typu 2:
istnieją dwa typy HSAN2, zwane HSAN2A i hsan2b, każdy spowodowany mutacjami w innym Genie. HSAN2A jest spowodowany mutacjami w genie WNK1, a HSAN2B jest spowodowany mutacjami w genie FAM134B. Chociaż zaangażowane są dwa różne geny, oznaki i objawy HSAN2A i HSAN2B są takie same.
Gen WNK1 zawiera instrukcje tworzenia wielu wersji (izoform) białka WNK1. HSAN2A jest spowodowany mutacjami, które wpływają na konkretną izoformę zwaną białkiem WNK1 / HSN2. Białko to znajduje się w komórkach układu nerwowego, w tym komórkach nerwowych, które przekazują odczucia bólu, temperatury i dotyku (neurony czuciowe). Mutacje zaangażowane w HSAN2A skutkują nieprawidłowo krótkim białkiem WNK1 / HSN2. Chociaż funkcja tego białka jest nieznana, jest prawdopodobne, że nienormalnie krótka wersja nie może działać prawidłowo. Osoby z HSAN2A mają zmniejszenie liczby neuronów czuciowych; jednak rola, jaką odgrywają mutacje WNK1/HSN2 w tej utracie, jest niejasna.
HSAN2B jest spowodowany mutacjami w genie FAM134B. Mutacje te mogą prowadzić do nieprawidłowo krótkiego i niefunkcjonalnego białka. Białko FAM134B znajduje się w neuronach czuciowych i autonomicznych. Bierze udział w przetrwaniu neuronów, szczególnie tych, które przekazują sygnały bólowe, które nazywane są neuronami nocyceptywnymi. Gdy białko FAM134B jest niefunkcjonalne, neurony umierają w procesie samozniszczenia zwanym apoptozą.
utrata neuronów prowadzi do niezdolności do odczuwania bólu, temperatury i doznań dotykowych oraz do upośledzenia autonomicznego układu nerwowego u osób z HSAN2.
Typ 3, rodzinna dysautonomia
rodzinna dysautonomia jest zaburzeniem genetycznym, które wpływa na rozwój i przeżywalność niektórych komórek nerwowych . Zaburzenie zaburza komórki w autonomicznym układzie nerwowym, który kontroluje mimowolne działania, takie jak trawienie, oddychanie, wytwarzanie łez i regulacja ciśnienia krwi i temperatury ciała. Wpływa również na czuciowy układ nerwowy, który kontroluje czynności związane ze zmysłami, takie jak smak i postrzeganie bólu, ciepła i zimna. Rodzinna dysautonomia nazywana jest również dziedziczną neuropatią czuciową i autonomiczną typu III.
problemy związane z tym zaburzeniem pojawiają się po raz pierwszy w okresie niemowlęcym. Wczesne objawy obejmują słabe napięcie mięśniowe (hipotonia), trudności z karmieniem, słaby wzrost, brak łez, częste infekcje płuc i trudności z utrzymaniem temperatury ciała. Starsze Niemowlęta i małe dzieci z rodzinną dysautonomią mogą wstrzymać oddech przez dłuższy czas, co może spowodować niebieskawy wygląd skóry lub warg (sinica) lub omdlenia. To zachowanie wstrzymujące oddech zwykle ustaje w wieku 6 lat. Etapy rozwoju, takie jak chodzenie i mowa, są zwykle opóźnione, chociaż niektóre dotknięte osoby nie wykazują oznak opóźnienia rozwoju.
dodatkowe objawy przedmiotowe i podmiotowe u dzieci w wieku szkolnym obejmują moczenie w łóżku, epizody wymiotów, zmniejszoną wrażliwość na zmiany temperatury i ból, słabą równowagę, nieprawidłowe skrzywienie kręgosłupa (skolioza), słabą jakość kości i zwiększone ryzyko złamań kości oraz problemy z nerkami i sercem. Osoby dotknięte chorobą mają również słabą regulację ciśnienia krwi. W przypadku pacjentów stojących może wystąpić gwałtowny spadek ciśnienia krwi (niedociśnienie ortostatyczne), który może powodować zawroty głowy, niewyraźne widzenie lub omdlenia. Mogą również mieć epizody wysokiego ciśnienia krwi, gdy nerwowy lub podekscytowany, lub podczas wymiotów incydentów. Około jedna trzecia dzieci z rodzinną dysautonomią ma trudności w uczeniu się, takie jak krótki zakres uwagi, które wymagają specjalnych zajęć edukacyjnych. W wieku dorosłym osoby dotknięte chorobą często mają coraz większe trudności z równowagą i chodzeniem bez pomocy. Inne problemy, które mogą pojawić się w okresie dojrzewania lub wczesnej dorosłości, obejmują uszkodzenie płuc z powodu powtarzających się infekcji, zaburzenia czynności nerek i pogorszenie widzenia z powodu kurczenia się (zaniku) nerwów wzrokowych, które przenoszą informacje z oczu do mózgu.
typ 3, rodzinna dysautonomia (FD) lub zespół Riley-Day, jest autosomalnym recesywnym zaburzeniem występującym głównie u Żydów pochodzenia Wschodnioeuropejskiego. U pacjentów występują zaburzenia czuciowe i autonomiczne. Noworodki mają nieobecny lub słaby odruch ssania, hipotonię i hipotermię. Opóźniony rozwój fizyczny, słaba temperatura i brak koordynacji ruchowej są widoczne we wczesnym dzieciństwie. Inne cechy to zmniejszone lub nieobecne łzy, obniżone Głębokie odruchy ścięgien, brak odruchu rogówki, niedociśnienie ortostatyczne i względna obojętność na ból. Skolioza jest częsta. Inteligencja pozostaje w normie. Wielu pacjentów umiera w dzieciństwie i dzieciństwie. Brak reakcji ze śródskórną histaminą. Histopatologia nerwów obwodowych wykazuje zmniejszoną liczbę mielinizowanych i nie mielinizowanych aksonów. Brak końcówek katecholaminowych.
geny związane z dziedziczną neuropatią czuciową i autonomiczną typu 3:
mutacje w genie IKBKAP powodują rodzinną dysautonomię.
Gen IKBKAP zawiera instrukcje tworzenia białka o nazwie IKK complex-associated protein (IKAP). Białko to znajduje się w różnych komórkach w całym organizmie, w tym w komórkach mózgu.
prawie wszystkie osoby z rodzinną dysautonomią mają dwie kopie tej samej mutacji genu IKBKAP w każdej komórce. Mutacja ta może zaburzać sposób, w jaki informacje w genie IKBKAP są łączone, aby stworzyć plan produkcji białka IKAP. W wyniku tego błędu powstaje zmniejszona ilość normalnego białka IKAP. Mutacja ta zachowuje się jednak niekonsekwentnie. Niektóre komórki produkują prawie normalne ilości białka, a inne komórki-zwłaszcza komórki mózgu-mają bardzo mało białka. Krytyczne czynności w komórkach mózgu są prawdopodobnie zakłócane przez zmniejszone ilości lub brak białka IKAP, co prowadzi do objawów rodzinnej dysautonomii.
Typ 4, wrodzona niewrażliwość na ból z anhidroząedytuj
wrodzona niewrażliwość na ból z anhidrosis (CIPA), znana również jako dziedziczna neuropatia czuciowa i autonomiczna typu IV (HSAN IV), charakteryzuje się niewrażliwością na ból, anhidrosis (niezdolność do potu) i niepełnosprawnością intelektualną. Brak zdolności odczuwania całego bólu (w tym bólu trzewnego), co powoduje powtarzające się urazy, w tym: samookaleczenie jamy ustnej (gryzienie języka, warg i błony śluzowej jamy ustnej); gryzienie koniuszków palców; siniaki, blizny i infekcje skóry; liczne złamania kości (z których wiele nie leczy się prawidłowo); i nawracające zwichnięcia stawów powodujące deformację stawów. Zmysł dotyku, wibracji i pozycji są normalne. Anhidrosis predysponuje do nawracających epizodów gorączkowych, które są często początkowym objawem CIPA. Występuje również hipotermia w zimnych środowiskach. Niepełnosprawność intelektualna o różnym stopniu obserwuje się u większości dotkniętych osób; nadpobudliwość i labilność emocjonalna są powszechne.
dziedziczna neuropatia czuciowa typu IV (HSN4) jest rzadkim zaburzeniem genetycznym charakteryzującym się utratą czucia (utrata czucia), szczególnie w stopach i nogach, a rzadziej w rękach i przedramionach. Utrata sensoryczna jest spowodowana nieprawidłowym funkcjonowaniem małych, niemielinizowanych włókien nerwowych i części rdzenia kręgowego, które kontrolują reakcje na ból i temperaturę, a także inne mimowolne lub automatyczne procesy organizmu. Pocenie się jest prawie całkowicie nieobecne w tym zaburzeniu. Zazwyczaj występuje niepełnosprawność intelektualna.
Typ 4, wrodzona niewrażliwość na ból z anhidrosis (CIPA), jest stanem autosomalnym recesywnym i dotyczy niemowląt z epizodami hipertermii niezwiązanymi z temperaturą otoczenia, anhidrosis i niewrażliwością na ból. Skóra dłoni jest zagęszczona i często występują stawy Charcota. NCV pokazuje motoryczne i czuciowe potencjały działania nerwów są normalne. Histopatologia biopsji nerwów obwodowych ujawnia nieobecne małe niemielinizowane włókna i mitochondria są nieprawidłowo powiększone.
leczenie dziedzicznej neuropatii czuciowej i autonomicznej typu 4:
leczenie objawów: leczenie jest wspomagające i jest najlepiej świadczone przez specjalistów w pediatrii, ortopedii, stomatologii, okulistyki i dermatologii. W przypadku anhidrosis: monitorowanie temperatury ciała pomaga wprowadzić terminowe środki w celu zapobiegania / zarządzania hipertermią lub hipotermią. W przypadku niewrażliwości na ból: zmodyfikuj jak najwięcej aktywności dziecka, aby zapobiec urazom. Niemożność zapewnienia prawidłowego unieruchomienia jako leczenie urazów ortopedycznych często opóźnia gojenie; dodatkowo usztywniające i inwazyjne zabiegi ortopedyczne zwiększają ryzyko infekcji. Metody stosowane w celu zapobiegania urazom warg, błony śluzowej jamy ustnej, języka i zębów obejmują ekstrakcję zęba i/lub piłowanie (wygładzanie) ostrych krawędzi siekaczy zębów i/lub stosowanie ochraniacza na usta. Pielęgnacja skóry za pomocą środków nawilżających może pomóc w zapobieganiu hiperkeratozie dłoniowej i podeszwowej oraz pękaniu i wtórnemu ryzyku infekcji; neurotroficzne zapalenie rogówki najlepiej leczyć rutynową pielęgnacją suchych oczu, zapobieganiem infekcji rogówki i codzienną obserwacją powierzchni oka. Zaleca się interwencje w zakresie opóźnień behawioralnych, rozwojowych i motorycznych, a także wsparcie edukacyjne i społeczne dla dzieci i młodzieży w wieku szkolnym.
zapobieganie wtórnym powikłaniom: regularne badania stomatologiczne i ograniczenie słodyczy w celu zapobiegania próchnicy; wczesne leczenie próchnicy i chorób przyzębia w celu zapobiegania zapaleniu kości i szpiku żuchwy. Podczas i po zabiegach chirurgicznych potencjalne powikłania w celu zidentyfikowania i szybkiego zarządzania obejmują hiper-lub hipotermię i nieodpowiednią sedację, która może wywołać nieoczekiwany ruch i spowodować obrażenia wtórne.
Typ 5, wrodzona niewrażliwość na ból z częściową anhidroząedytuj
dziedziczna neuropatia czuciowa i autonomiczna typu V (HSAN5) jest stanem, który przede wszystkim wpływa na czuciowe komórki nerwowe (neurony czuciowe), które przekazują informacje o odczuciach, takich jak ból, temperatura i dotyk. Te odczucia są osłabione u osób z HSAN5.
objawy przedmiotowe i podmiotowe HSAN5 pojawiają się wcześnie, zwykle przy urodzeniu lub w okresie niemowlęcym. Osoby z HSAN5 tracą zdolność odczuwania bólu, ciepła i zimna. Głębokie postrzeganie bólu, uczucie bólu od urazów do kości, więzadeł lub mięśni, jest szczególnie dotknięte u osób z HSAN5. Ze względu na niezdolność do odczuwania głębokiego bólu, dotknięte osoby cierpią na powtarzające się ciężkie obrażenia, takie jak złamania kości i urazy stawów, które pozostają niezauważone. Powtarzające się urazy mogą prowadzić do stanu zwanego stawów Charcota, w którym kości i tkanki otaczające stawy są niszczone.
Typ 5, wrodzona niewrażliwość na ból z częściową anhidrosis, objawia się również wrodzoną niewrażliwością na ból & anhidrosis. Istnieje selektywny brak małych mielinizowanych włókien odróżniających go od typu IV (CIPA).
geny związane z dziedziczną neuropatią czuciową i autonomiczną typu 5:
mutacje w genie NGF powodują HSAN5. Gen NGF dostarcza instrukcji wytwarzania białka zwanego czynnikiem wzrostu nerwów beta (NGFß), które jest ważne w rozwoju i przeżywalności komórek nerwowych (neuronów), w tym neuronów czuciowych. Białko NGFß działa poprzez przyłączanie się (Wiązanie) do jego receptorów, które znajdują się na powierzchni neuronów. Wiązanie białka NGFß z jego receptorem przesyła sygnały do komórki w celu wzrostu i dojrzewania oraz przyjęcia wyspecjalizowanych funkcji (różnicowania). Wiązanie to blokuje również sygnały w komórce inicjujące proces autodestrukcji (apoptoza). Dodatkowo sygnalizacja NGFß odgrywa rolę w odczuwaniu bólu. Mutacja genu NGF prowadzi do produkcji białka, które nie może wiązać się z receptorem i nie przekazuje prawidłowo sygnałów. Bez odpowiedniej sygnalizacji neurony czuciowe umierają, a uczucie bólu ulega zmianie, co powoduje niezdolność osób z HSAN5 do odczuwania bólu.